Η Coca-Cola ταυτίζεται διαχρονικά με τα Χριστούγεννα και τις εορτές του νέου έτους και το κάνει πάντοτε μοναδικά. Φέτος το κάνει ακόμη καλύτερα, πραγματοποιώντας με το κατακόκκινο φορτηγό το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο tour που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και μας προσκαλεί να φέρουμε τη μαγεία... στο χωριό μας!
Τι γράφουν σήμερα Πρετεντέρης και Παπαχρήστος για την «άλωση» του ΔΟΛ από ΣΥΡΙΖΑ
Τι γράφουν σήμερα Πρετεντέρης και Παπαχρήστος για την «άλωση» του ΔΟΛ από ΣΥΡΙΖΑ
Διακριτή η θέση των βασικών αρθρογράφων, και μάλιστα με κατηγορηματικό και οξύ τρόπο, από τις εξελίξεις και τις μεθοδεύσεις
UPD:
54
ΣΧΟΛΙΑ
Γιάννης Πρετεντέρης και τοποθέτηση Μουλόπουλου για να... βρει λύση , τηρώντας διακριτή στάση σε σχέση με τις εξελίξεις και τις μεθοδεύσεις. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του άρθρου του κ. Πρετεντέρη «Αλωση», στο οποίο ο δημοσιογράφος επισημαίνει ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κυβέρνηση διεκπεραιώνει ένα σχέδιο άλωσης του Τύπου. Από την πλευρά του ο κ. Παπαχρήστος γράφει χαρακτηριστικά ότι τα «Νέα» έφτασαν σε σημείο να πανηγυρίσουν για την άνοδο Τσίπρα στην εξουσία: «Μέχρι και το χρώμα του λογότυπου της εφημερίδας αλλάξαμε για πρώτη φορά στα χρονικά - το κάναμε κόκκινο στο χρώμα της φωτιάς. Τέτοια χαρά! Εμείς στα "Νέα"!». Και όλα αυτά ενώ η εφημερίδα βγαίνει με πρωτοσέλιδο άρθρο «Αλήθειες και Κραυγές» στο οποίο επισημαίνει ότι οι εφημερίδες δεν αλλάζουν απλώς επειδή κάποιος αποκτά έναν τίτλο...
Το άρθρο Πρετεντέρη
«Αλωση»
Δεν νομίζω να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η κυβέρνηση διεκπεραιώνει ένα σχέδιο άλωσης του Τύπου.
Το σχέδιο αυτό διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός του δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού μας πολιτισμού μας.
Πρώτον, στηρίζεται σε μία ολοκληρωτική αντίληψη. Θεωρεί δηλαδή ότι πραγματικότητα είναι η βούληση ή το συμφέρον της ομάδας που ασκεί την εξουσία και αυτήν οφείλουν να υπηρετούν και να αναπαράγουν όσοι μετέχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Γι αυτό ο έλεγχος του Τύπου έχει αποκτήσει τόση σημασία στα μάτια της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι η εκχυδαϊσμένη εκδοχή των παλιών ασυναρτησιών της Αριστεράς για τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου».
Γιώργος Παπαχρήστος, με τα άρθρα τους σήμερα στα «Νέα» αποτυπώνουν τον τρόπο που οι ίδιοι βλέπουν τις εξελίξεις στον ΔΟΛ και την Το άρθρο Πρετεντέρη
«Αλωση»
Δεν νομίζω να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η κυβέρνηση διεκπεραιώνει ένα σχέδιο άλωσης του Τύπου.
Το σχέδιο αυτό διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός του δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού μας πολιτισμού μας.
Πρώτον, στηρίζεται σε μία ολοκληρωτική αντίληψη. Θεωρεί δηλαδή ότι πραγματικότητα είναι η βούληση ή το συμφέρον της ομάδας που ασκεί την εξουσία και αυτήν οφείλουν να υπηρετούν και να αναπαράγουν όσοι μετέχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Γι αυτό ο έλεγχος του Τύπου έχει αποκτήσει τόση σημασία στα μάτια της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι η εκχυδαϊσμένη εκδοχή των παλιών ασυναρτησιών της Αριστεράς για τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου».
Δεύτερον, μετέρχεται μεθόδους αλητείας και παρακράτους. Χρησιμοποιεί δηλαδή τμήματα του κρατικού μηχανισμού, της Δικαιοσύνης και των οικονομικών υπηρεσιών για να εκφοβίσει ή να καθυποτάξει τράπεζες, επιχειρηματίες, εκδότες και δημοσιογράφους.
Η επίφαση της νομιμότητας χρησιμοποιείται ως άλλοθι ελέγχου.
Τρίτον υποστηρίζεται από έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό υπόκοσμο. Με το αζημίωτο, κατά κανόνα.
Καμία έκπληξη. Οπου υπάρχει κόσμος υπάρχει και υπόκοσμος.
Η επιχείρηση ελέγχου ξεκίνησε από τις τηλεοράσεις. Το Hold up όμως ήταν τόσο χοντροκομμένο που απέτυχε. Παρ' όλα αυτά, οι αυτουργοί του επιμένουν με το πάθος φανατικού.
Επεκτείνεται και στον Τύπο. Ο ΔΟΛ είναι ο πιο προφανής στόχος, ο πιο συμβολικός αλλά και ο πιο ευάλωτος λόγω εγγενών αδυναμιών.
Αυτό είναι το σχέδιο. Πολλοί και για πολλούς λόγους το υπηρετούν ή είναι έτοιμοι να το υπηρετήσουν. Από απληστία, φόβο, συμφέρον, φιλοδοξία, κόμπλεξ ή απλή ανοησία.
Αλλά όχι όλοι. Και εκεί κολλάει το νταραβέρι.
Διότι ακόμα κι αν η κυβέρνηση αλώσει εκδοτικά τις εφημερίδες, θα πρέπει να βρει δημοσιογράφους για να τις γράφουν και αναγνώστες για να τις διαβάσουν.
Μεταξύ μας, δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους για το ένα ή για το άλλο. Οι αντιδράσεις των αναγνωστών, οι δικές σας αντιδράσεις το τελευταίο 24ωρο ήταν όχι μόνο συγκινητικές, αλλά και ενδεικτικές.
Και ο λόγος τελικά είναι απλός. Η σχέση του δημοσιογράφου και του αναγνώστη με την εφημερίδα δεν οικοδομείται με λογική πολιτικής ανεμοδούρας ούτε παρασκηνιακής συναλλαγής ούτε με την επιβολή κομματικών κομισαρίων.
Αυτά είναι για άλλες χώρες και άλλες εποχές. Επιτρέψτε μου να προσθέσω: και για άλλες ικανότητες.
Ακόμη περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουμε πως οι δημοσιογράφοι, εφημερίδες και εισαγγελείς δεν υπάρχουν μόνο σήμερα. Θα υπάρχουν και αύριο.
Διότι τελικά το μόνο που αλλάζει με απόλυτη βεβαιότητα σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα είναι οι κυβερνήσεις.
Το άρθρο Παπαχρήστου
«Αλλο το '77, άλλο το 2017»
Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν χθες νωρίς το βράδυ έγραφα για να καθησυχάσω συνάδελφό μου της «Αυγής», η οποία ανησύχησε περί της τύχης μου στα «ΝΕΑ», το ακόλουθο: «Παραμένω εδώ, σε αυτή τη σελίδα. Και θα παραμείνω όσο έχω την ευχέρεια να διατυπώνω ελεύθερα και χωρίς παρεμβάσεις, άποψη. Οταν αυτό πάψει για κάποιο λόγο να ισχύει (λ.χ., στην απίθανη περίπτωση να μεταβληθούν «ΤΑ ΝΕΑ” στη μεσημεριανή εκδοχή της “Αυγής”) είναι προφανές οι θα εκλείψουν και οι λόγοι ύπαρξης του «”Στίγματος”», αγνοούσα παντελώς τις εξελίξεις περί την ανάληψη των τυχών του ΔΟΛ από τον κύριο Βασίλη Μουλόπουλο.
