«Ενας άλλος άνθρωπος είχε σκοτωθεί στη θέση μου...»: Η συγκλονιστική αφήγηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για τη μάχη του με την τρομοκρατία
Άγνωστες λεπτομέρειες για την πορεία μέχρι την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη - Ο πληροφοριοδότης «Χι» και τα πρόσωπα από τον κύκλο του Παρισιού - Οι τύψεις για τον θάνατο του υπασπιστή του Γιώργου Βασιλάκη - Η αφήγηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Στον ίδιο δρόμο»
«... Εκείνη, τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου, έτσι όπως άνοιξε ο Γιώργος το ντοσιέ, ο εκρηκτικός μηχανισμός που περιείχε εξερράγη. Η έκρηξη έκανε ολόκληρο το κτίριο της Κατεχάκη να σειστεί. (...) Για κάποια δευτερόλεπτα έμεινα παγωμένος, ακίνητος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Προσπαθώντας να είμαι όσο πιο ψύχραιμος γινόταν, άρχισα να φωνάζω τα ονόματα των συνεργατών που ήξερα ότι βρίσκονταν ακόμη στο γραφείο. Ενας δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου, ο Γιώργος Βασιλάκης».
Η αφήγηση ανήκει στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και αποτελεί ένα από τα πλέον συγκινησιακά φορτισμένα κομμάτια του βιβλίου του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, καθώς περιγράφει τις τραγικές στιγμές της δολοφονίας του υπασπιστή του, Γιώργου Βασιλάκη, στις 20 Ιουνίου του 2010. Ο αστυνομικός έπεσε νεκρός από βόμβα που προοριζόταν για τον ίδιο τον Χρυσοχοϊδη και είναι από τα γεγονότα που τον έχουν σημαδέψει. Στο βιβλίο του, με τον τίτλο «Στον ίδιο δρόμο» ο Χρυσοχοϊδης αφηγείται την πορεία του από το χωριό του, το Νησί Ημαθίας και τους σημαντικότερους σταθμούς της.
«Ενας άλλος άνθρωπος είχε σκοτωθεί στη θέση μου», λέει για τον Γιώργο Βασιλάκη, τον υπασπιστή και επί χρόνια συνεργάτη του, τον άνθρωπο που μια ώρα πριν χάσει τη ζωή του είχε κρατήσει στην αγκαλιά του τον μόλις δέκα ετών τότε, γιο του Χρυσοχοΐδη , που είχε επισκεφθεί στο γραφείο τον πατέρα του. «Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει ο οποίος δεν είχε κανέναν λόγο να είναι στόχος. (...) Ολο αυτό το διάστημα, η έκρηξη, η δολοφονία, η κηδεία, το πένθος για τον αγαπημένο νεκρό συνεργάτη με στιγμάτισαν για πάντα, με ακολουθούν έκτοτε και θα με ακολουθούν...»
Ο Γιώργος Βασιλάκης
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αφηγείται συναρπαστικές λεπτομέρειες για τη διαδρομή μέχρι την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια, στο Νησί Ημαθίας, παιδί μιας αγροτικής οικογένειας. Αφηγείται στιγμές από τη δύσκολη ζωή στο χωριό, όπου ήταν «ο γιος του Τσαγανού», το προσωνύμιο του πατέρα του, που δήλωνε την εργατικότητα και την προκοπή του, τα χρόνια στη Νομική Θεσσαλονίκης, την πολιτικοποίησή του. Παράλληλα, ανασύρει από τη μνήμη του περιστατικά που στιγμάτισαν τον ίδιο και παράλληλα, δίνουν την εικόνα για την εποχή.
