Κέρδισε τη ζωή με δανεική καρδιά, αλλά έχασε την ανήλικη κόρη του

Σκληρά συνεχίζονται τα παιχνίδια της μοίρας για τον Ελληνοαυστραλό Κώστα Γρίμπιλα, το νεαρό άνδρα που είχε «δεχτεί» ως ανέλπιστο δώρο την καρδιά του αδικοχαμένου Ντουζόν Ζάμιτ, τον Αύγουστο του 2008, όταν οι γονείς του τελευταίου αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους, που είχε βρει τραγικό θάνατο στη χώρα μας, ευρισκόμενος για διακοπές στη Μύκονο, καθώς έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από μπράβους μαγαζιών.

Συγκλονίζει η ανάρτηση που έκανε σήμερα στο facebook ο Κώστας Γρίμπιλας, ανακοινώνοντας ότι το λίγων μηνών κοριτσάκι του «έφυγε» αιφνιδίως από τη ζωή. «Σας ευχαριστούμε όλους θερμά για τα μηνύματα αγάπης. Δυστυχώς το αγγελούδι μου δεν τα κατάφερε…» γράφει ο σκληρά δοκιμαζόμενος πατέρας, ο οποίος  ζούσε  κυριολεκτικά μια «δεύτερη» ζωή χάρη στη μεγαλοκαρδία της οικογένειας του Ντουζόν, αφού οι γιατροί του Ωνασείου τον είχαν «ξεγραμμένο». 

Είχε προηγηθεί μια  άλλη ανάρτηση το απόγευμα της Κυριακής από τον 38χρονο που ζει στην Αυστραλία με τη σύζυγό του, Πόπη, με την οποία είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδί την περασμένη άνοιξη.

«Δεν ξέρω εάν είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά το παιδί μου από τη μία στιγμή στην άλλη δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Σας ικετεύω, προσευχηθείτε για το παιδί μου…» έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό ο Κώστας Γρίμπιλας.

Οι ευχές που δέχθηκε ήταν εκατοντάδες, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν αρκούσαν για να σωθεί  η μικρή Κωνσταντίνα-Αγγελική.

«Το παιδί αυτό είναι η συνέχεια η δική μου, της γυναίκας μου Πόπης και του Ντουζόν. Είναι ένα ευλογημένο μωρό και θα ήθελα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του αγοριού που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή. Θέλω να μην ξεχάσει ποτέ πως ήρθε η ίδια στη ζωή» είχε δηλώσει σε έντυπο της ομογένειας ο Κώστας με τη σύζυγό του, με αφορμή τη γέννηση του παιδιού τους.

Το χρονικό

Στις 2 Αυγούστου 2008, κι έπειτα από 21 εβδομάδες αναμονής για την εύρεση συμβατού δότη, ο 31χρονος Κωνσταντίνος Γρίμπιλας υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς στο Ωνάσσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Η λέξη «τυχερός» είναι πολύ μικρή, όπως λέει, για περιγράψει τη μεγάλη… τύχη που είχε μέσα στην ατυχία του να εμφανίσει καρδιακή ανεπάρκεια.

Το ίδιο θεωρεί και για τη λέξη «μεγαλόψυχος»: ότι είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τον Αυστραλό Όλιβερ Ζαμίτ, τον πατέρα του 20χρονου Ντιζόν, του οποίου το νήμα της ζωής κόπηκε βίαια στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών του στη Μύκονο, όταν αυτός ανακοίνωσε ότι θα δωρίσει τα όργανα του γιου του. Ένα δώρο ζωής που θα προσφερόταν σε πέντε ανθρώπους στην Ελλάδα.
 
Ο 31χρονος ασθενής, θεατής τότε όπως όλοι μας του τραγικού συμβάντος αλλά και της μεγαλειώδους πράξης του Όλιβερ Ζαμίτ, δεν τολμούσε καν να φανταστεί ότι ίσως στον επίλογο της ζωής αυτού του νέου γραφόταν το «ξεκίνημα» της δικής του. «Επί πέντε μήνες ζούσα κυριευμένος από αγωνία, φόβο, απόγνωση, ενίοτε ελπίδα.

Όπως η τεχνητή καρδιά, έτσι και το κινητό μου τηλέφωνο είχε γίνει προέκταση του σώματός μου -από αυτό περίμενα την σωτήρια  ειδοποίηση για την εύρεση μοσχεύματος. Είχα λυγίσει…» λέει μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» ο κ. Γρίμπιλας.
 
