Συγκλονιστικές μαρτυρίες Ελλήνων διασωθέντων του «Norman Atlantic» στο protothema.gr

Είναι στιγμές που ακόμη και το χέρι του Θεού δεν μπορεί να προσφέρει τόση βοήθεια… ειδικά για όλους όσοι έτυχε να βρεθούν στο μοιραίο «Norman Atlantic» και ακόμη αναζητούνται ή εκείνους που ήδη έχουν φύγει από τη ζωή.

Είναι στιγμές που η μοίρα έχει αποφασίσει για το ποιο θα είναι το τέλος, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποτρέψει. Αλλά είναι και εκείνες οι στιγμές που η ανάγκη σε μετατρέπει σε κτήνος, και το ένστικτο της επιβίωσης γίνεται τόσο σκληρό που δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις. 

Ανδρες χτυπούσαν γυναίκες, ποδοπατούσαν μικρά παιδιά, αδιαφορούσαν και άρπαζαν όσα σωσίβια μπορούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι, ακόμη και οι διασώστες του φλεγόμενου πλοίου, έκριναν ότι κάποιος έπρεπε να σωθεί όχι επειδή είναι άνθρωπος αλλά επειδή έχει ιταλική καταγωγή. 

Τη σκοτεινή παράμετρο της διάσωσης φέρνουν στο φως της δημοσιότητας οι συγκλονιστικές μαρτυρίες διασωθέντων, οι οποίοι περιγράφουν τον εφιάλτη που έζησαν πάνω στο φλεγόμενο κατάστρωμα του πλοίου χωρίς καμιά βοήθεια. 

Λες και οι εξαιρετικά κακές καιρικές συνθήκες, οι σφοδροί άνεμοι, τα κύματα που κατάπιναν το «Norman Altantic» και οι καπνοί που το τύλιγαν δεν ήταν αρκετά για να δυσχεράνουν το έργο των διασωστών, ο πανικός των επιβαινόντων για το ποιος θα επιβιβαστεί πρώτος σε ελικόπτερα και σκάφη δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τους άνδρες των ιταλικών αρχών.

Σύμφωνα με καταγγελίες μερικών από τους διασώστες, μάλιστα, δεν ήταν λίγοι οι επιβάτες που υπόσχονταν χρήματα ή προσέφεραν τιμαλφή για να «αγοράσουν» μια θέση στο κατάστρωμα του πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού ή στο ελικόπτερο.«Προσέφεραν τα πάντα, ακόμα και χρυσό, αρκεί να τους παίρναμε μακριά από εκεί», δήλωσε ένας από τους διασώστες στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica». Σαν να μην έφτανε αυτό, μερικοί εξ αυτών πανικόβλητοι αντιδρούσαν βίαια, δαγκώνοντας τα χέρια των μελών των λιμενικών αρχών. «Ηταν η πιο δύσκολη δοκιμασία», τόνισε ένας από αυτούς που επιχείρησαν στο φλεγόμενο πλοίο. 

Η γνωστή σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου ταξίδευε στην Ιταλία με προορισμό το Ρίμινι όπου θα έδινε κάποιες παραστάσεις. Μέχρι να την περισυλλέξουν οι διασώστες και να διακομιστεί στο νοσοκομείο με συμπτώματα υποθερμίας βίωσε δραματικές καταστάσεις. Η μαρτυρία της είναι συγκλονιστική: «Ηταν η χειρότερη εμπειρία. Αυτό που ζήσαμε πάνω στο πλοίο ήταν δραματικό. Υπήρχε καπνός που έφτανε ακόμα και μέσα στις καμπίνες. Οταν έπεσε το σκοτάδι επικράτησε πανικός. Ο ένας σκαρφάλωνε πάνω στον άλλον, Ιρακινοί, Τούρκοι, Πακιστανοί, δεν ξέρω τι ήταν όλοι αυτοί, μας χτυπούσαν για να τρέξουν πρώτοι και να σωθούν. Είχε δοθεί προτεραιότητα σε παιδιά, ηλικιωμένους και γυναίκες, όταν αυτοί οι άνδρες αγνόησαν τις εντολές. Μας πλάκωναν στο ξύλο. Εμένα με χτύπησαν τρεις φορές και με πέταξαν πέντε μέτρα μακριά. Προσπάθησα και αντέδρασα για να φτάσω στο ελικόπτερο. Είχα θυμώσει πολύ και σκεφτόμουν “ή τώρα ή ποτέ”. Γι’ αυτό και τα ονόματα εκείνων που σώθηκαν ήταν όλα τούρκικα, πακιστανικά, αραβικά». 

Η κυρία Θεοδοσίου ταξίδευε, όπως είπε, μόνη της. Το αυτοκίνητό της κάηκε ολοσχερώς και έχασε όλα τα προσωπικά αντικείμενά της. «Ημουν στην καμπίνα και ξύπνησα από τη μυρωδιά καμένου και τον καπνό. Σηκώθηκα, φόρεσα ένα πουλόβερ, πήρα όσα χρήματα είχα εκείνη τη στιγμή, την ταυτότητά μου και βγήκα τρέχοντας. Χτυπούσα τις πόρτες σε άλλες καμπίνες και φώναζα “βγείτε έξω έχει ξεσπάσει φωτιά!”». 

Ο οδηγός νταλίκας Μιχάλης Παπαθανασόπουλος ήταν από τους πρώτους που πάτησαν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος. Το συγκεκριμένο δρομολόγιο το έχει επαναλάβει εκατοντάδες φορές. Ποτέ όμως δεν περίμενε ότι θα ζούσε τέτοιες καταστάσεις. «Εβλεπα παιδιά και μανάδες να σπρώχνονται με άγριο τρόπο από κάποιους άλλους που έτρεχαν να προλάβουν τα ελικόπτερα των διασωστών. Ορμησα και βοήθησα μια μητέρα με το παιδί της να ανέβουν στο ελικόπτερο. Κάποιοι έριχναν μπουνιές και σπρωξιές για να μπουν μπροστά και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να τους σταματήσουν ώστε να τηρηθεί η σειρά προτεραιότητας. 

Αλλά από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές ήταν όταν έβλεπες κάποιους να τσαλαπατούν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους για να σωθούν. Το ένστικτο της επιβίωσης τελικά σε κάνει το πιο άγριο ζώο, χωρίς συναισθήματα και σκέψη». Ο 42χρονος πατέρας τριών παιδιών από τον Πειραιά δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του τις εικόνες που βίωσε. «Αν κάποιος μας βοήθησε είναι μονάχα ο Θεός. Μονάχα ο Θεός, ούτε το πλήρωμα, ούτε κανείς άλλος», λέει στο «ΘΕΜΑ» συγκινημένος, μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Στο νοσοκομείο της Κέρκυρας μεταφέρθηκε με αναπνευστικά προβλήματα αλλά γρήγορα ανάρρωσε και επέστρεψε στην οικογένειά του. 

Με τα πλέον ζοφερά χρώματα περιέγραψε ο Χρήστος Πέρλης, πατέρας ενός αγοριού δύο ετών, που ήταν και το τελευταίο πρόσωπο που είχε δει πριν επιβιβαστεί στο μοιραίο πλοίο, την κατάσταση που επικρατούσε στο φλεγόμενο «Norman Atlantic»: «Υπήρχε κόσμος που έλεγε “θα πεθάνουμε”. Εβλεπες γύρω παιδάκια ημίγυμνα να κλαίνε, γυναίκες τρομαγμένες και το πάτωμα να φλέγεται. Κάποια στιγμή ήρθε ένας ξένος με την έγκυο γυναίκα του και δυο παιδάκια. Ανοίξαμε τις βαλίτσες και τους σκεπάσαμε με ό,τι βρήκαμε. Οταν έφτασε το πρώτο ελικόπτερο με δύο μέλη πλήρωμα και έναν διασώστη είχε ήδη δοθεί σειρά προτεραιότητας. Μόλις έφυγαν επικράτησε χάος. Κάποιοι δεν υπολόγιζαν τίποτε και άρχισαν να χτυπούν όποιον έβλεπαν μπροστά τους για να μπουν στο ελικόπτερο. Προσπαθήσαμε μαζί με άλλους να προστατέψουμε τις γυναίκες και τα παιδιά. Φάγαμε πολύ ξύλο… Κάποια στιγμή οι επιβάτες και όχι το πλήρωμα έριξαν στη θάλασσα σωσίβιες λέμβους. Τότε είδα κάποιους, μάλλον Ιταλοί ήταν, που τραβούσαν και έσπρωχναν τις γυναίκες για να μπουν εκείνοι πρώτοι στη φυσούνα λέγοντάς τους “είστε Ελληνίδες όχι Ιταλίδες”.

