Κύπρος: Η χειρότερη περίοδος μετά τον τουρκικό "Αττίλα"

Και εκεί που νομίζαμε πως το ρολόι σταμάτησε στις 5:30 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, άρχισαν να περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια, σαρώνοντας μνήμες, προσπερνώντας ζωές, και ανατρέποντας όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα.

Η Κύπρος 39 χρόνια μετά την εισβολή των Τούρκων δεν θυμίζει σε τίποτα, εκείνο το χρυσοπράσινο φύλλο που έγινε μελωδία από τον Μίκη Θεοδωράκη. Παραμένει ένα  νησί «ριγμένο στο πέλαγος» που παλεύει με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. Ο ανυποχώρητος αγώνας στον οποίο όλοι ορκίστηκαν το 1974, έγινε οδυνηρός συμβιβασμός με την αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, (συμφωνίες 1977 και 1979), και η νέα τάση βάφτισε αυτό τον επιδιωκόμενο συμβιβασμό, άδικο άλλα τουλάχιστον έντιμο. Τριάντα εννιά χρόνια μετά την εισβολή η συζήτηση παραμένει εκεί που άρχισε. Στις προθέσεις. Σήμερα προέχει ο "πόλεμος" με τη τρόικα και τους οικονομικούς δείκτες.

Δεν ξεχνώ

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας ήταν το σύμβολο της αντίστασης ενός λαού που πεισματικά δεν αποδεχόταν την κατοχή των χωμάτων του. Μαθητές σπρώχνονταν στα συρματοπλέγματα προσπαθώντας έστω και συμβολικά να σπάσουν τον τοίχο της κατοχής. Με γυμνά χέρια και με πολύ πάθος. Οι γυναίκες περνούσαν την πράσινη γραμμή και ερχόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο με τους στρατιώτες του Αττίλα. Οι πολιτικοί κατέβαζαν τον κόσμο στην Πλατεία Ελευθερίας για να διαδηλώσει την αφοσίωση του στον δίκαιο αγώνα. Σήμερα οι μαθητές περνούν το συρματόπλεγμα δείχνοντας απλώς το διαβατήριο τους, Οι γυναίκες απογοητεύτηκαν και οργανώνουν τσάγια επαναπροσέγγισης. Οι πολιτικοί εξάντλησαν την συνθηματολογία τους και επαναλαμβάνονται μονότονα.

Οι τουρκοκύριοι βρήκαν τρύπα στο τείχος και το έχουν δίπορτο. «Υπήκοοι» της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» και πολίτες της Ε.Ε ως υπήκοοι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από το 2003 που άνοιξαν τα οδοφράγματα δεν άνοιξε μύτη. Άνοιξαν όμως οι ομαδικοί τάφοι ένθεν κακείθεν κλείνοντας έναν – έναν τους ανοικτούς λογαριασμούς με την ιστορία.

Η υπερβολή έγινε μέρος της καθημερινότητας, με τους πρόσφυγες που επισκέπτονται ως τουρίστες τα σπίτια τους στα κατεχόμενα και τους απελπισμένους που καταφεύγουν στις «επιτροπές αποζημιώσεων» του ψευδοκράτους ζητώντας να πληρωθούν για το κόστος της κατοχής.

Ανοιχτές πληγές

Ποιος, όμως, μπορεί να επιρρίψει ευθύνες σε όσους μετά από τέσσερις δεκαετίες θέλησαν να επουλώσουν πληγές, αποδεχόμενοι ακόμα και όσα δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν όταν εγκατέλειπαν με την βία και με το πιστόλι στον κρόταφο, τα χωριά  και τις περιουσίες τους;

Είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν λυνόταν το Κυπριακό οι πολιτικοί θα έμεναν άνεργοι. Ίσως η άποψη αυτή να αποτελεί άδικη απαξίωση των προσώπων και των προσπαθειών που κατέβαλαν. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Κυβέρνησαν έξι  Πρόεδροι της Δημοκρατίας από το 1974 μέχρι σήμερα και ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ο έβδομος και ακόμα και αν έφταναν κοντά σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση ή έστω απλώς βιώσιμη, αυτή απομακρυνόταν επιβάλλοντας στους Έλληνες της Κύπρου το μαρτύριο του Σίσυφου.

Με τον καιρό άρχισε να τίθεται εν αμφιβόλω και η ειλικρίνεια των προθέσεων. Το κυρίαρχο σύνθημα «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια», αποδείχθηκε απατηλό, αφού όλα τα σχέδια λύσης εξαιρούν την Κερύνεια από τις περιοχές που θα επιστραφούν στους νόμιμους κατοίκους τους.

Ακόμα και η Αμμόχωστος, που για εννιά χρόνια μένει ακατοίκητη, ως όμηρος στα χέρια των Τούρκων, δεν παραδίδεται για να συνεχίσει να αποτελεί διαπραγματευτικό χαρτί, που κατά καιρούς χρησιμοποιείται και αναγκάζει τους πρόσφυγες να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να επιστρέψουν.

Οι νέες γενιές που δεν έζησαν τις σκληρές στιγμές του '74, φαίνεται πως αδυνατούν να κατανοήσουν ότι θα πρέπει να ζήσουν με τους τουρκοκύπριους. Μεγάλωσαν με την καχυποψία την οποία είναι αδύνατον πλέον να αποβάλλουν. Προτιμούν την αναγκαστική και εκ των πραγμάτων συγκατοίκηση, από την συμβίωση.

Οι μητέρες των αγνοουμένων, μέρα με την μέρα λιγοστεύουν και οι μορφές τους δεν αποτελούν πλέον καθημερινή υπόμνηση του εγκλήματος. Είτε εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, είτε θρηνούν πάνω από τα λείψανα που τους παρέδωσαν, είτε αναμένουν την επιστροφή των παιδιών τους ζώντας σε ψευδαισθήσεις που κάποιοι για χρόνια τους καλλιεργούσαν.

Κύπρος 20 Ιουλίου 2013. Το ρολόι δείχνει λάθος ώρα.

Εκδηλώσεις μνήμης στη Μεγαλόνησο

Ο κυπριακός Ελληνισμός τιμά σήμερα τους πεσόντες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και καταδικάζει τη συνεχιζόμενη κατοχή του ενός τρίτου της Κύπρου, διατρανώνοντας για άλλη μια φορά την αποφασιστικότητά του να αγωνιστεί για την απελευθέρωση και την επανένωση του νησιού.

Με αφορμή τη σημερινή 39η επέτειο από την τουρκική εισβολή οργανώνονται εκδηλώσεις μνήμης για τους πεσόντες και δεήσεις για τους αγνοούμενους με τις οποίες ο κυπριακός Ελληνισμός θυμάται και καταδικάζει την τουρκική εισβολή.

Στις 5.30 το πρωί, ώρα που άρχισε η εισβολή του Αττίλα, ήχησαν οι σειρήνες στις ελεύθερες περιοχές.

Στις 08.00 τελέστηκε  στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974, στην παρουσία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη, του Αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων Ιωάννη Δριβελέγκα, και πολλών άλλων επισήμων.

Στις 10:00 εψάλη από τον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης προϊσταμένου του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, στην παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, παράκληση για την απελευθέρωση της νήσου από τον Τούρκο εισβολέα, την επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες και τη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων. Επίσης αργότερα θα τελεστεί επίσημο μνημόσυνο για όλους όσοι έπεσαν κατά την τουρκική εισβολή.

Στα κατεχόμενα πραγματοποιούνται εορτασμοί και στρατιωτική παρέλαση στη παρουσία μελών της Τουρκικής κυβέρνησης.