Η Όλγα Τρέμη στον Δανίκα για όλα, εκτός από τον... Μικρούτσικο
Αρνείται κατηγορηματικά να πει οτιδήποτε για το θέμα, μιλάει όμως για την πολιτική και την ψήφο της στο ΚΚΕ, τα Τέμπη, τη νεολαία, αλλά και την τηλεόραση
Πώς βρέθηκε το όνομα Ολγα Τρέμη στο ρετιρέ της δημοσιότητας; Από τον Ανδρέα Μικρούτσικο. Κάθε χαρακτηρισμός κατώτερος του μικρού, λιλιπούτειου ανδρός. Οπως έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης, «δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε». Οταν λοιπόν αναφέρεις το όνομά του, η Ολγα Τρέμη, προστατευμένη από μια αόρατη, σιδηρόφρακτη πανοπλία, ένα πράγμα σού λέει. Οπως και στη συνάντησή μας: «Βάζω το όριό μου. Τελεία».
Παρ’ όλα αυτά, εγώ συνέχισα: Δηλαδή απαντάς με τη σιωπή σου, με την περιφρόνησή σου, ας πούμε; Αμετακίνητη η Ολγα: «Σου είπα, είναι από τα θέματα που δεν συζητώ». Σαν να λέει, «η σιωπή μου προς απάντησή του».
Με αφορμή λοιπόν εκείνη την άθλια, την κατάπτυστη αναφορά του ονόματός της από τον λιλιπούτειο Ανδρέα σκέφτηκα να τη συναντήσω και για πολλά μαζί της να μιλήσω. Και όσο αποστασιοποιημένη είναι με τα προσωπικά της, το ίδιο και με τις παρατηρήσεις, εκτιμήσεις και θέσεις για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Που κουτσαίνοντας πορεύεται προς τις κάλπες.
«Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η τηλεόραση την ενημέρωση για μένα είναι εξαιρετικά υποτονικός. Είναι σαν να μη θέλει να ασχοληθεί στ’ αλήθεια και σε βάθος με το ζήτημα. Γιατί να μην είναι πιο ζωντανά, πιο παρεμβατικά, πιο ουσιαστικά, πιο αποκαλυπτικά τα δελτία και οι ενημερωτικές εκπομπές;»
Σκηνή 1: Τέμπη και Μύκονος μαζί
- Το πρώτο που θα σε ρωτήσω, Ολγα μου, είναι τι κάνεις τώρα, πώς αισθάνεσαι;
«Μια χαρά. Πάντα θεωρώ ότι τα καλύτερα θα έρθουν».
- Αισιόδοξη.
«Ναι, αισιόδοξη αλλά και με πίστη. Πιστεύω ότι θα γίνουν καλά πράγματα, και προσωπικά και γενικά».
- Τι εννοείς προσωπικά; Στη δουλειά σου;
«Γιατί όχι, στη δουλειά μου, στην οικογένειά μου. Εχω κι ένα παιδάκι».
- Το οποίο είναι πόσων ετών τώρα;
«Ε, τριάντα».
- Τριάντα; Δεν σου φαίνεται καθόλου. Δεν το λέω για να σε κολακεύσω, το εννοώ.
«Δεν είναι ο καθρέφτης ο κανονικός αυτός που βλέπουμε κάθε μέρα. Ο καθρέφτης μας είναι τα παιδάκια μας. Από εκεί καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώνουμε, θέλουμε δεν θέλουμε».
- Επαγγελματικά;
«Επαγγελματικά είμαι στο Newsbomb και κάνω δύο πράγματα που μου αρέσουν εξίσου: Aρθρογραφία -γιατί πάρα πολλοί με ταυτίζουν με την τηλεόραση κι εσύ ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι η γραπτή δημοσιογραφία- και Web TV, που μου δίνει και τη δυνατότητα να κάνω αυτό το οποίο η συμβατική τηλεόραση λίγο πολύ έχει αποκλείσει, δηλαδή πολιτική εκπομπή. Και τώρα που είναι προεκλογική περίοδος κάνω εκπομπές πιο τακτικά».
