Βασίλης Παπαγεωργόπουλος: «Εκ των έσω»

Aν είχατε την ευκαιρία να ζωγραφίσετε την ψυχική σας κατάσταση αυτή τη στιγμή, τι θα ήταν αυτό που θα απεικονίζατε στο χαρτί;

Θα ζωγράφιζα έναν κύκλο. Νιώθω πραγματικά πλήρης. Τα έχω επιτύχει όλα στη ζωή μου. Οδοντίατρος, πρωταθλητής στίβου, τρία πανευρωπαϊκά μετάλλια, σημαιοφόρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Ομάδας στο Μόντρεαλ, βουλευτής επί 17 συνεχή χρόνια, υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα αθλητισμού, δώδεκα χρόνια δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Έντεκα συνεχόμενες φορές ζήτησα την ψήφο του λαού της πόλης και οι συμπολίτες μου μου την έδωσαν απλόχερα. Έντεκα συνεχόμενες φορές με εξέλεξαν εκπρόσωπό τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο και στο δήμο Θεσσαλονίκης. Τι άλλο να ζητήσω; Κύκλο θα ζωγράφιζα και για έναν ακόμη λόγο: Διότι από κάποια στιγμή και μετά έγινα στόχος. Κάποιους τους ενόχλησα, με αποτέλεσμα να είμαι σήμερα στη φυλακή, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, χωρίς καμία μαρτυρία εναντίον μου, χωρίς να έχω αποκτήσει νέα περιουσιακά στοιχεία στα δώδεκα χρόνια της δημαρχίας μου, χωρίς χρήματα στο εξωτερικό, χωρίς offshore εταιρείες, χωρίς τίποτα. Στη φυλακή, μετά από μία απόλυτη δικαστική πλάνη!



Κάνετε λόγο για δικαστική πλάνη, υποστηρίζοντας ότι, όταν άρχισαν οι υπεξαιρέσεις στο δήμο, εσείς ήσασταν ακόμη βουλευτής. Αυτό, κατά τη γνώμη σας, σας καθιστά αυτομάτως αθώο;
Ναι, αυτομάτως. Διότι οι κατηγορίες που μου απευθύνθηκαν στο δικαστήριο, «ηθική αυτουργία σε ηθική αυτουργία» από τον εισαγγελέα και τελικά «άμεση συνέργεια διά παραλείψεως» από τον πρόεδρο, ως βασική και κύρια προϋπόθεση έχουν οι υπεξαιρέσεις να έχουν ξεκινήσει επί των ημερών της δημαρχίας μου.

Πώς είναι οι συνθήκες διαβίωσης στη φυλακή για εσάς που είχατε συνηθίσει σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής τόσα χρόνια; Πώς αντιμετωπίζετε αυτή τη νέα πραγματικότητα;
Οι συνθήκες διαβίωσης είναι τραγικές. Δέκα άντρες σε 20 τετραγωνικά μέτρα, μέσα στη ζέστη, χωρίς κλιματισμό και με μία τουαλέτα! Όλα αυτά, όμως,δεν με απασχολούν καθόλου. Ένα πράγμα με απασχολεί: η σπίλωση του ονόματός μου. Επί πενήντα χρόνια έχτιζα ένα όνομα και ξαφνικά με έριξαν στην πυρά. Νιώθω εξιλαστήριο θύμα. Έπρεπε να περάσει το μήνυμα ότι τελείωσε η εποχή της ατιμωρησίας των πολιτικών. Έπρεπε να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιον πολιτικό και διάλεξαν λάθος άνθρωπο. Εμένα... Αυτό λοιπόν με κρατά: Η υποχρέωση που έχω να αποκαταστήσω το όνομά μου, το μοναδικό περιουσιακό μου στοιχείο. Το χρωστάω στους δικούς μου ανθρώπους, στη νεολαία, στους συμπολίτες μου.



Πώς ήταν οι πρώτες σας μέρες εκεί; Υπάρχουν περιστατικά που σας έκαναν να νιώσετε άσχημα;
Όλοι οι κρατούμενοι με αντιμετώπιζαν με σεβασμό, όλοι με προσφωνούν «κύριε δήμαρχε», όλοι με ρωτούν αν θέλω κάτι. Κανένας απολύτως δεν με έκανε να αισθανθώ άσχημα. Έξω από τη φυλακή, όμως, πολλοί με πλήγωσαν. Μέσα στη φυλακή κανένας. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, ένας Βούλγαρος ήρθε τρέχοντας κι έπεσε στην αγκαλιά μου μόλις γύρισε από το δικαστήριο, όπου αποφασίστηκε η αποφυλάκισή του. Ένας Αλβανός μού έφερε στο κελί ένα γλυκό για τη νίκη του Έντι Ράμα –του νέου πρωθυπουργού στην Αλβανία–, ένας τσιγγάνος μού έφερε μια φέτα καρπούζι που έκοψε με χειρουργική ακρίβεια με μία πετονιά. Κανένα παράπονο.

