Η θέση του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ για την απεργία

Ουδείς παραγνωρίζει το γεγονός ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι εργαζόμενοι σ' αυτά, έχουν υποστεί στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων μεγάλα πλήγματα όπως και ο υπόλοιπος κόσμος.

Ουδείς παραγνωρίζει ότι η ανεργία στο χώρο των ΜΜΕ έχει αγγίξει τουλάχιστον ένα στους δυο εργαζόμενους.

Ουδείς παραγνωρίζει πως οι μειώσεις μισθών και η υποαμειβόμενη εργασία έχουν γίνει καθεστώς, όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Ουδείς παραγνωρίζει επίσης πως οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ βρίσκονται στα “κόκκινα” εδώ και χρόνια και καταβάλλουν μεγάλες θυσίες να κρατηθούν ζωντανές και να συνεχίσουν  το έργο της ενημέρωσης, προσφέροντας παράλληλα απασχόληση στον έντονα δοκιμαζόμενο κλάδο της δημοσιογραφίας.

Ουδείς παραβλέπει πως οι συντάξεις έχουν υποστεί ένα τεράστιο «κούρεμα» και τα όποια «προνόμια» και παροχές υπήρχαν προ κρίσης, έχουν καταργηθεί.

Και φυσικά, κανείς από το χώρο των ΜΜΕ δεν είναι ευτυχής με τις νέες εξοντωτικές παρεμβάσεις στο Ταμείο των δημοσιογράφων που σχεδιάζει με το νέο νομοσχέδιο ο Κατρούγκαλος.

Κόβει πέραν των γενικών περικοπών που ισχύουν για όλους τους πολίτες και τον κοινωνικό πόρο  των Ταμείων Σύνταξης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το γνωστό αγγελιόσημο που εδώ και δεκαετίες είχε επιβληθεί ως αντικατάσταση του παλιού Λαχείου Συντακτών και στην ουσία κάλυπτε τις εργοδοτικές εισφορές προκειμένου να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις τύπου και να ενισχυθεί η ελευθεροτυπία.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, διαλύονται τα ταμεία Τύπου καθώς αφήνονται ουσιαστικά χωρίς πόρους και χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς συντάξεις αδιαφορώντας αν οι εργαζόμενοι, πλήρωναν για δεκαετίες τις εισφορές που τους  αναλογούσαν όπως και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους.

Όπως επίσης όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η πρόταση Κατρούγκαλου, να αναλάβουν οι επιχειρήσεις τύπου να πληρώνουν εφεξής το καταργούμενο αγγελιόσημο, καθώς ου κ αν λάβοις παρά του μη έχοντος...

Οι επιπτώσεις του νέου ασφαλιστικού της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χαριστική βολή στον ευαίσθητο χώρο της ενημέρωσης και ίσως να τη βολεύει, αν κρίνουμε από τη γενικότερα άποψη που εκφράζουν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί του  με κάθε ευκαιρία, για τα Μέσα Ενημέρωσης και κυρίως εναντίον αυτών που ασκούν έλεγχο και κριτική.

Μετά ταύτα, τι απομένει στον κλάδο μπροστά στο φάσμα του αφανισμού και της υφαρπαγής όσων πλήρωσαν και πληρώνουν μια ολόκληρη ζωή; 

Προφανώς αντίδραση και αγώνα με κάθε τρόπο και μέσο, εναντίον αυτών που κόβουν τις ζωές και την αξιοπρέπεια χιλιάδων εργαζομένων.

Όχι όμως με απεργίες και φίμωση των Μέσων, γιατί απλά αυτό είναι που βολεύει την κυβέρνηση και την κάθε εξουσία. 

Με κλειστά τα μικρόφωνα, τις κάμερες, απενεργοποιημένα πληκτρολόγια και κλειστά τυπογραφεία, δεν υπάρχει κριτική και έλεγχος της εξουσίας κι άλλο που δεν θέλει η κυβέρνηση.
Με απεργία στα Μέσα, δεν ακούγεται ούτε καν η δική μας φωνή και οι διαμαρτυρίες μας για την προσπάθεια ενταφιασμού των ανθρώπων της ενημέρωσης.

Με απεργία στα Μέσα που αποφάσισαν τα συνδικαλιστικά όργανα του χώρου, αποσιωπώνται τα προβλήματα, οι αγώνες και οι αγωνίες της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας.

Με απεργία, αφήνεται ανεξέλεγκτη η κυβέρνηση να περάσει όποια μέτρα και αποφάσεις σχεδιάζει κι αυτά δεν θα τα πληροφορηθεί η κοινή γνώμη εγκαίρως αλλά  μόνο όταν λήξει η απεργία.