Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό!

Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Η εικόνα που μέχρι πρότινος χαρακτήριζε την Αργεντινή, πλέον χαρακτηρίζει και την Ελλάδα. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας στέκονται στην ουρά καθημερινά προκειμένου να πάρουν ένα πιάτο φαγητό, μία φέτα ψωμί και ένα μπουκάλι νερό. Και ενώ μέχρι πρότινος η πλειοψηφία –αν όχι όλοι- των απόρων ήταν άστεγοι, ναρκομανείς και αλλοδαποί, ανάμεσά τους πλέον συναντά κανείς απλήρωτους υπαλλήλους, συνταξιούχους και άνεργους κάθε ηλικίας.

«Συγκριτικά με πέρυσι, παρατηρείται μια αύξηση της τάξης του 20% στους ανθρώπους που έρχονται στο συσσίτιο καθημερινά. Από τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και της Εκκλησίας, περνούν καθημερινά περίπου 2500 άτομα» λέει στο ΘΕΜΑ ο πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης Αστέγων του Δήμου Αθηναίων κ.Γιώργος Αποστολόπουλος ενώ κάνει τονίζει πως η κατάσταση θα χειροτερέψει τους προσεχείς μήνες.

«Το κράτος πρέπει να δραστηριοποιηθεί άμεσα. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη από είδος και όχι από χρήματα. Πρέπει επιτέλους οι έχοντες να σκεφτούν και όσους δεν έχουν. Και αν τώρα είναι πολλοί, σε λίγο καιρό θα γίνουν πάρα πολλοί.

Δημήτρης, 36
Επτά μήνες απλήρωτος από εισπρακτική εταιρεία



Με την ελπίδα ότι η οικονομία θα ανακάμψει, ζει ο 36χρονος Δημήτρης. Έχει να πληρωθεί 7 μήνες από την εταιρεία στην οποία εργάζεται και αναγκάζεται να παίρνει ένα πιάτο φαγητό την ημέρα. Θεωρεί ωστόσο πως δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που η κρίση τους έχει αγγίξει για τα καλά…

«Τη δουλειά μου την έχω ακόμα. Αλλά δεν πληρώνομαι. Εργάζομαι σε εισπρακτική εταιρεία και εδώ και επτά μήνες είμαστε σε παύση. Περιμένουμε τη συγχώνευση της Eurobank και της Alpha Bank και μας έχουν πάει και εμάς πολύ πίσω. Μέχρι και πριν από επτά μήνες, ήμουν πολύ καλά. Είχα τον μισθό μου. Τώρα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η αδερφή μου είναι άνεργη και η μητέρα μου συνταξιούχος με μια σύνταξη που δε φτάνει για όλους. Θεωρώ ότι το τραπεζικό κάποια στιγμή θα ανακάμψει, τώρα αν μας κοροϊδεύουν θα φανεί στην πορεία. Να σας πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι είμαι σε τόσο τραγική κατάσταση ακόμα. Υπάρχουν και άλλοι σε πολύ χειρότερη απ’ότι εγώ…»

Νίκος, 46
Πρώην υπάλληλος εταιρείας security



Ο 46χρονος Νίκος ήρθε στην Αθήνα από το Αίγιο γιατί νόμιζε πως θα έβρισκε καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Ωστόσο, αν και πέρασε από διάφορα πόστα, εδώ και τέσσερις μήνες είναι άνεργος και φυσικά, δεν έχει που να μείνει.
«Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου. Και οικοδομή δούλεψα, και dj ήμουν. Τα τελευταία χρόνια, εργαζόμουν σε εταιρεία σεκιούριτι. Ξεκίνησαν με μειώσεις μισθών, και ύστερα έγιναν και απολύσεις. Από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στον δρόμο. Όχι μόνο δεν έχω να φάω πια, αλλά δεν έχω καν σπίτι για να μείνω. Ψάχνω παντού για δουλειά και δε βρίσκω τίποτα. Μόνο κάτι μεροκάματα περιστασιακά. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όσοι έρχονται εδώ είναι πως όταν έχουν έστω και ένα μεροκάματο, δεν πρέπει να έρχονται να παίρνουν το φαγητό που κάποιος άλλος χρειάζεται. Τις προάλλες για παράδειγμα έκανα δυο μεροκάματα και εκείνες τις δυο μέρες, δεν ήρθα για φαγητό. Περνάμε όλοι δύσκολα και πρέπει να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας…»

Χρήστος, 49
Πρώην υπάλληλος συνεργείου τηλεοπτικών σκηνικών



Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης σπιτιού όπου έμενε του έκανε έξωση γιατί χρωστούσε… δύο ενοίκια. Με 300 ευρώ επίδομα από την πρόνοια, στα 49 του χρόνια δε βρίσκει ούτε δουλειά, αλλά ούτε και σπίτι για να μείνει…
«Παλιότερα δούλευα ως βοηθός στο στήσιμο σκηνικών στην τηλεόραση. Ξαφνικά έμεινα χωρίς δουλειά και επειδή έχω μερική αναπηρία παίρνω ως επίδομα 300 ευρώ από την Πρόνοια. Με αυτά τα χρήματα, δεν μπορείς πια να νοικιάσεις ούτε ένα σπίτι Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης με πέταξε έξω γιατί δεν είχα να τον πληρώσω. Τώρα, είμαι στο δρόμο και συντηρούμαι εδώ, με τα συσσίτια.»