Λίγο μετά τις 9 το βράδυ τα φώτα χαμηλώνουν και από την δεξιά είσοδο του Ηρωδείου εμφανίζεται η Μαρινέλλα, να στέκεται, αγέρωχη, στην άκρη της ορχήστρας, και να τραγουδά, χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων αλλά και χωρίς μικρόφωνο «Καμιά φορά λέω ν’ αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι…».
Κοιτά τον κόσμο που την παρακολουθεί με προσήλωση και το βλέμμα της σηκώνεται ψηλά, μέχρι τις τελευταίες κερκίδες που βρίσκονται κάτω από τον ολόφωτο Παρθενώνα.
Κι έπειτα προχωρά αργά προς κέντρο, δίνει τα χέρια της σε δυο μαυροντυμένους άνδρες και ανεβαίνουν μαζί τη φωτεινή σκάλα που οδηγεί στη σκηνή ενώ το μακρύ λευκό κιμονό της (το οποίο στη συνέχεια άλλαξε μαζί με τα παπούτσια της) ανεμίζει προς τα πίσω δημιουργώντας μια ολοζώντανη κινηματογραφική εικόνα.
«Τώρα δεν είμαστε παιδιά, να ‘χουμε φως μες την καρδιά να μάς σκεπάζει/ σ’ αγαπώ σού το ΄χω πει και η αγάπη σου σαν Κυριακή με ξεκουράζει…» συνεχίζει να τραγουδά από σκηνής πλέον, ακόμα α καπέλα, με το συναίσθημά της να ξεχειλίζει. Για να εισβάλει αμέσως μετά στο ρεφρέν ο δυναμικός ήχος της ορχήστρας και να την παρασύρει στην κορύφωση της ερμηνείας της με την μεγάλη φωνή της και τις μοναδικές εκείνες θεατρικές κινήσεις των χεριών της που αποτελούν, εδώ και δεκαετίες, το απόλυτο σήμα – κατατεθέν της.
Το κοινό την αποθεώνει ενώ εκείνη κατευθύνεται με αργά βήματα προς τα παρασκήνια. Για μία ακόμη φορά είχε κερδίσει το χειροκρότημα με το σπαθί της και την ψυχή της.
Αυτές τις δυνατές εικόνες της Μαρινέλλας πήρε μαζί του ο κόσμος φεύγοντας κι ας μην ολοκληρώθηκε ποτέ η συναυλία.