Χρήστος Μπισιώτης: Από τις κουζίνες της Ελλάδας, σεφ του Κλίντον και του Ομπάμα

Στο μπράτσο του δεσπόζει ένα τεράστιο τατουάζ με το σήμα του Ολυμπιακού και στο χέρι του η λέξη «Μονομάχος» στα εβραϊκά, για να του θυμίζει τις μάχες που καλείται κάθε φορά να δώσει και να βγει νικητής. Ο λόγος για τον Χρήστο Μπισιώτη, o οποίος έχει καταφέρει να μπει στα άδυτα του Λευκού Οίκου και να μαγειρέψει για τους Αμερικανούς προέδρους όπως ο Μπιλ Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα, να διεκδικήσει ένα αστέρι Μισελέν και να χαρίσει στιγμές γαστρονομικής ευτυχίας σε κορυφαία ονόματα όπως η Τζένιφερ Λόπεζ, ο Αντόνιο Μπαντέρας, η Πατρίτσια Φιλντ και η Τζέσικα Αλμπα. Από τις κουζίνες της Ελλάδας, όπου βρέθηκε να δουλεύει παράλληλα με το σχολείο, μέχρι την ομάδα του κορυφαίου Τόμας Κέλερ, του «Milos» και του Μάριο Μπατάλι, με 320 άτομα προσωπικό στην επίβλεψή του και την εταιρεία εστίασης The CB Concepts που διατηρεί σήμερα στην Αμερική με έδρα το Μαϊάμι, υπάρχει μια ενιαία γραμμή που λέγεται απόλυτη αφοσίωση στη μαγειρική του αποστολή.

Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε και να γευτούμε τα θεσπέσια πιάτα του Μπισιώτη ένα ωραίο βράδυ στην Κέρκυρα, στην υπέροχη ταράτσα του εστιατορίου «Apaggio» του ξενοδοχείου «Nido» του Mar-Bella Collection, όπου ο σεφ βρέθηκε για ένα μόνο βράδυ στο πλαίσιο των αποκλειστικών εκδηλώσεων «Ελληνες σεφ στο εξωτερικό». Σε ένα μέρος με μια ατμόσφαιρα που είχε κάτι από τον μεσογειακό αέρα της Τοσκάνης, στα γήινα χρώματα ενός εστιατορίου που (υπεν)θυμίζει τη στενή σχέση της Κέρκυρας με την Ιταλία, ανάμεσα σε ωραία ελαιόδεντρα και με θέα τη θάλασσα, τρώμε ένα καταπληκτικό μπαρμπούνι και υπέροχα παϊδάκια, σαν αυτά που είχε μαγειρέψει ο Ελληνας σεφ στον Ομπάμα. «Η έμπνευσή μου για το σημερινό μενού προέρχεται από τα αρώματα της Μεσογείου, τα καθαρά και γευστικότατα υλικά της. Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα, γιατί είναι όλα ξεχωριστά και πανέμορφα. Αυτή, πάντως, που με έκανε να τα αγαπήσω είναι η γιαγιά μου, Τέρψη. Και αυτή που με βοηθάει να ξαναζωντανέψω τη γεύση τους είναι η γυναίκα μου Λώρα» γράφει το σημείωμα που συνοδεύει τη λίστα του μενού που μας περιμένει στο τραπέζι, μια απόδειξη ότι η μαγειρική είναι για τον Μπισιώτη, κυρίως, προσωπική γεύση και ιστορία.

«Κάποτε, κάποιος μου είχε πει ότι όταν έχεις άσχημη γεύση στο στόμα, τότε ό,τι δοκιμάζεις θα φαίνεται άσχημο κι εγώ είμαι τυχερός που η σύζυγός μου η Λώρα χαρίζει σε όλα μια γλύκα», μας λέει αργότερα, αφού τελειώσει το έργο του στην κουζίνα, εξηγώντας μας πώς η προσωπική εμπειρία συνδέεται με τη μαγειρική και τον τρόπο ζωής. «Η γυναίκα μου κάνει τη ζωή μου ευτυχισμένη, με βοηθάει να πετάξω και ξέρω ότι αν της πω να δοκιμάσουμε κάτι τρελό, θα είναι πάντα έτοιμη να το κάνει», καταλήγει, μια απόδειξη ότι τα πάντα τα ζει στον ύψιστο βαθμό.