Η πρώτη θητεία στην Κατεχάκη
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης περιγράφει πώς «ένα γαϊτανάκι εξελίξεων που εντελώς απροσδόκητα είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη της θητείας μου στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης». Καθοριστικός κρίκος σ΄αυτό το γαϊτανάκι ήταν η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο Ναϊρόμπι, τον Φεβρουάριο του 1999. Μετά τις παραιτήσεις τριών υπουργών τότε, ο Κώστας Σημίτης τον κάλεσε και του ανέθεσε το Δημόσιας Τάξης. Οταν πήγε για πρώτη φορά στην Κατεχάκη, περιγράφει, έθεσε ως πρώτο του στόχο την εξυγίανση της αστυνομίας από τα επίορκα μέλη της, απόφαση που οδήγησε τελικά στη σύσταση της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων, επιλέγοντας ως πρώτο διευθυντή της τον Βασίλη Τσιατούρα, που έως εκείνη τη στιγμή ήταν προϊστάμενος του Ανθρωποκτονιών «ο οποίος έφερε μαζί του και κάποιους από τους καλύτερους αξιωματικούς του».
Απολύτως επείγον η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας
Ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει πώς σε μια συνάντηση ενημέρωσης του Κώστα Σημίτη στο Μαξίμου για τα τρέχοντα θέματα του υπουργείου του, ο Σημίτης τον ρώτησε αν είχε ενημερωθεί για την τρομοκρατία. «Μαγκωμένος εγώ απάντησα αρνητικά. “Κοίτα να δεις” είπε κοφτά “η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι το πρώτιστό σου θέμα. Και απολύτως επείγον».
Αυτή η αποστροφή του Κώστα Σημίτη οδήγησε στην πρώτη επικοινωνία του Χρυσοχοΐδη με τον τότε προϊστάμενο της Αντιτρομοκρατικής, Φώτη Νασιάκο. «Ηταν κοντός στο ανάστημα, ωστόσο επιβλητικός, γιατί είχε βλέμμα σπινθηροβόλο», τον περιγράφει. Η πρώτη συνάντηση γέμισε απελπισία τον Χρυσοχοϊδη, αφού ένιωθε ότι δεν είχε συλλάβει την ουσία όσων είχε εξηγήσει ο Νασιάκος.
Το αδικαίωτο θύμα των τρομοκρατών, Βιργινία Κωνσταντίνου
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κάνει εκτενή αναφορά στην Βιργινία Κωνσταντίνου, ένα από τα «αδικαίωτα» θύματα της τρομοκρατίας, αφού οι δράστες δεν έχουν συλληφθεί. Η δολοφονία της Βιργινίας Κωνσταντίνου, υπαλλήλου που εργαζόταν στην προετοιμασία συνεδρίου στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ που σκοτώθηκε από τη βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε παρτέρι έξω από το ξενοδοχείο, στις 27 Απριλίου του 1999, ήταν η πρώτη φορά που ο ίδιος αντίκρυσε ιδίοις όμμασι τη φρίκη της τρομοκρατίας. «Ζήτησα να δω τη νεκρή γυναίκα», γράφει. «Το σώμα της ήταν γεμάτο θραύσματα από γυαλιά, που το είχαν ουσιαστικά διαλύσει, μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. (…) Από εκείνη τι στιγμή η στάση μου στο θέμα της τρομοκρατίας άλλαξε ριζικά. Ενιωσα οργή και αγανάκτηση, έξαλλος με την άνανδρη ενέργεια που κόστισε τη ζωή ενός ανυποψίαστου πολίτη. (…) Τέτοιοι άθλιοι ήταν και δυστυχώς οι συγκεκριμένοι τρομοκράτες κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, αφού δεν αποκαλύφθηκε ποτέ ποιοι ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι Επαναστατικοί Πυρήνες. Μπορεί να αντιμετωπίσαμε τη 17Ν και τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά γι’ αυτούς το έχω ακόμα βάρος στη συνείδησή μου. Ο θάνατος της Βιργινίας μένει αδικαίωτος».
H Βιργινία Κωνσταντίνου
Η συνάντηση με τον Μιχάλη Περατικό
Μια συνάντηση στο γραφείο του, τον Σεπτέμβριο του 1999 όμως, συντάραξε τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Τον επισκέφθηκε στο γραφείο του ο Μιχάλης Περατικός, ο πατέρας του δολοφονημένου από τη 17Ν, Κώστα Περατικού. «Σε βλέπω πολύ άνετο στην καρέκλα σου έτσι που κάθεσαι», του είπε ο Μιχάλης Περατικός και ο Χρυσοχοϊδης περιγράφει τη συνέχεια: «Τι εννοείτε; του είπα. «Κάθεσαι εδώ στην καρέκλα σου, ήσυχος ήσυχος, όπως και ο προηγούμενος από σένα. Εγώ όμως, έχω χάσει το παιδί μου» (…) Εβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μερικές φωτογραφίες και τις άπλωσε μπροστά μου, με τον σκοτωμένο γιο του να κείτεται στην άσφαλτο. “Δολοφόνησαν το παιδί μου. Για ποιο λόγο; Τι έκανε το παιδί μου και το σκοτώσανε; Δεν πρέπει να μου δώσετε μια απάντηση γι’ αυτό;»
Από τη δολοφονία του Κώστα Περατικού, τον Μάιο του 1997
Ο Χρυσοχοΐδης άρχισε να συναντάται με τις οικογένειες θυμάτων των τρομοκρατών. Όπως λέει δεν κάθισε να διαβάσει τις προκηρύξεις «των εγκληματιών τρομοκρατών, ούτε έπαιξα το παιχνίδι των εικασιών για τις πεποιθήσεις και την προέλευσή τους. Επιχείρησα να προσεγγίσω το θέμα από δύο κυρίως πλευρές: την αστυνομική, του πώς θα αρχίσει να γίνεται σωστά η έρευνα για την ανακάλυψή τους και την ανθρώπινη την πλευρά των θυμάτων».
Ο πληροφοριοδότης Χ για τη 17 Νοέμβρη
Κλείσιμο
Φτάνοντας στην εξάρθρωση της 17 Ν, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης περιγράφει τον πολύτιμο πληροφοριοδότη «Χ». Λέει: «Ο Χι μάς άνοιξε πρώτη φορά τα μάτια για συγκεκριμένα πρόσωπα που είχαν συμμετοχή στη 17Ν. Μας μίλησε αρχικά για τον άνθρωπο με το κουλό χέρι, όπως τον έλεγε- μιλούσε για τον Παύλο Σερίφη, όπως διαπιστώσαμε αργότερα, που είχε συμμετάσχει στη δολοφονία του Γουέλς». Ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει άγνωστες λεπτομέρειες για το πως η αστυνομία προχωρούσε στη συμπλήρωσε ενός συγκλονιστικού παζλ που έφερε στο κάδρο για πρώτη φορά τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο από τον περίφημο «κύκλο των εξαφανισμένων του Παρισιού» μέχρι και τον διαβόητο τρομοκράτη, Κάρλος το Τσακάλι.
Ο καιρός κυλάει, η δολοφονία Σόντερς και η κινητοποίηση των συγγενών των θυμάτων με τον σύλλογο «Ως Εδώ» αλλάζει πλήρως το κλίμα για τους τρομοκράτες. Παραδέχεται ότι συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως ο Τζωρτζάτος, βρίσκονταν ήδη στο στόχαστρο, αλλά η Κατεχάκη επέλεξε την αναμονή, τουλάχιστον έως τον Σεπτέμβριο του 2002.
«Όμως, οι συνθήκες άλλαξαν άρδην το βράδυ τους Σαββάτου της 28ης Ιουνίου, όταν έσπασε μια βομβα. Η βομβα εξερράγη κατά λάθος στα χέρια του ανθρώπου που επιχειρούσε να την τοποθετήσει στα εκδοτήρια της εταιρείας των Flying Dolphins στον Πειραιά. Το όνομά του ήταν Σάββας Ξηρός».
