«Άνθρωποι αιχμάλωτοι σε ένα βαλιτσάκι!»

Τους τελευταίους δώδεκα μήνες της θητείας του στο υπουργείο Υγείας ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος έχει κάνει εκατοντάδες συναντήσεις προσπαθώντας να επιλύσει επώδυνα θέματα υγείας. Δύσκολα όμως θα ξεχάσει τη συνάντηση που είχε την περασμένη εβδομάδα στο πάρκινγκ του Ωνασείου. Εκεί τον περίμεναν περί τους 10 ασθενείς, ο νεότερος μόλις 16 χρόνων, με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου και με μηχανική υποστήριξη καρδιάς.

«Έζησα πρωτοφανείς για τη δική μου εμπειρία στιγμές. Είδα ανθρώπους αιχμάλωτους» είπε συγκλονισμένος στους συνεργάτες του. Οι ασθενείς με τα… βαλιτσάκια, όπως ονομάζουν στη δική τους αργκό οι καρδιοπαθείς τελικού σταδίου, τις συσκευές που υποστηρίζουν μηχανικά την καρδιακή λειτουργία, του ζήτησαν να παρέμβει ώστε να σπάσει το εμπάργκο που έχει κηρύξει ο προμηθευτής της συσκευής λόγω των οφειλών του Ωνασείου.

Από τους 28 ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια που βρίσκονται στη λίστα αναμονής για μόσχευμα, οι 18 είναι με μηχανική καρδιά –καθεμιά από αυτές κοστίζει περίπου 250.000 ευρώ, χωρίς να συνυπολογίζεται η συντήρησή της.

«Η μηχανική υποστήριξη είναι η τελευταία θεραπεία για αυτούς. Τους τελευταίους μήνες όμως βιώνουμε όλοι αφάνταστη πίεση. Ο προμηθευτής έχει κηρύξει εμπάργκο, οι ασθενείς αγωνιούν για την αντοχή του μηχανήματος, εμείς καλούμαστε να τους υποστηρίξουμε στις ΜΕΘ όταν τα μηχανήματα βγαίνουν off» λέει διευθυντής της Μονάδας Μεταμοσχεύσεων Καρδιάς του Ωνασείου, κ. Δημήτρης Μπαϊρακτάρης.

Από τον περασμένο Μάρτιο που ήλθε στο Ωνάσειο –έπειτα από 30 έτη καριέρας και εκατοντάδες μεταμοσχεύσεις καρδιάς στη Γερμανία- ο γιατρός προσπαθεί να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού συστήματος υγείας. Το ίδιο βαλιτσάκι κοστίζει το 1/3 στη Γερμανία. Για την υπερτιμολόγηση βρίσκεται μια εξήγηση -«έτσι είναι το σύστημα στην Ελλάδα, επειδή οι προμηθευτές πληρώνονται σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο», για το εμπάργκο όμως όχι. «Δεν επιτρέπεται κανένας προμηθευτής να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές ασθενών» λέει κατηγορηματικά. Η οφειλή του Ωνασείου είναι 4 εκατ ευρώ –έπειτα από την παρέμβαση του κ. Λοβέρδου θα δοθούν εκτάκτως τα 2 εκατ στον προμηθευτή προκειμένου αυτός να στείλει τα ανταλλακτικά.

Η ζωή τους σε ένα… βαλιτσάκι

Σπύρος Βλάχος, 47 χρόνων






Επί χρόνια τα χέρια του «χάριζαν» ζωή σε αντίκες - τώρα η μυρωδιά του ξύλου είναι πολύ μακρινή. Όπως και όλη η προηγούμενη ζωή του στο αγαπημένο του νησί, την Κέρκυρα. Το μόνο που αισθάνεται οικείο ο κ. Σπύρος Βλάχος τα τελευταία δυόμισι χρόνια είναι το βαλιτσάκι με την… καρδιά του. Τη συσκευή (σε σχήμα βαλίτσας) με τη μηχανική καρδιά που τον κρατά στη ζωή έως ότου βρεθεί το πολυπόθητο μόσχευμα.

Τριάντα μήνες είναι συνδεδεμένος με αυτό. «Είναι η δική μου γέφυρα με τη ζωή» λέει ο 47χρονος άνδρας, μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», από τον 6ο όροφο του Ωνασείου όπου νοσηλεύεται τους τελευταίους δύο μήνες περιμένοντας μόσχευμα.

