Άγγελος Φιλιππίδης: Ο «λύκος» του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου

Δυόμισι χρόνια πίσω. Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο του 2012 ο μυκονιάτικος αέρας διέλυε κάθε πιθανή συμμετρία, φουσκώνοντας το μπαλόνι κάθε λογής επιθυμιών. Στη δροσερή σκιά του μπιτς μπαρ στον Πάνορμο ο Αγγελος Φιλιππίδης, πρώην πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, διατυμπάνιζε προς την παρέα που μισοάναυδη τον άκουγε ότι μέχρι τον Νοέμβριο θα έχει πέσει η κυβέρνηση, προσθέτοντας ότι έρχεται ο Αλέξης Τσίπρας. Κι ας είχαν περάσει μόλις δύο μήνες από τις δεύτερες εκλογές εκείνης της χρονιάς.

Μία βδομάδα νωρίτερα ο ίδιος, πρώην πρόεδρος του Παναθηναϊκού, είχε γευματίσει μαζί με τον Κώστα Καραμανλή στην Πογωνιά, πλάι στο Πάλαιρο Αιτωλοακαρνανίας, απέναντι από τη Λευκάδα, όπου ο πρώην πρωθυπουργός περνούσε οικογενειακά τις καλοκαιρινές διακοπές του. Κατά τη γνώμη εκείνης της παρέας της Μυκόνου, ήταν εξαιρετικά αμφίβολο να συμμερίζεται την άποψη Φιλιππίδη ο γνωστός για την αναβλητικότητά του Καραμανλής. Ο πολιτικός που κατά την πρωθυπουργική του θητεία μετέθετε την αντιμετώπιση όλων των καίριων προβλημάτων στο απώτατο μέλλον, δύσκολα, έλεγαν, θα ενστερνιζόταν τη κοντόφθαλμη πρεμούρα του παλιού φίλου του στην ΟΝΝΕΔ και κατοπινού συνεργάτη του στη Ρηγίλλης.
 Εκτοτε πέρασαν δύο Νοέμβρηδες, αλλά η πεποίθηση του σημερινού βασικού κατηγορούμενου στην υπόθεση των επισφαλών δανείων του Τ.Τ. μάλλον δεν έχει αλλάξει. Στη φετινή πρωτοχρονιάτικη ανάρτησή του στο Facebook γράφει: «Οι υποσχέσεις ότι έρχεται ανάκαμψη έχουν μικρή αξία, μια και θυμίζουν αντίστοιχες του 2010-2011-2012-2013!!! Ο πάτος θα καθοριστεί όταν χαριστεί χρέος -επαναλαμβάνω χαριστεί- όχι ρυθμιστεί!!!». Και στο φινάλε, νιώθοντας την ανάγκη ή την υποχρέωση να υπερασπιστεί πεισματικά το αίτημά του, εκπέμπει βροντωδώς, με μια πρωτοφανή μίξη επιχειρηματικής τέχνης και συνεπούς πολιτικής στράτευσης, το σύνθημα «Αλληλεγγύη... Οχι Πεινασμένοι Λαοί».

 Εξάλλου, ο ευρισκόμενος στις ΗΠΑ Αγγελος Φιλιππίδης, εις βάρος του οποίου έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για την υπόθεση του Τ.Τ., σύμφωνα πάντα με τους φίλους του, ανέκαθεν υπήρξε αλληλέγγυος και γενναιόδωρος άνθρωπος. Κυρίως με τα λεφτά των άλλων. Και ενδεχομένως με το αζημίωτο.

Σε ό,τι αφορά τα δικά του χρήματα, υποστηρίζουν ότι διετέλεσε ιδιαίτερα σφιχτοχέρης. Δεν είναι τυχαίο, λένε, ότι ζήτησε ατάραχος στην αρχή της ποδοσφαιρικής σεζόν δωρεάν εισιτήριο διαρκείας VIP από την αγαπημένη του ομάδα, τον Παναθηναϊκό, εν μέσω διοικητικής αφραγκίας, μόνο και μόνο επειδή ως διορισμένος πρώην πρόεδρος, γνωστός στην κερκίδα και ως «μεσομακροπρόθεσμος», το δικαιούνταν. Και την ίδια ώρα, σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, αγόραζε ρετιρέ σε αρχοντική πολυκατοικία της Βασ. Σοφίας δίπλα ακριβώς από την ιταλική πρεσβεία, αξίας 3 εκατ. ευρώ, περίπου.

Η αλήθεια είναι πως οι πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου διαμορφώνονται από πολύ νωρίς. Από τα χρόνια που μαθήτευε στα θρανία του Κολλεγίου Αθηνών οι συμμαθητές του -μεταξύ άλλων και ο κολλητός του Γιώργος Τανισκίδης, πρώην πρόεδρος της Millenium- του αναγνώριζαν μια έμφυτη εξυπνάδα που τον έκανε ξεχωριστό. Παράλληλα, όμως, διαπίστωναν και μια έγκρυπτη αυταρέσκεια και έναν ζήλο σκοπιμότητας που τον έκανε μερικώς αντιπαθή. «Α, ο Αγγελος», έλεγαν, «ακόμα και όταν σου λέει καλημέρα έχει συγκεκριμένο λόγο, σε κάτι αποβλέπει». Ωστόσο συνδύαζε την επίφαση αδιάφθορης ηθικολογίας του με την προσωπική του γοητεία, γεγονός που τον έκανε ευρύτερα κοινωνικά αποδεκτό σε μεγαλύτερους, σαν τον Νίκο Δένδια, αλλά όχι και στον ελαφρώς μεγαλύτερό του Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Ομως, με την αυτοπεποίθησή του και τη σχετική ταχύνοιά του αποκτούσε καλούς φίλους στο Κολλέγιο. Ή, καλύτερα, τους σωστούς φίλους. Οι περισσότεροι εξ αυτών, κλασικά κολεγιόπαιδα από εύπορες οικογένειες, αγνοούσαν ή παραγνώριζαν το γεγονός ότι ο συμμαθητής τους με τον οποίο αποφοίτησαν το 1982 ωθούνταν από ένα ανικανοποίητο και ακατεύναστο πάθος δημιουργίας μεγάλης περιουσίας που ξεπερνούσε την έννοια του εφικτού. Υπερίσχυε, ακόμα, και της αντίληψης περί απληστίας , αφού στοιχειωνόταν από το σύνδρομο της πτώχευσης της οικογενειακής επιχείρησης. Θέμα χαρακτήρα, βέβαια, αφού ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλέξανδρος, ένας ήπιος, κομψός και avant garde τύπος ο οποίος ασχολείται με την παραδοσιακή ταπητουργική επιχείρηση, ουδέποτε φαίνεται να εναγκαλίστηκε με παρόμοια κερδοσκοπική νεύρωση.

 Ο πατέρας τους Ιωάννης Φιλιππίδης -«κύριος Τζον» για τους φίλους του- υπήρξε ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας από πρόσφυγες γονείς. Δημιούργησε διάφορες εταιρείες παραγωγής υφασμάτων και πρωτοπόρησε φτιάχνοντας τις πρώτες μοκέτες στην Ελλάδα με την ταπητουργία ΜΑΡΑΘΩΝ και την ΤΖΩΝ-ΦΙΛ-ΕΛΛΑΣ Α.Ε. στον Ταύρο Αθηνών. Γοητευτική προσωπικότητα ο εκλιπών πλέον επιχειρηματίας, σαγήνευε όλους τους φίλους και συμμαθητές του δευτερότοκου γιου του, όταν αυτοί επισκέπτονταν το σπίτι του επί της Διονυσίου Αεροπαγίτου. Με παροιμιώδη τρόπο, μάλιστα, τους προετοίμαζε για τις δυσκολίες της ζωής, προειδοποιώντας τους ότι είχε χάσει τα λεφτά του τρεις φορές.