- Μια και μιλάμε για την προεκλογική περίοδο, ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτή;
«Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ενώ έχει φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο δεν συζητάμε για τα πραγματικά προβλήματα. Είχαμε ένα δραματικό γεγονός, τα Τέμπη, και είχαμε κι ένα εξωφρενικό γεγονός: Μύκονος. Τα Τέμπη λειτούργησαν, κατά τη γνώμη μου, και λίγο σαν αποκάλυψη, σαν ένας πλουμιστός μπερντές που τραβήχτηκε ξαφνικά και είδαμε από πίσω την ασχήμια και την εγκατάλειψη. Η Μύκονος ήταν μια καραμπινάτη παρανομία όπου αναρωτιέται κανένας σε πόσο βαθύ ύπνο έπεσαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Δηλαδή και ο προφήτης Βαρούχ, θα τους ζήλευε, μα τον Θεό».
- Τέμπη και Μύκονος μαζί;
«Δεν είναι καθόλου άσχετα. Και οι δύο περιπτώσεις έχουν να κάνουν με αυτό που ονομάζουμε εκσυγχρονισμό του κράτους. Είναι πλέον αδήριτη ανάγκη. Είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να μας απασχολεί. Να συζητάμε δηλαδή αυτή τη στιγμή όχι για τον Πάτση και τον Ραγκούση, αλλά για το πώς θα αλλάξει η ποιότητα ζωής μας ώστε να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά το κράτος, πώς θα διασφαλίζει την ποιότητα σε ό,τι αφορά τον πολίτη και την ασφάλεια. Επρεπε να συζητάμε για το πώς η Δικαιοσύνη θα απονέμεται με μεγαλύτερη ταχύτητα. Πώς θα ενισχυθεί το ΕΣΥ που μας ξελάσπωσε στην πανδημία. Τι θα γίνει με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης που είναι τεράστια ευκαιρία».
- Τα θέματα διαφθοράς βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της προεκλογικής κούρσας.
«Δεν υποτιμώ καθόλου φαινόμενα που μπορεί να παραπέμπουν σε διαφθορά. Πιστεύω ότι εξαγριώνουν και τον κόσμο - και δικαίως κατά τη γνώμη μου. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να είμαστε σε περίοδο προεκλογική και να απουσιάζουν οι συζητήσεις για όλα τα θέματα τα οποία προαναφέραμε. Αντιθέτως, αυτά θα έπρεπε να είναι ο κορμός».
- Ελπίζεις δηλαδή ότι το κράτος μπορεί να αλλάξει, μπορεί να εκσυγχρονιστεί, να γίνει ευρωπαϊκό;
«Αν θέλουν οι πολιτικοί μπορεί να αλλάξει. Κάποιος πρέπει να πάρει την απόφαση και κάποιος πρέπει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει. Αλλά εδώ πέρα λέμε -και το ακούω και σήμερα εν είδει γενικόλογου συνθήματος- ότι θα πατάξουμε το βαθύ κράτος. Μα πώς δημιουργήθηκε το βαθύ κράτος, από παρθενογένεση προέκυψε; Κάποιοι έχουν ευθύνη γι’ αυτό το γεγονός. Αρα για να αλλάξει αυτό το πράγμα πρέπει εκείνοι που θέλουν να το αλλάξουν, να αλλάξουν πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αντιλήψεις τους».
Σκηνή 2: Κανένας δεν θέλει συμμαχικό σχήμα
- Η ευθύνη, για να το πάμε κομματικά, είναι και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας...
