Κραυγή αγωνίας από δασκάλα της Λέσβου: «Είμαστε σε κατάσταση πολέμου - Θα γίνουμε εμείς μετανάστες»

Συγκλονίζει το Διαδίκτυο η επιστολή-κραυγή αγωνίας μιας δασκάλας από τη Λέσβο, που εξηγεί τις επιπτώσεις της προσφυγικής κρίσης στην κοινωνία του νησιού, που σηκώνει τεράστιο βάρος όσον αφορά στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.

Το κείμενο της, το οποίο  είναι γραμμένο στα αγγλικά και δημοσιοποιήθηκε στο λογαριασμό της στο Facebook, αναφέρεται στις επιπτώσεις της προσφυγικής κρίσης στους κατοίκους των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες.
 
Ολόκληρο το κείμενο της Αφροδίτης Βάτη Μαριόλα έχει ως εξής:
 
«Η μια μετά την άλλη ακυρώνονται οι πτήσεις τσάρτερ στο όμορφο νησί μας, την Λέσβο για την καλοκαιρινή σεζόν του 2016. Οι αρχικοί μας φόβοι επιβεβαιώθηκαν και είναι η αρχή ενός ανεξέλεγκτου σπιράλ.
 
Δεν μιλάμε πλέον για μια μικρή μείωση του τουρισμού. Βλέπουμε, μια μείωση του τουρισμού άνω του 80% -ποσοστό που θα υπήρχε μόνο αν ήμασταν σε κατάσταση πολέμου. Μέχρι σήμερα, ο κόσμος είχε επικεντρωθεί στο πως θα αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση, τα ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους αλλά κανείς δεν έχει ασχοληθεί με τις τοπικές κοινότητες που ζουν αυτή τη νέα πραγματικότητα και έχουν επίσης επηρεαστεί από αυτήν και έχουν μπει στην άκρη τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα επίσης.
 
Έχουμε δώσει την ολόψυχη υποστήριξή μας και έχουμε ως προτεραιότητα τους συνανθρώπους μας που έχουν περισσότερη ανάγκη από εμάς. Έχουμε βάλει στην άκρη τις ζωές μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τα όνειρά μας έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε το κύμα των προσφύγων που περνούν στην κυριολεξία μέσα από τις αυλές μας.

Τώρα όμως έχουμε φτάσει στο σημείο που κι εμείς πρέπει να ρωτήσουμε πως θα μας υποστηρίξουν η κυβέρνησή μας και η διεθνής κοινότητα. Τι μέτρα θα ληφθούν έτσι ώστε να μας σώσουν από ολοκληρωτική οικονομική και ψυχολογική απόγνωση; Σκεφτόμαστε τις τοπικές επιχειρήσεις που δεν θα ανοίξουν φέτος γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.
 
Σκεφτόμαστε όλους εκείνους που δεν θα προσληφθούν για να δουλέψουν φέτος στο νησί, αφού δεν θα υπάρχουν δουλειές. Πως θα βάλουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαγητό στο τραπέζι τους και θα παρέχουν ασφάλεια και υγιείς συνθήκες για τις οικογένειες και τα παιδιά τους; Πως θα διατηρήσουμε την ποιότητα ζωής μας με αξιοπρέπεια; Σκεφτόμαστε ήδη τους φίλους και τα μέλη των οικογενειών μας που κάνουν ήδη σενάρια να φύγουν από το νησί. Σκεφτόμαστε πως θα πληρώσουμε τα δάνειά μας, τους φόρους μας, τις ασφαλιστικές μας εισφορές και τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.


 
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι επιχειρήσεις μας έχουν "ανθίσει" από την προσφυγική κρίση αλλά είναι τόσο λάθος! Ναι, υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν βγάλει χρήματα από αυτή την υπόθεση αλλά μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών. Πρέπει να έχει κανείς την εικόνα όλου του νησιού και να λάβει υπόψιν του τις επιχειρήσεις, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα τουριστικά μαγαζιά, τους κινηματογράφους, τα χρυσοχοεία κ.τλ. τα οποία δεν έχουν ανοίξει ακόμα! Ο "εθελοντικός τουρισμός" δεν μπορεί να κρατήσει ανοικτές όλες αυτές τις επιχειρήσεις, όλες αυτές τις οικογένειες γιατί πρέπει να λάβετε υπόψιν σας ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον τουρισμό είναι οικογενειακές.
 
Υπάρχουν άρθρα που μιλούν για την "ανθρωπιστική καρδιά" της Λέσβου και οι άνθρωποι ψηφίζουν για να πάρουμε το Νόμπελ Ειρήνης. Τους ευχαριστούμε όλους γι' αυτό αλλά αλήθεια στα δικά μου μάτια όλα τα Νόμπελ Ειρήνης του κόσμου δεν σημαίνουν τίποτα για τους ανθρώπους που γνωρίζω και είναι άνεργοι, δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, δεν έχουν πίστη στο μέλλον τους και με κοιτάζουν με μάτια κλαμένα και φοβισμένα γιατί ξέρουν ότι δεν θα έχουν σύντομα να φάνε ούτε εκείνοι ούτε οι οικογένειές τους!

Δεν θα έχει αξία το Νόμπελ Ειρήνης όταν και εμείς οι ίδιοι θα αναγκαστούμε να γίνουμε οικονομικοί μετανάστες και να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας. Μακάρι να ήμουν μελοδραματική αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Οι συνεταίροι μας και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία κοιτάζουν μόνο το τι συμβαίνει και μας έχουν γυρίσει την πλάτη αντί να παλέψουν μαζί μας να βρούμε δημιουργικές λύσεις για να υποστηριχθούμε και να μας προωθήσουν. Το ίδιο κάνουν και οι χώρες - μέλη της ΕΕ μας έχουν γυρίσει την πλάτη, κλείνοντας τα σύνορά τους και εγκλωβίζοντας χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα οι οποίοι δεν έχουν που να πάνε. Και αναρωτιόμαστε: πόσο καιρό θα εθελοτυφλούν και θα κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα;

Η οικογένειά μου είναι στην πρώτη γραμμή βοηθώντας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από τον περασμένο Απρίλιο και έχουμε παίξει τον δικό μας ρόλο υποστηρίζοντας τα δικαιώματα και την ασφαλή άφιξη όλων όσων φτάνουν στις ακτές μας. Είμαι όμως και μητέρα και δασκάλα. Τι είδους μάνα θα ήμουν αν δεν λάμβανα υπόψιν το μέλλον των παιδιών μου και τα δικαιώματά τους; Τι είδους δασκάλα θα ήμουν αν δεν υπερασπιζόμουν το μέλλον και τα δικαιώματα των μαθητών μου;
 
Δεν ξέρω πως τι να αισθανθώ πλέον… ντροπή, οργή, πόνο, απόγνωση, απογοήτευση, φόβο…Μετά κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στον κήπο μου και τα παιδιά μου που παίζουν στην αυλή. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το "ταξίδι" και που στήριξαν εμάς και το νησί μας. Σκέφτομαι όλες τις νέες φιλίες που έκανα σε αυτό το ταξίδι. Όλες αυτές οι σκέψεις, οι ήχοι και οι εικόνες μου δίνουν την δύναμη να αρνηθώ να εγκαταλείψω την ελπίδα τιμώντας όλους αυτούς και για το δικό μου καλό.
 
Ζητούμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τις τοπικές κοινότητες που έχουν επηρεαστεί από όλο αυτό. Ζητούμε από τους ανθρώπους να επισκεφθούν το όμορφο νησί μας και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας. Είμαστε στο σημείο που πρέπει να παλέψουμε για να μείνουμε ζωντανοί».