Πώς καταφέρατε να συμβιώσετε με ανθρώπους που ίσως υπήρξαν εγκληματίες;
Έχω την αίσθηση ότι όλη μου η ζωή ήταν μία προσφορά. Κακό δεν έκανα σε κανέναν. Ακόμη και τον Μπουτάρη συγχώρεσα, όταν εγγράφως μου ζήτησε συγνώμη για ορισμένες βαριές εκφράσεις που μου είχε απευθύνει, όταν ήμουν δήμαρχος. Από χρήματα; Δόξα τω Θεώ, από 20 ετών είχα οικονομική ανεξαρτησία. Ποτέ, όμως, δεν πίστεψα στο χρήμα. Δεν πίστεψα στις βίλες, στα κότερα, στην προκλητική ζωή. Και βεβαίως ποτέ δεν διανοήθηκα να κοιτάξω έστω ένα ευρώ που δεν είχα κερδίσει με τον ιδρώτα μου. Τεράστια, λοιπόν, η αδικία που έγινε εις βάρος μου. Όσον αφορά τη συμβίωση με ανθρώπους που ίσως να υπήρξαν εγκληματίες, θέλω να πω ότι βλέπω τους ανθρώπους από τη θετική τους πλευρά. Και, πίστεψέ με, γνώρισα πολλούς βαρυποινίτες μέσα στη φυλακή. Όλοι τους έχουν και τη θετική τους πλευρά. Αυτή βλέπω κάθε μέρα, αυτήν κρατώ.

Τι είναι αυτό που σας έχει λείψει περισσότερο; Όταν κλείνετε τα μάτια σας, τι ονειρεύεστε;
Τους οικείους μου. Τη γυναίκα μου. Τους συγγενείς μου. Τους καλούς μου φίλους. Και τι δεν θα έδινα να μαζευόμασταν στη βεράντα του σπιτιού μου πέντε-έξι φίλοι και μαζί με τη γυναίκα μου να περνούσαμε ένα όμορφο βράδυ, λύνοντας όλα τα προβλήματα της υφηλίου... Δεν μπορεί, θα έρθει αυτή η στιγμή.



Πώς περνάτε το χρόνο σας; Υπάρχει κάποια απασχόληση που σας κάνει να νιώθετε πιο δημιουργικός;
Ο χρόνος περνά με τρόπο βασανιστικό. Στις 7.00 το απόγευμα κλείνει ο «διάδρομος», στις 7.30 κλειδώνει η πόρτα του κελιού. Ο ήλιος ακόμη μεσουρανεί. Ζέστη. Στις 8.30 την άλλη ημέρα το πρωί ανοίγει η πόρτα. Δεκατρείς ώρες συνέχεια στο κρεβάτι σου, γιατί δεν υπάρχει χώρος ούτε να καθίσεις. Άλλωστε, για δέκα άτομα υπάρχουν τέσσερα μόνο πλαστικά σκαμπό. Για τέσσερις είναι το κελί. Και στις 12.30 ξανακλειδώνει η πόρτα κ.ο.κ. Πώς, λοιπόν, να νιώσεις δημιουργικός, όταν μάλιστα πέρασες μια ζωή τρέχοντας σε δρόμους ανοιχτούς, βλέποντας ορίζοντες μακρινούς... Μέρα με τη μέρα νιώθεις ότι χάνεις ένα κομμάτι από τη ζωή σου τόσο άδικα. Κάποιοι σίγουρα θα έχουν τύψεις μέχρι να πεθάνουν.

Πόσο και με τι τρόπο σάς στηρίζει η σύζυγός σας στην περιπέτειά σας;
Η στήριξή της είναι τεράστια. Και εκδηλώνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους. Από τον τρόπο που με κοιτάζει πίσω από τα κάγκελα και το χοντρό τζάμι κατά το εικοσάλεπτο των «επισκεπτηρίων», μέχρι τη συνεχή ενημέρωσή μου για το ενδιαφέρον και τα τηλεφωνήματα των φίλων και από το γράψιμο ανακοινώσεων στο computer, μέχρι τις επαφές με τους δικηγόρους. Της χρωστάω πολλά.

Σας στενοχωρεί περισσότερο η δική της κατάσταση ή η δική σας;
Εγώ από τα εφηβικά μου χρόνια έμαθα να αγωνίζομαι. Είμαι αθλητής. Αντέχω. Έχω, άλλωστε, ήσυχη τη συνείδησή μου. Και αυτό με κρατά όρθιο. Για τη γυναίκα μου ανησυχώ. Για τους δικούς μου ανθρώπους. Ελπίζω γρήγορα να περάσει ο εφιάλτης.



