Η συνεκδοχή της Αθήνας

Σήμερα, την ώρα που τα πρωινάδικα σηκώνουν παντιέρα για τις νέες τους τηλεπαρουσιάστριες και οι τηλεθεατές παίρνουν θέση για να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους πρόγραμμα (της ανίας), βγαίνει στις αίθουσες μια ταινία για την αρρώστια των καιρών: την έλλειψη κινήτρου. Σε μια εποχή που το κυρίαρχο zeitgeist είναι η ακηδία και η χαζομάρα, κανείς δεν μιλάει πια για πρωτότυπη διάθεση, διαφορετική ματιά (στα πράγματα), έστω για την απλότητα μιας πινελιάς και το ξάφνιασμα της λέξης. Η νέα ταινία του απίστευτου σεναριογράφου Κάουφμαν «Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» έρχεται να συμπληρώσει την πνευματική μας tabula rasa και να μιλήσει για την κράμπα της έμπνευσης που κατατρέχει όλους τους δημιουργούς ,είτε επειδή παρατηρούν το ανώφελο του πράγματος είτε γιατί δεν βρίσκουν κανένα εξωτερικό ή εσωτερικό κίνητρο για να προχωρήσουν παραπέρα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όσο και να θες να καταγράψεις το «πρωτότυπο» και το «εναλλακτικό» -έτσι δεν είναι, κύριοι αρχισυντάκτες;- το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό είναι το διαρκές σιχτίρι που σου γεννάει μια πόλη σκληρή και αδυσώπητη, μια κοινωνία που εμπνέεται από την πληροφορία του τίποτε. Ανθρωποι σκυθρωποί και αμίλητοι περνούν τις διαβάσεις, σκυλιά αγριεύουν και αυτά στους άσχημους δρόμους και το μόνο που μένει είναι η παρηγοριά της τέχνης που θα μπορέσει να καταγράψει την απερίγραπτη ωμότητα - κάτι που αποτυπώνει μοναδικά η νεοϋορκέζικη συνεκδοχή. Πώς το ’γραφε ο Κάφκα: «Ο κόσμος ξεπεράστηκε και εμείς τον παρακολουθούσαμε με ορθάνοιχτα μάτια. Τώρα, λοιπόν, μπορούμε να γυρίσουμε ήσυχοι από την άλλη πλευρά και να συνεχίσουμε να ζούμε».