«Ολων όσοι έχουν κυβερνήσει και όλων όσοι αντιλαμβάνονται την αντιπολίτευση ως κριτική στην κυβέρνηση και όχι ως κατάθεση εποικοδομητικών προτάσεων προκειμένου τα πράγματα να πάνε λίγο μπροστά. Δεν μιλάμε μόνο για διοίκηση, μιλάμε και για νοοτροπία».
- Θα μπορούσαν αυτά τα τρία κόμματα τα οποία κυβέρνησαν την Ελλάδα -ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ- να κάνουν ένα συμβόλαιο τιμής και να πουν «θα λύσουμε τρία-τέσσερα βασικά πράγματα»;
«Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι ρεαλιστικό, αλλά αν συνέβαινε σε προγραμματική βάση -όχι μοιράζω πέντε καρέκλες- θα ήταν μια καλή αφετηρία για να αλλάξουν τα πράγματα. Διότι έχω την εντύπωση ότι είναι τόσο βαριά τα προβλήματα και τόσο παγιωμένες ορισμένες νοοτροπίες που μια μονοκομματική κυβέρνηση με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορούσε να κάνει αλλαγές και τομές. Ενώ αντίθετα με μια κυβέρνηση συνεργασίας -αλλά επαναλαμβάνω, συνεργασία σε προγραμματική βάση- θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι θα άνοιγε ο δρόμος για τομές».
- Στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί αυτό;
«Γιατί δεν μπορεί; Το προσπαθήσαμε ποτέ; Δηλαδή οι άλλοι το έχουν στο DNA τους; Για κουλτούρα μιλάμε, δεν είναι DNA. Την κουλτούρα αν δεν έχεις κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση πώς θα την αποκτήσεις δηλαδή; Με υπνοπαιδεία δεν γίνεται».
- Ναι, αλλά εδώ βλέπεις ότι υπονομεύεται η συνεργασία του ενός με τον άλλον από τη στιγμή που ο Ανδρουλάκης λέει ότι «τον πρωθυπουργό θα τον αποφασίσω εγώ».
«Αν κατάλαβα καλά -γιατί στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είμαι- νομίζω ότι αυτό το οποίο λέει είναι ότι για να γίνουν όλα αυτά τα οποία λίγο-πολύ ήδη κουβεντιάσαμε, θα πρέπει εκείνοι που θα αναλάβουν το τιμόνι να μην έχουν σχέση με παλιές νοοτροπίες οι οποίες οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Αυτό λέει, το κατά πόσο είναι σωστό ή όχι είναι άλλη ιστορία. Και δεν νομίζω ότι θα επιβάλει κανέναν πρωθυπουργό, νομίζω ότι είχε πει πως θα προτείνει. Ετσι κατάλαβα από την τελευταία του συνέντευξη. Γιατί αλλιώς είναι αστείο να το κουβεντιάζουμε».
Σκηνή 3: Αντιλαϊκές πολιτικές με αριστερό μανδύα
- Να πάμε σε κάτι άλλο τώρα, επειδή έχεις ένα αριστερό παρελθόν. Ποια είναι η Αριστερά σήμερα κατά τη γνώμη σου; Μετά την εμπειρία τόσων χρόνων που έχεις;
«Η κλασική προσέγγιση είναι Αριστερά - Δεξιά. Η καινούρια προσέγγιση, που είναι πολύ trendy, είναι συστημικό - αντισυστημικό. Κι αυτό λέει πολλά ως τρόπος σκέψης, προσέγγισης, αντίληψης και εξηγεί και κάποια πράγματα».
- Και η Αριστερά σήμερα ποια είναι, είναι Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ;
«Εξαρτάται. Ως Αριστερά, εννοούμε μια οικονομική πολιτική που παίρνει υπόψη της τους αδύναμους, τους ευάλωτους, η οποία κινείται προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων; Εννοούμε το κράτος πρόνοιας; Αν εννοούμε αυτά, και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ μεγάλο βαθμό τα έχουν ενσωματωμένα στα προγράμματά τους. Δεν λέω τι πιστεύουν και τι κάνουν, λέω ότι τα έχουν ενσωματωμένα στα προγράμματά τους. Και προφανώς και το ΚΚΕ, μην το ξεχνάμε».
- Δεν πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια βολική επιλογή για το σύστημα; Για να διεκπεραιώσει και να επιβάλει κάποια δυσάρεστα πράγματα για τον κοσμάκη;
«Καταρχάς, το σύστημα δεν ψηφίζει -ευτυχώς-, εμείς ψηφίζουμε. Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη κανονικά, με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών. Από κει και πέρα είναι γνωστό τοις πάσι ότι όταν κάποιος πρέπει να επιβάλει αντιλαϊκές πολιτικές, τις επιβάλλει με μεγαλύτερη ευκολία με μια αριστερή παρά με μια δεξιά κυβέρνηση».
- Εμένα μου κάνει ένα πράγμα φοβερή εντύπωση. Μετά την τραγωδία των Τεμπών, αντί να παρουσιάζεται φθορά της Νέας Δημοκρατίας σε σχέση με την αξιωματική αντιπολίτευση, η μεν Ν.Δ., σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συνεχώς κάπως ανεβαίνει, ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κερδίσει σχεδόν τίποτα. Πώς εξηγείται αυτό;
«Η Νέα Δημοκρατία έχει φθορά, αλλά από τη φθορά αυτή δεν μπορεί να επωφεληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί προφανώς δεν πείθει επαρκώς. Απλά πράγματα».
- Φταίει το παρελθόν του, οι μνήμες που τον έχουν στοιχειώσει;
«Εγώ νομίζω ότι το παρόν είναι εκείνο που κρίνει τα πράγματα. Ενα σύστημα, μια παράταξη κρίνεται από το αν έχει πειστική εναλλακτική λύση να παρουσιάσει. Και προφανώς ο κόσμος κρίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να είναι πρώτο κόμμα όχι τώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό».
- Ακριβώς αυτό λέω. Ενώ ο Κυριάκος δίνει μια καθαρή εικόνα,
«θέλω αυτοδυναμία για να κάνω αυτά τα πράγματα», ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν μια θολή εικόνα προς τα έξω. Και ξέρεις πολύ καλά, όπως στο σινεμά, όταν ο θεατής δεν καταλαβαίνει την ταινία, φεύγει από την ταινία. Δεν κάνει εισιτήρια η ταινία. «Οπως έλεγε και ο Μπρεχτ όταν δεν αρέσει μια παράσταση, δεν αλλάζεις το κοινό, αλλάζεις την παράσταση».
- Το είπες τέλεια.
«Νομίζω γενικά πρέπει να αλλάξει η παράσταση γιατί καμία παράσταση δεν κόβει εισιτήρια. Μην κάνουμε τώρα σύγκριση στη λογική το μη χείρον βέλτιστον. Ολες οι παραστάσεις πρέπει να αλλάξουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη».
Σκηνή 4: Μήπως εμείς είμαστε... εξωγήινοι;
- Και η παράσταση η τηλεοπτική; Πώς τα βλέπεις τα κανάλια σήμερα; Βλέπεις ελληνική τηλεόραση, βλέπεις κανάλια, βλέπεις ριάλιτι, βλέπεις τα πολιτικά talk shows;
«Πιο πολύ το ενημερωτικό σκέλος και κάνα ποδόσφαιρο».
- Α, τι ομάδα είσαι;
«Ολυμπιακός. Και καμιά καλή ταινία. That’s all. Πώς τα βλέπω... Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά, αλλά μου αρέσει όλο και λιγότερο η τηλεόρασή μας».
- Ποια είναι τα προβλήματά της σήμερα;
«Καταρχάς στο ενημερωτικό κομμάτι είναι πολύ πιο άτονη. Διαχειρίστρια. Διαχειρίζεται».
- Τα άλλα προγράμματα, τα ριάλιτι, όλα αυτά;
«Αυτά δεν τα παρακολουθούσα ποτέ».
- Μήπως είμαστε εμείς οι δύο με μερικούς άλλους, κάποιες χιλιάδες, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας; Μήπως είμαστε... εξωγήινοι;
«Δεν σχολίασα το πρόγραμμα. Εγώ σχολίασα αυτό που ξέρω και μπορώ να το κρίνω. Σχολίασα την ενημέρωση και σου είπα ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η τηλεόραση την ενημέρωση, για μένα, είναι εξαιρετικά υποτονικός. Είναι σαν να μη θέλει να ασχοληθεί στ’ αλήθεια και σε βάθος με το ζήτημα».
- Εννοείς τις πολιτικές εκπομπές;
«Και τα δελτία. Τα περισσότερα, όχι όλα. Οσο για το αν εσύ νιώθεις σαν εξωγήινος, μια εμπορική επιχείρηση είναι η τηλεόραση. Γι’ αυτό κι εγώ δεν σχολιάζω τι κάνει ως προς το πρόγραμμα, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να μπορέσει να έχει θεαματικότητα και να πάρει διαφήμιση. Κάνει τις επιλογές της στον τομέα της ψυχαγωγίας. Στον τομέα της ενημέρωσης, όμως, γιατί να μην είναι πιο ζωντανά, πιο παρεμβατικά, πιο ουσιαστικά, πιο αποκαλυπτικά τα δελτία και οι ενημερωτικές εκπομπές;».
Σκηνή 5: Το κυρίαρχο στερεότυπο του δυνατού αρσενικού
- Ποια είναι η γνώμη σου για το politically correct, το πολιτικώς ορθό; Στην Αμερική μαθαίνω ότι δεν μπορεί να πλησιάσει κανείς μια γυναίκα, γιατί αν την πλησιάσει και της πει μια κουβέντα μπορεί να τον κατηγορήσουν για σεξουαλική παρενόχληση.
«Ναι, ΟΚ, η Αμερική είναι μια πολύ ειδική περίπτωση που έχει περιπέσει σε μια υπερβολή».
- Αυτό όμως είναι διάχυτο τώρα τελευταία, δεν είναι;
«Σ’ εμάς; Δεν νομίζω. Εγώ θεωρώ ότι είμαστε σε καλό δρόμο, δεν έχουμε περιπέσει σε υπερβολή ως προς αυτό το θέμα. Η Ευρώπη έχει και μια άλλη προσέγγιση στα πράγματα, πολύ διαφορετική από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί. Αν μιλήσουμε για τους πολιτικούς, ο Αμερικανός πολίτης -γιατί είναι στην κουλτούρα του- θέλει να ξέρει αν ο Μπάιντεν φέρεται καλά ή κακά στη γυναίκα του στο σπίτι. Ο αντίστοιχος Ευρωπαίος πολίτης δεν ενδιαφέρεται για το αν ο Μακρόν φέρεται καλά ή κακά στην κυρία Μακρόν. Ενδιαφέρεται για το αν η οποιαδήποτε επιλογή του μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του. Αλλη αντίληψη».
- Καλά μίλησες για τη Γαλλία, που είναι πάρα πολύ προχωρημένη στα θέματα αυτά σε σχέση με άλλες χώρες.
«Να σου πω κάτι. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μια εξωσυζυγική σχέση. Με τη Δήμητρα Λιάνη. Αυτό το γεγονός ήταν γνωστό, συζητιόταν στους διαδρόμους, αλλά δεν είχε δημοσιοποιηθεί. Μπορείς να θυμηθείς πότε δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά; Οταν στους σεισμούς της Καλαμάτας ο τότε πρωθυπουργός της χώρας είπε ότι είχε ανειλημμένη υποχρέωση και δεν πήγε εκεί, ενώ ήταν διακοπές με τη Δήμητρα. Αρα γιατί δημοσιοποιήθηκε; Γιατί κρίθηκε ότι αυτή η επιλογή τον επηρεάζει στην άσκηση των καθηκόντων του».
- Πάντως δεν επηρέασε τη διαδρομή του Αντρέα αυτό το πράγμα.
«Οχι, αλλά εδώ μιλάμε για νοοτροπία. Μιλάμε για την αμερικάνικη νοοτροπία και για την ευρωπαϊκή νοοτροπία. Τώρα το πώς επηρεάζει την κοινή γνώμη είναι μια άλλη συζήτηση».
- Η ελληνική νοοτροπία δεν είναι λίγο καθυστερημένη σε ό,τι αφορά τον άνδρα απέναντι στη γυναίκα; Το αρσενικό, που είναι ο δυνατός.
«Είναι κυρίαρχο στερεότυπο και δεν αλλάζει μέσα σε μια γενιά. Θέλει δυο-τρεις γενιές και να κάνουμε και τον σταυρό μας μπας και αλλάξει κάποτε. Αυτό το στερεότυπο το οποίο θεωρούμε παρωχημένο παρά ταύτα είναι κυρίαρχο. Για ποιον λόγο; Το επιβάλλουν μόνο οι άντρες; Το αποδέχονται με έναν τρόπο και οι γυναίκες γιατί έτσι μεγάλωσαν. Εντάξει, ο βαθμός αποδοχής διαφέρει, αλλά νομίζω ότι είναι δύσκολο να απαλλαγείς 100% από μια νοοτροπία μέσα στην οποία μεγάλωσες».
- Ναι, αλλά όταν ένας άνδρας -δεν λέω για την περίπτωση τη γνωστή, αλλά γενικά- κοκορεύεται, δεν είναι προσβλητικό για τον ίδιο; Δηλαδή προσβάλλει το ανδρικό φύλο, δεν προσβάλλει τη γυναίκα. Ή να ανεβάζει βίντεο, όπως συνέβη στο παρελθόν με εκείνο τον τύπο. Το θεωρώ αυτό προσβλητικό για τον ίδιο και το ανδρικό φύλο.
«Συ είπας».
- Τι είπα, δεν συμφωνείς με αυτό;
«Συ είπας».
Σκηνή 6: Ο αντιδικτατορικός αγώνας και το ΚΚΕ
- Ποια είναι η γνώμη σου για τη νεολαία σήμερα;
«Η γνώμη μου για τη νεολαία είναι ότι την έχουμε παραμελημένη και παραπεταμένη. Και ένα από θέματα για τα οποία θα έπρεπε να ανοίξει η συζήτηση -στην αρχή σού είπα κάποια- είναι τι μπορούμε να κάνουμε για τους νέους ώστε να μη θέλουν να φεύγουν τρέχοντας από αυτή τη χώρα που μόνο τους πληγώνει. Γιατί καλή είναι η κριτική, αλλά να δούμε τι κάνουμε κι εμείς για τους νέους. Δεν νομίζω ότι κάνουμε κάτι, δυστυχώς».
- Η καταγωγή σου είναι από αστική οικογένεια. Με πατέρα γιατρό. Από την Κυψέλη ήσουν;
«Ναι, Φωκίωνος Νέγρη».
- Πώς μια κοπέλα αστικής οικογένειας βρέθηκε σε έναν αριστερό χώρο;
«Κοίταξε, η οικογένειά μου θα έλεγα ότι ήταν κεντρώα. Δηλαδή Γεώργιος Παπανδρέου. Αλλά συντηρητική ταυτόχρονα. Ομως ο μπαμπάς μου, ο οποίος ήταν γιατρός, είχε μια προσέγγιση του επαγγέλματός του, που ούτε κομμουνιστής να ήτανε. Κάθε φτωχός και κάθε πικραμένος έμπαινε στην πόρτα του ιατρείου του και έφευγε χωρίς να πληρώσει. Και όχι μόνο, αλλά σ’ αυτούς που δεν είχαν, τους έδινε και φάρμακα. Τα οποία, όταν τελείωναν τα ιατρικά δωρεάν δείγματα, πήγαινε και τα αγόραζε από το φαρμακείο της γειτονιάς, με αποτέλεσμα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού να έχουμε κάτι ντάνες με φάρμακα τα οποία ο μπαμπάς μου τα έδινε στους ευάλωτους, ας το πούμε έτσι. Αυτό λοιπόν μπορεί να μην είναι πολιτική άποψη, αλλά είναι ιδεολογία».
