Ο Γιώργος Οικονόμου στον Δημήτρη Δανίκα για το Πολυτεχνείο: Η σφαίρα μπήκε στην πλάτη μου και σφηνώθηκε στην αορτή

Με αφορμή τη σημερινή τραγική, αλλά και ηρωική επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου, άρχισα να αναζητώ αυθεντικές μαρτυρίες φοιτητών εκείνης της εποχής, που έζησαν και στο πετσί τους βίωσαν τόσο την έκρηξη συλλογικής αντίστασης όσο και τη συνάντησή τους με τον θάνατο από σφαίρα κάποιου ατιμώρητου δολοφόνου, εντεταλμένου από τις χουντικές δυνάμεις του Γιώργου Παπαδόπουλου, αλλά κυρίως του Μίμη Ιωαννίδη.

Και επειδή τυχαία έπεσα πάνω σ' έναν απ' αυτούς, στην εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του φίλου και συνάδελφου Αλέξη Παπαχελά, αποφάσισα να του χτυπήσω την πόρτα.

Το όνομά του, Γιώργος Οικονόμου. Της Φιλοσοφικής. Πρώτα δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση και στη συνέχεια στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Στο παρελθόν είχε ξεκινήσει τη διατριβή του στο Παρίσι με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, προς τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Σήμερα απόμαχος, αλλά ταυτόχρονα και συγγραφέας.

Ο Γιώργος Οικονόμου, απ' αυτούς που έφαγαν σφαίρα. Αλλά από τύχη και από ευνοϊκές συγκυρίες κατόρθωσε να διαφύγει από τα χέρια των βασανιστών.

Είναι αυτόνομος, ανεξάρτητος, έξω από οργανωμένα κόμματα. Πάντα ήταν. Και φυσικά θυμάται ότι τις πρώτες ώρες αλλά και την πρώτη ημέρα της εξέγερσης, οι οργανωμένοι στο ΚΚΕ, το ΚΚΕ ες και το ΠΑΣΟΚ διαφώνησαν με την κατάληψη. Και μάλιστα, όπως μου είπε, «η Πανσπουδαστική έγραψε σε ένα προβοκατόρικο φύλλο ότι ήμασταν 350 προβοκάτορες του Ρουφογάλη».

Και κάτι ακόμα: «Βεβαίως υπάρχει εκφυλισμός στις χτεσινές αλλά και στις σημερινές πορείες του Πολυτεχνείου».

Σκηνή 1η: Ποιοι έκαναν το Πολυτεχνείο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Ησασταν μέσα στο Πολυτεχνείο από την πρώτη στιγμή;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Ναι. Συμμετείχα στο φοιτητικό κίνημα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε, προς το τέλος του '71.

Δ.Δ.: Η Νομική Σχολή, ας πούμε.

Γ.Ο.: Η Νομική Σχολή αλλά και όλες οι σχολές. Εγώ ήμουν στη Φυσικομαθηματική Σχολή τότε, και όλες οι σχολές είχαν έναν αναβρασμό. Σκεφτόντουσαν τι μπορεί να γίνει. Διότι είδαν ότι το αίτημα των φοιτητών για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές τελικά δεν μπορεί να επιτευχθεί και έτσι άρχισαν να κάνουν μια κινητοποίηση εναντίον της δικτατορίας. Δηλαδή, με καθαρά πολιτικό πλαίσιο. Το '73 ουσιαστικά έγινε αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε το φοιτητικό κίνημα, η δικτατορία ένιωθε να απειλείται και έτσι άρχισε να στρατεύει φοιτητές -δηλαδή να διακόπτει την αναβολή στρατεύσεως και να τους καλεί στο στρατόπεδο. Οπότε άρχισαν ενέργειες, έτσι έγινε και το πρώτο κλείσιμο στο Πολυτεχνείο 14 Φεβρουαρίου, το δεύτερο στη Νομική 21 Φεβρουαρίου του '73. Στην πρώτη κατάληψη τον Φεβρουάριο του 1973 μπήκε η Αστυνομία μέσα, μας έβγαλε βίαια, φάγαμε ξύλο. Εγινε χωρίς την άδεια της Συγκλήτου και της Πρυτανείας. Εγιναν συλλήψεις, ξυλοδαρμοί. Εγώ με την παρέα μου τη γλιτώσαμε παρά τρίχα.

