Μάριος Λώλος: «Δεν κινδύνεψα στους πολέμους, με χτυπήσανε τα ΜΑΤ στην Αθήνα!»

«Μια διμοιρία των ΜΑΤ μας είχε εγκλωβίσει και μας προπηλάκιζε με τις ασπίδες. Επειδή κατάλαβα ότι τα πράγματα σοβαρεύουν, φώναξα ‘ήρεμα παιδιά, ήρεμα’. ‘Γιατί μας διώχνετε’, ρώτησα. ‘Γιατί ρωτάς’, μου φώναξαν. ‘Γιατί είμαι ο πρόεδρος των φωτορεπόρτερ κι εμείς εδώ κάνουμε τη δουλειά μας’. ‘Έχουμε εντολή από τη ΓΑΔΑ να καθαρίσουμε το Σύνταγμα’ μου λένε. Όμως η πλατεία είχε αδειάσει από διαδηλωτές. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο να «καθαριστεί» εκτός από μας, τους ανθρώπους του Τύπου. ‘Αυτά θυμίζουν άλλες εποχές’, τους λέω. ‘Αν ήμασταν σε άλλες εποχές εσύ δεν θα υπήρχες καν εδώ’, μου λέει ο ΜΑΤατζης. Ήμουν ο τελευταίος. Άρχισαν να μας απωθούν με τις ασπίδες προς Πανεπιστημίου. Ξαφνικά δέχτηκα πισώπλατα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι». Ο Μάριος Λώλος, ο πρόεδρος της ΕΦΕ, που εγχειρίστηκε στο κεφάλι έπειτα από χτύπημα με γκλομπ από άνδρα των ΜΑΤ, μιλά στο protothema.gr και περιγράφει τις στιγμές που έζησε όταν κάλυπτε φωτογραφικά στο Σύνταγμα τα γεγονότα της 5ης Απριλίου. Έπειτα από τον σοβαρό τραυματισμό του, τονίζει ότι είναι διατεθειμένος να κάνει αγωγή κατά του δημοσίου, μηνυτήρια αναφορά κατά της διμοιρίας για παράβαση καθήκοντος, μήνυση για απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης...

Είναι 24 χρόνια φωτορεπόρτερ, με «θητεία» σε εμπόλεμες ζώνες όπως στη Βοσνία, στο Κόσοβο, στη Γάζα και στην εξέγερση της Αλβανίας. Ο Μάριος Λώλος αν και δεν κινδύνευσε στις εμπόλεμες ζώνες, τραυματίστηκε σοβαρά στο κέντρο της πόλης μας, στο Σύνταγμα. «Κατεβαίνουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Εκτός από τις φωτογραφικές μηχανές, έχουμε μαζί κράνος και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Και, σε παγκόσμια πρώτη, στην Ελλάδα πέτρες δεν πετάνε μόνο οι διαδηλωτές, αλλά και τα ΜΑΤ... Εκτός βέβαια, από τα χημικά», αναφέρει στο ΘΕΜΑ. Στο κεφάλι δεν ήταν η πρώτη φορά που χτυπήθηκε από αστυνομικούς. «Τις δύο πρώτες φορές με χτύπησαν, τη γλίτωσα με καρούμπαλα και την τελευταία με… 20 ράμματα, τιτάνιο για να δέσει το κάταγμα στο κεφάλι μου, ημιπαραλυσία στο αριστερό μου χέρι. Το κρανίο μου έχει πιεστεί κατά 1,5 εκατοστό. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι από τύχη δεν σκοτώθηκα και δεν έμεινα ανάπηρος για πάντα». Αν ήταν ένα χιλιοστό ακόμη, ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε. θα έχανε τη ζωή του ή θα έμενε ανάπηρος. Είναι γεγονός πως η επιθετικότητα των ανδρών των ΜΑΤ απέναντι σε διαδηλωτές και ανθρώπων του Τύπου, τους τελευταίους μήνες ολο ένα και κλιμακώνεται. Ο Λώλος προσπαθεί να δώσει μια ερμηνεία: «Φοβούνται την οργή του κόσμου. Οσο βαθαίνει η οικονομική κρίση κι ο κόσμος βγαίνει στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθεί, τόσο η αστυνομική βία αυξάνεται. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από την καταστολή των διαδηλώσεων, αλλά κι απ’ τα κάγκελα γύρω απ’ τη Βουλή, τον φράχτη στην Αμαλίας. Όσο και να μη θέλουν, όμως, αυτόπτες μάρτυρες, εμείς θα είμαστε εκεί να κάνουμε τη δουλειά μας. Σε όλες τις ευνομούμενες χώρες στους λειτουργούς του Τύπου, δεν επιτίθενται ποτέ. Εδώ, όμως, για τους αστυνομικούς είμαστε εχθροί. Ο ίδιος ο πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής μου είχε πει ότι για τους αστυνομικούς οι φωτογραφικές μηχανές είναι κάτι σαν όπλο. Και δεν είναι μόνο τα εμφανή περιστατικά βίας, αλλά και λεκτικές απειλές, οι ύβρεις, οι σεξιστικές επιθέσεις σε γυναίκες συναδέλφους».

