Πειράζει, κύριε προβληματισμένε, που όντως σιγά-σιγά και λέγε-λέγε μας πάνε σαν σκάρτη γκόμενα στα Κατεχόμενα, που 'λεγε κι ο μακαρίτης;

Λαϊκό σύμβολο της νεολαίας του Μνημονίου ήταν ο μακαρίτης. Γι’ αυτό κι έγινε ο χαμός με τον κινηματογραφικό του θάνατο που έμοιαζε σαν προαναγγελθείς. Το ’χε «τερματίσει» εδώ και καιρό. Μέσα σε πέντε χρόνια έγιναν όσα σ’ άλλους δεν συμβαίνουν σε μια ζωή. Δεν ήταν Η μορφή, δεν ήταν Η φωνή, ήταν όμως ΨΥΧΗ. Μόνος του με μια κιθάρα. Με ακροατές, το απέραντο Διαδίκτυο. Ο όρος «αυτοδημιούργητος» δεν πιάνει τον Παντελίδη. Λαοδημιούργητος, μάλιστα. Από τα παιδιά που βρέθηκαν ξαφνικά μες στην εφηβεία τους ξέμπαρκα στα χρόνια τα μνημονιακά, δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τις μεγάλες φίρμες της χρυσής εποχής και δεν γουστάρουν κιόλας. Απ’ αυτούς και μ’ αυτούς γεννήθηκε ο Παντελής, γιατί ήταν ΕΝΑΣ απ’ αυτούς, εξ ου και πέτυχε αυτό που δεν μπορούν να κάνουν έκτοτε δισκογραφικές και χίλιες δυο εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Ετσι έγινε, έτσι πέτυχε κι έτσι το ’ζησε, τόσο νέος, αλλά ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ. Στα όρια, στα περιθώρια. Κι έτσι όπως βγήκε στο στερέωμα χωρίς «λόγο», έτσι παράλογα χάθηκε. Κι επειδή ο Καμύ είναι πολύ μεγάλος για να τον χαρίζουμε στο συριζολόι του Εθνικού και στα χάπενινγκ με τον Ξηρό, να θυμίσουμε πως αυτός, ο μελετητής της ύπαρξης ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ο συγγραφέας του «Ευτυχισμένου θανάτου», είχε πει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο παράλογο από ένα τροχαίο δυστύχημα. Και τελικά και ο Καμύ πήγε από τροχαίο, στις 4 Ιανουαρίου του 1960. Φυσικά και θα ήταν παράλογη οποιαδήποτε αναζήτηση συσχετισμών μεταξύ Παντελίδη και Καμύ, αλλά όχι τόσο όσο αυτή που έγινε με Αλμπέρ και Σάββα! Ας είναι!

Ωστόσο, και από πλευράς καλλιτεχνικής ο Παντελής ήταν η αποθέωση του παραλόγου, κόντρα στις νόρμες, ανάποδα στα πρότυπα, άσχετα με κάθε πρόβλεψη, και σε αντίστροφη πορεία με εκείνη των πραγμάτων. Δεν υπάρχει τίποτα να εξηγήσει κάτι που ήρθε σαν ηφαιστειακή έκρηξη από τα έγκατα της Γης και έφυγε σαν ΣΦΑΙΡΑ προς το υπερπέραν σε ένα τόσο κλασικό τροχαίο της Παραλιακής, μετά από μια ολονυχτία τόσο noir που θα τη ζήλευε και η πιο «μαύρη» λογοτεχνία. Το «παράλογο» -που, αν δεν καθόρισε υποσυνείδητα, σίγουρα χαρακτήρισε τη σύντομη διαδρομή του περίεργου τραγουδιστή- είναι αυτό που συγκλονίζει, τελικά, ιδίως στο φινάλε του.

Ολα τ’ άλλα μπορεί και να τα ’χει χωνέψει ο νους του ανθρώπου. Τις αρρώστιες, τα φονικά, το μοιραίο, τα πηδήματα στο κενό, τη ρώσικη ρουλέτα με έξι σφαίρες σε πεντάσφαιρο περίστροφο. Ολα -νομίζουμε πως- μπορούμε να τα καταλάβουμε. Το ΤΥΧΑΙΟ είναι που μας τρελαίνει και μας φαίνεται παράλογο, ενώ στην ουσία είναι το πιο προβλεπόμενο, μια που μέχρι τώρα σ’ έναν κόσμο που κι ο ίδιος ο Χόκινγκ δεν μπορεί να εξηγήσει (όχι γιατί είναι καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα) είναι η πιο βαρύνουσα και βασική θεωρία για όλες τις μαλακίες που έχει κάνει η ανθρωπότητα στον ψιλοασήμαντο από συμπαντικής απόψεως πλανήτη Γη!

Προσωπικά... δεν τον ήξερα καν τον μακαρίτη, ούτε με τρέλαινε και η μουσική του εδώ που τα λέμε, μια που άμα έχεις για ακούσματα τον ΣΤΡΑΤΟ και τον ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ, δεν χρειάζεσαι μεθαδόνες και υποκατάστατα. Μου είχε κάνει εντύπωση, όμως, η αυθεντικότητά του, το ότι δεν γούσταρε καθόλου τις δημόσιες σχέσεις και το μπλα-μπλα με το σταριλίκι.

Επειδή ούτε ο υπογράφων τα γουστάρει, παρότι είναι μέρος αυτής της διαστροφικής δουλειάς, την οποία κάποιοι ανόητοι αντιμετωπίζουν σαν λειτούργημα (λες και είμαστε η Κίρα Νάιτλι με δονητή στον ρόλο της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, της υπ’ αριθμόν ένα Ερυθροσταυρίτισσας του Κόσμου) και κάτι άλλοι, ακόμη πιο νούμερα, μας θεωρούν επικίνδυνους για... το Σύστημα (που δεν υπάρχει πια), μου άρεσε ο Παντελίδης ακόμη και στις «ατυχέστερες» για την... xekoliara την ιντερνετική κοινή γνώμη στιγμές του.

Οταν τον κράξανε για τα βουνά από λουλούδια στην τελευταία του περφόρμανς στη Θεσσαλονίκη, νομίζω, αναρωτηθήκαμε: «Κι εσάς τι σας νοιάζει άπαξ και κάποιος γουστάρει να ΤΑ ΦΑΕΙ σε λουλουδοπόλεμο στα μπουζούκια, αντί να περιμένει τάβλα να τον ραίνουν στην τελευταία του κατοικία;».

Ούτε έχει νόημα που ζητήσαμε ρέστα και πιστοποιητικά... εθνικής ευαισθησίας από τον ίδιο τον λεβέντη που τραγουδούσε ελαφρά τη καρδία «σαν σκάρτη γκόμενα στα Κατεχόμενα» και τον ξαναπλάκωσε πριν δυο-τρεις μέρες το σύμπαν!

Και τότε είπαμε ότι δεν μπορεί να φταίει ο Παντελίδης, ο οποίος είχε κατακτήσει επάξια το πολιτικά ορθό ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΟ, ειδικά για τέτοια ζητήματα, όταν ολόκληρη ηγεσία του τόπου δεν τολμούσε (!) να προσγειωθεί στη ΡΟΔΟ γιατί δεν της έδιναν άδεια οι Τούρκοι!!! Σε μια ανατριχιαστική σύμπτωση (μπρρρρ! Μπας και το ματιάσαμε το παιδί;) αναρωτιόμασταν από τηλεοράσεως αν στο μέλλον οι αούα στίχοι «σαν γκόμενα που τριγυρνά στα Κατεχόμενα» θα θυμίζουν τον άτυχο τραγουδιστή ή τους ακόμη πιο ατυχείς ηγήτορες της ατυχέστατης αυτής χώρας...

Θα ακουστούν και θα γραφτούν πολλά... για καμιά βδομάδα, βέβαια, και όλοι θα έχουν τα δίκια τους. Ακόμη κι αυτοί που αναρωτιούνται τι φταίγαν τα κορίτσια, που είχε «φορτώσει», να τα πάρει στον λαιμό του, αν οδηγούσε εκτός ορίων, ή τι θα γινόταν αν παράσερνε πεζούς, ή αν έπεφτε σε κάνα σχολικό, ή δεν ξέρω γω τι άλλο. 