Στη ζωηρή του αφήγηση, ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει τα τηλεφωνήματα με τον Φώτη Νασιάκο, αρχηγό, πλέον της αστυνομίας, ώσπου σε ένα από αυτά άκουσε τον Νασιάκο να του λέει για τον τραυματία: «Ο Σύρος (διοικητής της Αντιτρομοκρατικής) κι εγώ πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιθανό να έχουμε εδώ 17 Νοέμβρη».Περιγράφει την τρελή διαδρομή που έκανε από τη Βέροια όπου βρισκόταν στην Αθήνα. Η επιβεβαίωση της υποψίας ότι επρόκειτο για 17 Νοέμβρη ήρθε από τα Εγκληματολογικά Εργαστήρια: Το περίστροφο που είχε βρεθεί πάνω στον Ξηρό, ήταν αυτό που αστυφύλακα Χρήστου Μάτη, που είχε σκοτώσει η τρομοκρατική οργάνωση στη διάρκεια ληστείας. Από εκεί και μετά ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει όπως ο ίδιος έζησε, την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, το τέλος της σημαντικότερης τρομοκρατικής οργάνωσης που έδρασε στην Ελλάδα και εκείνο το καλοκαίρι πέρασε στην ιστορία.
Πρώτη φορά βουλευτής
Αν και ο Χρυσοχοΐδης είναι ταυτισμένος, ουσιαστικά, με την εξάρθρωση των σημαντικότερων τρομοκρατικών οργανώσεων που έχουν δράσει στην Ελλάδα, της 17Ν και του ΕΛΑ, στο βιβλίο του αφηγείται στιγμές που τον στιγμάτισαν ως άνθρωπο και ως πολιτικό. Αφηγείται, χαρακτηριστικά:
«Στις εκλογές του 1989, βγήκα θριαμβευτικά πρώτος βουλευτής Ημαθίας με μεγάλο ποσοστό. Τότε πρωτοκατέβηκα ως πολιτικό πρόσωπο στην Αθήνα. Ημουν ο νεότερος βουλευτής του Κοινοβουλίου. Επιπλέον ήμουν διακηρυγμένος οπαδός αυτού που χαρακτηριζόταν ως «αριστερό ΠΑΣΟΚ» και η εικόνα μου ταίριαζε απόλυτα με το στιλ των ιδρυτών του ‘74. Είχα μακριά κατσαρά μαλλιά, κυκλοφορούσα χωρίς γραβάτα, κι έτσι ανέβηκα για πρώτη μου φορά στο προεδρείο της Βουλής, ως ο νεότερος βουλευτής, για την ορκωμοσία. Θυμάμαι ότι μπροστά μου, στα πρώτα έδρανα κάθονταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τον Γεώργιο Ράλλη, δίπλα δίπλα. Εσκυψε τότε ο Αβέρωφ και του είπε χαμηλόφωνα, αλλά όχι τόσο χαμηλόφωνα, ώστε να μην ακούω, δείχνοντάς με με το βλέμμα του «Κοίτα, κοίτα εδώ χάλια...» Ομολογώ πως ντράπηκα πολύ, δεν ήμουν ποτέ θρασύς, θεωρούσα τον εαυτό μου σεμνό και δεν περίμενα ότι η εικόνα μου θα έδειχνε κάτι άλλο. (…) Η αντίδραση του Αβέρωφ στην εμφάνισή μου με χάραξε βαθιά τότε και δεν ξέχασα ποτέ τη φράση που ψιθύρισε».