Δηλώσεις στο protothema.gr

To protothema.gr επικοινώνησε με την Αφροδίτη Βατή: «Αυτά που εσείς τώρα ζείτε στην Αθήνα με τους πρόσφυγες, τα έχουμε ζήσει εμείς ένα χρόνο πριν στο νησί μας τη Μυτιλήνη. Οι εικόνες με τους χιλιάδες στοιβαγμένους ανθρώπους ο ένας επάνω στον άλλο, ήταν πρωτόγνωρες και άγγιζαν τα όρια του σουρεαλισμού».

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ

Η ανάρτησή της στα αγγλικά

As one by one, charter flights are being cancelled to our beautiful island of Lesvos for the summer season 2016, our initial fears are being proven correct and are beginning to spiral slowly out of control. We are not speaking about a mere decrease in tourism anymore. We are looking at a decrease in tourism higher than 80%- a similar number which we would have seen if we were actually in a state of war. Until now, the focus of the world has been on how to deal with the refugee crisis, how to deal with the humanitarian rights of the people fleeing their countries but have failed to take into consideration how the local communities which are living this new reality have also been affected, let alone their own humanitarian rights as well. We have provided our fullhearted support and we have given priority to our fellow human beings in more need than us. We have put our own lives, our own needs, our wants, our dreams all on hold in order to merely deal with the flow of refugees passing literally -in my own family's case-through our very backyards. But now we are coming to the point where we too must ask, how will our government and the international community support us now? What measures will they take in order to save us as well from complete financial and pyschological despair? We are thinking about the local businesses which will not open this year because they cannot afford to run their business under these conditions. We are thinking about all the people who will not be hired this year to work, as there is no work. How will all these people put food on their table and provide security and healthy conditions to their families and children? How will we sustain our own quality of life with integrity? We are thinking about our friends and family members who are already preparing scenarios of leaving...We are thinking about how we will pay our loans to the government, let alone our taxes, our health insurance and our electricity bills. People hear that business is booming thanks to the refugee crisis here on the island but they couldn't be more wrong. Yes-there are businesses which are working extremely well and have "made a killing", but these are but a handful. You must look at the entire island and take into consideration all the businesses, hotels, restaurants, souvenir shops, cinemas, jewellery shops, etc which have not opened at all yet...Volunteer tourism alone cannot sustain all these businesses and all these families, because you must keep in mind that at the heart of the majority of business here on Lesvos are families. There are articles all over the world talking about the "humanitarian heart" of Lesvos and people are voting for us to receive the Nobel Peace Prize....We thank everyone for all this, but truly, in my eyes, all the Nobel Peace Prizes in the world mean nothing when the people around me have no work, have no financial security, have no faith in their own future and look at me with crying eyes drenched in fear and desperation because they know that they cannot feed their family for long. It means nothing when we are ourselves forced on the path of becoming economic migrants and will be forced to leave our own country. And I wish I was being overdramatic, but unfortunately, I am not. As our business partners and travel agencies look only at their bottom lines and turn their backs on us instead of fighting to find creative solutions to support us and promote us, as EU member states turn their backs on us as well, closing their borders, trapping thousands of fleeing refugees within Greece with nowhere to go, we ask- for how long will everyone be able to "turn a blind eye" and point blaming fingers at Greece? My family has been on the forefront of dealing with the refugee crisis since April and have played our part in supporting the rights and safe passage of everyone reaching our shore. But- I am also a mother and a teacher. What kind of mother would I be if I didn't take into the consideration the future of my own children and their rights as well? What kind of teacher would I be if I didn't stand up for the future and the rights of my own students? I don't know what to feel anymore- shame, fury, pain, devestation, disappointment, fear... Then I look outside my window and see the shades of light, the almond trees blossoming in my garden and I focus on my children giggling in the background. I think of all the amazing people I have met on this journey who have supported us and our island. I think of all the friends I have made along the way. All these thoughts, sounds and images thus give me strength to refuse to give up hope- in honour of all of them and for my own well-being. We are asking for solidarity and support through actions not only for the refugees but also for the local communities affected by all this. We ask for people to visit our beautiful island, to support our businesses. We have come to the point where we must fight to support our own existence as well.