Τιμήθηκαν τρεις μάνες ηρώων που σκοτώθηκαν εν ώρα καθήκοντος στην παρουσίαση του βιβλίου της Βίκυς Φλέσσα

Δέος και συγκίνηση πλημμύρισαν την κατάμεστη αίθουσα της Παλαιάς Βουλής την περασμένη Τετάρτη όταν μίλησαν οι μητέρες τριών ανθρώπων που έδωσαν έχασαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος για το κοινωνικό σύνολο: της επισμηναγού Εύης Ανδρεαδάκη που έχασε τη ζωή της σε ανθρωπιστική αποστολή στη Λιβύη, του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα σε υπηρεσία στη διάρκεια οπαδικών επεισοδίων και του πιλότου Μάριου - Μιχαήλ Τουρούτσικα που σκοτώθηκε στο καθήκον με τον κυβερνήτη Στάθη Τσιτλακίδη κοντά στην Ανδραβίδα.

Το κοινό χειροκρότησε όρθιο επί ώρα τις τρεις τραγικές μανάδες οι οποίες τιμήθηκαν σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου της δημοσιογράφου, υποψήφιας ευρωβουλευτή με η Ν.Δ. Βίκυς Φλέσσα με τίτλο «Γιατί Ψυχανάλυση κύριε Γιωσαφάτ»;

Για την ψυχή και το τραύμα, όπως εκείνο του θανάτου «που αφήνει σε εκκρεμότητα κάθε λόγο και υπόσχεση, κάθε παρόν και μέλλον» όπως σημείωσε η συγγραφέας, μίλησαν τέσσερις άνθρωποι του δημοσίου βίου: 

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, αναφέρθηκε στην επίθεση που είχε δεχθεί το 2010 και την πορεία δημιουργικής διαχείρισης του τραυματικού βιώματος, καθώς και στις μεγάλες επιλογές της ζωής του, ενώ ο βουλευτής της Ν.Δ. και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης Θεόδωρος Ρουσσόπουλος μίλησε για το πώς άλλαξε την πορεία ζωής που είχε προδιαγράψει το περιβάλλον του για να οδηγηθεί στη δημοσιογραφία και την πολιτική, με αποστολή για να απαλύνει τα τραύματα του κόσμου. Συγκλονιστική ήταν η περιγραφή της Δέσποινας Χατζηβασιλείου, γραμματέως της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης η οποία μίλησε για τις δικές της, βαθιές, τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες μετέτρεψε σε δύναμη ζωής, αλλά και η μαρτυρία του ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη.

Παρουσίαση βιβλίου: «Γιατί η Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;»

«ἴδω τὴν πληγήν, ἐξ ἧς ἰάθη τὸ μέγα τραῦμα ὁ ἄνθρωπος» 

(Δοξαστικό εσπερινού Κυριακής Αντιπάσχα)

Το απόγευμα της Τετάρτης, 27 Μαρτίου, παρουσιάστηκε στο κτήριο της παλιάς Βουλής το βιβλίο της Βίκυς Φλέσσα, υποψήφιας ευρωβουλεύτριας με τη ΝΔ, με τίτλο «Γιατί η Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;». Υπήρξε μια έμμεση παρουσίαση του βιβλίου, η οποία έγινε με συζήτηση της συγγραφέως και των ομιλήτών, του Θεόδωρου Ρουσόπουλου (πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης), της Δέσποινας Χατζηβασιλείου (γενική γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης), του Κωστή Χατζηδάκη (υπουργός Οικονομικών) και του Θοδωρή Αθερίδη (ηθοποιός και σκηνοθέτης). 

Υπάρχουν τραύματα ιστορικά. Υπάρχουν τραύματα προσωπικά. Τελικά υπάρχουν τραύματα ανθρώπινα. Ο άνθρωπος, το τραύμα με κοσμικές διαστάσεις, εισάγει τον θάνατο, το θνήσκειν θα λέγαμε καλύτερα, ως πρόβλημα μέσα στο σύμπαν. Για τα ιστορικά τραύματα μιλούσε το ίδιο το κτίσμα στο οποίο φιλοξενήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου. Για τα υπόλοιπα τραύματα μίλησαν οι ίδιοι φιλοξενούμενοι της συγγραφέως. 

Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο αφορά την ψυχανάλυση, ένα κλάδο απαιτητικό, με τεχνική ορολογία, ο τρόπος διεξαγωγής της παρουσίασης είχε το προτέρημα να κρατάει ζωντανό και αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου, χωρίς να επιδίδεται σε κουραστικές αναλύσεις ορολογίας ή να είναι προσκολλημένο στο γράμμα του βιβλίου. Η συγγραφέας, με αφορμή αποσπάσματα από το βιβλίο, έθεσε τρεις άξονες, γύρω από τους οποίους κινήθηκε η συζήτηση. Με αυτό τον τρόπο τονίσθηκε περισσότερο το πνεύμα του βιβλίου, αφήνοντας χώρο στον υποψήφιο αναγνώστη να μπορεί να διεξέλθει μόνος του τις σελίδες του συγγράμματος, δίχως προκαταβολικά να έχει συγκεκριμένη απόψη για τα όσα γράφονται σ’ αυτές. 

Ο πρώτος θεματικός άξονας αφορούσε τους ανθρώπους του δημόσιου βίου, οποίοι λόγω αυξημένων ανειλημμένων υποχρεώσεων, απουσιάζουν από τις οικογένειές τους τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Το ερώτημα επί της ουσίας αφορούσε το κατά πόσο είναι στην πραγματικότητα τραυματική αυτή η απουσία για τα παιδιά ή όχι. Ο δεύτερος ήταν σχετικός την επιρροή που είχαν οι γονείς  του εκάστοτε ομιλητή, στην προσωπική του ζωή και τις επιλογές του. Εάν δηλαδή αυτό υπήρξε τραυματικό για τους ίδιους ή εάν ηταν μια επιρροή υποβάθρου, διακριτική και αθόρυβη. Τέλος, ο τρίτος άξονας της συζήτησης ζητούσε να φανερώσει μια τραυματική, πλην όμως μεταμορφωτική, εμπειρία από τη ζωή των ομιλητών. 

Μ’ έναν λόγο, το κεντρικό θέμα που αναδείχθηκε από τα διαμειβόμενα ήταν εκείνο του τραύματος. Του τραύματος των παιδιών από τις ζωές των γονιών, των τραυμάτων τελικά που αφήνει η ίδια η ζωή στους ανθρώπους. Που άλλωστε, διερωτώμαι, εάν θα υπήρχε καν ανάγκη ψυχανάλυσης χωρίς τραύμα. Άρα, ο καλύτερος τρόπος να παρουσιαστεί ένα βιβλίο ψυχανάλυσης είναι να ιδωθεί ακριβώς υπ’ αυτό το πρίσμα. Χωρίς τραύμα, χωρίς πληγή, δεν υπάρχει ανάγκη θεραπείας. 

Έτσι, στο κλείσιμο της συζήτησης προβλήθηκαν βιντεοσκοπημένα μηνύματα από μητέρες, οι οποίες έχασαν τα παιδιά τους στην ώρα του καθήκοντος. Μίλησε η μητέρα της Εύης Ανδρεαδάκη, του Γιώργου Λυγγερίδη και του Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα. Σ’ αυτό το σημείο, το πλέον συγκινητικό της βραδιάς, φανερώθηκε μέσα απ’ τα πρόσωπα αυτών των γυναικών, το θεμελιώδες τραύμα του θανάτου, που αφήνει σε εκκρεμότητα κάθε λόγο και υπόσχεση, κάθε παρόν και μέλλον.