Η συνάντηση με τον Παύλο Μπακογιάννη
Σε άλλο σημείο, περιγράφει τη μία και μοναδική συνάντησή του με τον Παύλο Μπακογιάννη:
Αρχισα να πηγαίνω και στο καφενείο της Βουλής, να συναντώ συναδέλφους και να ανταλλάσσουμε γνώμες για το φλέγον θέμα της επικείμενης παραπομπής του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο. Εκεί συνάντησα για πρώτη και τελευταία φορά τον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, αρχές Σεπτεμβρίου πρέπει να ήταν. Μου είπε με μια άνεση που δεν την περίμενα ένα απλό «Γεια σου Μιχάλη». Ααιφνιδιάστηκα, που με ξέρει εμένα; Αμήχανος και εντελώς απροετοίμαστος, του απάντησα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια «Γειά σου Παύλο» και έστριψα να φύγω. Οταν το αναλογίστηκα ψυχραιμότερα, μετά το πρώτο ξάφνιασμα, φαντάστηκα ότι ίσως επειδή ήμουν ο νεότερος βουλευτής να ρώτησε κάποια στιγμή ποιο είμαι, τι μέρος του λόγου είναι αυτός ο νεαρός με τα μακριά μαλλιά ή κάτι σχετικό κι έτσι να έμαθε το όνομά μου. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 26 Σεπτεμβρίου, ο Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε». (…)
1994: Ενα βήμα πριν από την έξοδο από την πολιτική
Λίγο πριν αναλάβει για πρώτη φορά υπουργικό χαρτοφυλάκιο, περιγράφει πώς είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την πολιτική. Λέει: «Η ιστορία με το ατελείωτο ρουσφετολόι με είχε ξεκάνει. Τον Ιούλιο του 1994 είχα αποφασίσει να εγκαταλείψω την πολιτική και έψαχνα να βρω ποια θα είναι τα επόμενα βήματα στη ζωή μου. Αλλά έτσι τα έφερε ο δρόμος μου, το πεπρωμένο, όπως τέλος πάντων και να το πούμε και επάνω ακριβώς σε αυτή τη δύσκολη φάση όπου βρισκόμουν, έγινε ανασχηματισμός και μου προτάθηκε η θέση του υφυπουργού Εμπορίου, δίπλα στον Κώστα Σημίτη».
Από τη θητεία του στο υπουργείο Εμπορίου περιγράφει εμπειρίες από τις επαφές του με επιχειρηματίες στο υπουργείο Εμπορίου. Λέει χαρακτηριστικά για την οικογένεια Σκλαβενίτη:«Οι επιχειρηματίες που ανέφερα ανήκαν σε δεμένες οικογένειες, στις οποίες το ήθος περνούσε από τη μια γενιά στην επόμενη. Αυτό το ήθος με επηρέασε όχι μόνο στο επιχειρηματικό πεδίο αλλά και στο καθαρά ανθρώπινο. Ο Σπύρος Σκλαβενίτης για παράδειγμα, στα τελευταία του, έπασχε από μια νευρολογική ασθένεια που τον είχε καταστήσει ουσιαστικά ζωντανό νεκρό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δίπλα του μέρα νύχτα βρίσκονταν ανελλιπώς τα παιδιά του, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας τους δεν είχε πλέον επαφή με το περιβάλλον. Η αφοσίωση αυτών των παιδιών με συγκλόνισε».
Στο βιβλίο του, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης συνεχίζει την αφήγησή του έως το σήμερα, ευρισκόμενος, όπως λέει και στον τίτλο του «Στον ίδιο δρόμο»...
Η bwin γι’ ακόμα μια χρονιά ανοίγει την αγκαλιά της σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη συνεχίζοντας έτσι να χαράζει τον δικό της δρόμο προς την κοινωνική συνεισφορά.
Μέσω της πρωτοβουλίας #EQUALESPORTS τα δύο μεγάλα brands προωθούν την ισότητα και τη συμπερίληψη στα esports, προσφέροντας στις γυναίκες τη δυνατότητα να γίνουν Pro Players.
Δέκα χρόνια πολυτέλειας, δέκα χρόνια αφοσίωσης στην ωρολογοποιία που έχει ποιότητα, καινοτομία και αψεγάδιαστη αισθητική, από μια δυναμική ελληνική εταιρεία που επενδύει στον χρόνο και αναπτύσσεται συνεχώς.