Δ.Δ.: Ανήκατε σε καμία πολιτική ομάδα;
Γ.Ο.: Οχι, αλλά είχα πολιτικό στίγμα. Το στίγμα μου στο πλαίσιο, ας πούμε, του Κορνήλιου Καστοριάδη. Αυτονομία, με την έννοια ότι βλέπουμε πια ότι τα παραδοσιακά κόμματα έχουν αποτύχει και χρειάζεται ένα καινούριο κίνημα. Και αυτό το κίνημα έγινε μέσα στο φοιτητικό κίνημα και κορυφώθηκε με το Πολυτεχνείο.

Δ.Δ.: Επομένως είστε ανεξάρτητος, δεν είστε σε κάποιον χώρο.
Γ.Ο.: Ημασταν μια παρέα και είχαμε μια συνειδητοποίηση ότι με αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Και έτσι είχαμε αυτόν τον ανεξάρτητο δρόμο. Πολιτικοποιημένοι πάντα, με απόψεις, με θέσεις, οι οποίες εκφράστηκαν και στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Μπορεί να ήταν μειοψηφία, αλλά στο Πολυτεχνείο τελικά έγιναν πλειοψηφία - με την έννοια του ότι εμείς κάνουμε αυτό το κίνημα. Η άμεση συμμετοχή των ανθρώπων, των φοιτητών, αυτή καθορίζει αυτό το κίνημα, δεν το καθορίζει κάποιο κόμμα απέξω. Εμείς, με οριζόντιες διαδικασίες. Εξ ου και οι συνελεύσεις μέσα στο Πολυτεχνείο με αυτή την οριζόντια και δημοκρατική διαδικασία. Εκλέγονταν οι επιτροπές με ψηφοφορία για 24ωρη θητεία.

Σκηνή 2η: «Το προβοκατόρικο φύλλο»

Δ.Δ.: Πώς άναψε η πρώτη σπίθα;
Γ.Ο.: Στις 14 Νοεμβρίου το πρωί υπάρχουν συνελεύσεις σε όλες τις σχολές, στο Πολυτεχνείο, στην Εμπορική, στη Φυσικομαθηματική, στη Νομική, παντού, για να δούμε το επόμενο βήμα. Διότι είχε δοθεί τότε η πρωθυπουργία στον Μαρκεζίνη για να διενεργήσει τις υποτιθέμενες ελεύθερες εκλογές.

Δ.Δ.: Για τον εκδημοκρατισμό, ας το πούμε έτσι.
Γ.Ο.: Εκδημοκρατισμό το λέγανε αυτοί. Εμείς ζητούσαμε ελεύθερες εκλογές των φοιτητών. Ηρθε ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας στο Πολυτεχνείο την προηγούμενη μέρα, 13 Νοεμβρίου, για να πείσει τους φοιτητές, μαζί με τη Σύγκλητο, να τους τρομοκρατήσει, «καθίστε καλά, δεν γίνεται τίποτα, θα σας δώσουμε φοιτητικές εκλογές μετά τις βουλευτικές». Οι φοιτητές επέμεναν, και έφυγε χωρίς αποτέλεσμα. Την επόμενη μέρα λοιπόν γίνονται οι συνελεύσεις για να δούμε τι θα κάνουμε. Εμείς, της Φυσικομαθηματικής, ήμασταν στη Νομική τότε για συνέλευση. Γινόταν συζήτηση, τα συνηθισμένα. Και σε μια στιγμή πετιέται ένας από τους φοιτητές και λέει «στο Πολυτεχνείο γίνονται επεισόδια». Αυτό ήταν. Βγάλαμε απόφαση -πλην του ΚΚΕ και του Ρήγα- να πάμε συντεταγμένοι στο Πολυτεχνείο.

Δ.Δ.: Η Αντι-ΕΦΕΕ και ο Ρήγας δεν θέλανε. Γιατί όμως;
Γ.Ο.: Δεν θέλανε πολιτικοποίηση.
Δ.Δ.: Φοβόντουσαν την προβοκάτσια;
Γ.Ο.: Φοβόντουσαν τον εαυτό τους τον ίδιο. Φοβόντουσαν δηλαδή ότι δεν θα ελέγχουν το κίνημα - πάντα έτσι κάνανε τα δύο αυτά κόμματα. Ηθελαν να ελέγχουν το κίνημα από πάνω. Και βλέπανε ότι ξεφεύγει από τα χέρια τους, υπάρχει πια μια βάση η οποία αυτονομείται, αυτο-οργανώνεται.
Δ.Δ.: Ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι της Αντι-ΕΦΕΕ θυμάστε ονόματα;
Γ.Ο.: Βεβαίως είναι γνωστά τα ονόματα της Πανσπουδαστικής. Ητανε η Καρυστιάνη στη Νομική, ο Μπίστης, στη Φυσικομαθηματική ήταν ο Καραγκουλές, ο Λαφαζάνης. Στο Πολυτεχνείο ήταν ο Ανδρουλάκης, γνωστά ονόματα. Δεν έχουν σημασία τόσο πολύ τα ονόματα όσο η στάση.
Δ.Δ.: Μεταφέρανε τη γραμμή. Και η γραμμή ήταν «παιδιά, δεν πάμε. Δεν είναι στιγμή να κάνουμε την έκρηξη τώρα», κάπως έτσι. Φύγατε εσείς λοιπόν από τη Νομική και πάτε στο Πολυτεχνείο. Αυτό ήταν μεσημέρι, απόγευμα, θυμάστε;
Γ.Ο.: Μεσημέρι έγινε.
Δ.Δ.: Και τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο στο διάστημα αυτό;
Γ.Ο.: Δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα. Απλώς ήταν μια φήμη.
Δ.Δ.: Πόσοι ήσασταν εσείς που πήγατε;
Γ.Ο.: Η Πανσπουδαστική έγραψε σε ένα προβοκατόρικο φύλλο ότι ήμασταν 350 προβοκάτορες του Ρουφογάλη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό που έβγαζε η Αντι-ΕΦΕΕ, την «Πανσπουδαστική», στο φύλλο 8, τον Φεβρουάριο του 1974. Υπάρχουν ντοκουμέντα. Μετά από τα γεγονότα. Εγραψε ότι το Πολυτεχνείο έγινε από αυτούς τους 350 προβοκάτορες που φεύγουν από τη Νομική και πάνε στο Πολυτεχνείο.
Δ.Δ.: Ενώ το ΚΚΕ τότε είχε υιοθετήσει το Πολυτεχνείο, περίεργο.
Γ.Ο.: Θα φτάσουμε κι εκεί. Πάμε λοιπόν να μπούμε μέσα, και εκεί οι αντίστοιχοι της ΚΝΕ και του Ρήγα δεν θέλουν να μας αφήσουν να μπούμε. Περιφρουρούσαν τις πύλες να μην μπουν οι προβοκάτορες. Βγήκε μάλλον βρόμα ότι έρχονται από τη Νομική οι φυσικομαθηματικοί - γιατί εμείς ήμασταν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι. Είχε σε μας πολλή βάση το ΕΚΚΕ, το ΚΚΕ Μ-Λ... Οι λεγόμενοι αριστεριστές.

