Τραγωδία στα Τέμπη: «Mαμά μου, έλα να με πάρεις» - Τα πρόσωπα που συγκλόνισαν την Ελλάδα
Συγγενείς και επιζώντες που βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά μιλούν για το δυστύχημα που σημάδεψε για πάντα τις ζωές τους και δηλώνουν ότι ο εφιάλτης δεν τελείωσε στα Τέμπη
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Κάθε καινούρια μαρτυρία μοιάζει πιο σπαρακτική από τις προηγούμενες. Κάθε διήγηση που δημοσιοποιείται, μια νέα μετάθεση των ορίων της ατομικής και συλλογικής αντοχής στην οδύνη. Κάθε μεμονωμένη περίπτωση -αδιακρίτως εάν αφορά σε θύμα, επιζώντα ή συγγενή- συνιστά και μια απερίγραπτη τραγωδία.
Κι ανάμεσά τους οι ακούσιοι και ανύποπτοι αγγελιαφόροι, όσοι ήταν εκεί όταν τα τρένα έπεσαν μετωπικά το ένα πάνω στο άλλο, όσοι ευνοήθηκαν από τη μοίρα τους και βγήκαν ζωντανοί μέσα από την κόλαση, σαν να επελέγησαν για να αφηγηθούν την ιστορία. Θέτοντας τον καθέναν ενώπιον του διλήμματος για το τι άραγε προκαλεί πιο έντονο και πιο οξύ πόνο: η μαζική απώλεια ή η απέραντη συντριβή οποιουδήποτε ασχολείται με το γεγονός, με οποιαδήποτε ιδιότητα, μέσω των εις άπειρον αναπαραστάσεων της ίδιας και της ίδιας φρίκης;
Ο πατέρας μιας 22χρονης από την Καρδίτσα, ευτυχώς επιζήσασας από το δυστύχημα, περιέγραψε πώς άκουσε για πρώτη φορά τα θλιβερά μαντάτα: «Σηκώνει το τηλέφωνο η γυναίκα μου και ακούω ένα ουρλιαχτό, “μαμά μου, έλα να με πάρεις, τράκαραν τα τρένα και σκοτωθήκαμε, πήραμε φωτιά!”ˮ είπε η κόρη μας και έκλεισε».Η νεαρή κοπέλα ταξίδευε από την Καρδίτσα ως τη Θεσσαλονίκη με την αμαξοστοιχία Intercity 62. Είχε ξεκινήσει μόνη από την πόλη της, στο τρένο όμως συνάντησε κάποιες γνωστές της.
Κλείσιμο
Στιγμές μετά την σύγκρουση των τρένων στη Λάρισα με τους καπνούς να είναι ακόμα ευδιάκριτοι
Ο πατέρας, μόλις άκουσε τη φωνή της κόρης του και από την ταραχή της αντιλήφθηκε πως κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε, ξεκίνησε αμέσως για το σημείο της καταστροφής: «Φεύγω για Λάρισα, ταυτόχρονα παίρνω τηλέφωνο την ΕΛ.ΑΣ. και ρωτάω: “Πού έγινε το ατύχημα;” - “Περίπου στα Τέμπη”, μου λένε. Κινήθηκα προς τα εκεί, βρήκα ένα ασθενοφόρο, το ακολούθησα και έφτασα πιο γρήγορα. Αντίκρισα μια κατάσταση δραματική. Φώναζα: “Κατερίνα! Κατερίνα!”. Εκείνη είχε καθίσει στο τσιμεντένιο διαχωριστικό. Τη βλέπω μες στα αίματα από πάνω μέχρι κάτω, αίματα που δεν ήταν δικά της. Ηταν αίμα άλλων παιδιών από το βαγόνι 2 που είχαν τραυματιστεί μέσα στο τρένο. Η Κατερίνα σώθηκε επειδή κατάφερε να βγει από το απέναντι παράθυρο και να φύγει προς τα χωράφια».
Ωστόσο, ένα άλλο παιδί, επίσης 22χρονο, είχε την εντελώς αντίθετη τύχη: «Ο γιος μου σκοτώθηκε επειδή πήγε στο κυλικείο του τρένου λίγο πριν από τη σύγκρουση, για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό», είπε ο δύστυχος πατέρας Λ.Π. Εξηγώντας περαιτέρω ότι «ο γιος μου πήγε ταξίδι αναψυχής στην Αθήνα για τρεις ημέρες και επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη. Περίπου στις 11 το βράδυ μάς πήρε τηλέφωνο στο σπίτι και μας είπε πως έχουν μια μικρή καθυστέρηση στη Λάρισα, αλλά ότι θα επέστρεφε. Μία ώρα αργότερα μάς κάλεσε η φίλη του και μας είπε ότι έχει γίνει ένα ατύχημα. Εκείνη βγήκε έξω από το τρένο, αλλά τον Γιώργο δεν τον έβρισκε πουθενά. Καλέσαμε αμέσως στο κινητό του τηλέφωνο. Εδειχνε ότι ήταν απασχολημένο συνεχώς. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για Λάρισα. Ο γιος μου επέβαινε στο τρίτο βαγόνι και πήγε στο κυλικείο για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό. Γι’ αυτό σκοτώθηκε, ενώ η φίλη του έζησε και είναι μια χαρά. Εμείς μέχρι να πεθάνουμε θα κουβαλάμε μέσα μας αυτό που συνέβη, η εικόνα του παιδιού μας δεν θα φύγει από το μυαλό μας. Ηταν ένα νέο παιδί, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή του».
Ευδοκία Τσαγκλή - Η πρώην παίκτρια του «Big Brother» που επέβαινε στο τρίτο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας και σώθηκε από θαύμα συγκλονίζει περιγράφοντας τον εφιάλτη που έζησε: «Επρεπε να αποφασίσω αν θα καώ ή θα σπάσω τα κόκαλά μου»
Επιζώντες και ήρωες
«Πετάχτηκαν αίματα από τους γύρω επιβάτες στο κεφάλι μου», είπε ένας άνδρας όταν του ζητήθηκε από τα ΜΜΕ να ανακαλέσει το τι συνέβη μέσα στην αμαξοστοιχία IC 62 λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023, όπως το θυμόταν λίγη ώρα αργότερα, όπως το έζησε ο ίδιος.
«Φώναζαν “βοήθεια!” τα κορίτσια, τσίριζαν. Η πόρτα δεν άνοιγε, είχε σφηνώσει. Εριξα κλωτσιά για να σπάσουμε το τζάμι, το χτύπησα τρεις φορές για να σπάσει. Μόλις γύρισα, είδα έναν νεαρό που το έσπασε με πυροσβεστήρα. Ενας-ένας και σιγά-σιγά βγαίναμε από το παράθυρο. Δεν βλέπαμε, δεν είχε φώτα, και ανάψαμε τον φακό από ένα κινητό».
Αυτά είχε να πει ο Λ.Π. Είναι 39 ετών και ταξίδευε Λάρισα - Θεσσαλονίκη με το καταραμένο τρένο. Βγήκε μέσα από τα συντρίμμια σχεδόν αβλαβής, με ένα σπασμένο πλευρό, οίδημα στην κοιλιακή χώρα, κάποιες εκδορές στο πρόσωπο. Νοσηλεύτηκε ως επείγον περιστατικό για τα εμφανή, τα σωματικά τραύματα. Με τα υπόλοιπα, τα ψυχικά και πνευματικά, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πώς ή αν θα τα ξεπεράσει ποτέ. Το Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες (PTSD) είναι μία από τις πιο ύπουλες και πιο επίμονες ψυχικές παθήσεις.
Και δεν πλήττει μόνο άτομα, αλλά μπορεί να κρατά σε ασφυκτικό κεφαλοκλείδωμα ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, ακόμη και ολόκληρους λαούς. Ο Λ.Ζ. έχει ήδη παραγγείλει στον δικηγόρο του να διερευνήσει το ενδεχόμενο εκκίνησης νομικού αγώνα εναντίον των φυσικών και ηθικών αυτουργών για ό,τι υπέστη. Συμπεριλαμβανομένης της κατηγορίας για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος του, με ενδεχόμενο δόλο.
Ο ηρωικός φοιτητής
Ο 20χρονος Ανδρέας Αλικανιώτης, φοιτητής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, όχι μόνο σώθηκε, αλλά και έσωσε. Τουλάχιστον δέκα συνεπιβάτες του από το δεύτερο βαγόνι. Παρ’ όλα αυτά, η φράση «ήταν νέοι άνθρωποι» είναι από μόνη της ένα βίαιο χτύπημα. Κυρίως διότι αποτυπώνει την αλήθεια, εφόσον κατά το πλείστον είναι νέοι -φοιτητές, στρατιώτες στη θητεία τους, εργαζόμενοι- αυτοί που συνηθίζουν να ταξιδεύουν με τον σιδηρόδρομο και ειδικά στο δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη.
Ανδρέας Αλικανιώτης
Ο ηρωικός 20χρονος, φοιτητής στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, όχι μόνο σώθηκε από την κόλαση, αλλά και έσωσε τουλάχιστον δέκα συνεπιβάτες του από το δεύτερο βαγόνι
Νέοι, όπως και ο Ανδρέας, ο οποίος εξομολογήθηκε για το δυστύχημα ότι «ήταν εικόνες που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβλεπα στη ζωή μου. Δεν πίστευα πως θα ζήσω ποτέ κάτι τέτοιο. Τη στιγμή της σύγκρουσης εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο. Ακούστηκε ένα εκκωφαντικό “μπαμ”, κάτι σαν έκρηξη. Προς στιγμήν αποδέχτηκα τον θάνατό μου. Σκέφτηκα τους δικούς μου, την οικογένειά μου, ότι δεν θα προλάβω να τους πω ούτε γεια. Είχα τρομάξει πάρα πολύ. Εσβησαν αμέσως τα φώτα στο τρένο και πολλά, όχι όμως όλα, τα κρύσταλλα των παραθύρων έσπασαν. Το δικό μου τζάμι το έσπασα με μια βαλίτσα, καθώς δεν μπορούσαμε να βρούμε το ειδικό σφυράκι που υπάρχει στα παράθυρα των τρένων. Σε κάθε καμπίνα ήμασταν έξι άτομα. Εγώ εκσφενδονίστηκα και βρέθηκα στις απέναντι θέσεις, με αποτέλεσμα να τραυματιστούμε μεταξύ μας. Εκείνη την ώρα υπήρξε φωτιά γύρω από το βαγόνι μας, αλλά όχι στο εσωτερικό.
Υπήρχαν έντονες αναθυμιάσεις. Από τη θερμότητα έπαθα εγκαύματα. Βρέθηκα στο πάτωμα του τρένου καταπατημένος, κατάφερα όμως να σηκωθώ. Κατόπιν, μαζί με άλλους φοιτητές, ανάψαμε τους φακούς των κινητών μας. Και τότε είδαμε κόσμο αιμόφυρτο. Ανθρώπους πανικόβλητους να κλαίνε και να ζητούν βοήθεια. Καταφέραμε μαζί με άλλα άτομα και βοηθήσαμε κάποιους επιβάτες, βοηθήσαμε άτομα που ήταν βαριά τραυματίες, εγκαυματίες, κάποιες κοπέλες που δεν είχαν τη δύναμη να κινηθούν. Καθησυχάσαμε τον κόσμο και καταφέραμε να απεγκλωβίσουμε αρκετούς. Βρήκαμε τρόπο να βγούμε από το βαγόνι. Εκεί μέσα ήμασταν τουλάχιστον 50 άτομα. Ο μόνος τρόπος που υπήρχε ήταν να πηδήξουμε έξω από το παράθυρο της πλευράς που είχε έρθει πάνω, γιατί το τρένο είχε συρθεί, είχε μετατοπιστεί, είχε γείρει κατά περίπου 45 μοίρες. Επρεπε, λοιπόν, από το παράθυρο να πηδήξουμε κάτω στο χαντάκι του δρόμου, υπήρξε ένα παράθυρο σπασμένο, ένα παράθυρο ανοιχτό. Ηταν το παράθυρο αυτό μέσα από το οποίο πηδήξαμε».
Και τότε, μέσα στη νύχτα, δίπλα στην πυρκαγιά που ξέσπασε σε ένα μέρος των συντριμμιών, ο Ανδρέας Αλικανιώτης θυμάται ότι αντίκρισε, ξεκάθαρα, διαμελισμένους ανθρώπους: «Είδα άτομα ακρωτηριασμένα, που είχε κοπεί το πόδι τους, είδα άτομα σκισμένα στο σώμα τους. Ηταν ζωντανοί οι άνθρωποι και τους κράτησα συντροφιά μέχρι να έρθει βοήθεια. Η Πυροσβεστική ήρθε αρκετά γρήγορα. Μία κοπέλα που είχε σοβαρά τραύματα, μου είπε: “Θα μείνω ανάπηρη”. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω έως ότου την παραλάβει το ΕΚΑΒ».
Εμοιαζε ζωντανή
Στο συρμό IC62 επέβαιναν περίπου 350 άτομα. Ανάμεσά τους, νεαρά ζευγάρια. Οπως η 23χρονη Ιφιγένεια από τα Γιαννιτσά με τον συνομήλικο σύντροφό της. Εκείνη χάθηκε και χρειάστηκαν δύο 24ωρα έως ότου ταυτοποιηθεί το πτώμα της. Η οικογένειά της αναζητούσε την Ιφιγένεια από τα μεσάνυχτα της Τρίτης, ελάχιστα λεπτά αφότου κυκλοφόρησε η είδηση του δυστυχήματος. Συγγενείς και γνωστοί της απηύθυναν απεγνωσμένες εκκλήσεις μέσω Facebook, Twitter, Instagram κ.λπ. παρακαλώντας οποιονδήποτε ήξερε κάτι για την τύχη της Ιφιγένειας να επικοινωνήσει. Εντέλει, το πτώμα της ταυτοποιήθηκε την Πέμπτη, με τη μέθοδο της ανάλυσης και σύγκρισης DNA.