Η προτελευταία συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1975 όταν ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο του Ταύρου. Κάτι η μικρή σχετικά αποζημίωση από τις ασφάλειες, κάτι τα επενδυτικά κίνητρα που αφειδώς παρείχαν οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για μετεγκατάσταση σε ακριτικές περιοχές, τον οδήγησαν στη δημιουργία νέου εργοστασίου στην περιοχή των χωριών του Νέστου και συγκεκριμένα στη Σταυρούπολη Ξάνθης. Εκεί παίχτηκε και η τελευταία πράξη χρεοκοπίας του εργοστασίου, το οποίο, αφού απορρόφησε τα άφθονα εγχώρια επενδυτικά κονδύλια, δεν άντεξε στον διεθνή ανταγωνισμό και μετατράπηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε μία ακόμα προβληματική επιχείρηση, με ένα βιομηχανικό κουφάρι στον Νομό Ξάνθης.
Τη συγκεκριμένη αποτυχία λέγεται ότι δεν τη χώνεψε ποτέ ο Αγγελος Φιλιππίδης που εκείνη την περίοδο μόλις τέλειωνε τις σπουδές του στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες του εμβληματικού Κολεγίου Βάσαρ, στην κοιλάδα του ποταμού Χάντσον, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ωστόσο λεφτά υπήρχαν ακόμα στην οικογένεια για να συνεχίσει μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Ολα για το κέρδος
Σε εκείνη, όμως, την περίοδο της κατάρρευσης της οικογενειακής επιχείρησης, εκτιμάται ότι σκλήρυνε ως άνθρωπος, καθώς διαμορφώθηκε μέσα του η ασυμφιλίωτη αντιπαλότητα με κάθε έννοια αποτυχίας. Αναπόφευκτα, η επιδίωξη του κέρδους έγινε άμεση προτεραιότητά του, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, ευαισθησίες ή στιγμιαίους δισταγμούς.

Δεν ήταν ο μοναδικός που ρίσκαρε για το κέρδος, αλλά ο ίδιος το επιδείκνυε κιόλας με τρόπο που έκανε τις υπόλοιπες εμπειρίες του να φαντάζουν ασήμαντες. Οπως θυμούνται οι συντάκτες του αθλητικού ρεπορτάζ, που τον έψαχναν το 2004 όταν είχε αποχωρήσει από το πόστο του στην ΠΑΕ ΠΑΟ για να τον ρωτήσουν αν εξακολουθούσε να φλερτάρει με την πολιτική καριέρα, βρίσκονταν αντιμέτωποι στο τηλέφωνο με τη γραμματέα του που σε σταθερό μοτίβο απαντούσε: «Ο κύριος Φιλιππίδης αυτή τη στιγμή βγάζει λεφτά». Τίποτε το παράξενο, ενοχλητικό ή έστω αναξιοπρεπές για τον ίδιο. Πάντα ήταν προσηλωμένος σε αυτό τον στόχο, πράγμα που τον γέμιζε με περηφάνια, καθώς έτσι αισθανόταν να τονώνεται το γόητρό του.

Οσο για την πολιτική καριέρα, αυτή πάντα θα μπορούσε να περιμένει να υλοποιηθεί προηγουμένως ο βασικός στόχος. Αλλωστε ήταν μόλις 40 ετών. Και ήδη από τα 18 του ήταν οργανωμένος στην ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου, όπου και βρέθηκε σύντομα πολύ κοντά στον Κώστα Καραμανλή όταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός ανέλαβε το 1986 πρόεδρος της ΚΙΠΕΑ, μιας ειρηνιστικής κίνησης υπό την αιγίδα του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ), ενός παραδοσιακού think tank της δεξιάς παράταξης. Εκτοτε τα τερτίπια της πολιτικής δεν τον άφηναν ασυγκίνητο, αλλά δεν συντονίζονταν πάντα με τον ρόλο που διεκδικούσε για τον εαυτό του. Πολύ πριν συμμετάσχει στον πρωινό καφέ της Ρηγίλλης επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, παρέα με τα υπόλοιπα χρυσά παιδιά του νεοκαραμανλισμού, όπως οι Χρήστος Χατζηεμμανουήλ και Σπύρος Κλαδάς, είχε βιώσει τη σχετική απόρριψη. Αίσθηση τόσο κοινότοπη στην πολιτική και στις μπίζνες, που ακόμα και ο χαλιναγωγημένος εγωισμός του Αγγελου Φιλιππίδη αρνούνταν να αποδεχτεί.

Μονομερής αίσθηση υπεροχής
Εκείνο το πρώιμα καλοκαιριάτικο μεσημέρι του 1997 στο «Top’s» του Κολωνακίου, έπειτα από μία συνάντησή του με τον Κώστα Καραμανλή στο γραφείο του τελευταίου στην οδό Πλουτάρχου, έπνεε μένεα κατά του φίλου του νεοφώτιστου μόλις αρχηγού της Ν.Δ. Αιτία η ανάληψη καθηκόντων ως εκπροσώπου Τύπου της Ν.Δ. από τον νεαρό Αρη Σπηλιωτόπουλο, θέση την οποία είχε αυτοβούλως καπαρώσει για τον εαυτό του. Αυτή η μονομερής αίσθηση υπεροχής του, συνδυασμένη με έναν συμβολικά επιδεικτικό ακκισμό, ήταν μάλλον αδύνατο να τον παρηγορήσει σε κάθε στραβή που περιόριζε τις φιλοδοξίες του. Και καθώς η μετριοφροσύνη δεν συμπεριλαμβανόταν στα δυνατά ατού του, συνήθιζε να γκρινιάζει για την αχαριστία των άλλων, εφευρίσκοντας πού και πού μικροσυνωμοσίες και μηχανορραφίες εις βάρος του.

Για τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Φλωρίδη που δεν τον βοήθησε όσο έπρεπε να εξαρθρώσει την «παράγκα», για τους παίκτες-«κότες» του ΠΑΟ που δεν άντεξαν στο ντέρμπι της Ριζούπολης, για την απομάκρυνσή του από την ομάδα παρά το προσοδοφόρο τριετές τηλεοπτικό συμβόλαιο που της είχε κλείσει με το αθλητικό κανάλι και, βέβαια, μεμψιμοιρούσε για τις κακοήθεις και με πολιτικά κίνητρα κυρώσεις που του επέβαλε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, όπως και χαρακτήριζε άδικη την επίθεση του Μιλιτιάδη Εβερτ εις βάρος του ίδιου, ενός ιστορικού στελέχους της παράταξης όπως αυτοπροσδιοριζόταν, για να μην αναλάβει τη διοίκηση της Τράπεζας Αττικής. Τέλος, παραπονιόταν χαμηλόφωνα, αλλά εις επήκοον παντός ενδιαφερομένου για την ταπείνωση κατόπιν έντονης κριτικής που του επεφύλασσαν οι πολιτικοί αντίπαλοί του ως υπονομευτή της φερεγγυότητας του κράτους, όταν αποκαλύφθηκε ότι αγόρασε ασφάλιστρα κινδύνου από τα οποία, όπως διατεινόταν, το Τ.Τ. κέρδισε 40 εκατ. δολάρια. Πράγματι κέρδισε, αλλά τότε δεν γινόταν καν λόγος για θαλασσοδάνεια. Εντούτοις, αρκετές νύχτες πέρασε ψέγοντας διαρκώς τους άλλους στο «Balthazar», εκεί που το 2001 πανηγύρισε με σαμπάνιες τη μετακόμιση του Μιχάλη Κωνσταντίνου από τον Ηρακλή στην Παιανία με ετήσιες απολαβές 700 εκατ. δρχ. - λες και τα πλήρωνε από τη δική του τσέπη.

Η πρώτη του εμφάνιση
Φορτωμένος με πτυχία και μεταπτυχιακά διπλώματα από την Αμερική, ο Αγγελος Φιλιππίδης κάνει την εμφάνισή του στην εγχώρια αγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη βοήθεια του Σήφη Γλυνιαδάκη, όταν αυτός ανέλαβε τη διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας επί κυβερνήσεως Κώστα Μητσοτάκη. Τοποθετείται αρχικά, με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή, επικεφαλής της Εμπορικής Χρηματιστηριακής και στη συνέχεια αναγορεύεται διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής της Εμπορικής Κεφαλαίου. Μετά την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται και το 1994 εργάζεται για ένα πολύ μικρό διάστημα σε μία από τις μεγάλες εταιρείες του κλάδου, τη Διεθνή Χρηματιστηριακή του Βασίλη Χατζηλία. Σύντομα, όπως λένε οι κακές γλώσσες, οι δύο άνδρες τα ’σπασαν και ο Φιλιππίδης δημιούργησε μια προσωπική εταιρεία συμβούλων. Η εταιρεία Ομιλος Διεθνών Συμβούλων, με τον ίδιο στη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου, παρείχε έως το 1999 συμβουλές σε επιχειρήσεις για θέματα στρατηγικών αποφάσεων και ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Συνεργάτης του εκείνη την εποχή υπήρξε ο κολλητός του από το σχολείο Μάριος Βαρώτσης, ο οποίος τον ακολουθούσε παντού σε όλες τις δημόσιες θέσεις, διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και ήδη έχει συλληφθεί.

Εκείνη την εποχή που άλογα και γαϊδούρια κάλπαζαν αφηνιασμένα στο κάγκελο της οδού Σοφοκλέους θεωρείται ότι ο δυναμικός και ριψοκίνδυνος Αγγελος Φιλιππίδης βρίσκει στο Χρηματιστήριο λαμπρό πεδίο εξάσκησης των ικανοτήτων του. Ρίχνεται πυρετικά σχεδόν στην αξιοποίηση των ευκαιριών που αναδύονται.

Σύμφωνα με τις φήμες εκείνης της περιόδου, συνεργάζεται με χρηματιστηριακή εταιρεία της Βόρειας Ελλάδας, αξιοποιώντας τις παλιές και ευκατάστατες γνωριμίες του πατέρα του. Είναι η τεχνικά πρωτόγονη περίοδος του ντόπιου χρηματιστηριακού Ελ Ντοράντο, όπου οι μετοχικοί τίτλοι είναι τότε χαρτιά, τα μετοχολόγια αργούν να ενημερωθούν και οι εντολές ενίοτε πληκτρολογούνταν στο σύστημα χωρίς σχετική άδεια.

Το σκάνδαλο με τη Λαυρεωτική ΑΕΒΕ το 1994 θίγει την εν λόγω χρηματιστηριακή εταιρεία, αλλά το όνομα του ακάματου συνεργάτη της Αγγελου Φιλιππίδη παραμένει άμεμπτο. Εικάζεται ακόμα, αλλά δύσκολα αποδεικνύεται, ότι είχε κάποια σχέση με το σκάνδαλο της εκτόξευσης της μετοχής Μαγρίζος τη διετία 1996-98, όταν μια ομάδα επενδυτών προχωρά σε τριγωνικές συναλλαγές υπό τους Παναγιώτη Τρύφωνα και Σπύρο Βαλδεσέρα, οι οποίοι και απογειώνουν τη μετοχή από τις 200 στις 1.000 δραχμές το κομμάτι. Λέγεται ότι η ομάδα φόρτωνε τις χάρτινες τότε μετοχές στο πορτ- μπαγκάζ από ένα παλιό Φιατάκι και τις μετέφεραν ο ένας στον άλλον. Μάλλον άκομψο για έναν στυλάτο νέο και με υψηλές προδιαγραφές επιστήμονα εξ Αμερικής.
Εντούτοις οι ίδιες φήμες συνδέουν το όνομά του με την απογείωση της μετοχής της Singular εξαιτίας του υψηλόβαθμου στελέχους της, με μεταπτυχιακό από την Οξφόρδη, Δημόκριτου Αμαλλου. Εν προκειμένω η διασύνδεση φαίνεται να γίνεται άκριτα, εκμεταλλευόμενη τη φιλική σχέση αλλά και την κουμπαριά των δύο ανδρών: ο Αμαλλος βάφτισε τον έναν από τους δύο γιους του Φιλιππίδη.

