«Εγώ περιμένω τον Γιώργο μου να γυρίσει...»

Ο χρόνος για την οικογένεια του άτυχου Αγρινιώτη σωφρονιστικού υπαλλήλου Γιώργου Τσιρώνη σταμάτησε το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου, όταν το αυτοσχέδιο μαχαίρι του βαρυποινίτη Ιλία Καρέλι έκοψε το νήμα της ζωής του. Ο αβάσταχτος πόνος έχει σκάψει το πρόσωπο μιας γυναίκας η οποία παρά τη συνταρακτική πραγματικότητα, εξακολουθεί να περιμένει τον άντρα της να επιστρέψει από τη δουλειά του στο σπίτι τους. Ενα σπίτι που είναι πλέον σκοτεινό, με τη φιγούρα της κυρίας Ιωάννας Τσιρώνη να προσπαθεί να βρει παρηγοριά στην αγκαλιά των δύο παιδιών της.

Η φωνή της είναι σταθερή ακόμη και όταν μιλά για τη μεγάλη απώλεια. «Για μένα δεν έχει αλλάξει κάτι. Περιμένω να γυρίσει ο Γιώργος. Ο άνθρωπός μου μπορεί να έφυγε, εγώ όμως θα τον περιμένω πάντα», λέει στο «ΘΕΜΑ».

Ανθρωπος της προσφοράς η ίδια, με πολυετή εργασία ως βρεφονηπιοκόμος και στη συνέχεια στο νοσοκομείο της πόλης, δεν κατάφερε να πείσει τον άντρα της να μη δίνεται ολοκληρωτικά σ’ αυτό που έκανε, ακόμα και όταν αυτό ήταν επικίνδυνο για τη ζωή του. «Ο Γιώργος έβαζε πλάτη σε όλα και για όλους. Ολοι γνωρίζουν πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Είχε πάντα ως στόχο του να αλλάξει το σύστημα και το σύστημα τον έφαγε... Του το έλεγα. Δεν με άκουσε όμως. Κανείς δεν γνωρίζει σε τι συνθήκες δουλεύουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι για 1.000 ευρώ».
Για την κυρία Τσιρώνη αποτελεί μονόδρομο το να σταθεί στα πόδια της και να βοηθήσει τα παιδιά της να συνεχίσουν το σχολείο και τις σπουδές τους. Οπως μας λέει, «η ζωή τούς ζητά να κοιτάξουν μπροστά. Εγώ όμως θα περιμένω. Αυτή ήταν η τύχη μου, όμως αν υπήρχε κράτος και δικαιοσύνη, δεν θα είχε συμβεί αυτό στον Γιώργο».

Το στενό οικογενειακό περιβάλλον του δολοφονηθέντος υπαρχιφύλακα όμως πονά και από τα όσα καταλογίστηκαν από κάποιους μετά θάνατον στον δικό τους άνθρωπο. Ο κουνιάδος του, κ. Γιάννης Μπέτσης, δεν μπορεί να δεχτεί ότι «δύο παιδιά έχασαν τον πατέρα τους και τώρα ακούν ότι ήταν και βασανιστής από πάνω. Ο Γιώργος, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δεν είχε σηκώσει το χέρι του ποτέ και σε κανέναν. Ενας οικογενειάρχης που κοιτούσε τη δουλειά του και ειχε ως βασικό μέλημά του να σπουδάσει τα παιδιά του».

Από παιδί στο μεροκάματο

Αυτή άλλωστε είναι και η εικόνα που συνοδεύει τον Γιώργο Τσιρώνη από τα παιδικά του χρόνια, όταν με κοντό παντελονάκι βοηθούσε τους γονείς του στο ψαράδικο της οικογένειας στο κέντρο του Αγρινίου επί της οδού Παπαστράτου. Μαζί με τα δύο του αδέλφια, βιοπαλαιστές σήμερα στην Αθήνα, γνώρισαν το μεροκάματο από πολύ νωρίς, κρατώντας τα τελάρα με τα ψάρια στα χέρια για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες. Η οικογενειακή παράδοση, αφού το ιχθυοπωλείο της οικογένειας Τσιρώνη ήταν από τα πρώτα που άνοιξαν στην πόλη μεταπολεμικά, αλλά και η ανάγκη ιεραρχούσαν τις προτεραιότητές του. «Ο Γιώργος δεν ζυγίζεται ούτε με μάλαμα», θα μας πει ο κ. Δημήτρης Παπαρούνης, γνωστός στην αγορά του Αγρίνιου ως μπάρμπα Μήτσος, αφού διατηρεί το παλαιότερο κατάστημα της πόλης από το 1955, δίπλα ακριβώς από το ψαράδικο της οικογένειας Τσιρώνη.

Ο ίδιος δεν κατάφερε να πάει στην κηδεία του Γιώργου. Εφτασε μέχρι την πόρτα της Αγίας Βαρβάρας όπου έγινε η εξόδιος ακολουθία, όμως δεν είχε το κουράγιο να αντικρίσει μέσα στο φέρετρο το «χαμογελαστό παιδί». Τον θυμάται μικρό να τελειώνει το σχολείο και να τρέχει στο ψαράδικο για να βοηθήσει τους γονείς του. Πιστός στη μάχη του μεροκάματου και μετά το λύκειο, όταν μαζί με τη μητέρα του Ξανθή αντικατέστησαν στο πόστο τον πατέρα του που είχε βγει στη σύνταξη.

Δυο ώρες δρόμος

Το 1997 από παιδί της πιάτσας αλλάζει ρότα και εντάσσεται στο υπουργείο Δικαιοσύνης ως σωφρονιστικός υπάλληλος. Το Μαλανδρίνο είναι δυο ώρες δρόμο μακριά από το σπίτι του. Μαζί με άλλους Αγρινιώτες συναδέλφους του μοιράζονταν τα έξοδα, έκαναν συνεχόμενες βάρδιες και πηγαινοέρχονταν στα ρεπό. Ολα αυτά μέχρι την 25η Μαρτίου, με τη σύζυγό του να περιμένει μάταια να ακούσει τα κλειδιά του στην πόρτα του σπιτιού τους.