Νοέλ Μπάξερ: Οργισμένη επιστολή στην Λαγκάρντ

Η αγανάκτηση και η προσβολή που ένιωσε από τα λόγια της Κριστίν Λαγκάρντ σε ό,τι αφορούσε τον Νίγηρα, ώθησε την ελληνίδα συγγραφέα στο να αποστείλει στη διευθύντρια του ΔΝΤ μια ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας, απαιτώντας τη συγγνώμη της… Η ελληνίδα συγγραφέας με το ξένο όνομα, έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από μητέρα ελληνίδα και πατέρα βρετανό. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Καβάλα και σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ενώ σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει πως η οικογένειά της έχει εμβολιστεί από την κρίση αφού ο σύζυγός της αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά. Όταν τη ρώτησαν αν εκείνη θα έφευγε από τη χώρα μας λόγω της οικονομικής κατάστασης, εκείνη απάντησε «Θα είμαι η τελευταία που θα φύγει από την Ελλάδα». Ακόμα και η τελευταία να είναι, τουλάχιστον πρόλαβε να στείλει την επιστολή προς την κυρία Λαγκάρντ και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ως3”.

Αναλυτικά η επιστολή:

“Μα σερ Κριστίν,

Ζε μ' απέλ Νοέλ Μπάξερ. Σου γράφω από την ελληνική Ελλάδα, και όχι του Νίγηρα, για να σου θυμίσω ότι είμαι εδώ και ακόμη, από τον Μάη, περιμένω μια συγνώμη για την προσβλητική δήλωσή σου στην εφημερίδα Guardian που με έθιγε ως γονιό και με μείωσε αφάνταστα στα μάτια του παιδιού μου. Τώρα που έχουμε την Κυβέρνηση που ήθελες, ας σιάξουμε κι αυτό το άτοπο που, αν και πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα, η μνήμη μου δεν κατάφερε να το διαγράψει μα ούτε η ψυχή μου να το χωνέψει. Ο νους μου δεν χωράει τα λόγια σου, Κριστίν, όσα είπες για την ανευθυνότητα του Έλληνα γονιού και, ιδιαίτερα, για τα παιδιά της χώρας μου και του Νίγηρα, γι' αυτό τα έχω αντιγράψει στην παλάμη μου όπως έκανα στο σχολείο. Τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω (αυτομουντζώνομαι κανονικότατα, δηλαδή) κάθε φορά και πιο έκπληκτη που κάποιος (εσύ) ισχυρίζεται πως από τόσο μακριά είδε στην οικογενειακή εστία μου μια εστία του κακού, μια αιτία για να εξοριστεί ο άντρας μου στο εξωτερικό για να εργαστεί.

Πράγματι, είδα στην τηλεόρασή μου πως ζήτησες συγνώμη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και για λίγο ένιωσα περίπου αξιοπρεπής, αλλά όλο αυτό, το ΔΝΤ ολογράφως, είναι πολύ μακρύ, 24 γράμματα, τα μέτρησα, τόσα όσα η ελληνική αλφαβήτα, και κάπου στο δρόμο χάθηκε η δική μου συγνώμη σου. Μάλλον ανάμεσα σε δυο σύμφωνα, πιθανώς στο πι και φι. Πάντως ποτέ δεν έφτασε σε μένα.

Κάθομαι στον καναπέ μου έκτοτε, υπομένω τις Ειδήσεις και περιμένω, με πείσμα, οργισμένη, να μου ζητήσεις την συγχώρεσή μου. Θα είναι ψέμα αν σου πω πως την έχω έτοιμη στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα. Θα πρέπει, Κριστίν μου, να δώσεις έναν μικρό αγώνα για να μου την πάρεις. Ίσως και μεγάλο. Ως μητέρα έχω γίνει εύκολη στο να συγχωρώ κακές συμπεριφορές, αλλά δεν είσαι παιδί κι εγώ, δόξα τω Θεώ, δεν είμαι η μητέρα σου. Δόξα τω Θεώ θα λες τώρα από μέσα σου κι εσύ, επειδή τότε θα ήσουν ένα υπερχρεωμένο παιδί σαν όλα τα ελληνόπουλα ή ένα υποβαθμισμένο Νιγηράκι χωρίς εκπαίδευση όπως τα παιδάκια της γαλλικής αποικίας σας, με καμιά πιθανότητα, κατά εσένα, να γίνεις αυτό που είσαι. Θα σου αντιστρέψω το νόμισμα και θα κάνω, κι εγώ όπως εσύ, μια δήλωση. Θα σε προκαλέσω πως ίσως να είναι για το καλό της έφηβης κόρης μου αν δεν έχει καμιά πιθανότητα να γίνει αυτό που είσαι.

Από αυτό το μεγάλο που νιώθεις πως είσαι, αναμένω οπωσδήποτε να έρθει μια συγγνώμη. Για να μην το ξεχάσεις, αν έχεις την καλοσύνη βάλε την εκκρεμότητα αυτή μαζί με τις επείγουσες νομισματικές κάτω από το πρες παπιέ. Τη συγγνώμη μου βάλε, εμένα δεν με πειράζει να με πάρει ο αέρας.

Στοπ!! Εγώ θέλω μια άλλη συγνώμη, Κριστίν μου. Από την υπολογισμένη με ακρίβεια λέξη συν λέξη συν λέξη που έδωσες στους συνεργάτες σου, προτιμώ μια συγνώμη με ψυχή. Ανθρώπινη και στοργική από τη Λαγκάρντ γυναίκα και μητέρα. Σαν γυναίκα προς γυναίκα και σαν μητέρα προς μητέρα. Σε αυτή τη γλώσσα ας εξηγηθούμε. Έτσι μιλάμε οι μάνες στη φτωχή Ελλάδα.

Σε αυτή τη γλώσσα έλα μέσα από την τηλεόραση σπίτι μου, όχι μόνο στο δικό μου, στο σπίτι κάθε παιδιού με πατέρα που εκδιώχτηκε από την Κρίση στα ξένα, και εξήγησε στο παιδί μου γιατί ο πατέρας του έφυγε στο εξωτερικό για να εργαστεί και πότε μέρα συν μέρα συν μέρα υπολογίζεις να επιστρέψει. Πότε το παιδί το δικό μου θα ξαναέχει πατέρα σαν τα Γαλλάκια, τα Γερμανάκια και, ελπίζω, τα παιδιά του Νίγηρα.

Όσο σε περιμένω, ως ανεύθυνη θα πιάσω ένα τραγούδι.

Σαλού, Νοέλ Μπάξερ ”