Σκηνή 3η: Η «νομιμότητα» του Μαρκεζίνη

Δ.Δ.: Μπαίνετε όμως μέσα.
Γ.Ο.: Μπαίνουμε, όχι όλοι, γιατί ήταν και η Αστυνομία εκεί πέρα και απώθησε πολλούς. Μετά ήρθαν και μπήκαν και οι υπόλοιποι. Φτάνουμε πια στο απόγευμα και λέμε να γίνει κατάληψη. Οι Αντι-ΕΦΕΕ και ο Ρήγας δεν ήθελαν κατάληψη, διότι κατά τη γνώμη τους ο Μαρκεζίνης θα έδινε πολλά εχέγγυα για να διενεργηθούν ελεύθερες εκλογές - πράγμα το οποίο οι υπόλοιποι δεν το πιστεύαμε.
Δ.Δ.: Δηλαδή οι δύο αυτές παρατάξεις ακολουθούσαν τη «νομιμότητα» του Μαρκεζίνη.
Γ.Ο.: Είχαν υποταχθεί σε αυτό το πράγμα, δεν αντέδρασαν. Εκεί που θα αντιδρούσαν ήταν στο τι περισσότερο θα πάρουν στη διαπραγμάτευση. Και καλά έκαναν, από την πλευρά τους. Μέσα στα πλαίσια που θα όριζε ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης - γιατί πάνω από τον Μαρκεζίνη ήταν ο Παπαδόπουλος. Το απόγευμα λοιπόν ρίχνεται η πρόταση να γίνει η κατάληψη.
Δ.Δ.: Από ποιους;
Γ.Ο.: Από τους αριστεριστές, τους ανεξάρτητους, τους αυτόνομους. Χωρίς την κηδεμονία κομμάτων. Αντέδρασαν τα δύο κόμματα - οι φοιτητικές τους παρατάξεις που δεν ήταν και νόμιμες άλλωστε. Και έτσι έγινε de facto η κατάληψη. Μένουμε μέσα. Το πρώτο βράδυ βγήκε μια πρόχειρη συντονιστική επιτροπή. Και τη δεύτερη μέρα πια έρχεται ο κόσμος και της Αντι-ΕΦΕΕ και του Ρήγα, αφού βλέπουν ότι η κατάληψη είναι πια γεγονός και δεν φεύγουμε.
Δ.Δ.: Ηρθαν τη δεύτερη μέρα, άλλαξαν τακτική. Την πρώτη μέρα ήταν εναντίον, τη δεύτερη υπέρ.
Γ.Ο.: Ερχονται και είναι προς τιμήν τους αυτό, ότι πια συμμετείχαν σε όλη τη διάρκεια. Λέμε λοιπόν ότι θα κάνουμε γενικές συνελεύσεις, οι πρώτες που θα γινόντουσαν στο ελλαδικό έδαφος, ελεύθερες συνελεύσεις μέσα στο Πολυτεχνείο, κατά σχολή. Ολες οι σχολές θα κάνουν συνέλευση, θα συζητήσουμε ελεύθερα, ο καθένας θα μπορεί να μιλήσει και στο τέλος η κάθε σχολή θα βγάλει μια απόφαση και μια επιτροπή που θα την υλοποιήσει. Η επιτροπή αυτή είναι επιφορτισμένη να πάει στη Συντονιστική την απόφαση της συνέλευσης. Κάπως έτσι αποφασίζουν οι σχολές κατάληψη πια και τότε βγαίνει και η Συντονιστική Επιτροπή. Κανείς δεν καθοδηγούσε από πάνω. Η βάση καθοδηγούσε.
Δ.Δ.: Αλλά ήταν μέσα και του ΚΚΕ και του Ρήγα.
Γ.Ο.: Βεβαίως, από τη στιγμή που έχουν έρθει, έχουνε βγει. Να σας πω ένα χαρακτηριστικό: Η Φυσικομαθηματική τότε ήτανε το Μαθηματικό, το Φυσικό, το Χημικό και το Φαρμακευτικό. Στην επιτροπή που βγήκε από τη Φυσικομαθηματική για να πάει να πλαισιώσει τη Συντονιστική Επιτροπή, όλοι ήτανε από την άλλη πλευρά. Κανένας δεν βγήκε από το ΚΚΕ και τον Ρήγα, ενώ στις άλλες σχολές έβγαιναν ανάμεικτα. Και μάλιστα όταν συγκροτήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή, η πλειοψηφία ήταν του Ρήγα και του ΚΚΕ, γιατί οι υπόλοιποι δεν είχανε τόσες πολλές οργανωμένες δυνάμεις.
Δ.Δ.: Αρα αυτοί άρχισαν να το ελέγχουν, κατά μία έννοια.
Γ.Ο.: Κατά μία έννοια είχαν το πάνω χέρι, αλλά δεν το έλεγξαν. Διότι υπήρξαν αντιδράσεις πια, ήταν αποφασισμένος και αγριεμένος ο κόσμος «Δεν θα μας καπελώσετε», αυτό ήταν το χαρακτηριστικό, αυτό που λέω εγώ αυτονομία.
Δ.Δ.: Ναι, αλλά υπήρξαν και συνθήματα που ήταν εξτρίμ τελείως, «κάτω το κράτος», ας πούμε.
Γ.Ο.: Αυτά ήταν δυο τρία συνθήματα από δυο τρία άτομα. Τα μεγαλοποιούσαν τα δύο κόμματα.
Δ.Δ.: Οχι τα δύο κόμματα, η Χούντα τα μεγαλοποιούσε. Οταν έλεγε «ορίστε τι έκαναν αυτοί, ήθελαν να πέσει το κράτος.
Γ.Ο.: Μετά έσβησαν αυτά, δεν υπήρχανε.