Πώς βιώνετε το κενό που αφήνει η κυρία Παπαγεωργοπούλου;
Στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό δεν υπάρχει κενό. Η ανθρώπινη επαφή λείπει. Και αυτό είναι πολύ βαρύ.

Ποια θα είναι η πολιτική υπεράσπισης της θέσης που θα ακολουθήσετε από εδώ και πέρα;
Κατέθεσα ήδη έφεση. Ελπίζω γρήγορα να εκδικαστεί. Όσον αφορά την υπερασπιστική μου γραμμή, είναι πολύ απλή. Αν βρεθεί ένας άνθρωπος που να καταθέσει ότι του είπα να κάνει «πλάτες» για να κλέβει ένας επίορκος υπάλληλος του δήμου, να μείνω για πάντα στη φυλακή. Αν βρεθεί ένας άνθρωπος που να καταθέσει ότι μου έδωσε ένα ευρώ από τα υπεξαιρεθέντα στο δήμο, να μείνω για πάντα στη φυλακή. Αν βρεθεί ένας άνθρωπος που να καταθέσει ότι στα δώδεκα χρόνια της δημαρχίας μου έχω αποκτήσει κάποιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο ή έχω χρήματα στο εξωτερικό ή έχω κάποια εταιρεία offshore ή κάτι παραπλήσιο, να μείνω για πάντα στη φυλακή. Αν βρεθεί ένας άνθρωπος που να καταθέσει ότι στα δώδεκα χρόνια της δημαρχίας κέρδισα έστω και μία φορά στο λαχείο, όταν ο συγκεκριμένος υπάλληλος του δήμου κέρδισε 523 φορές(!), να μείνω για πάντα στη φυλακή. Αν όμως δεν υπάρχουν τα παραπάνω, να με αποδώσει η δικαιοσύνη στην ελληνική κοινωνία «λευκό». Διότι ο «φτερωτός γιατρός» πάντα με λευκά αγωνιζόταν. Και με λίγο γαλάζιο.

Πώς, όμως, εξηγείτε το άδειασμα των ταμείων στο δήμο Θεσσαλονίκης;
Στο δήμο Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε ένα φαινόμενο που δυστυχώς παρουσιάζεται καθημερινά, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και σε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ που παρουσιάστηκε αυτό στο δικό μου δήμο. Αλλά τι φταίει ο δήμαρχος ενός δήμου με 5.000 υπαλλήλους και 100 διαχειριστές χρημάτων; Όταν μάλιστα από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε είχε μεταβιβάσει όλες τις αρμοδιότητές του –που έχουν σχέση με τα οικονομικά του δήμου–, διότι ως δήμαρχος έχει και άλλα είκοσι αξιώματα και όλη μέρα τρέχει και δεν φτάνει; Με το σκεπτικό που είμαι εγώ στη φυλακή, θα πρέπει οι πάσης φύσεως ηγεσίες στην κοινωνία μας να παίρνουν το δρόμο για τη φυλακή. Δεν είναι, όμως, έτσι...

Κοιμάστε ήσυχος τα βράδια; Και από άποψη συνείδησης αλλά και ψυχολογίας;
Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Δεν έχω κάτι για να κατηγορήσω τον εαυτό μου, παρά μόνο ότι, αντί να καθίσω στις αθλητικές μου δάφνες και στα χρήματα που έβγαζα από το οδοντιατρείο μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είπα «ναι» στον Γιώργο Ράλλη, όταν το 1981 η Ν.Δ. κατέρρεε και έβαλα υποψηφιότητα και ο λαός με εξέλεξε εκπρόσωπό του στο ελληνικό κοινοβούλιο, είπα «ναι» στον Κώστα Καραμανλή όταν με κάλεσε να σώσω την παράταξη στη Θεσσαλονίκη από το διασυρμό και άφησα τη Βουλή, βάζοντας υποψηφιότητα για δήμαρχος, αξίωμα που οι Θεσσαλονικείς μού εμπιστεύτηκαν για τρεις συνεχόμενες τετραετίες! Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι, όποια αξιώματα και να κατείχα στη ζωή μου, κινήθηκα αυστηρά στα πλαίσια της απόλυτης νομιμότητας και της πλήρους διαφάνειας. Άλλωστε, τα ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία που απέκτησα στα 32 χρόνια που ο λαός της Θεσσαλονίκης μού έδωσε δημόσια αξιώματα αποδεικνύουν ότι σ’ αυτήν τη ζωή περισσότερα έδωσα παρά πήρα. Κάποιοι, για ανεξήγητους για μένα λόγους, προσπαθούν να αμαυρώσουν το όνομά μου, που θα το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου.





Διαβάστε περισσότερα με το PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