Ωστόσο, χωρίς άμεσα να φαίνεται, κατηγορείται και για συμμετοχή στη φούσκα της μετοχής του Κεράνη. Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τον Μάιο του 1999 του επιβάλλει κυρώσεις και διοικητικό πρόστιμο θεωρώντας τον ως πρόσωπο-κλειδί στη συγκεκριμένη απάτη. Ο ίδιος προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να δικαιωθεί. Η ζημιά όμως έχει γίνει και τον αντίκτυπό της θα τον λουστεί πέντε χρόνια αργότερα. Στο μεσοδιάστημα ασκεί μια μάλλον συγκεχυμένη διοίκηση στον Παναθηναϊκό, δίνοντας την εντύπωση ότι προτεραιότητά του είναι το πώς θα γίνει γνωστός, ώστε κάποια μέρα να καταφέρει να πολιτευτεί με τη Ν.Δ. Η κερκίδα δεν τον συγχωρεί, μουρμουράει, ξεσηκώνεται και κυρίως δεν τον εκλαμβάνει ουδέποτε ως απόλυτο αφεντικό. Ο ρόλος του στα γήπεδα, που κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια, πάει στράφι, αλλά οι αενάως καλές σχέσεις του με τον Κώστα Καραμανλή τον έχουν ήδη βολέψει στο ΚΠΕΕ, όπου είναι εκδότης του περιοδικού «Επίκεντρα» και ταυτόχρονα ο βασικός χρηματοδότης της όλης προσπάθειας. Ολα αυτά εν αναμονή της νικηφόρας εκλογής της Ν.Δ. που πραγματώνεται το 2004.

Τότε υπολογίζει και την ανταμοιβή για την υποδειγματική μακρόχρονη στήριξή του στο κόμμα. Υπολογίζει ότι διαθέτει το κύρος για την ανάληψη κορυφαίας θέσης, αλλά υπολογίζει χωρίς τον μακαρίτη τον «μπουλντόζα». Ο Μιλτιάδης Εβερτ εξεγείρεται δημοσίως και «ανεβαίνει στα κάγκελα» κατά του διορισμού του στην Τράπεζα Αττικής έπειτα, όπως λέγεται, από προτροπή φίλου του γνωστού χρηματιστή, ο οποίος εμπράκτως έχει αξιολογήσει τον Φιλιππίδη όχι μόνο για αδεξιότητες και παραλείψεις, αλλά βασίμως ως ύποπτο για χρηματιστηριακές απάτες . Ο Καραμανλής υπαναχωρεί απέναντι στο σφοδρό επιχείρημα ότι 1.300.000 μικροεπενδυτές έχασαν τις αποταμιεύσεις τους από κάτι τέτοιους τύπους. Και ο Αγγελος, εκεί που ανέμενε εξαγνισμό μέσω εξουσίας , βρίσκεται εκτεθειμένος στην κόλαση της δημόσιας ανυποληψίας. Ακολουθεί, ωστόσο, την πεπατημένη εκείνων των στελεχών που, δίχως δημόσιο πόστο, στριφογυρίζουν στην περιφέρεια της εξουσίας αναμένοντας να τρυπώσουν στο Μέγαρο Μαξίμου. Παράλληλα αναπτύσσει επιχειρηματική δραστηριότητα στον χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα στην Ελλάδα και σε χώρες της Βαλκανικής όπως το Μαυροβούνιο. Γνωρίζει εξάλλου ότι οι ευκαιρίες ξαναπαρουσιάζονται σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενων και μεταλλασσόμενων συνθηκών. Και περιμένει σεμνά και ταπεινά καλύτερες μέρες για να γίνει τραπεζίτης όσο εκκρεμούν οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη. Λεφτά εξάλλου υπάρχουν. Είτε από γερή χρηματιστηριακή μπάζα, είτε από κληρονομιά, είτε από καλή προίκα, είτε από ναυτιλιακές επενδύσεις. Ουδείς ψόγος.