Ιφιγένεια Μήτσκα 23 ετών, φοιτήτρια Διοίκησης Επιχειρήσεων - Το κορίτσι από τα Γιαννιτσά καθόταν στη θέση 67 στο τρίτο βαγόνι με τον αρραβωνιαστικό της. Αυτός επέζησε, αλλά εκείνη χάθηκε και χρειάστηκαν δύο δραματικά 24ωρα για να ταυτοποιηθεί η σορός της
Η περίπτωσή της είναι ιδιάζουσα -και έτι τραγικότερη- διότι έως την απολύτως τελευταία στιγμή υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι η Ιφιγένεια ήταν ζωντανή. Τραυματισμένη ίσως, αλλά ζωντανή, κι αυτό διότι ο σύντροφός της θυμάται να ανιχνεύει σφυγμό την τελευταία φορά που την είδε.
Η Ιφιγένεια, φοιτήτρια Διοίκησης Επιχειρήσεων, καθόταν στη θέση 67, στο τρίτο βαγόνι σε ένα ταξίδι με προορισμό τα Γιαννιτσά, τον τόπο της καταγωγής της. Μετά τη σύγκρουση, εκείνη είχε χάσει τις αισθήσεις της, αλλά ο αρραβωνιαστικός της ψηλάφησε το σώμα της και εντόπισε -ή πίστεψε πως εντόπισε- σφυγμό. Οταν οι διασώστες έφτασαν κοντά του, εκείνος τους φώναξε: «Κοιτάξτε την κοπέλα μου! Πάρτε την κοπέλα μου! Είναι ζωντανή!». Εντούτοις, για τις επόμενες δύο ημέρες η Ιφιγένεια δεν θα εμφανιζόταν πουθενά, σε κανέναν κατάλογο, είτε μεταξύ των ζώντων και τραυματιών, είτε των νεκρών.
Ο δικηγόρος της οικογένειας Στέλιος Σούρλας επιβεβαίωσε με δήλωσή του τον θάνατο της Ιφιγένειας. Και όπως περιέγραψε στο «ΘΕΜΑ», «όπως μας είπε ο αρραβωνιαστικός της κοπέλας, είχε σφυγμό, αλλά και αίματα στο κεφάλι, στο πρόσωπο κ.λπ.». Ο σύντροφος της Ιφιγένειας σώθηκε με μερικά, όχι ιδιαιτέρως βαριά, εγκαύματα. Εκείνη κηδεύτηκε στον τόπο της το Σάββατο.
Δεκάδες δράματα
Ενας 54χρονος αστυνομικός από τη Θεσσαλονίκη σκοτώθηκε μαζί με τον 15χρονο γιο του. Δύο χρόνια πριν είχε χάσει τη σύζυγό του από καρκίνο. Επαιρνε κουράγιο να συνεχίσει από το εγγονάκι του.
Επίσης από τη Θεσσαλονίκη, αλλά μόλις 23 ετών, ένας πυροσβέστης ταξίδευε μαζί με τη σύντροφό του. Την ώρα της σύγκρουσης βρίσκονταν στο βαγόνι-εστιατόριο, από το οποίο δεν θα έβγαιναν ποτέ ξανά ζωντανοί.
Θώμη, Χρυσή και Αναστασία
Οι 20χρονες δίδυμες αδελφές και η εξαδέλφη τους, φοιτήτριες από την Καλαμπάκα, ταξίδευαν για πρώτη φορά με τρένο. Από τα σώματά τους δεν απέμεινε σχεδόν τίποτα. Η ταυτοποίηση των πτωμάτων κατέστη δυνατή μόνο με την ανάλυση δειγμάτων DNA
Η Θώμη, η Χρυσή και η Αναστασία Π., 20χρονες δίδυμες αδελφές οι πρώτες και εξαδέλφη τους η τρίτη, φοιτήτριες από την Καλαμπάκα, ταξίδευαν για πρώτη φορά με τρένο. Από τα σώματά τους δεν απέμεινε σχεδόν τίποτα. Η ταυτοποίηση των πτωμάτων κατέστη δυνατή μόνο με την ανάλυση δειγμάτων DNA, γεγονός που ενέτεινε στο έπακρο το θλιβερό, το αδιανόητα μακάβριο και αποτρόπαιο στοιχείο μιας άδικης, μάταιης, μαζικής θυσίας.
Κι όμως, η τριάδα αυτών των κοριτσιών, όσο χαρακτηριστική και αν είναι, δεν «διεκδικεί» τον τίτλο της πλέον τραγικής περίπτωσης από όσες άφησε πίσω της ο όλεθρος των Τεμπών. Το μόνο που μένει να διεκδικηθεί, άλλωστε, προς τιμήν όσων είχαν την ατυχία να κόψουν εισιτήριο για ένα τρένο χωρίς επιστροφή είναι η μνήμη που θα αποτρέψει την επανάληψη.