Η οικογενειακή ιστορία

Ωστόσο, δεν ήταν όλα πάντα εύκολα, μάλλον το αντίθετο, αφού ό,τι κατέκτησε ο Μπισιώτης το κατάφερε με κόπο και πολλές φορές με μεγάλο τίμημα. Αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω ξέροντας ότι η πυξίδα του, η μαγειρική, θα τον βοηθήσει να βρει τον ίσιο δρόμο. Η οικογενειακή του ιστορία είναι μάλλον σκληρή, με τους γονείς του να διατηρούν μεγάλη αλυσίδα φούρνων αλλά να μην είναι ικανοί να σταθούν στο πλευρό του - σε αντίθεση με τη γιαγιά του και τους θείους του, που είναι παρόντες στη βραδιά, φανερά συγκινημένοι. «Η αγάπη μου για τη μαγειρική ξεκίνησε από την παιδική ηλικία, από τότε που βρέθηκα να κουβαλάω ψωμιά από τον οικογενειακό φούρνο σε ένα εστιατόριο στο “Mall” και είδα μαγεμένος όλη αυτή τη ζωντάνια που επικρατούσε στην κουζίνα, τις φωνές, τις επευφημίες, το πάθος.

Ηταν σαν να με χτύπησε κάτι σαν κεραυνός», μας λέει τσουγκρίζοντας μαζί μας ένα ωραίο ποτήρι κόκκινο κρασί Kyr Yianni, φανερά κουρασμένος αλλά και ικανοποιημένος με το χειροκρότημα που έλαβε από τους παρευρισκομένους στο εστιατόριο. Εκανε, άλλωστε, το ανήκουστο για σεφ της δικής του κατηγορίας: φώναξε όλο το προσωπικό της κουζίνας και αφού μας το σύστησε, έσκυψε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και τους ευχαρίστησε λέγοντας μια καλή κουβέντα για τον καθέναν. «Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες. Ευτυχώς ο τρόπος που μεγάλωσα με βοήθησε να έχω ανοιχτές τις κεραίες και να βλέπω ποιος πραγματικά αξίζει και ποιος όχι. Είδα πραγματικά ταλέντα να χάνονται στις κουζίνες ακριβώς γιατί δεν βρέθηκαν στην κατάλληλη συγκυρία ή τους έμαθαν λάθος πράγματα. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει την τάση να τρώει τα παιδιά της», μας λέει με μια δόση πίκρας.

Μας εξομολογείται ότι κάπως έτσι βρέθηκε -παρότι δούλευε προτού καν τελειώσει το σχολείο και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε σχολή μαγειρικής- να φεύγει για την Αμερική για να βρει την τύχη του. «Ευτυχώς είχα την τύχη να είμαι, εκτός από Ελληνας, και Αμερικανός υπήκοος και έτσι κατάφερα με λίγα μόλις δολάρια στην τσέπη να βρεθώ ένα παγωμένο πρωινό, ανήμερα Χριστούγεννα του 2007, στη Νέα Υόρκη κυνηγώντας το όνειρό μου. Κοιμήθηκα στο πάρκο και αφού με κυνήγησαν οι αστυνομικοί αναγκάστηκα να κατευθυνθώ προς την Αστόρια, πιστεύοντας ότι θα βρω βοήθεια από τους Ελληνες που ζούσαν εκεί.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα». Στην ελληνική κοινότητα, μας λέει χωρίς να κρύβει τα λόγια του, ήρθε αντιμέτωπος με καχυποψία και κλειστές πόρτες και έπρεπε να βρεθεί ένας Εβραίος ιδιοκτήτης ενός steak house για να του δοθεί η πρώτη ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει. Από εκεί άρχισαν να καταφτάνουν απανωτά οι προτάσεις και παρά τα προβλήματα, μαζί με τις υψηλές απαιτήσεις και τον ανταγωνισμό που έχει μια τέτοια δημοφιλής καριέρα στην Αμερική, ήρθε η αναγνώριση.

«Οφείλω τα πάντα στους Αμερικανούς, οι οποίοι μου πρόσφεραν δυο και τρεις δουλειές, αναγνώρισαν το ταλέντο μου και μου έδωσαν την ευκαιρία να βρεθώ στον Λευκό Οίκο επί προεδρίας Μπαράκ Ομπάμα», ομολογεί λέγοντας πως η προσωπική επιτυχία δεν του λέει τίποτα, αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι «να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους. Σπάνια, στα δικά μου εστιατόρια επιτρέπω, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, τους κριτικούς γεύσης.