Επίσης είδα άνθρωπο να έχει πάρει τρία σωσίβια και ο διπλανός του να μην έχει να φορέσει. Καταστάσεις σκληρές που θα μου μείνουν για πάντα στο μυαλό. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο γιος μου και η γυναίκα μου».

Σοκαριστική είναι και η μαρτυρία της Πολύμνιας Δημητρουλάκη από το Ηράκλειο Κρήτης, που μετά από 48 ώρες ταλαιπωρίας έφτασε με το πλοίο «Europa Cruise» στο λιμάνι της Πάτρας. «Ψυχορραγούσαμε για δώδεκα ολόκληρες ώρες, τρέμαμε από το κρύο, δεν μας δώσανε ούτε μια κουβέρτα, ούτε ένα τσάι, ούτε ένα νερό. Ευτυχώς που ήταν λίγοι Ελληνες στο πλήρωμα του πλοίου, μας έδωσαν σωσίβια και μας βοήθησαν να ανέβουμε στο κατάστρωμα». 
Η κυρία Δημητρουλάκη περιγράφει σοκαριστικές στιγμές για όλα όσα βίωσε στις 12 ώρες που έμεινε πάνω στο φλεγόμενο «Norman Atlantic»: «Οι Ιταλοί μας κλωτσάγανε. Με βάλανε στο σωσίβιο και δεν με ανεβάζανε επάνω. Μου βγάλανε το σωσίβιο και βάζανε τους δικούς τους, τους Ιταλούς. 

Με πετάξανε, βάλαμε σωσίβιο μαζί με τον άνδρα μου και μετά ήρθε ένας Ιταλός, μου πέταξε το σωσίβιο, έβαλε έναν δικό του και τον ανέβασε επάνω». 

Ο Αργύρης Σταύρος ήταν ένας ακόμη επιβάτης του μοιραίου πλοίου που σώθηκε. Είναι ο άνθρωπος που κάλεσε στον αριθμό έκτατης ανάγκης και ειδοποίησε για τη φωτιά στο πλοίο.  Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική. Οπως είπε στο «ΘΕΜΑ» είχε βρεθεί και στον σεισμό της Λ'Άκουιλα αλλά, όπως εξηγεί, τίποτε δεν συγκρίνεται με τον εφιάλτη στο «Norman Atlantic»: «Τα 32 δευτερόλεπτα του σεισμού που έζησα στη Λ'ΆΚουίλα δεν είναι τίποτε μπροστά στις 32 ώρες στο φλεγόμενο πλοίο. Εβλεπα ανθρώπους να χτυπιούνται, άνδρες να σπρώχνουν γυναίκες και παιδιά για να ανεβούν τις σκάλες που οδηγούσαν εκεί που ήταν  τα σωστικά ελικόπτερα και οι διασώστες. Είχα προλάβει να ειδοποιήσω εφτά φίλους μου στην Ιταλία ενώ πήρα και τον αριθμό έκτατης ανάγκης, γιατί το πλήρωμα δεν υπήρχε πουθενά. Κανείς δεν μας ενημέρωσε για τίποτε και κανείς δεν βοηθούσε, όλα τα κάναμε μόνοι μας. Αν κάποιος μας βοήθησε και μιλάμε σήμερα είναι ο Θεός, μονάχα ο Θεός». 

Χρήστος Πέρλης



Μιχάλης Παπαθανασόπουλος



Πολύμνια Δημητρουλάκη