Κεφαλονιά: 61 χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7,2 Ρίχτερ

Ο ισχυρός σεισμός των 5,8 Ρίχτερ που ταρακούνησε την Κεφαλονιά και προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές σε κτίσματα και περιουσίες, ξύπνησε στους κατοίκους του νησιού μνήμες του παρελθόντος.

Έχουν περάσει 61 χρόνια από την σεισμική δόνηση των 7,2 Ρίχτερ στις 12 Αυγούστου 1953, που ισοπέδωσε το νησί και χαρακτηρίστηκε ένας από τους καταστροφικότερους που έζησε ποτέ η χώρα.

Η πρώτη «προειδοποιητική» δόνηση έγινε την Κυριακή 9 Αυγούστου του 1953, με επίκεντρο τον Σταυρό της Ιθάκης και μέγεθος 6,4 Ρίχτερ.

Ακολούθησε ένας δεύτερος, μεγέθους 6,8 Ρίχτερ, στις 11 Αυγούστου ο οποίος συνοδεύτηκε από δέκα μετασεισμούς την ίδια μέρα, οι μεγαλύτεροι των οποίων ήταν 5,3 και 5,1 Ρίχτερ.

Την επόμενη αμέσως ημέρα, την Τετάρτη, 12 Αυγούστου του 1953 μια δόνηση μεγέθους 5,2 Ρίχτερ αποτέλεσε το προμήνυμα για την καταστροφή που θα επακολουθούσε

Λίγες ώρες αργότερα οι κάτοικοι του νησιού αλλά και τον Επτανήσων γενικότερα θα βίωναν την μήνιν του Εγκέλαδου που χτύπησε με 7,2 Ρίχτερ.

Ο σεισμός αυτός ήταν ένας απότους μεγαλύτερους και καταστροφικότερους που έζησε ποτέ η Κεφαλονιά, μια παραδοσιακά σεισμογενής περιοχή, αλλά και όλη η Ελλάδα.

Η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος και η Ιθάκη, που είχαν ήδη υποστεί σοβαρές ζημιές από τους προηγούμενους σεισμούς ισοπεδώθηκαν. Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά: 27.659 από τις 33.000 οικοδομές κατέρρευσαν, 467 μόνο σώθηκαν (κυρίως στη βόρεια Κεφαλονιά, στην περιοχή της Ερίσου), ενώ οι υπόλοιπες υπέστησαν σοβαρές ή ελαφρύτερες ζημιές.

Στη Ζάκυνθο, την καταστροφή συμπλήρωσε η μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του νησιού. Ο  συνολικός αριθμός των νεκρών ανήλθε σε 455, των αγνοουμένων σε 21 και των τραυματιών σε 2.412.

Αυτό που ακολούθησε θύμισε σε πολλούς την μικρασιατική καταστροφή. Χιλιάδες κάτοικοι έσπευσαν να διαφύγουν τρομοκρατημένοι από τα Επτάνησα προς την ηπειρωτική Ελλάδα με κάθε μέσο, πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα. Παρά την απαγόρευση της τότε κυβέρνησης για εγκατάλειψη των νησιών, η οποία φοβόταν την ερήμωση, οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να ζουν υπό το φόβο ενός νέου σεισμού που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Στην τραγωδία που ζούσε τότε η περιοχή έσπευσαν να προσφέρουν τη βοήθειά τους οι ευρωπαϊκές χώρες, καθώς το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις.