Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση, ιδρύτρια της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «A Promise to Animals» και δημιουργός της φιλοζωικής οργάνωσης Save a Greek Stray, με αφορμή τον θάνατο του αλόγου που μετέφερε τουρίστες με άμαξα στην Κέρκυρα, γράφει στο «ΘΕΜΑ» για την κακοποίηση των ζώων
«Eχουμε όλοι το αίμα του αλόγου που έπαθε ανακοπή στην Κέρκυρα στα χέρια μας. Φταίμε όλοι. Εχω δεχθεί αμέτρητα αιτήματα από εκατοντάδες ανθρώπους που ζητούν να πιέσω το αρμόδιο υπουργείο και τους υπεύθυνους φορείς να βάλουν ένα τέλος στα εργαζόμενα ιπποειδή. Ομως, αντί να κουνάμε συνέχεια το δάχτυλο και να περιμένουμε από άλλους να αναλάβουν μια ευθύνη που ανήκει εν μέρει και σε εμάς τους ίδιους, ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως άτομα για να φέρουμε την αλλαγή που αναζητάμε». H Εριέττα Κούρκουλου Λάτση,ιδρύτρια της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «A Promise to Animals»και δημιουργός της φιλοζωικής οργάνωσης Save a Greek Stray γράφει στο «ΘΕΜΑ» για την ανάγκη να ανακατευθύνουμε την αγάπη των παιδιών μας για τα ζώα, στον σεβασμό της ελευθερίας τους.
Διαβάστε ολόκληρο το αρθρο της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση:
«Μαμά, θέλω αλογάκι!»
«Είναι αμέτρητες οι φορές που έχω επαναλάβει και εγώ αυτή τη φράση στους γονείς μου μεγαλώνοντας. Γαϊδουράκια στην Υδρα, άμαξες στις Σπέτσες, στη Ζάκυνθο και την Κηφισιά, και ιππασία τρεις φορές την εβδομάδα στην Αθήνα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά λάτρευα τα ζώα και έψαχνα διαρκώς μια ευκαιρία να βρεθώ κοντά τους. Είναι πολύ δύσκολο να μη μαγευτεί κανείς από το υπέροχο πλάσμα που αδίκως ονομάστηκε «άλογο».
Aλογο ονομάστηκε γιατί, όπως γνωρίζει κάθε αναβάτης, είναι ένα απρόβλεπτο ζώο. Μπορεί να έχει «δαμαστεί» από τον πιο έμπειρο εκπαιδευτή και να ιππεύεται από τον πιο ταλαντούχο ιππέα και, παρ’ όλα αυτά, ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση να αντιδράσει πετώντας τον δεύτερο από την πλάτη του, προκαλώντας ακόμα και θανατηφόρους τραυματισμούς. Επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί όμως να δεχθεί την ήττα του και την ανικανότητά του να καθυποτάξει κάποιο από τα «κατώτερα» ζώα, αυτή την απρόβλεπτη πλευρά των αλόγων, την έχει δικαιολογήσει ισχυριζόμενος ότι το συγκεκριμένο ζώο πολύ απλά δεν έχει λογική σκέψη.
Στην πραγματικότητα βέβαια και προς μεγάλη απογοήτευση των υπερήφανων ανθρώπων, κάποια ζώα δεν δαμάζονται. Κάποια ζώα έχουν γεννηθεί για να καλπάζουν ελεύθερα με τη χαίτη τους να ανεμίζει στον αέρα και τις οπλές τους να χτυπούν μελωδικά το χώμα. Για να αισθανόμαστε εμείς καλύτερα, λέμε ως συνήθως στους εαυτούς μας ψέματα. Ψέματα, ότι η σχέση μας μαζί τους είναι αμφίδρομη και ότι επωφελούμαστε και οι δύο από αυτή. Ψέματα, ότι αφού πάντα έτσι γινόταν, το να διαιωνίζεται η εκμετάλλευσή τους δεν είναι προβληματικό. Ψέματα, ότι προκειμένου να χαρεί το παιδί μας για δέκα λεπτά, δεν χάλασε και ο κόσμος να το πάμε μια βόλτα με την άμαξα.
Και κάπως έτσι, έχουμε όλοι το αίμα του αλόγου που έπαθε ανακοπή στην Κέρκυρα στα χέρια μας. Φταίμε όλοι. Εχω δεχθεί αμέτρητα αιτήματα από εκατοντάδες ανθρώπους που ζητούν να πιέσω το αρμόδιο υπουργείο και τους υπεύθυνους φορείς να βάλουν ένα τέλος στα εργαζόμενα ιπποειδή. Ομως, αντί να κουνάμε συνέχεια το δάχτυλο και να περιμένουμε από άλλους να αναλάβουν μια ευθύνη που ανήκει εν μέρει και σε εμάς τους ίδιους, ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως άτομα για να φέρουμε την αλλαγή που αναζητάμε. Είναι κρίμα να υποτιμάμε την προσωπική μας δύναμη ως καταναλωτές και Ελληνες πολίτες. Το να βγει μια υπουργική απόφαση που να απαγορεύει τη χρήση των ιπποειδών στα νησιά είναι σχεδόν αδύνατο. Αν όμως αρχίσουμε εμείς να λέμε όχι στην εκμετάλλευσή τους, το αποτέλεσμα θα έρθει.
Αν μάθουμε εμείς να χρησιμοποιούμε τις φωνές μας απέναντι στην αδικία και βάλουμε σκοπό να εκπαιδεύσουμε μέσα από τη συζήτηση τους γύρω μας ώστε να μη συμβάλλουν πλέον σε αυτή, τότε η αλλαγή είναι βέβαιη. Τα παιδιά μας αναζητούν την επαφή με τα ζώα και είναι λογικό αυτό. Κάποτε ήμασταν κομμάτι της φύσης και αυτή η χαμένη επαφή έχει οδηγήσει σε μια τεράστια ανάγκη για την αποκατάσταση της σχέσης μας μαζί της.
Δεν χρειάζεται να απορρίψουμε αυτή την ανάγκη των παιδιών μας, παρά μόνο να την ανακατευθύνουμε. Τα παιδιά, όπως και τα άλογα, καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε και σε αντίθεση με εμάς τους μεγαλύτερους, έχουν αγνή καρδιά. Φτάνει να τους εμπιστευθούμε την αλήθεια... φτάνει να τους εξηγήσουμε γιατί αυτή η μορφή επαφής είναι λάθος και να τους αναδείξουμε τη σωστή.
Eνα παιδί πάνω σε μια άμαξα, εξάλλου, δεν έχει «επαφή» με το άλογο που τη σέρνει. Ενας αναβάτης που τραβολογάει δεξιά και αριστερά το πλάσμα που τον κουβαλάει στις πλάτες του από ένα κομμάτι σίδερο που του τραυματίζει το στόμα και το κλωτσάει στην κοιλιά για να πάει πιο γρήγορα δεν χτίζει καμία ποιοτική σχέση. Απλά επιβάλλεται σε αυτό το υπέροχο ζώο και κάμπτει μέρα με την ημέρα το πνεύμα του, μέχρι τη στιγμή που αυτό το περήφανο πλάσμα αποκτά ένα κενό βλέμμα και παραδίνεται τελικά στην αναπόφευκτη μοίρα του».