Έως τον Φεβρουάριο του 2008, ο νέος δημοσιογράφος ζούσε σε έντονους ρυθμούς χτίζοντας την επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Μία ζάλη και το αίσθημα της έντονης δυσφορίας τον οδήγησαν στον γιατρό. Η διάγνωση ήταν κεραυνός εν αιθρία. «Ζούσα επί 31 χρόνια μια φυσιολογική ζωή και σε μία στιγμή όλα ανατράπηκαν. Η λέξη «καρδιακή ανεπάρκεια» στοίχειωσε τη ζωή μου». Για τους επόμενους έξι μήνες, έφερε σύστημα υποστήριξης της καρδιάς -αυτό τον κρατούσε στη ζωή. Το όνομά του στη μακρά λίστα των μεταμοσχεύσεων προστέθηκε δύο μήνες πριν από την επέμβαση.
 
Όπως αίφνης βρέθηκε με ένα… αλματώδες βήμα πριν από το τέλος, έτσι αναπάντεχα διήνυσε και αντίστροφα την ίδια διαδρομή. Στις 2 Αυγούστου ο καρδιοχειρουργός κ. Πέτρος Αλιβιζάτος του ανακοίνωσε ότι βρέθηκε συμβατό μόσχευμα: ήταν η καρδιά του Αυστραλού νέου.
 
« Ήταν πολύ επίπονο σωματικά και ψυχικά ό,τι πέρασα. Δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ότι ο άδικος και βάναυσος χαμός ενός 20χρονου ήταν η δική μου ευκαιρία για ζωή. Ότι χάρη στο περίσσευμα θάρρους ενός πατέρα έλαβε τέλος η μαρτυρική αναμονή μου. Ότι η απόφασή του να αποσυνδέσει τα καλώδια από το παιδί του έδινε  σε εμένα πνοή. Αλλά και ότι τίποτα από αυτά δεν θα με είχε απασχολήσει εάν υπήρχαν μοσχεύματα, εάν γνωρίζαμε όλοι το μέγεθος του προβλήματος, τη λίστα με τους ασθενείς που περιμένουν, την ελάχιστη ανταπόκριση στη ζήτηση οργάνων».
 
Παραδέχεται πώς ποτέ δεν είχε σκεφτεί, ενόσω ήταν υγιής, να γίνει δωρητής. «Κατά καιρούς μέσα από κοινωνικές εκπομπές όπου εργαζόμουν είχα συναντήσει ασθενείς, και μάλιστα παιδιά, που είχαν πρόβλημα με την καρδιά τους. Γνώριζα το θέμα…». Με τον τρόπο δυστυχώς που το «γνωρίζουμε» όλοι, όντας δηλαδή ευαισθητοποιημένοι εξ αποστάσεως. Πλέον παραδέχεται πώς αυτή η στάση είτε οφείλεται σε άγνοια είτε σε φόβο είτε σε αδιαφορία μόνο τραγικά αποτελέσματα έχει και ζητά να γίνουν τολμηρά βήματα. «Πρέπει να ενημερωθούμε  σωστά, να αποκτήσουμε παιδεία στο θέμα της δωρεάς οργάνων. Πρέπει οι αρμόδιοι να υιοθετήσουν άλλα μοντέλα για την εξασφάλιση μοσχευμάτων. Αυτό που γίνεται στην Ισπανία, όπου όλοι είναι εν δυνάμει δότες, θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην Ελλάδα».
 
Τρεις μήνες μετά την «αναγέννησή» του, προσπαθεί να επανακτήσει τους προσωπικούς και επαγγελματικούς ρυθμούς του. Ξεχωριστή θέση πια ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές του έχει η ενασχόλησή του με την καμπάνια του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων για τη δωρεά οργάνων. Όχι μόνο επειδή αισθάνεται ότι αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να πράξει, έπειτα από την προσωπική του δοκιμασία, αλλά και γιατί νιώθει ότι το χρωστά στον ίδιο τον Ντιζόν. Εξάλλου έχει δώσει υπόσχεση ζωής στον πατέρα του αδικοχαμένου νέου ότι στο εξής θα μεταφέρει  με κάθε ευκαιρία το μήνυμά του: «Ο Ντουζόν,  όπως όλοι μας,  μπορεί να πάει στον παράδεισο και χωρίς τα όργανά του...».