Σκηνή 4η: Πειρατικός ο σταθμός και η κατάληψη

Δ.Δ.: Φτιάξατε και ιατρείο…
Γ.Ο.: Τα πάντα. Φαρμακείο, ιατρείο… Υπήρχε κυλικείο. Υπήρχαν επιτροπές περιφρούρησης. Υπήρχαν επιτροπές συνθημάτων. Υπήρχαν επιτροπές φύλαξης του ραδιοφωνικού σταθμού.

Δ.Δ.: Ποιος έκανε τον σταθμό;
Γ.Ο.: Ηταν υπεύθυνοι οι μηχανολόγοι και ραδιοηλεκτρολόγοι, που ξέρανε από μηχανήματα. Και καλέσανε και έναν ερασιτέχνη ραδιοπειρατή. Αλλωστε, όλη η υπόθεση πειρατική ήτανε. Ηρθε λοιπόν αυτός και συνέβαλε στο να γίνει ο πομπός πολύ ισχυρός.

Δ.Δ.: Πάμε παρακάτω. Τι γίνεται μετά;
Γ.Ο.: Ο σταθμός ήταν ένα μεγάλο, ένα αναντικατάστατο μέσον που συνέβαλε στη μαζικοποίηση. Και το Πολυτεχνείο τελικά ήταν αυτός ο κόσμος που μαζεύτηκε απέξω. Εάν δεν μαζευόταν ο κόσμος απέξω, θα ήταν ένα καλό Πολυτεχνείο, ένα καλύτερο από τη Νομική. Εγινε λαϊκή εξέγερση. Πολιτικοποιήθηκε η εξέγερση.

Δ.Δ.: Συγκεντρώθηκαν χιλιάδες έξω από το Πολυτεχνείο. Και σας φέρανε φαγητό, αν δεν κάνω λάθος.
Γ.Ο.: Φαγητά, φάρμακα, χρήματα, ψωμιά, τα πάντα. Ηταν συγκλονιστική αυτή η προσφορά του κόσμου και η ανιδιοτέλεια, ο ενθουσιασμός και αυτή η ατμόσφαιρα που δύσκολα περιγράφεται στα εγχειρίδια τα σχετικά. Μέσα στο Πολυτεχνείο ήταν ένας κόσμος που είχε σπάσει την τρομοκρατία και τον φόβο, άρχισε να μιλάει, διεκδικούσε ανοιχτά, μίλαγε με τον κόσμο έξω, στην Πατησίων, και επινοούσε πράγματα. Μια πρωτοφανής έκρηξη δημιουργίας, επινόησης, φαντασίας. Αυτό που λέγανε στον Μάη, «η φαντασία στην εξουσία», εδώ ήταν η φαντασία στη δημιουργία, στα πάντα