Την ώρα του συμβάντος, όπου ο φωτορεπόρτερ δέχθηκε την γκλομπιά στο κεφάλι του αρχικά ένιωσε έκπληξη, αφού δεν γίνονταν εκείνη την ώρα επεισόδια. «Δεν υπήρχε καμία μα καμία εξήγηση, δεν γίνονταν επεισόδια, δεν έγινε λάθος. Εξεπλάγειν και μετά ένιωσα οργή για το άνανδρο, πισώπλατο χτύπημα. Αμέσως ρώτησα τον επικεφαλής της διμοιρίας για ποιο λόγο με χτύπησαν κι εκείνος μου γύρισε την πλάτη επιδεικτικά χωρίς να μου δώσει απάντηση. Πήρε τη διμοιρία και την εξαφάνισε». Τον ρωτώ αν χτυπήθηκε με τη λαβή του γκλομπ…: «Ναι, είναι σαφές. Αυτήν την γνωμάτευση δίνει κι ο νευροχειρουργός, αλλά και όλοι όσοι με εξέτασαν». Για τους επόμενους μήνες θα ακολουθεί θεραπευτική αγωγή με αντιεπιληπτικά χάπια, ενώ το αριστερό του χέρι προς το παρόν δεν υπακούει στις εντολές του εγκεφάλου. Σύμφωνα μάλιστα με τους θεράποντες ιατρούς, μετά από τέσσερις μήνες θα έχουν δέσει τα οστά του κρανίου.

Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του στάθηκαν η σύντροφός του και δημοσιογράφος Ντίνα Δασκαλοπουλου, η οικογένειά του, οι συνάδελφοί του κι οι φίλοι του. Όπως λέει: «Σε όλη μου τη ζωή έλεγα ότι η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο. Κι ήρθε η ώρα που τη χρειάστηκα εγώ. Είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους γνωστούς και αγνώστούς μου ανθρώπους που μου απέδειξαν στην πράξη ότι η συντροφικότητα δεν είναι απλώς μια λέξη».

Σύμφωνα, πάντως, με την Πολιτεία, η υπόθεση, λένε, θα διερευνηθεί σε «βάθος» και θα «ρίξουν άπλετο φως», ο Μάριος Λώλος όμως διατηρεί τις επιφυλάξεις του: «Αυτό πρακτικά σημαίνει μια ακόμη ΕΔΕ, μια ακόμα υπόθεση στο «συρτάρι». Θυμηθείτε την περίπτωση της Τατιάνας Μπόλαρη, του Άρη Μεσσήνη, του Μανώλη Κυπραίου, του Δημήτρη Τρίμη και πολλών άλλων συναδέλφων. Επειδή ποτέ κανένας δεν τιμωρείται δημιουργείται κλίμα ανομίας που επιτρέπει στα ΜΑΤ να αποθρασύνονται και να μας χτυπούν όλο και σκληρότερα φτάνοντας μέχρι σε απόπειρα ανθρωποκτονίας, όπως στην περίπτωσή μου. Πολύ φοβάμαι πως στο μέλλον θα θρηνήσουμε θύματα», λέει και καταλήγει: «Θα κάνω αγωγή κατά του δημοσίου, μηνυτήρια αναφορά κατά της διμοιρίας για παράβαση καθήκοντος, μήνυση για απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης».