Φονικό στη Μάνη: «Είμαι άμυαλος, δεν είμαι δολοφόνος» υποστηρίζει τώρα ο 18χρονος

Να δώσει την εικόνα ενός «άμυαλου» νεαρού που δεν είναι «δολοφόνος και αδίστακτος κακοποιός» επιχειρεί ο Παναγιώτης Μητσός στο απολογητικό του υπόμνημα με το οποίο ζητά να αφεθεί ελεύθερος καθώς δεν ήταν αυτός που άνοιξε πυρ κατά του Κωνσταντίνου Σγουρού και του Γιάννη Κομμάτη στο διπλό φονικό που συντάραξε την Μάνη.

Όπως αναφέρει στην αρχή του υπομνήματός του, «παρά τα όσα έχουν γραφτεί και λεχθεί για την υπόθεση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδίως εξαιτίας των όσων επακολούθησαν του συμβάντος, δεν είμαι ούτε δολοφόνος ούτε αδίστακτος κακοποιός, αλλά ένας σοκαρισμένος, φοβισμένος, ανώριμος και άμυαλος νέος 18 ετών, ο οποίος βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτοφανή γι’ αυτόν κατάσταση που ούτε προέβλεψε ούτε μπορούσε να διαχειριστεί».  



Αναφερόμενος στον 26χρονο Κωνσταντίνο Σγούρο υποστηρίζει ότι επιδιδόταν σε εμπόριο αναβολικών ουσιών και παρέσυρε τους πελάτες του σε αγορές υποσχόμενος ωραία σώματα και διακρίσεις αλλά με τελικό σκοπό να τους «καταστήσει έρμαιο των ουσιών, απολύτως εξαρτημένους από αυτές και σε τελική ανάλυση υποχείρια του ιδίου, διότι μόνον από αυτόν μπορούσαν να τις προμηθευτούν και αυτός καθόριζε ποιες ουσίες, με ποιο συνδυασμό και σε ποιες δοσολογίες έπρεπε να λαμβάνονται». Ο ίδιος δήλωσε «μαγεμένος» από τις αλλάγές στο σώμα του θέλοντας να δικαιολογήσει τη χρήση των αναβολικών.

Στη συνέχεια παρουσιάζει αναλυτικά τις παρενέργειες που προκαλούν αυτές οι ουσίες (διαταραχές προσωπικότητας, ευερεθιστότητα, μείωση της ικανότητας κρίσης, επιθετικότητα και βίαια ξεσπάσματα κατά τη διάρκεια της σωματικής προσπάθειας,σχιζοφρένεια, παράνοια, ψευδαισθήσεις, παρανοειδείς παραληρηματικές ιδέες) από τις οποίες υποστηρίζει ότι θα μπορούσε να πάσχει και ο Σγούρος ως χρήστης αυτών των αναβολικών.

Περιγράφει, τέλος, αναλυτικά τα όσα συνέβησαν το βράδυ του φονικού λέγοντας ότι ήθελε αρχικά να υπενθυμίσει στον Σγούρο ότι δεν του είχε παραδώσει την παρτίδα με τα ενέσιμα αναβολικά που του είχε υποσχεθεί. Αλλά τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν όταν πλέον δεν μπορούσε να του παρουσιάσει το σπορ αυτοκίνητο το οποίο του είχε υποσχεθεί ως δέλεαρ το βράδυ εκείνο με αποτέλεσμα τόσο ο ίδιος όσο και ο Νίκος Μοσχανδρέου να έχουν φοβηθεί λόγω και της σωματικής διάπλασης του Σγούρου και του Κομμάτη.

Το μοιραίο συνέβη κατά τον Μήτσο ως εξής: «Πλησιάζοντας το Σγούρο, αυτός με έπιασε από το σβέρκο αγριεμένος, με έβαλε ανάμεσα σε αυτόν και το φίλο του και μου είπε «προχώρα». Προχωρήσαμε περίπου 30 μέτρα. Καθώς προχωρούσαμε, άκουσα πίσω μου βήματα γρήγορα και νευρικά, κοίταξα λοξά και είδα το Νίκο να μας ακολουθεί με την καραμπίνα στα χέρια. Γεμάτος φόβο έτρεξα προς τα πλάγια και εν συνεχεία προς τα πίσω, ξεφεύγοντας από το Σγούρο, και τότε ο Νίκος άρχισε να πυροβολεί τον Κομμάτη και μετά το Σγούρο.  Όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.  Ήδη από τον πρώτο πυροβολισμό εγώ βρέθηκα σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσα να κινηθώ άλλο ούτε να φωνάξω, υπό την επίδραση του τρόμου αλλά και του εκκωφαντικού ήχου των πυροβολισμών που έκανε το κεφάλι μου να βουΐζει έντονα, προκαλώντας μου αίσθημα ναυτίας.  Έπεσα στο έδαφος, γιατί ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και έκανα εμετό. Κοίταξα το Νίκο και τον είδα και αυτόν εντελώς χαμένο και πανικόβλητο να απευθύνεται σε αυτούς που είχε πυροβολήσει και να τους λέει "συγγνώμη βρε φίλε"». 



Απαντώντας, τέλος, στα όσα οι δύο 18χρονοι έκαναν μετά το φονικό και στην προσπάθεια τους να κρύψουν τα ίχνη του εγκλήματος τα αποδίδει σε «νεανική αφέλεια» καθώς και οι δύο ήταν σοκαρισμένοι.


Ολόκληρο το υπόμνημα του Παναγιώτη Μήτσου όπως δημοσιεύθηκε στο bloko.gr έχει ως εξής:

Επί των εις εμέ αποδιδόμενων κατηγοριών για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως κατά συναυτουργία και παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, δηλώνω ότι είμαι ΑΘΩΟΣ και επάγομαι τα κάτωθι:  

Καταρχάς, θα ήθελα να εκφράσω την τεράστια οδύνη μου για το θάνατο του Κωνσταντίνου Σγούρου και του Ιωάννη Κομμάτη και τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειές τους και τους ανθρώπους τους, αλλά και να ζητήσω συγγνώμη για την απερίσκεπτη συμπεριφορά μου που προκάλεσε ένα τόσο τραγικό αποτέλεσμα, το οποίο δυστυχώς δεν μπορεί πια να επανορθωθεί και θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή.  Παρά τα όσα έχουν γραφτεί και λεχθεί για την υπόθεση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδίως εξαιτίας των όσων επακολούθησαν του συμβάντος, δεν είμαι ούτε δολοφόνος ούτε αδίστακτος κακοποιός, αλλά ένας σοκαρισμένος, φοβισμένος, ανώριμος και άμυαλος νέος 18 ετών, ο οποίος βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτοφανή γι’ αυτόν κατάσταση που ούτε προέβλεψε ούτε μπορούσε να διαχειριστεί.   

Δηλώνω ότι αρνούμαι τις κατηγορίες, όπως μου αποδίδονται, όχι επειδή δήθεν είμαι κάποιος αμετανόητος και σκληρός εγκληματίας, αφού έχω μετανοήσει ειλικρινά, αποδοκιμάζω αυτό που συνέβη και ντρέπομαι για τη δοκιμασία, στην οποία έχω υποβάλει τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και τη δική μου οικογένεια.  Η αθωότητά μου συνίσταται στο γεγονός ότι δεν πυροβόλησα οιονδήποτε εκ των θανόντων, ούτε είπα ποτέ στον συγκατηγορούμενό μου να πυροβολήσει τους θανόντες ούτε συναποφάσισα μαζί του εκ των προτέρων να σκοτωθούν οι θανόντες, ούτε συναίνεσα σε κάτι τέτοιο, ούτε το θέλησα, ούτε προέβλεψα ότι αυτοί θα σκοτώνονταν, ούτε είχα οποιοδήποτε συμφέρον ή ωφέλεια από το θάνατό τους, ώστε να τον επιδιώξω ή να τον αποδεχθώ.  Σε κάθε περίπτωση, ο πρότερος έντιμος βίος μου δεν δικαιολογεί την υπόθεση ότι δήθεν αποφάσισα εν μια νυκτί, σε ηλικία 18 ετών, μόλις τελείωσα το Λύκειο, να συμμετάσχω στο θάνατο δύο ανθρώπων, ενώ η συμπεριφορά μου έναντι των συνομηλίκων μου και των μεγαλυτέρων μου υπήρξε πάντοτε άψογη, χωρίς ποτέ να έχω δημιουργήσει οποιοδήποτε πρόβλημα και φασαρία είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι είτε στους χώρους των εξωσχολικών μου δραστηριοτήτων, όντας ένα παιδί φρόνιμο, κοινωνικοποιημένο, ομαλά ενταγμένο, αποδεκτό και αγαπητό.  Τα δικά μου σφάλματα, για τα οποία φέρω την ευθύνη και πρέπει να υποστώ δικαία κρίση, με τον ορθό νομικό χαρακτηρισμό, θα τα εκθέσω στη συνέχεια του παρόντος, αφού προηγουμένως παραθέσω συνοπτικά ορισμένα στοιχεία για την προσωπικότητά μου.  

Ζω με τους γονείς μου και το μικρό μου αδελφό που θα πάει τετάρτη δημοτικού, στον Κάμπο Αβίας σε διώροφη οικία που ανήκει κατά το ήμισυ στον πατέρα μου και κατά το ήμισυ στον αδελφό του και θείο μου. Ο πατέρας μου, όπως και ο θείος μου, είναι αγρότης, έχοντας στην ιδιοκτησία του περί τα 35 στρέμματα ελιές με παραγωγή περίπου 2 τόνων ετησίως, καθώς και ένα κατάστημα – σούπερ μάρκετ στο ισόγειο της οικίας μας, το οποίο εκμισθώνει, ενώ τα καλοκαίρια ασχολείται με οικοδομικές εργασίες (μερεμέτια, υδραυλικά κλπ). Φέτος το καλοκαίρι ασχολείτο μαζί με το θείο μου με την αναστήλωση μιας πέτρινης οικίας στη Βέργα και τον βοηθούσα κι εγώ, αφού είχαν τελειώσει οι εξετάσεις. Η μητέρα μου είναι παρασκευάστρια και εργάζεται στο Νοσοκομείο Καλαμάτας.  Ολοκλήρωσα το 6θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κάμπου Αβίας, το Γυμνάσιο Κάμπου Αβίας και το 1ο Γενικό Λύκειο Καλαμάτας με διαγωγή κοσμιοτάτη. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο ελάμβανα λόγω των καλών βαθμών μου υποτροφία 1000 ευρώ ανά τετράμηνο από το Αλεξανδράκειο Κληροδότημα Καλαμάτας. Συμμετείχα φέτος στις πανελλήνιες εξετάσεις στην κατεύθυνση πληροφορικής και υπηρεσιών (τεχνολογική ΙΙ) και εξετάστηκα σε αγωνίσματα, με σκοπό την εισαγωγή μου είτε στα ΤΕΦΑΑ είτε στη σχολή Αστυφυλάκων είτε στο ΤΕΙ λογιστικής ή διοίκησης επιχειρήσεων στην Καλαμάτα και σε περίπτωση που οι βαθμοί μου δεν μου επιτρέψουν την εισαγωγή μου σε κάποια από τις ανωτέρω σχολές, επιθυμώ να δώσω για δεύτερη φορά εξετάσεις την επόμενη χρονιά. 

Γνωρίζω αγγλικά (Certificate of Proficiency in English from the University of Michigan) και γερμανικά (Staatszertifikat über Sprachkenntnisse). Είμαι άνθρωπος κοινωνικός και αγαπητός στις παρέες μου, συμμετέχοντας σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου μου, όπως στις αθλητικές εκδηλώσεις, στις παρελάσεις και στις επετειακές εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Καλαμάτας, και με ποικίλα ενδιαφέροντα, όπως οι παραδοσιακοί χοροί, η κολύμβηση, το ποδόσφαιρο, το χάντμπολ, αλλά και το kick-boxing στο Βυζαντινό Σύλλογο Καλαμάτας από πολύ μικρή ηλικία, ενώ την 10.3.2013 πάντρεψα την εξαδέλφη μου Δήμητρα Π....  

Με το συγκατηγορούμενό μου Νίκο Μ.... – Λ.... γνωρίζομαι από την 1η Λυκείου, επειδή πήγαινε και αυτός στη σχολή kick-boxing του Βυζαντινού Συλλόγου Καλαμάτας, και γίναμε φίλοι λόγω κοινών ενδιαφερόντων. Το προαναφερθέν πέτρινο σπίτι μάλιστα που αναστηλώνει ο πατέρας μου στη Βέργα, είναι δουλειά που του ανέθεσε ο πατέρας του Νίκου, ο οποίος είναι μηχανικός.  Τον Κωνσταντίνο Σγούρο τον γνώρισα περίπου πριν ένα έτος στο γυμναστήριο του ......... επί της οδού ..... στην Καλαμάτα, ως γυμναστή που προετοιμάζει νέους για αγώνες body building και μάλιστα είχα ακούσει από φίλους μου ότι εμπορεύεται αναβολικά στεροειδή που αυξάνουν θεαματικά τη μυϊκή μάζα και την αντοχή στην προπόνηση. Επειδή μου αρέσει ιδιαίτερα η γυμναστική, η απόκτηση ωραίου σώματος και η συμμετοχή σε αγώνες, είχα συζητήσει μαζί του και μου είχε πει ότι μπορούσε να με εντάξει στην ομάδα του και  να με προετοιμάσει για τέτοιους αγώνες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος, αλλά μου είχε καταστήσει σαφές ότι, για να μπορέσει κανείς να γίνει ανταγωνιστικός και να φτάσει στο απαιτούμενο επίπεδο, η λήψη αναβολικών είναι μονόδρομος και μου δήλωσε ότι ο ίδιος είχε καταλήξει σε έναν ειδικό συνδυασμό αναβολικών που εξασφάλιζαν το επιθυμητό αποτέλεσμα σε σύντομο χρόνο. Μάλιστα, για να με προσεγγίσει, μου έδωσε στην αρχή κάποια δισκία χωρίς αμοιβή «δοκιμαστικά». Εγώ μέχρι τότε δεν είχα κάνει χρήση τέτοιων ουσιών και δεν γνώριζα σχεδόν τίποτε περί αυτών. Ρωτώντας τον αν είχαν επικίνδυνες παρενέργειες, εκείνος με καθησύχασε λέγοντας ότι γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει κανείς να παίρνει και με διαβεβαίωσε ότι στο «πακέτο» που είχε σχεδιάσει, περιλαμβάνονταν και φάρμακα που  δρούσαν προστατευτικά για τον οργανισμό και ιδίως το συκώτι.  Εκείνο που δεν μου είπε, αλλά το καταλαβαίνω σήμερα, ήταν ότι με ενέταξε σε μια ομάδα νέων, τους οποίους είχε παρασύρει στον κόσμο των αναβολικών με το δέλεαρ της δημιουργίας ενός ωραίου σώματος και της κατάκτησης διακρίσεων, αλλά στην ουσία τους είχε καταστήσει έρμαιο των ουσιών, απολύτως εξαρτημένους από αυτές και σε τελική ανάλυση υποχείρια του ιδίου, διότι μόνον από αυτόν μπορούσαν να τις προμηθευτούν και αυτός καθόριζε ποιες ουσίες, με ποιο συνδυασμό και σε ποιες δοσολογίες έπρεπε να λαμβάνονται.

Ο Σγούρος εκμεταλλευόταν τη ματαιοδοξία και τις επιθυμίες των νέων, για να κερδίζει χρήματα από τη διακίνηση των ουσιών, αλλά και την προώθηση των ίδιων των αθλητών στους διαγωνισμούς, όπου διακυβεύονται οικονομικά συμφέροντα λόγω των επάθλων και των χορηγών εταιριών που παρασκευάζουν τα αναβολικά. Στην αρχή πλησίαζε τα θύματά του φιλικά, παρουσιαζόταν ως ειδήμων, κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους και σταδιακά τους οδηγούσε στην απόλυτη εξάρτηση, απομυζώντας τους οικονομικά.  Δεν μου είπε ποτέ αυτά, για τα οποία ενημερώθηκα εκ των υστέρων από το συνήγορό μου, ότι τα αναβολικά στεροειδή, ως συνθετικά παράγωγα της τεστοστερόνης, εκτός του ότι επιφέρουν μη αναστρέψιμες βλάβες στη σωματική υγεία και ιδίως στη λειτουργία του συκωτιού, της καρδιάς και των αναπαραγωγικών οργάνων του αθλητή, ανάλογα με το φύλο του, επιδρούν επιπλέον και στο κεντρικό νευρικό σύστημα και τον ψυχισμό του. Επειδή ακριβώς γίνεται χρήση συνδυασμού ουσιών που δεν έχουν ελεγχθεί είτε μεμονωμένα είτε συνδυαστικά, προκαλούν: διαταραχές προσωπικότητας, απότομες και συχνές αλλαγές της ψυχικής διάθεσης, ευερεθιστότητα, μείωση της ικανότητας κρίσης, προβλήματα ύπνου, επιθετικότητα και βίαια ξεσπάσματα κατά τη διάρκεια της σωματικής προσπάθειας, αλλά μετά την πάροδο της επίδρασής τους η τεστοστερόνη πέφτει απότομα προκαλώντας στο χρήστη σοβαρή κατάθλιψη, γεγονός που οδηγεί σε μια μορφή εξάρτησης παρόμοια με αυτή των ναρκωτικών ουσιών. Επίσης, η κατανάλωση αναβολικών στεροειδών μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ψυχικές νόσους, όπως σχιζοφρένεια, παράνοια, ψευδαισθήσεις, παρανοειδείς παραληρηματικές ιδέες, ή ακόμη και στην αυτοκτονία μετά από παρατεταμένη χρήση ή μετά από διακοπή τους.  

Όλες οι ανωτέρω παρενέργειες εμφανίζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε ο ίδιος ο αθλητής να μην μπορεί να τις αντιληφθεί, αλλά τις αντιλαμβάνεται και τις υφίσταται το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον. Η λήψη των αναβολικών στεροειδών διατηρεί το χρήστη σε κατάσταση σταθερής ανυπομονησίας και νευρικότητας, ώστε καταστάσεις που φυσιολογικά δεν θα τον ενοχλούσαν, να προκαλούν ισχυρά αισθήματα θυμού και εχθρότητας, με αποτέλεσμα να προκαλούνται προβλήματα επικοινωνίας με το περιβάλλον λόγω μη ελεγχόμενων συναισθημάτων τους. Η διακοπή της χρήσης οδηγεί σε μείωση της μυϊκής μάζας, σε κατάθλιψη και σε ακατανίκητη επιθυμία για εκ νέου λήψη αναβολικών στεροειδών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ο φαύλος κύκλος του εθισμού και της εξάρτησης (σχ. 14-17).   Επομένως, τα όποια θετικά αποτελέσματα στη μυϊκή μάζα γρήγορα εξανεμίζονται μετά τη διακοπή της λήψης των αναβολικών, ενώ οι αρνητικές συνέπειες στον οργανισμό παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή μονιμοποιούνται. Σημειωτέον ότι τα δισκία που παρέδωσε στην αστυνομία η σύντροφος του Κωνσταντίνου ΣΓΟΥΡΟΥ είναι όλα αναβολικά στεροειδή (Boldenone Undecylenate, Ηalo, Proviron, Alda, Winstrol και Clen).  Επομένως, όλα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω για τις ψυχικές επιπτώσεις των αναβολικών στεροειδών δεν ισχύουν μόνο για όσους προετοίμαζε ο Σγούρος για τους αγώνες, αλλά ίσχυαν και για τον ίδιο τον Σγούρο, την ψυχική του διάθεση, τις επιλογές του και την εν γένει προσωπικότητά του.  

Πριν τέσσερις μήνες περίπου αποφάσισα να αγοράσω αναβολικά και του έδωσα κατ’ υπόδειξή του το ποσό των 350 ευρώ. Εκείνος μου έφερε τρία σακουλάκια με περίπου 100 χάπια το καθένα, χύμα, χωρίς ταμπέλες και ενδείξεις προέλευσης και σύστασης, και μου έδωσε οδηγίες για τη λήψη τους, αναφέροντάς μου ότι θα επαρκούσαν για δυο με τρεις μήνες περίπου. Παράλληλα, είχαμε επικοινωνία και μέσω facebook, όπου έβλεπα ότι αναρτούσε φωτογραφίες με νέους που ο ίδιος προπονούσε για αγώνες body building, με αποτέλεσμα να διατηρείται ο ενθουσιασμός μου και η εμπιστοσύνη μου ότι μιλούσα με το σωστό άνθρωπο. Βέβαια, και ο ίδιος ο Σγούρος, επτά χρόνια μεγαλύτερός μου, είχε ασχοληθεί πολύ περισσότερο από εμένα με το αντικείμενο και είχε αποκτήσει μια θηριώδη σωματική διάπλαση που από μόνη της αποτελούσε μια «εγγύηση» για το τελικό αποτέλεσμα, όπως επίσης θηριώδη σωματική διάπλαση είχε και ο φίλος του Γιάννης Κομμάτης, κάτι που μπορείτε και Υμείς να το διαπιστώσετε από τις φωτογραφίες του που έχουν ήδη δημοσιευθεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (σχ. 13). Δεν ήταν μόνο ο ίδιος θηριώδης, αλλά και οι φίλοι του και μάλιστα, πέρα από τις φωτογραφίες που ανέβαζε στο facebook, μου μιλούσε για έναν στενό του φίλο, πολύ σκληρό και επικίνδυνο, με τον οποίο θα ανοίγανε ένα μαγαζί συμπληρωμάτων διατροφής στην Καλαμάτα, και, όπως αργότερα κατάλαβα, επρόκειτο για τον έτερο θανόντα, τον Γιάννη Κομμάτη.

Παράλληλα, διαπίστωνα ότι και το δικό μου σώμα άρχισε να αλλάζει υπό την επίδραση αυτών των ουσιών, καθότι δεν ήταν πια ένα παιδικό λεπτοκαμωμένο σώμα, όπως άλλων συνομηλίκων μου, αλλά άρχισε να φουσκώνει και να γίνεται έντονα μυώδες και πιο δυνατό. Εγώ ήμουν κυριολεκτικά μαγεμένος μπροστά στις προοπτικές που φανταζόμουν ότι ανοίγονταν μπροστά μου μέσα από αυτό τον άνθρωπο.  Επιπλέον, ο Σγούρος μού είχε αναφέρει στις συζητήσεις μας διάφορα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και ξεσήκωναν το νεανικό μου ενθουσιασμό, μεταξύ άλλων ότι έχει πιστόλια και ότι ασχολείται με τα γρήγορα αυτοκίνητα και τις μηχανές και μάλιστα μου είχε πει ότι, αν μου αρέσει να έχω κι εγώ μια μηχανή, θα μπορούσε να μου βρει μια ΥΑΜΑΗΑ πειραγμένη, με σβησμένο αριθμό πλαισίου. Εγώ, αισθανόμουν ένα δέος μπροστά σε όλα αυτά και για να μη φανώ κατώτερος, του είπα, για να τον εντυπωσιάσω, ότι δήθεν κι εγώ μπορούσα να του βρω ένα καλό κλεμμένο αυτοκίνητο, χωρίς βέβαια να έχω τέτοια δυνατότητα, πλην όμως εκείνος έδειξε ενδιαφέρον και μου ζήτησε να τον ενημερώσω, μόλις βρω κάτι αξιόλογο.

Πριν ενάμιση μήνα περίπου είχαμε πάει μαζί για καφέ με το μηχανάκι του μάρκας BEVERLY. Εκεί, ο θανών μου έδωσε συμβουλές για διατροφή και άσκηση και μου είπε ότι για τους αγώνες είχε ένα ειδικό «πακέτο» πιο ακριβό και πιο δυνατό, με ενέσιμα πλέον αναβολικά, και μάλιστα μου είπε ότι τις πρώτες ενέσεις θα μου τις έκανε ο ίδιος, μέχρι να μάθω εγώ. Το κόστος αυτού του πακέτου θα ήταν 800 ευρώ, θα είχε ταχύτατα αποτελέσματα και ήταν μονόδρομος, αν ήθελα να φτάσω στην κορυφή. Ήταν η στιγμή που θα αναβαθμιζόμουν από τα χάπια και τις σκόνες στις ενέσεις, η φάση που θα με οδηγούσε για τα καλά στην εξάρτηση από τα αναβολικά. Εγώ όμως, παρασυρθείς από όσα μου έλεγε ο Σγούρος, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να φαντάζομαι την εξέλιξή μου χάρη στις ουσίες αυτές και τις ήθελα όσο τίποτε άλλο. Εξασφάλισα το ποσό των 800 ευρώ, όταν εισέπραξα την τελευταία υποτροφία των 1000 ευρώ που ελάμβανα από το Αλεξανδράκειο Κληροδότημα, και κατέθεσα τα χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό του Σγούρου στην Εθνική Τράπεζα.  

Οι μέρες όμως περνούσαν και γίνονταν εβδομάδες και αυτός δεν μου έφερνε τα αναβολικά, μολονότι είχε εισπράξει το αντίτιμο. Πιστεύω σήμερα ότι αυτό ήταν ένα είδος τακτικής, προκειμένου να με κάνει να νιώσω απολύτως εξαρτημένος από αυτόν και τις ουσίες που μου έδινε.  Σχεδόν καθημερινά τον ενοχλούσα με μηνύματα στο facebook, αλλά εκείνος προέβαλε διάφορες δικαιολογίες και με πήγαινε από μέρα σε μέρα. Το βράδυ της 18.8.2014, λίγο μετά τις 22.00, και ενώ βρισκόμουν στο σπίτι μου με το Νίκο Μ......, τηλεφώνησα στο Σγούρο με την πρόφαση ότι δήθεν είχα βρει ένα κλεμμένο AUDI S3 μαύρο, αλλά ουσιαστικά αυτό που ήθελα ήταν να βρεθούμε, για να τον πιέσω να μου φέρει τα αναβολικά. Μετά από μια ώρα περίπου μου τηλεφώνησε από άγνωστο αριθμό και μου είπε να βρεθούμε στο πάρκο του Αλμυρού και μάλιστα με ρώτησε αν χρειαζόταν να φέρει και όπλο μαζί του, οπότε εγώ του είπα ότι δεν χρειαζόταν, αλλά μέσα μου υποψιάστηκα ότι αυτός θα το έφερνε ούτως ή άλλως.  

Επειδή δεν ήξερα πώς θα αντιδρούσε στην πίεσή μου να μου φέρει τα αναβολικά και επειδή η ιστορία με το κλεμμένο αυτοκίνητο ήταν ουσιαστικά μια φάρσα, ζήτησα από το φίλο μου το Νίκο που είναι εμφανώς πιο ψηλός και πιο σωματώδης από μένα, να έρθει μαζί μου, ώστε η παρουσία του να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε περίπτωση δημιουργίας έντασης. Μέσα στη νεανική αφέλεια και απερισκεψία μας πήραμε και μια καραμπίνα από την αποθήκη, όχι βέβαια για να σκοτώσουμε, αλλά απλώς και μόνο για εκφοβισμό, αν προέκυπτε ότι ο Σγούρος οπλοφορούσε.  Στο ραντεβού πήγαμε με το αγροτικό του πατέρα μου. Ο Σγούρος ήρθε με τη μηχανή του συνοδευόμενος από έναν φίλο του, πολύ γυμνασμένο και αυτόν, με φοβερή σωματική διάπλαση, περίπου στην ηλικία του, τον οποίο δεν ήξερα και εκ των υστέρων έμαθα ότι λεγόταν Ιωάννης Κομμάτης. Μόλις τον είδαμε εγώ και ο Νίκος ταραχθήκαμε και φοβηθήκαμε, διότι στα μάτια δύο πιτσιρικάδων ο άντρας αυτός φάνταζε και ήταν πανίσχυρος και ικανός να μας ισοπεδώσει μόνο με τα χέρια του. Ο Σγούρος ισχυρίστηκε ότι ο φίλος του ήταν μηχανικός αυτοκινήτων και είχε έρθει, για να ελέγξει το αυτοκίνητο, αλλά εγώ έχω την πεποίθηση ότι αυτό ήταν μια πρόφαση, διότι στην πραγματικότητα ήθελε να με τρομοκρατήσει, για να μην τον ενοχλώ για τα αναβολικά, διότι αν πραγματικά χρειαζόταν ένα μηχανικό αυτοκινήτων, θα μπορούσε να φέρει μαζί του έναν άνθρωπο φυσιολογικών διαστάσεων. Εγώ πάντως ρώτησα το Σγούρο να μου πει τι γίνεται με τα αναβολικά που του έχω παραγγείλει και, όταν αυτός μου απάντησε ότι ακόμη δεν τα έχει φέρει και άρχισε να δημιουργείται μια ένταση, εγώ έφυγα όπως – όπως μαζί με το Νίκο. Στο δρόμο μού τηλεφώνησε ο Σγούρος και μου ζήτησε να τα βρούμε, λέγοντάς μου ότι θα ήθελε σε κάθε περίπτωση να δει το αυτοκίνητο που του είχα αναφέρει. Εγώ, από ένα στιγμιαίο νεανικό πείσμα, δεν του είπα την αλήθεια, αλλά του ζήτησα να με βρει στη γέφυρα της Κοσκάρακας.

Μετά βέβαια κατάλαβα ότι αυτό ήταν λάθος και αγχώθηκα, αναλογιζόμενος πώς θα αντιδρούσε ο Σγούρος και ο θηριώδης φίλος του, όταν θα μάθαιναν ότι δεν υπήρχε αυτοκίνητο.  Φτάνοντας στη γέφυρα, ο Σγούρος και ο φίλος του ήσαν εμφανώς εκνευρισμένοι και εριστικοί και ο Σγούρος διαμαρτυρόταν, γιατί εξαιτίας μου έφερε και το φίλο του. Εγώ προσπάθησα να τους καθησυχάσω, λέγοντάς τους ότι το αυτοκίνητο ήταν μακριά, στο χωριό Αλτομιρά, για να μην τους συλλάβει η αστυνομία, και ξεκινήσαμε προς τα εκεί. Κάποια στιγμή μπήκαμε σε έναν χωματόδρομο, όπου το μηχανάκι δυσκολευόταν να συνεχίσει, με αποτέλεσμα ο Σγούρος και ο φίλος του να κατέβουν, οπότε κατέβηκα κι εγώ, για να συνεχίσω μαζί τους με τα πόδια.  Προτού κατέβω από το αυτοκίνητο, εγώ και ο Νίκος είχαμε ήδη πανικοβληθεί, διότι κλεμμένο αυτοκίνητο δεν υπήρχε να τους δείξω και ήταν φανερό ότι το όλο αστείο έφτανε στο τέλος του. Ο Νίκος, αναλογιζόμενος ότι αυτοί οι δύο θηριώδεις άνδρες θα μπορούσαν να μας διαλύσουν και τους δύο με τα χέρια τους μόνο, με ρώτησε «αν γίνει κάτι, θα ρίξεις ή θα ρίξω;»

Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ να ρίξω εγώ, αφού δεν μπορούσα καν να κρατήσω την καραμπίνα στα χέρια μου, και εκείνος μου είπε εντάξει. Το νόημα αυτής της στιχομυθίας δεν ήταν να σκοτώσουμε τους ανθρώπους, αλλά να πυροβολήσει ο Νίκος εκφοβιστικά στον αέρα σε περίπτωση που ο Σγούρος και ο φίλος του αντιδρούσαν βίαια, όταν μάθαιναν την αλήθεια, διότι με τη σωματική τους δύναμη και μόνο θα μπορούσαν να μας σκοτώσουν με γυμνά χέρια, ακόμη και αν δεν είχαν όπλα μαζί τους. Εμείς βέβαια δεν ξέραμε στα σίγουρα αν έφεραν όπλα,  αλλά υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να είχαν και τελικώς απεδείχθη ότι έφεραν ένα μαχαίρι και ένα κλομπ στα τσαντάκια τους, τα οποία ήδη έχουν βρεθεί και κατασχεθεί από την αστυνομία.  Πλησιάζοντας το Σγούρο, αυτός με έπιασε από το σβέρκο αγριεμένος, με έβαλε ανάμεσα σε αυτόν και το φίλο του και μου είπε «προχώρα». Προχωρήσαμε περίπου 30 μέτρα. Καθώς προχωρούσαμε, άκουσα πίσω μου βήματα γρήγορα και νευρικά, κοίταξα λοξά και είδα το Νίκο να μας ακολουθεί με την καραμπίνα στα χέρια. Γεμάτος φόβο έτρεξα προς τα πλάγια και εν συνεχεία προς τα πίσω, ξεφεύγοντας από το Σγούρο, και τότε ο Νίκος άρχισε να πυροβολεί τον Κομμάτη και μετά το Σγούρο.  Όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.  Ήδη από τον πρώτο πυροβολισμό εγώ βρέθηκα σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσα να κινηθώ άλλο ούτε να φωνάξω, υπό την επίδραση του τρόμου αλλά και του εκκωφαντικού ήχου των πυροβολισμών που έκανε το κεφάλι μου να βουΐζει έντονα, προκαλώντας μου αίσθημα ναυτίας.  Έπεσα στο έδαφος, γιατί ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και έκανα εμετό. Κοίταξα το Νίκο και τον είδα και αυτόν εντελώς χαμένο και πανικόβλητο να απευθύνεται σε αυτούς που είχε πυροβολήσει και να τους λέει «συγγνώμη βρε φίλε».  

Για αρκετή ώρα που δεν μπορώ να υπολογίσω, κανείς μας δεν μπορούσε να μιλήσει. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο τι πρέπει να κάνουμε και μολονότι η σωστή ενέργεια θα ήταν να ειδοποιήσουμε την αστυνομία και να παραδοθούμε, εντούτοις διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε, ο μεν Νίκος επειδή συνειδητοποίησε ότι είχε σκοτώσει δύο ανθρώπους και τίποτε δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό, εγώ δε επειδή το όπλο ανήκε στη μητέρα μου και το αυτοκίνητό μας στον πατέρα μου, οι οποίοι θα μπορούσαν και οι ίδιοι να μπλέξουν, ενώ φυσικά δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για όσα είχαν συμβεί και πίστευαν ότι είχα βγει με το φίλο μου σε νυχτερινή έξοδο.  Τα όσα επακολούθησαν, όπως τα αναφέρω στην προανακριτική απολογία μου, αναφορικά με τη μεταφορά των πτωμάτων στο σημείο που τελικώς ευρέθησαν από την αστυνομία, τη μετακίνηση της μηχανής των θανόντων στο ξενοδοχείο ΦΩΤΕΙΝΗ, την απόρριψη των προσωπικών τους αντικειμένων και των ρούχων μας σε κάδο απορριμμάτων και το πλύσιμο της καρότσας του αγροτικού, ήσαν ενέργειες που μέσα στον πανικό και την αφέλειά μας νομίζαμε προς στιγμήν ότι θα εμπόδιζαν την αποκάλυψη του συμβάντος.  Δεν είναι ακριβές αυτό που έχει λεχθεί ότι δήθεν μετά το συμβάν επιστρέψαμε στα σπίτια μας, κοιμηθήκαμε και συνεχίσαμε κανονικά τις ζωές μας. Στην πραγματικότητα ήμασταν και οι δύο σοκαρισμένοι, δεν κοιμηθήκαμε καθόλου, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε σε κανέναν και πιστεύω ότι ήταν θέμα χρόνου τελικώς να μιλήσουμε για το συμβάν είτε στους γονείς μας είτε και απευθείας στην αστυνομία, ακόμη και αν δεν εντοπίζονταν τόσο σύντομα τα πτώματα των θανόντων. Αυτό αποδεικνύεται και εκ του γεγονότος ότι εγώ ομολόγησα την εμπλοκή μου, όταν εκλήθην να καταθέσω ως μάρτυρας μόνο για το γεγονός ότι φαινόμουν να έχω μιλήσει από το κινητό μου με το κινητό του Σγούρου την επίμαχη βραδιά, χωρίς ακόμη να υπάρχει κάποιο στοιχείο σε βάρος μου. Οποιαδήποτε πειστήρια έχουν σχέση με την ανάμειξή μου, βρέθηκαν μετά την απολογία μου και βάσει των όσων ανέφερα.  

Κατόπιν των ανωτέρω, ως προς τη νομική αντίκρουση της κατηγορίας που μου αποδίδεται, και πέραν της επίκλησης των ελαφρυντικών του προτέρου εντίμου βίου, της μετεφηβικής ηλκίας και της ειλικρινούς μεταμέλειας, προβάλλω τους ακόλουθους αυτοτελείς ισχυρισμούς:

α. Ότι η κατηγορία περί ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως κατά συναυτουργία πρέπει να μεταβληθεί επιτρεπτά σε κατηγορία περί ανθρωποκτονίας εξ αμελείας ως προς εμένα, διότι εγώ δεν είχα συναποφασίσει με το συγκατηγορούμενό μου να σκοτώσουμε τους θανόντες ούτε κατά το χρόνο που ξεκινήσαμε για τη συνάντηση ούτε κατά το χρόνο της ίδιας της συναντήσεως ούτε σε οποιονδήποτε άλλο χρόνο, αλλά ο συγκατηγορούμενός μου από δική του και μόνο απόφαση, αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία προειδοποίηση, πυροβόλησε τους θανόντες, χωρίς εγώ να προλάβω και να μπορέσω να αντιδράσω, ευρισκόμενος σε κατάσταση σοκ ήδη από τον πρώτο πυροβολισμό. Ελλείπει δηλαδή το στοιχείο της συναπόφασης που είναι αναγκαίο για τη στοιχειοθέτηση συναυτουργίας κατ' ά. 45 ΠΚ. Η δε αμέλειά μου συνίσταται στο γεγονός ότι μετέφερα μαζί μου τον συγκατηγορούμενό μου στον τόπο της συνάντησης, έχοντας στο αυτοκίνητο την καραμπίνα της μητέρας μου με φυσίγγια.  

β. Εντελώς επικουρικά, σε περίπτωση που δεχθείτε ότι υπήρξε συναπόφαση, και πάλι θα πρέπει να γίνει επιτρεπτή βελτίωση της κατηγορίας μου, ώστε από συναυτουργός να χαρακτηριστώ απλός συνεργός κατά την έννοια του άρθρου 47 παρ.1 ΠΚ, καθότι σύμφωνα με την επιστήμη και τη νομολογία, δεν αρκεί για τη συναυτουργία η κοινή απόφαση των δραστών, αλλά απαιτείται αντικειμενικά και σύμπραξη στην εκτέλεση της κύριας πράξης, η οποία (σύμπραξη) μπορεί να συνίσταται ή στο ότι καθένας πραγματώνει την όλη αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος ή ότι το έγκλημα πραγματώνεται με συγκλίνουσες επί μέρους πράξεις των συμμετόχων, ταυτόχρονες ή διαδοχικές (ΑΠ 1673/2005, ΠοινΧρ 2006, σελ. 438).  Έτσι, κρίθηκε πχ ότι δεν προκύπτει συναυτουργική τέλεση ανθρωποκτονίας, όταν αποδεικνύεται ότι μόνο ένας από τους δράστες έφερε μαζί του το μαχαίρι, με το οποίο έπληξε το θύμα (ΑΠ 1299/2008, ΠοινΛογ 2008, σελ. 819).  Εν προκειμένω, το γεγονός ότι για τη διάπραξη των υπό κρίση ανθρωποκτονιών χρησιμοποιήθηκε μόνο μία καραμπίνα και μόνο από το συγκατηγορούμενό μου, συνεπάγεται κατά λογική και νομική αναγκαιότητα ότι μοναδικός αυτουργός των ανθρωποκτονιών ήταν ο συγκατηγορούμενός μου, η δε δική μου συμπεριφορά μόνο στο πλαίσιο της συνέργειας μπορεί να εκτιμηθεί.  Περαιτέρω, η μεταφορά του αυτουργού στον τόπο του εγκλήματος και η παροχή του όπλου συνιστούν κλασικές μορφές απλής συνέργειας παρεχόμενης με υλικές πράξεις (Μιχαήλ Μαργαρίτη Ποινικός Κώδικας 3η έκδοση, υπό το άρθρο 47 ΠΚ παρ.4, σελ. 181 με περαιτέρω παραπομπές).

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις από τη νομολογία:

ΑΠ 1201/1986 (ΠοινΧρ ΛΣΤ, σελ. 1023): Κρίθηκε απλός συνεργός σε απόπειρα ανθρωποκτονίας ο κατηγορούμενος που συνόδευσε το φυσικό αυτουργό στον τόπο του εγκλήματος, τον ενθάρρυνε με τη στάση του, κρατώντας και ο ίδιος κυνηγετικό όπλο, το οποίο πρότεινε απειλητικά κατά του παθόντος λίγο πριν ο φυσικός αυτουργός τον πυροβολήσει με το περίστροφό του.

ΑΠ 1645/1996 (ΠοινΧρ ΜΖ, σελ. 1438): Κρίθηκε απλός συνεργός σε ανθρωποκτονία ο κατηγορούμενος που εξασφάλισε με τηλεφώνημα την παρουσία του θύματος στον τόπο του εγκλήματος, χορήγησε στον φυσικό αυτουργό το φονικό όπλο, διέθεσε το μοτοποδήλατό του για τη μεταφορά του αυτουργού και του θύματος στον τόπο του εγκλήματος και κατά την τέλεση της πράξης ενεθάρρυνε το δράστη με την απλή παρουσία του στον τόπο του εγκλήματος.

ΑΠ 1676/2005 (ΠοινΧρ ΝΗ, σελ. 423): Κρίθηκε απλός συνεργός σε απόπειρα ανθρωποκτονίας η κατηγορουμένη, η οποία μετέβη μαζί με τον αυτουργό στην οικία του παθόντος, του υπέδειξε το ανοικτό παράθυρο, από το οποίο ο αυτουργός εισήλθε στην οικία του παθόντος και τον μαχαίρωσε ενώ κοιμόταν, παρείχε ενθάρρυνση στον αυτουργό και μετά αναχώρησε μαζί του.

ΣυμβΑΠ 1465/2005, (ΠοινΧρ ΝΣΤ, σελ. 594): Κρίθηκαν απλοί συνεργοί σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως οι κατηγορούμενοι, οι οποίοι μετέφεραν στον τόπο του εγκλήματος το πιστόλι που χρησιμοποίησε ο φυσικός αυτουργός, αφόπλισαν και ακινητοποίησαν το θύμα, προκειμένου να διευκολυνθεί ο αυτουργός να πυροβολήσει.  

Ενόψει των ως άνω, η υπό κρίση συμπεριφορά μου, η οποία συνίσταται στη μεταφορά του φυσικού αυτουργού στον τόπο του εγκλήματος, την ύπαρξη του όπλου στο αυτοκίνητο και τη φυσική μου παρουσία στον τόπο του εγκλήματος, δύναται να υπαχθεί, με την πλέον αυστηρή θεώρηση, στην έννοια της απλής συνέργειας και σε καμία περίπτωση της συναυτουργίας ή ακόμη και της αμέσου συνέργειας, πάντοτε όμως με την προϋπόθεση ότι συντρέχει και το υποκειμενικό σκέλος της απλής συνέργειας, δηλαδή της συνείδησης του απλού συνεργού ότι παρέχει συνδρομή στην τέλεση της κύριας άδικης πράξης.  Θα ήθελα να επαναλάβω ότι δεν είχα κανένα δόλο ως προς την άδικη κύρια πράξη που τέλεσε ο συγκατηγορούμενός μου, διότι μέχρι και την τελευταία στιγμή ούτε προέβλεψα ούτε αποδέχθηκα έστω και το ενδεχόμενο να πυροβολήσει αυτός κατά των θανόντων και να τους αφαιρέσει τη ζωή, φρονώ δε ότι και η απόφαση του συγκατηγορουμένου μου να πυροβολήσει κατά των θανόντων ελήφθη την εντελώς τελευταία στιγμή υπό καθεστώς πανικού και φόβου, ενώ εγώ έχω απομακρυνθεί μαζί τους από το αυτοκίνητο και έχω διανύσει κάποια απόσταση, χωρίς εγώ να έχω άλλη επικοινωνία μαζί του.  

Επειδή έχω μόνιμη και γνωστή διαμονή στον Κάμπο Αβίας, όπου ζω με τους γονείς μου και το μικρότερο αδελφό μου.  Επειδή έχω λευκό ποινικό μητρώο και λευκό δελτίο εγκληματικότητας, καθώς ουδέποτε έχω απασχολήσει τις διωκτικές και δικαστικές αρχές, και δεν είμαι ιδιαίτερα επικίνδυνος ή ύποπτος φυγής, ούτε αποδεικνύεται από τον πρότερο έντιμο βίο μου ότι υπάρχει βάσιμος φόβος τέλεσης από εμέ νέων αξιόποινων πράξεων, αντίθετα μάλιστα έχω σταθερούς οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς, είναι δε βέβαιον ότι θα παρασταθώ στο Δικαστήριο που θα κρίνει την ουσία της κατηγορίας.  Επειδή εν προκειμένω δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις επιβολής προσωρινής κρατήσεως, μολονότι η προβλεπόμενη ποινή του αδικήματος είναι η ισόβια κάθειρξη, αφού δεν υφίσταται κίνδυνος φυγής ούτε μπορεί με βάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης να πιθανολογηθεί τέλεση νέων εγκλημάτων στο μέλλον εκ μέρους μου, διότι είναι αποδεδειγμένο ότι εγώ δεν έκανα χρήση του όπλου του εγκλήματος και συνεπώς είναι αδύνατον να θεωρηθώ επικίνδυνος.  

Επειδή επικαλούμαι και προσκομίζω:

1. απολυτήριο δημοτικού

2. απολυτήριο γενικού λυκείου

3. μηχανογραφικό συμμετοχής στις πανελλήνιες εξετάσεις

4. δελτίο ταυτότητας υποψηφίου για τα ΤΕΦΑΑ

5. proficiency του Michigan

6. Staatzzertifikat

7. δύο ενθύμια του Συλλόγου Μανιατών 8. 

δύο αναμνηστικά διπλώματα του Ναυτικού Ομίλου Καλαμάτας

9. δίπλωμα πετοσφαίρισης από την οργανωτική επιτροπή των Νομαρχιακών Σχολικών Αγώνων έτους 2008-2009

10.  δελτίο του Βυζαντινού Συλλόγου Καλαμάτας

11.  πιστοποιητικό παρακολούθησης σεμιναρίου του Μιχάλη Ζαμπίδη από το Βυζαντινό Σύλλογο Καλαμάτας

12.  τίτλος προόδου του αδελφού  μου Χρήστου Μήτσου

13.  το από 20.08.2014 δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ με φωτογραφίες των δύο θυμάτων εν ζωή

14. το από 14.11.2012 άρθρο του δρος Εμμανουήλ Γεωργιάδη «Οι επιπτώσεις στην υγεία από το ντόπινγκ με αναβολικά»

15.  το άρθρο του ιατρού Στέλιου Πανταζή με τίτλο: «Αναβολικά στεροειδή: μύθοι και πραγματικότητα»

16.  την από 21.08.2014 συνέντευξη του ιατρού Σταύρου Χάντζου στην ιστοσελίδα enikos.gr με τίτλο «Αναβολικά όπως… ναρκωτικά»

17.  σημείωμα για τις επιπτώσεις των αναβολικών που μας απέστειλε ο Ιατροδικαστής κ. Σταμάτης Μπελιβάνης.

18.  οικογενειακές και προσωπικές φωτογραφίες μου.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ – ΑΙΤΟΥΜΑΙ

 Να αφεθώ ελεύθερος είτε άνευ όρων είτε με τους περιοριστικούς όρους που Υμείς κρίνετε αναγκαίους.

Καλαμάτα, 25 Αυγούστου 2014 Ο ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