Δεν θέλω να δω τα παιδιά στην κουζίνα να διαλύονται από την αγωνία. Ασε που τις περισσότερες φορές οι κριτικοί δεν έχουν ιδέα από φαγητό και το μόνο που ξέρουν είναι να σκορπάνε τον φόβο στις κουζίνες. Ευτυχώς, στην Αμερική κατέκτησα με τον κόπο το δικαίωμα να μπορώ να το λέω και να εκφράζω τη γνώμη μου. Ως αυτοδημιούργητος έχω την πολυτέλεια να υποστηρίζω ότι στην προσωπική μου ιστορία βλέπει κανείς τις δυνατότητες που προσφέρει αυτή η χώρα για να πετύχεις το όνειρό σου». Εχοντας μαγειρέψει στα καλύτερα ελληνικά εστιατόρια, όπως το «Αύρα», το «Κελάρι» και φυσικά το φημισμένο «Milos», ο Μπισιώτης βρέθηκε στις ομάδες των καλύτερων σεφ που προσκαλούσαν σε ειδικά events για να μαγειρέψουν για τους κορυφαίους ηγέτες και επιφανείς προσωπικότητες.

Σε μία από τις εκδηλώσεις για περίοπτους καλεσμένους, σε ένα γήπεδο γκολφ είχαν στηθεί σκηνές με ειδικά πιάτα και από εκεί έτυχε να περνάει ο Μπιλ Κλίντον, ο οποίος δοκίμασε και το δικό του. Αυτός ήταν που του ζήτησε την κάρτα του και αφού του έστειλε ένα δώρο για να τον ευχαριστήσει, του πρότεινε να μπει στην προεδρική κουζίνα. Η επιλογή του ως σεφ του τότε Αμερικανού προέδρου τον έφερε στον Λευκό Οίκο, όπου συνέχισε ως σεφ του Μπαράκ Ομπάμα, στον οποίο φαίνεται να έχει μεγάλη αδυναμία. «Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ ευγενικός και προσηνής. Οσον αφορά τις διατροφικές του συνήθειες, του άρεσαν οι απλές γεύσεις και προτιμούσε την μπριζόλα του καλοψημένη.

Είχε κάποιους περιορισμούς στο μενού του, αλλά ήταν ανοιχτός σε προτάσεις προτιμώντας την παραδοσιακή κουζίνα. Θυμάμαι ότι το πρώτο πιάτο που μου ζήτησε ήταν μουσακάς αλλά χωρίς κιμά. Οσον αφορά τη Μισέλ Ομπάμα, δεν με νοιάζει τι λένε, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι είναι μια υπέροχη γυναίκα που άλλαξε τις διατροφικές συνήθειες στα σχολεία και αν τη συγκρίνουμε με τη Μελάνια Τραμπ, καταλαβαίνουμε ότι η διαφορά είναι τεράστια. Θεωρώ ότι είναι ντροπή όλα αυτά που συνέβησαν επί θητείας Τραμπ και πάρα πολύ σοβαρά».

Ωστόσο, παρά τα όσα λένε για διχασμένη Αμερική, ο ίδιος πρεσβεύει ότι οι Αμερικανοί όταν είναι ενωμένοι μπορεί να φέρουν μόνο νίκες, όπως και οι Ελληνες. Θεωρεί, όμως, ότι χάσαμε πολύ χρόνο όσον αφορά πολύτιμες κινήσεις που έπρεπε να γίνουν για την προώθηση της χώρας μας στο εξωτερικό - κυρίως των προϊόντων και της κουζίνας μας. «Γίναμε μια κοινωνία του νεοπλουτισμού και του χρηματιστηρίου και ξεχάσαμε την παραγωγή μας.