Οικογενειακή παράδοση
Είναι γνωστή άλλωστε στους ευρύτερους επώνυμους κύκλους της Αθήνας η οικονομική άνεση, αλλά όχι και η χλιδάτη διαβίωση του Αγγελου Φιλιππίδη προτού καν αναλάβει τον Οκτώβριο του 2007 το πόστο του προέδρου του Τ.Τ. Παντρεμένος με τη δημοσιογράφο Ολγα Προυκάκη, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αποκτά μαζί της δύο αγόρια, εκ των οποίων ο μεγαλύτερος σπουδάζει στο Βάσαρ της Νέας Υόρκης, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση του πατέρα του. Ηδη βρίσκεται στο δεύτερο έτος των σπουδών του, πράγμα που υπερτονίζει το επιχείρημα των φιλύποπτων που σημειώνουν ότι δεν ταξίδεψε μέχρι εκεί για έναν μήνα προκειμένου να οργανώσει την μετεγκατάστασή του. Το ζευγάρι διαμένει σε ένα τεράστιο σπίτι στην Εκάλη, αλλά σε καμία εκ των συναναστροφών του δεν διαφεύγει ότι ο πεθερός του υπήρξε μεγαλοεργολάβος πολυκατοικιών στην καλή εποχή της έκρηξης της αντιπαροχής στην Αθήνα και στη μετέπειτα γιγάντωση της κατασκευής μεζονέτας στα προάστια. Ακολούθησαν οι επενδύσεις του σε ξενοδοχεία στη Χερσόνησο της Κρήτης.

Σε αυτόν ανήκει και η αχανής έπαυλη των περίπου 600 τ.μ. μετά πισίνας, κήπων και λοιπών λουσάτων διευκολύνσεων στις Σπέτσες, όπου η οικογένεια Φιλιππίδη περνά συνήθως τις καλοκαιρινές διακοπές της, καλώντας συχνά στενούς φίλους αλλά και τους άνεργους πλέον Ηρακλειδείς του νεοκαραμανλισμού.

Ο Αγγελος Φιλιππίδης με τη σύζυγό του Ολγα



Η οικοδέσποινα, η οποία αφού δούλεψε στον «Ταχυδρόμο» και το MEGA, παραιτήθηκε από την εβδομαδιαία εκπομπή της στον ραδιοσταθμό 9,84 αφότου εξελέγη δήμαρχος ο Καμίνης, επιμελείται πάντα τη φιλοξενία. Ενδεχομένως υπό συνθήκες λειτουργική είναι η συγγένειά της με τα ξαδέλφια της, την περιφερειακή σύμβουλο Αττικής Αννα Ροκοφύλλου και τον αδελφό της Κωσταντή, παιδιά του πρώην Αιτωλοακαρνάνα υπουργού του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρεσβευτή στο Παρίσι, Χρήστου Ροκόφυλλου. Φημολογείται ότι μέσω αυτού του καναλιού επιχείρησε ο Αγγελος Φιλιππίδης προσέγγιση με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά συνάντησε τόσο την παγερή αδιαφορία των ενδιάμεσων, όσο και την αρνητική ερμητικότητα του κόμματος, το οποίο και με την άνοδό του στην εξουσία τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του στο Τ.Τ., διορίζοντας τον επίσης διωκόμενο σήμερα Κλέωνα Παπαδόπουλο.


Λέγεται επίσης ότι προσπάθησε να έρθει σε επαφή και με τον Αντώνη Σαμαρά, μέσω του φίλου του πρωθυπουργού και από τους συμμαθητές του Κολλεγίου Αθηνών επιχειρηματία Σπήλιου Μανιά, συζύγου της Αννας Ροκοφύλλου, αλλά και από εκεί βρήκε όλες τις διόδους σφραγιστές και κλειδαμπαρωμένες.

Κερδίζει χρόνο
Δεδομένου ότι ο άνθρωπος που είχε παντού καλούς και σωστούς φίλους δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στη συνδρομή εκείνων που κατά κάποιον τρόπο τον ευεργέτησαν, αλλά και αδυνατεί να υπολογίζει στη συμπαράσταση του αναχωρητή της Ραφήνας. Ως εκ τούτου αναμένεται -αν έρθει- σύντομα στην Αθήνα για να δώσει εξηγήσεις και να διαλευκάνει την υπόληψή του από τις κατηγορίες ενώπιον της Δικαιοσύνης. Διότι με τηλεφωνικές εξαγγελίες και διαδικτυακές επαφές εκτιμάται ότι κερδίζει χρόνο σε μια σκανδαλώδη υπόθεση που δεν παίρνει αναβολή. Ως τότε, βέβαια, χρήσιμο θα ήταν να ξαναδιαβάσει το δικό του εκδοτικό σημείωμα στο περιοδικό «Επίκεντρα» περί της φύσης του σκορπιού που βουλιάζει μαζί με τη χελώνα που τον μεταφέρει στο ποτάμι επειδή δεν μπορεί να απαρνηθεί το ένστικτό του να την κεντρίσει θανατηφόρα. Ενδεχομένως η ανάγνωση όσων διά χειρός του συνέγραψε να κάνει αντιληπτό ότι στον πολιτισμένο κόσμο οι άνθρωποι δεν καταστρέφονται από ένστικτο, αλλά κυρίως από τον χαρακτήρα τους.


Το βέτο του Εβερτ και η «παραίτηση» Σημίτη για τον χαμένο τίτλο του ΠΑΟ

Λόγω ιδιοσυγκρασίας, λένε όσοι γνωρίζουν τον Αγγελο Φιλιππίδη απ' την καλή και απ΄την ανάποδη, ποτέ του δεν θα παραδεχόταν τη φήμη που κυκλοφορεί, ότι δηλαδή κάποτε κυνήγησε εν θερμώ σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση τον διαιτητή Μάκη Ευθυμιάδη στο γήπεδο της Λεωφόρου, ούτε ότι σε φάση φίλαθλης απόγνωσης ζήτησε την παραίτηση του Σημίτη γιατί ο ΠΑΟ έχασε τον τίτλο. Δεν θα ταίριαζε με το ψύχραιμο προφίλ που πλασάριζε και την εκ του σύνεγγυς κομψή εμπλοκή του με τα ήθη της πολιτικής εξουσίας. Ούτε, φυσικά, θα αποδεχόταν την ελάχιστα επαινετική απουσία του από το κρίσιμο ματς της Ριζούπολης και ότι οι αιτιάσεις και το βέτο του Μιλτιάδη Εβερτ στην απόπειρα να τοποθετηθεί σε δημόσια τράπεζα είχαν ακλόνητη ηθική βάση.

Πολύ δε περισσότερο ανερυθρίαστα θα λησμονούσε σε κάθε ευκαιρία ότι ο φίλος του ο Κώστας Καραμανλής θα τον διόριζε, παρά τις αντιρρήσεις του Γιώργου Αλογοσκούφη, επικεφαλής του Τ.Τ., αφότου η Δικαιοσύνη τον αθώωσε για τη συμμετοχή του στη δημιουργία της μετοχικής φούσκας της εταιρείας Κεράνης Α.Ε. Η διαδρομή του ήδη τοποθετημένου από το 2011 ως συµβούλου διοίκησης στο «Ερρίκος Ντυνάν» Αγγελου Φιλιππίδη στον δημόσιο βίο εκτιμάται ότι δεν προϋπέθετε αναπότρεπτες ρήξεις. Η τροχιά του ήταν μάλλον σχεδιασμένη από τον ίδιο έτσι ώστε να αποφεύγει μοιραίες συγκρούσεις. Γι’ αυτό και οι αντίπαλοί του τονίζουν ότι άνετα κακολογούσε μακρόθεν τους άλλους για αχαριστία, ενώ ο ίδιος βίωνε απολαυστικά μια ζωή χαρισάμενη. Και κατεξοχήν προσοδοφόρα.