Μια «γέφυρα» που προσφάτως κινδύνευσε να «γκρεμιστεί» λόγω του εμπάργκο του προμηθευτή που εισάγει τα συστήματα μηχανικής υποστήριξης καρδιάς στην χώρα μας όπως και τα ανταλλακτικά τους. «Αγωνιζόμαστε κάθε λεπτό για τη ζωή μας. Επιβαρυνόμαστε αγωνιώντας για συμβατό μόσχευμα. Κινδυνεύουμε από λοιμώξεις και θρομβώσεις που προκαλεί η τοποθέτηση της μηχανικής καρδιάς. Επιτρέπεται να κινδυνεύουμε και λόγω έλλειψης ενός ανταλλακτικού;» διερωτάται ο κ. Βλάχος. Η απάντηση δεν είναι απλή, όμως, και το γνωρίζει.

«Προσπαθώ να κάνω υπομονή. Είναι σκληρό να περιµένεις για να πάρεις τα όργανα ενός ανθρώπου. Δεν εύχομαι σε κανέναν να πεθάνει. Αλλά ο θάνατος και η ζωή βρίσκονται πολύ κοντά» λέει. Από το 2008 η ζωή του είναι μοιρασμένη μεταξύ Ωνασείου και Καλλιθέας όπου ζει με την μητέρα του – «και νοσοκόμα μου», όπως αστειεύεται. Η σύζυγός του και τα δύο παιδιά του παραμένουν στην οικογενειακή εστία, στην Κέρκυρα, και τον επισκέπτονται όσο πιο συχνά μπορούν. «Μου λείπουν πολύ τα παιδιά μου. Και παίρνω δύναμη από αυτά για να συνεχίσω τον αγώνα μου» λέει ο κ. Βλάχος. Άλλωστε η καρδιά του είναι εκεί μαζί τους…

 

Ευάγγελος Αλεξίου, 47 χρόνων





Μέρα νύχτα κυκλοφορεί με το… βαλιτσάκι ο κ. Ευάγγελος Αλεξίου. «Είναι το πιο ευπρόσδεκτο βάρος που είχα ποτέ» λέει ο 47χρονος χαριτολογώντας για τη συσκευή που υποστηρίζει μηχανικά την καρδιά του τους τελευταίους 11 μήνες. «Διατατική μυοκαρδιοπάθεια»: αυτή ήταν η διάγνωση που το 2003 του άλλαξε τη ζωή. Η Αστυνομία όπου υπηρετούσε έγινε παρελθόν - παρόν και μέλλον έγιναν τα νοσοκομεία. Υποβλήθηκε σε επεμβάσεις, σε θεραπείες, αλλά τον περασμένο Αύγουστο η διάγνωση ήταν βαρύτατη, -«καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου»- και η μηχανική καρδιά μονόδρομος. Όπως και η εσωτερική μετανάστευση: «Φύγαμε από τα Γιάννενα με τη σύζυγό μου και το 1,5 έτους παιδί μας και νοικιάσαμε σπίτι κοντά στο Ωνάσειο. Πρέπει να έρχομαι ανά 15 ημέρες για έλεγχο και service του μηχανήματος».

Την τελευταία εβδομάδα ο κ. Αλεξίου βρέθηκε στο Ωνάσειο –όπου τον συνάντησε το «ΘΕΜΑ»- για προμεταμοσχευτικό έλεγχο αλλά και για έλεγχο της συσκευής. «Από την πρώτη στιγμή που με συνέδεσαν με το βαλιτσάκι, σκέφτηκα πόσο θα εξαρτώμαι από το… service και τα ανταλλακτικά. Κοιτάζω τις «φούσκες», που αντιστοιχούν στις κοιλίες και τους κόλπους της καρδιάς, κοιτάζω τις αντλίες, τα φίλτρα, και αυτομάτως θυμάμαι και τις τιμές, 40.000 ευρώ, 20.000 ευρώ, 15.000 ευρώ» λέει ο κ. Αλεξίου. Τόσο αποτιμάται κάθε ημέρα ζωής τους…Ως ένας από τους πιο νέους «μηχανόβιους» -έτσι αλληλοπροσφωνούνται οι 18 ασθενείς με μηχανική υποστήριξη καρδιάς- δεν έχει αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. «Βλέποντας άλλους ασθενείς να χρειάζονται σύνδεση με το σταθερό μηχάνημα του νοσοκομείου διότι χαλούσαν τα ανταλλακτικά, φοβήθηκα. Γι’ αυτό και πήγα μαζί τους να δούμε τον υπουργό Υγείας» λέει αναφερόμενος στη συνάντηση που είχαν με τον κ. Ανδρέα Λοβέρδο, στο Ωνάσειο. Η απορία του υπουργού προς τους υπεύθυνους «γιατί, βρε παιδιά, δεν υπάρχει στοκ από κάποια υλικά ώστε να μην κρέμεται η ζωή των ασθενών από μία… παραγγελία;» ήταν και δική τους απορία –μόνο που έφτανε σε ώτα μη ακουόντων. Τώρα μπορούν να αισιοδοξούν ότι η κατάσταση θα αλλάξει…