- Ησουν στο ΚΚΕ, όπως κι εγώ. Η συμμετοχή σου ήταν για σένα χρήσιμη, ωφέλιμη; Ηταν χρόνια δημιουργικά;
«Το ΚΚΕ το θεωρώ πολύ μεγάλο σχολείο».
- Και μετά από τόσα χρόνια, τι θα έλεγες αν σε ρωτούσαν ποια ήταν αυτά τα πέντε-έξι πολύ σημαντικά πράγματα που σε σημάδεψαν στη ζωή σου, που είναι τα αποτυπώματά τους ανεξίτηλα.
«Καταρχάς δεν υπάρχουν ανεξίτηλα αποτυπώματα, θέλω να πιστεύω. Επίσης μ’ αρέσει το καινούριο, μ’ αρέσουν οι καινούριες σκέψεις, οι καινούριες ιδέες, θέλω συνεχώς να ανανεώνομαι, εγκεφαλικώς εννοώ. Αναθεωρώ πράγματα, δεν θέλω να εγκλωβίζομαι σε στερεότυπα».
- Τι αναθεώρησες, πες ένα παράδειγμα. «Για πολλά πράγματα έχω αλλάξει γνώμη και χαίρομαι γι’ αυτό. Είναι μια διαρκής διαδικασία, είναι ένας τρόπος λειτουργίας δικός μου, κατάλαβες;
Συνέχεια το κάνω, από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Εχω μάτια και αυτιά ανοιχτά. Προσπαθώ να ακούσω, να καταλάβω, να ανοίξουν νέα παράθυρα στη σκέψη μου και, αν χρειαστεί, κάποια πράγματα για τα οποία έχω καταλήξει να τα αναθεωρήσω εφόσον υπάρξουν νεότερα στοιχεία ή καινούριες ιδέες. Δεν κοιτάω πίσω στο παρελθόν. Κοιτάω μπροστά μου».
Σκηνή 7: Σεξουαλική παρενόχληση; Ποτέ!
- Σε σχέση τώρα με την τηλεόραση, επειδή λέγονται διάφορα πράγματα, σε παρενόχλησε εσένα κανείς στη δουλειά σου, σεξουαλικά εννοώ.
«Οχι, ποτέ. Επειδή ήμουν μέσα σε ένα έντονα ανδρικό περιβάλλον και έπρεπε να αποδείξω διπλά και τριπλά σε σχέση με έναν άνδρα συνάδελφό μου ότι αξίζω πέντε πράγματα».
- Εκλεινες κάθε δίοδο. Το λέω γιατί είσαι μια πάρα πολύ ελκυστική γυναίκα, ένα πλάσμα που έχει όλο το πακέτο, το μυαλό, την ομορφιά.
«Δεν έχει να κάνει η εμφάνιση αυτή καθαυτή. Εχει να κάνει το αν αντιλαμβάνεσαι εσύ ότι η εμφάνιση δεν μπαίνει στον επαγγελματικό χώρο ως χαρτί για να το χρησιμοποιείς. Οτι δεν είναι ένα χαρτί που θα το παίξεις για να επηρεάσει την επαγγελματική σου εξέλιξη».