Με το ΑΝ όμως κι ο Τσίπρας θα ήταν ο νέος Φιντέλ Κάστρο, κάτι που δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου, και με το ΑΝ δεν θα είχε χαθεί ούτε η μυστήρια πτήση των Μαλαισιανών Αερογραμμών, ούτε θα είχε σκεφτεί κάποιος γιατρός να κάνει αυξητικές ορμόνες στον Μέσι για να γίνει αυτός που έγινε.

Το «ΑΝ» υπάρχει μόνο στις ταινίες του Παπακαλιάτη, κι αυτό, εδώ που τα λέμε, είναι το καλύτερο που μπορεί να του συμβεί! (Οχι... του Παπακαλιάτη που είναι μια χαρά... χτύπα ξύλο, ντοκ-ντοκ-ντοκ, αλλά του «ΑΝ» ως έννοια.)

Για τον Παντελή Παντελίδη ειδικά δεν υπάρχει πια το «ΑΝ», υπάρχει το ΗΤΑΝ, και ήταν αυτός που ήταν, και του συνέβη ό,τι του συνέβη μόνο στο πλαίσιο της παράλογης ζωής και του ακόμη πιο τρελού τέλους της, όπως την έχουν αναλύσει οι φιλόσοφοι και την έχουν τραγουδήσει «φτιαγμένοι» καλλιτέχνες διαμέσου των αιώνων!

Το ηθικό δίδαγμα το έχουν πει από την αρχαιότητα οι δικοί μας Ελληνες φιλόσοφοι πάνω στην ευγενή σκέψη των οποίων αναπτύχθηκε ο βάρβαρος δυτικός ορθολογισμός, το είπαν και με το Carpe Diem, ήτοι το «Αδραξε τη μέρα», που το έχει κάνει σύμβολο μέχρι και ο πιο σύγχρονος Ελληνας ΔΑΣΚΑΛΟΣ, που γι’ άλλους είναι ο Στέλιος ΡΑΜΦΟΣ και γι’ άλλους ο Γιώργος Τράγκας στο πολύ ΠΡΩΙΝΑΔΙΚΟ ραδιοφωνικό ξεφωνητό του προς τους πάντες και τα πάντα.

Μεσολαβούν τα σχετικά από το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» μέχρι τη νέα τηλε-σειρά, το «Vinyl» για τη ροκ και τη μετα-ροκ εποχή των 70s και κυρίως των 80s, που μπορείτε να τα βρείτε είτε με ζάπινγκ αν είστε άνω των 50, είτε σερφάροντας, οι νεότεροι!

Μια εποχή που εν πάση περιπτώσει γεννούσε ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ, αλλά και τροφή για τα περαιτέρω που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όπως ένα καλό πηδηματάκι, κάτι που δεν ξεχνούσε να τιμά προς τιμήν του, απ’ ό,τι κατάλαβα, και ο εκλιπών, κι ΕΣΥ μου λες να ασχοληθώ με το τι θα συμφωνήσει ως ποσοστό αναπλήρωσης της εθνικής σύνταξης ο Κατρούγκαλος!!!

Σε παρακαλώ, μη με βρίζεις, μη μου τρως την ώρα γιατί η ζωή είναι σύντομη, μη μου τους κύκλους ΤΑΡΑΤΤΕ, και βάλτε «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» κ.λπ. και όποιο γνωμικό θέλετε από κοντά, αφού όλο αυτό το σκηνικό είναι τόσο μικροαπαξιωτικό και εντελώς της ξεφτίλας, που αν είναι έτσι, καλύτερα να κάτσεις για οτοστόπ στον επόμενο Παντελίδη που θα περνά φουλαριστός!

Αυτά είχα να καταθέσω, χωρίς φυσικά να αναλαμβάνω καμία ευθύνη, ούτε τη γραφόμενη, ούτε τη λεγόμενη, κάπως όπως κάνει και ο ελεεινός Συριζαίος, το χειρότερο είδος Ελληνα κάθε μέρα στη ζωή σου, κι εσύ, κύριε μ@λ@κ@ ΑΔΕΛΦΙ μου, κάθεσαι και τον κοιτάς και τον συζητάς. ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΤΕ, ΣΟΥ ΛΕΩ!!! Πόσο καιρό σ’ το λέω; Στο τέλος θα σε κάνει ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ.

του Θέμου Αναστασιάδη