Θυμάμαι τους αγρότες να μελετάνε τις κίτρινες σελίδες των εφημερίδων στα χωριά αντί να ασχολούνται με τη γη τους και έτσι φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να παράξουμε τα βασικά - ούτε καν να χαρούμε τις διακοπές στη χώρας εξαιτίας της ακρίβειας. Είναι πραγματικά ντροπή να μη βρίσκονται στην πρώτη γραμμή το ελληνικό λάδι ή τα ελληνικά όσπρια. Δεν είναι δυνατόν οι Ιταλοί να νιώθουν περήφανοι για την κουζίνα της χώρας τους κι εμείς να μη μαγειρεύουμε καν ελληνικά», υποστηρίζει, τονίζοντας ότι έχουμε χάσει την περηφάνια μας για τα παραδοσιακά μας πιάτα, με αποτέλεσμα στο εξωτερικό να μη σερβίρεται καν μια σωστή χωριάτικη.

Η μεγάλη του αγάπη… ο Ολυμπιακός

Ενας βασικός λόγος, πάντως, για να επιστρέφει στην Ελλάδα εκτός από το τοπίο και την κουζίνα, είναι η μεγάλη του αγάπη, ο Ολυμπιακός. «Μεγάλωσα μέσα στα γήπεδα και είμαι άρρωστος με τον Ολυμπιακό, αλλά όχι φανατικός. Είμαι ξεκάθαρα κατά της βίας και στεναχωριέμαι πολύ να ακούω ότι κάποιοι νεοναζί διέσχισαν όλη την Ευρώπη για να έρθουν εδώ και να χτυπήσουν Ελληνες πολίτες. Γι’ αυτό φοβάμαι να πάρω μαζί μου τα παιδιά μου στο γήπεδο. Πάντα φροντίζω να παίρνω διαρκείας για να ενισχύσω την ομάδα μου και πηγαίνω στο γήπεδο κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα αλλά με στενοχωρούν τα ακραία φαινόμενα, όπως αυτό που συνέβη το καλοκαίρι.

Στην Αμερική οι αγώνες είναι μια μεγάλη γιορτή, ένα απίστευτο πάρτυ για όλες τις ηλικίες». Χαίρεται, παρ’ όλα αυτά, που μπορεί και βρίσκεται για λίγες μέρες στην Κέρκυρα και ομολογεί ότι θα αφήσει το νησί «με βαριά καρδιά». «Πέρασα πάρα πολύ ωραία και ένιωσα τεράστια χαρά που βρέθηκα στην κουζίνα του “Apaggio”, γιατί για μένα το παν είναι να περνάω καλά αφού λειτουργώ όχι με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Νιώθω, επίσης, τεράστια συγκίνηση γιατί εδώ έκανα τις τελευταίες διακοπές μαζί με τη γιαγιά μου, στην οποία είχα τεράστια αδυναμία αφού αυτή ουσιαστικά με μεγάλωσε.

Στενοχωριέμαι που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να της μαγειρέψω, σε αυτή που υπήρξε ο μεγαλύτερος συμπαραστάτης μου όλα τα χρόνια. Αλλά κρατάω τις συμβουλές της και την ανοιχτή της καρδιά. Ωστόσο χαίρομαι που είμαι εδώ με τη Λώρα και μπορώ να πω ότι βλέποντας τα όνειρά μου να πραγματοποιούνται και έχοντας στο πλάι μου τη γυναίκα μου, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος». Φεύγοντας δίνει σε όλους τους πελάτες-φιλοξενούμενους δώρο ένα μικρό κουτάκι με λίγο μέλι και ελληνικό καφέ, ως ενθύμιο της ελληνικής βραδιάς που είχε πρωταγωνιστή της έναν άνθρωπο βγαλμένο από μυθιστορήματα, ένα απλό παιδί που χωρίς καμία βοήθεια κατάφερε να μαγέψει τους Αμερικανούς προέδρους και να βρεθεί στο κέντρο του πλανήτη και στις καρδιές του κόσμου. Και πλέον να μπορεί από την Κέρκυρα να χαίρεται τη μαγεία της επιτυχίας και -γιατί όχι- την ομορφιά.

Ειδήσεις σήμερα

Γεωργιάδης: Στη Μάνδρα πνίγηκαν 24 άνθρωποι σε βροχή 3 ωρών – Φάμελλος: Χρησιμοποιείτε ως άλλοθι την κλιματική κρίση

Πολάκης «καρφώνει» Φίλη που είπε ότι «η Αριστερά δεν πρέπει ντε και καλά να είναι κυβέρνηση»: Το θέλω εγώ!

Συνελήφθησαν 10 Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη για το μακελειό στη Λούτσα