Δ.Δ.: Εσείς περιμένατε να μπούνε μέσα οι δυνάμεις καταστολής;
Γ.Ο.: Λέγαμε ότι κάτι θα κάνουνε, αλλά δεν περιμέναμε τανκς! Αλλά εκ των υστέρων μπορούμε να το δούμε. Διότι με την εξέγερση απειλείται πια η δικτατορία, άμεσα. Τρίζει, κλονίζεται. Οπότε φτάνει στο δίλημμα: ή παραιτούμαστε, αποχωρούμε και δίνουμε την εξουσία, ή κατακρεουργούμε τους εξεγερμένους - και έγινε το δεύτερο. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε εδώ είναι η βαρβαρότητα με την οποία γίνεται η καταστολή. Αοπλα παιδιά, 17 μέχρι 27 χρονών, να τα πυροβολούν εξ επαφής.

Σκηνή 5η: Η σφαίρα...

Δ.Δ.: Μέχρι τώρα πιστεύανε πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και εγώ -λάθος μου-, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί, τραυματίες. Οι νεκροί ήταν έξω από το Πολυτεχνείο μετά την καταστολή, την επόμενη, το Σάββατο.
Γ.Ο.: Οκτώ η ώρα το βράδυ, εννέα η ώρα το βράδυ της Παρασκευής, πριν έρθει το τανκ, αστυνομικοί πυροβολούν στο ψαχνό.
Δ.Δ.: Από πού;
Γ.Ο.: Από το Ακροπόλ, από το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Ελεύθεροι σκοπευτές και μπουλούκια αστυνομικών που περιφέρονταν εδώ κι εκεί.

Δ.Δ.: Εσείς πώς χτυπήσατε στην πλάτη;
Γ.Ο.: Εγώ είχα βγει για λίγο έξω και πήγαινα να μπω μέσα στο Πολυτεχνείο, και η σφαίρα με βρήκε μπροστά στην πύλη.
Δ.Δ.: Με πλαστική σφαίρα.
Γ.Ο.: Καθόλου πλαστική, με κανονικότατη σφαίρα. Μπήκε πίσω, και έφτασε την αορτή. Ξέρετε τι σημαίνει αορτή; Γλίτωσα ως εκ θαύματος, γιατί είχα καλούς γιατρούς. Οταν χτυπήθηκα με μαζέψανε, με βάλανε μέσα στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, μου δώσανε τις πρώτες βοήθειες και μετά με μεταφέρανε στο ΙΚΑ, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου μας παρέπεμψαν να πάμε στο Ρυθμιστικό -το Γενικό Κρατικό που λέμε σήμερα- διότι μόνο αυτό εφημέρευε τότε για να μου κάνει εγχείρηση.
Δ.Δ.: Ποιοι σας μεταφέρανε;
Γ.Ο.: Κάποιος ιδιώτης πήρε εμένα και άλλους δύο, ελαφρώς τραυματισμένους. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος σε μια πόρτα που είχαμε βγάλει, γιατί δεν είχαμε φορεία, και ήμουν μισός μέσα και μισός έξω. Ηταν στέισον το αμάξι και με κράταγε ένας φίλος, ο Παναγιώτης, για να μην πέσω κάτω. Περνάμε από μια κόλαση - Αστυνομία, δακρυγόνα, πυροβολισμοί, χαμός.
Δ.Δ.: Πώς βρέθηκε αυτός ο ιδιώτης εκεί;
Γ.Ο.: Καλούσε ο σταθμός. «Θέλουμε ιδιώτες να μεταφέρουν τραυματίες στα νοσοκομεία, στα ιατρεία, σας παρακαλούμε, ελάτε».