- Νομίζω ότι την είδες την ταινία «Bombshell», για όσα έγιναν στο κανάλι του Fox. Είδες τι έκανε αυτός ο άθλιος τύπος με τις γυναίκες, και το φοβερότερο από όλα είναι ότι δεν μίλαγαν αυτές, φοβόντουσαν να μιλήσουν. Εσύ δεν θα μιλούσες αν σου συνέβαινε κάτι τέτοιο;
«Οχι, θα το ’λυνα απλώς».
- Καλά, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Αφού έχεις κλείσει κάθε δίοδο. Είναι και το στυλ σου εσένα, αυτή η περσόνα που έχεις, που δεν επιτρέπει στον άλλον, αν δεν θέλεις εσύ, να σε προσεγγίσει.
«Ορια. Αυτό λέγεται όρια».
Σκηνή 8: Βάζω το όριό μου. Τελεία.
- Θες να πας σε κανάλι;
«Γιατί; Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω και με φέρνει σε επαφή και με πιο νεανικά κοινά. Γιατί η τηλεόραση πια δεν προσελκύει τους νεότερους ανθρώπους. Οχι τους νέους, όχι τα παιδιά μας, τους νεότερους. Γιατί με βάση τις μετρήσεις που έχουμε, το βασικό κοινό της συμβατικής τηλεόρασης είναι 65+».
- Μάλιστα. Η ιστορία αυτή με τον Μικρούτσικο; Εγώ έγραψα ένα σχόλιο γι’ αυτό, νομίζω το διάβασες, δεν ξέρω.
«Εσύ τι πιστεύεις, το διάβασα ή δεν το διάβασα;».
- Πιστεύω ότι το διάβασες.
«Μάλιστα. Λοιπόν, πάμε».
- Πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς αυτό το γεγονός; Για μένα ο Αντρέας, που τον ήξερα παλιά με τον Θάνο, είχε ένα επίπεδο ευφυΐας, πώς μπορεί να λέει αυτή την κουβέντα; Ή ο οποιοσδήποτε, όχι μόνο αυτός;
«Δεν είναι θέμα το οποίο περιλαμβάνεται στην ατζέντα των θεμάτων για τα οποία κουβεντιάζουμε. Βάζω το όριό μου. Τελεία».
- Νομίζω, είχες απαντήσει, έχεις πει κάτι γι’ αυτό.
«Δεν θυμάμαι να έκανα την παραμικρή αναφορά».
- Δηλαδή απαντάς με τη σιωπή σου, με την περιφρόνησή σου, ας πούμε.
«Σου είπα, είναι στα θέματα που δεν συζητώ».
- Ωραία, κάτι τελευταίο ήθελα να σε ρωτήσω. Από τους πολιτικούς με τους οποίους έχεις μιλήσει το τελευταίο διάστημα στις εκπομπές που κάνεις, υπάρχει κάποια ελπίδα; Βλέπεις νέα πρόσωπα που υπόσχονται κάτι για το μέλλον, που σου δημιουργούν ελπίδες ότι μπορούν να πάνε την Ελλάδα λίγο πιο μπροστά;
«Ναι, εγώ θεωρώ ότι υπάρχουν και παλιοί και καινούριοι γιατί αλλιώς δεν θα σου έλεγα ότι ελπίζω και ότι είμαι αισιόδοξη. Ασφαλώς υπάρχουν. Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν».
- Περιττό να σε ρωτήσω ποιο κόμμα θα ψηφίσεις;
«Αφού το ξέρεις. Φυσικά ΚΚΕ».
Οπως έφευγε, σκέφτηκα να της πω: «Α, ρε Ολγα, η απόσταση που κρατάς απ’ όλους και απ’ όλα είναι που σε διατηρεί, αλλά και σε κάνει απόμακρη». Οσο για το κόμμα, δύο πράγματα από γκραφίτι τοίχου: «Απαξ και υπάρξει η ιδέα ποτέ δεν θα σκοτωθεί». Και το δεύτερο: «Κάναμε τα λαθάκια μας, αλλά το ’λεγε η καρδούλα μας»!
