Η συγκλονιστική επιστολή μίας 21χρονης Ελληνίδας στους FT

Τις δραματικές στιγμές που βιώνουν οι Έλληνες τις τελευταίες ημέρες περιγράφει μία 21χρονη φοιτήτρια από τη Θεσσαλονίκη σε επιστολή της στου Financial Times.

«Τρέμω το αύριο και το μόνο που βλέπω αυτή τη στιγμή είναι σκοτάδι», γράφει η νεαρή που παραδέχεται πως όποια ελπίδα έτρεφε για ένα καλύτερο μέλλον χάνεται με κάθε λεπτό που περνάει.

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την συγκλονιστική επιλογή της Ηλιάνας Μάγρα που συγκινεί με την αμεσότητα και τη ειλικρίνειά της.

«Κύριε, Μνήμη. Καμία ανάμνηση της ζωής πριν από την οικονομική κρίση, αφού από τότε η πολιτική έχει κυριαρχήσει στα πάντα. Τώρα όμως δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως ήταν η ζωή πριν από το βράδυ της Παρασκευής. Φόβος. Τρέμω το αύριο και το μόνο που βλέπω τώρα είναι σκοτάδι. Η αβεβαιότητα ορίζει τις μέρες μας και τα ίχνη ελπίδας που είχαν απομείνει για ένα καλύτερο μέλλον χάνονται κάθε λεπτό που περνάει. 

Κοιτάζω την τριών ετών ανιψιά μου και ζηλεύω την άγνοια της, ζηλεύω την ηλικία της. Είμαι 21 ετών και τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι κουρασμένη από τη ζωή. Ένα δημοψήφισμα που δήθεν μου προσφέρει το δικαίωμα να αποφασίσω για το μέλλον μου, στην ουσία μου το αφαιρεί.

Εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν στις ουρές στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα. Στους δρόμους επικρατεί σιωπή και τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι παγωμένα. Αυτή είναι η πραγματικότητα από την Παρασκευή το βράδυ. Εδώ και πολύ καιρό υπάρχουν άνθρωποι που κυριολεκτικά λιμοκτονούν. Ωστόσο, αντί να βελτιωθεί η δική τους κατάσταση, φαίνεται ότι τώρα θα μοιραστούμε και εμείς την ίδια μοίρα.

Οι οικογένειες και οι φίλοι έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, του «ναι» και του «όχι». Καλούμαστε να ασκήσουμε το δημοκρατικό δικαίωμα μας μέσω δημοψηφίσματος, χωρίς ωστόσο να μας έχει δοθεί κάποια εξήγηση για το τι συνεπάγεται κάθε απόφαση. 

Βλέπω όλους όσοι γνωρίζω να είναι έτοιμοι να αναλάβουν αυτή την τεράστια ευθύνη χωρίς να είναι καν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Μας παρατηρώ να λογομαχούμε χωρίς τέλος, υποστηρίζοντας ο καθένας τη μεριά του με θέρμη, με τον εγωισμό να κυριαρχεί στο μυαλό αλλά και στα λόγια μας, χωρίς κανείς να έχει ιδέα για το τι διακυβεύεται πραγματικά.

Όλοι θέλουμε να τερματιστεί η κρίση, όλοι λαχταράμε την ανάπτυξη και την ευτυχία. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τους γονείς μου χωρίς άγχος τα τελευταία χρόνια. Δεν θυμάμαι την εποχή που δεν έβλεπα καταστήματα να κλείνουν κάθε μήνα, ζητιάνους που πληθαίνουν στους δρόμους. Αυτοί οι άνθρωπο, πριν από την οικονομική κρίση, δεν είχε χρειαστεί ποτέ να ζητιανέψουν για τίποτα. Ωστόσο οι τελευταίες πέντε ημέρες ήταν χειρότερες από ό, τι έχουμε περάσει μέχρι τώρα. Λένε ότι το μόνο που ακούμε είναι προπαγάνδα αλλά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας σε όλες τις πλευρές, τώρα τα πάντα μας φαίνονται ψέματα.

Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε ένα τέλος. Το τέλος της ζωής μας όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Ναι, της ζωής που, μέχρι και την Παρασκευή, πιστεύαμε ότι μπορούσε να καλυτερέψει. Τώρα όμως συνειδητοποιούμε ότι τότε ήταν καλύτερη. Το μόνο πράγμα που πραγματικά ευχόμαστε είναι να μην έρθουν τα χειρότερα

Ηλιάνα Μάγρα
Θεσσαλονίκη, Ελλάδα»