Σκηνή 6η: Το χειρουργείο

Δ.Δ.: Και ήρθε λοιπόν ένας ιδιώτης με το αυτοκίνητό του…
Γ.Ο.: … και μας πήρε και μας πήγε πάνω στο Ρυθμιστικό. Με αφήσανε σε έναν διάδρομο και δεν ήξερα τι γίνεται. Να κυκλοφορούν εντωμεταξύ νοσοκόμοι και ασφαλίτες με μπλούζες γιατρών. Εβλεπες από κάτω τα διακριτικά των αστυνομικών. Πιάνω εγώ μια νοσοκόμα και της λέω «να μπω σε έναν θάλαμο γιατί βλέπω αστυνομικούς εδώ». Και μερίμνησε η νοσοκόμα, με πήγε σε έναν θάλαμο και με άφησε εκεί πέρα. Οι πόνοι είχαν γίνει αβάσταχτοι.
Δ.Δ.: Αιμορραγούσατε, φαντάζομαι.
Γ.Ο.: Οχι, αυτό με έσωσε. Δεν αιμορραγούσα γιατί σφήνωσε η σφαίρα στα όργανα εκεί. Με βάζουν για εγχείρηση, με ανοίγουν, μου κάνουν την πρώτη εγχείρηση και ο γιατρός ο οποίος με χειρούργησε, ο Χαρώνης -καλή του ώρα- μου λέει «εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είναι στην αορτή. Ο μόνος που μπορεί να το σώσει είναι ο Ανδριτσάκης». Ο Ανδριτσάκης ήταν στο Ιπποκράτειο τότε, ένας από τους καλύτερους αγγειοχειρουργούς. Και με βγάλανε παράνομα, ο γιατρός ο ίδιος μαζί με την ξαδέρφη μου.
Δ.Δ.: Το ίδιο βράδυ;
Γ.Ο.: Το επόμενο, μετά την εγχείρηση, ανοιγμένος εγώ, με τον ορό. Εμένα δεν μου είχαν πει τίποτε, «θα σε πάμε κάπου καλύτερα για να είσαι πιο ασφαλής, εντάξει, η εγχείρηση πέτυχε». Και πήγαμε στο Ιπποκράτειο. Και εκεί ο Ανδριτσάκης έβγαλε τη σφαίρα, έβγαλε και τον σπλήνα, έκανε συρραφή της αορτής - δέκα ώρες χειρουργείο είναι αυτό, με εξωσωματικό σύστημα κυκλοφορίας.

Δ.Δ.: Στο πρόχειρο νοσοκομείο του Πολυτεχνείου είδατε κι άλλους τραυματισμένους;
Γ.Ο.: Ναι, είδα τον πρώτο νεκρό εκεί.
Δ.Δ.: Αυτόν τον σκοτώσανε έξω από το Πολυτεχνείο;
Γ.Ο.: Μάλλον ναι, και τον φέρανε μέσα - πού να τον πάνε; Κι εμένα μέσα με τραβήξανε. Αν ήταν πιο μακριά θα τον πηγαίνανε κάπου αλλού. Ενας νεκρός και τρεις σοβαρότατα τραυματισμένους. Ο ένας χτυπημένος από σφαίρα στον λαιμό, μιλάμε για πολλά αίματα. Οσο και να τον σκούπιζαν, έβγαζε αίμα. Ο άλλος ήταν κάπου στην κοιλιακή χώρα, κοντά στα γεννητικά όργανα, μέσα στα αίματα. Και ο τρίτος ήταν χτυπημένος κάτω στο πόδι, του είχε σπάσει το κόκαλο και το πόδι κρεμότανε μόνο από μια πέτσα. Αλλά αυτός μας έδωσε θάρρος, ήτανε πολύ θαρραλέο παιδί. Και έλεγε «καθίκια, μας πυροβολείτε. Αν είχαμε όπλα θα σας συντρίβαμε!». Και μας έδινε θάρρος, μέσα σε αυτή την κατάσταση, μέσα στον πόνο.
Δ.Δ.: Επομένως δεν βιώσατε την είσοδο του τανκ, όλα αυτά.
Γ.Ο.: Μετά τα άκουσα. Το βράδυ εκείνο έρχονται οι νοσοκόμες, λένε «μπήκαν τανκς στο Πολυτεχνείο, φέρνουν νεκρούς, φέρνουν τραυματίες». Αλλη κόλαση εκεί πέρα. Λέω «τώρα θα μας σκοτώσουν όλους εδώ μέσα». Γιατί ο διευθυντής του Ρυθμιστικού, του Γενικού Κρατικού, ήταν ο Μπουκλάκος ο περίφημος, ο οποίος ήταν χουντικός. Οταν πήγε η ξαδέρφη μου που με έψαχνε να βρει την υπεύθυνη εκεί, της είπε: «προϊσταμένη, σας παρακαλώ πολύ, θα σας πω ένα μυστικό, έχω ένα ξάδερφο που τον ψάχνω, έχει τραυματιστεί». «Καλά να πάθει!», ήταν η απάντηση. Τι βαρβαρότητα είναι αυτή! Και να πούμε ότι αυτή τη βαρβαρότητα δεν την κάνανε Αμερικάνοι, την κάνανε Ελληνες, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Επίλογος: Ο διασυρμός με τις πορείες

Δ.Δ.: Πώς βλέπατε αυτές τις πορείες του Πολυτεχνείου; Δεν υπάρχει ένας εκφυλισμός;
Γ.Ο.: Βεβαίως υπάρχει εκφυλισμός. Αυτοί που χειρίστηκαν την επέτειο και τις πορείες ήταν τα τρία κόμματα, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού -τότε- και το ΠΑΣΟΚ. Για μένα η πορεία έπρεπε -αν θα έπρεπε να υπάρχει μία πορεία- να πάει στο Πεντάγωνο και να πάει και στην Αστυνομία και να ζητάει Δικαιοσύνη. Να δικαστούν οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί, οι οποίοι σκότωσαν και έκαναν αυτή τη βαρβαρότητα. Δεν το κάνουν όμως. Πηγαίνουν στην αμερικάνικη πρεσβεία. Και τι έγινε λοιπόν; Τίποτα απολύτως. Ενα σόου πια. Σόου, γι' αυτά τα κόμματα.
Δ.Δ.: Αναφέρεστε στις πρώτες πορείες;
Γ.Ο.: Από τις πρώτες και μέχρι και σήμερα. Πηγαίνανε μπροστά, κρατάγανε τη σημαία του Πολυτεχνείου εκεί πέρα και ψέλνανε τον εθνικό ύμνο. Δεν είναι αυτό το Πολυτεχνείο. Εχετε δίκιο, έγινε μία διαστρέβλωση, ένας εκφυλισμός. Για μένα θα μπορούσαν να πηγαίνουν να ζητάνε την τιμωρία των δολοφόνων και των βασανιστών…

Δ.Δ.: Ποια είναι η γνώμη σας για το άσυλο; Πρέπει να υπάρχει ή όχι;
Γ.Ο.: Πρέπει να υπάρχει το άσυλο, κατά τη γνώμη μου.
Δ.Δ. : Αλλά το άσυλο τροφοδοτεί όλη αυτή την αλητεία.
Γ.Ο.: Δεν είναι το άσυλο που την τροφοδοτεί, είναι η ανικανότητα των πανεπιστημιακών αρχών που δεν παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες να μπορέσουν να το προφυλάξουν. Εν μέρει φταίνε και κάποιες φοιτητικές παρατάξεις. Αλλά δεν είναι το άσυλο αυτό καθαυτό το οποίο ευθύνεται… Δεν λέω εγώ να μπαίνει ο καθένας. Το πρόβλημα είναι ποιος διασύρει το άσυλο. [...]Το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι αγώνας εναντίον κάθε αυταρχικής εξουσίας. Οπως το λέει πολύ ωραία ο Μίλαν Κούντερα, «ο αγώνας εναντίον της λήθης είναι αγώνας εναντίον της εξουσίας».