Οχι πως θα άλλαζα κάτι σε σχέση με ό,τι έγραψα, αν το είχα πληροφορηθεί νωρίτερα, αλλά είναι ευκαιρία νομίζω να ξεκαθαρίσω κάτι που φαίνεται πως παραβλέπουν, εκουσίως ή ακουσίως, όσοι εκ του παρασκηνίου προχώρησαν σε αυτή την περίεργη έως και ύποπτη μεθόδευση:
Τα μέσα ενημέρωσης, και κυρίως οι εφημερίδες, δεν είναι απλώς ένας τίτλος, ένα όνομα σε μια μαρκίζα. Είναι πάνω απ' όλα οι άνθρωποι που τις στελεχώνουν. Αυτοί που κάτω από μύριες δυσκολίες αγωνίζονται καθημερινά να παραδώσουν στον αναγνώστη της επομένης, που είναι και ο πραγματικός τους εργοδότης, ένα άρτιο από κάθε άποψη προϊόν που να δικαιολογεί το 1,5 ευρώ που εκείνος κατέβαλε για να αγοράσει την εφημερίδα.
Χωρίς αυτούς ή κάποιους από αυτούς, μια εφημερίδα όσο βαρύ και να είναι το όνομά της, δεν είναι παρά ένα «αδειανό πουκάμισο»...
Και είναι μεγάλο λάθος να προσπαθείς σήμερα να ερμηνεύσεις τα πράγματα με κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν. Το 2017 δεν είναι ούτε το 1977 ούτε καν το 2007.
Εμπιστοσύνη
ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΤΥΧΑΙΑ σε αυτές τις ημερομηνίες. Σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Σταύρο Ψυχάρη προ καιρού στο Da Capo στην σκιά της «ιερής κολόνας», μου είχε υπενθυμίσει το γεγονός της μεταπήδησης του κορυφαίου χρονογράφου των «ΝΕΩΝ» Δημήτρη Ψαθά από τα «ΝΕΑ» στην «Ελευθεροτυπία» του Κίτσου Τεγόπουλου, εκεί περί το 1977. Τον σάλο που είχε προκαλέσει και τον φόβο για την επίπτωση που θα είχε στην κυκλοφορία των «ΝΕΩΝ». Αποδείχθηκε ότι δεν είχε την παρά ελάχιστη. Και έμεινε στην ιστορία του Τύπου ως κορυφαίο παράδειγμα ότι τελικά το «μοναστήρι να 'ναι καλά, κι από καλόγερους...»
Αλλά όπως προανέφερα, το 1977 δεν είναι το 2017. Τότε μπορεί να έφυγε ο Ψαθάς και να μην άνοιξε μύτη, επειδή της θέση του χρονογράφου της εφημερίδας την κατέλαβε ο Παύλος Παλαιολόγος, άλλος κολοσσός της δημοσιογραφίας. Σήμερα 40 χρόνια μετά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα ισχύσει το ίδιο;Εγώ δεν θα στοιχημάτιζα. Μην κάνουν το λάθος οι εκ του παρασκηνίου δρώντες. Γιατί όπως προανέφερα, μια εφημερίδα είναι κυρίως και πρωτίστως οι άνθρωποί της. Αυτούς ξέρουν, αυτούς εμπιστεύονται οι αναγνώστες των «ΝΕΩΝ». Αλλιώς θα αγόραζαν «Αυγή», να διαβάζουν Καρτερό και Κατσάκο...
Κρίση
ΜΙΛΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ για κρίση στον Τύπο. Πράγματα τα δέκα τελευταία χρόνια ο Τύπος διέρχεται βαθιά κρίση, εξαιτίας της γενικότερης οικονομικής και πολιτικής κρίσης που πλήττει τη χώρα, αλλά και των δικών του λαθών. Εκτιμώ δε ότι ο Τύπος επλήγη από την κρίση με πολλαπλάσια ορμή από ό,τι αυτή έπληξε την υπόλοιπη κοινωνία, διότι δεν κατάφερε να αυτοπροστατευθεί έναντι της πολιτικής εξουσίας. Στήριξε πολιτικές και πρόσωπα, που εκ τ ων πραγμάτων αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν άξιζαν αυτή την στήριξη αλλά τους έπρεπε η καταγγελία και η απογύμνωση. Έκανε βήματα σε «ξένα», πολιτικά, χωράφια, αντί να προσπαθήσει να κερδίσει σε αξιοπιστία περιφρουρώντας τον χώρο που εκφράζει. Η δεοντολογία αποτέλεσε είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία. Και η ανεξαρτησία πήγε περίπατο κανονικά, θύμα κάθε φορά των μικρό- ή μεγαλοσυμφερόντων του εκδότη, που ήθελε να ακκίζεται για ευνόητους λόγους με την εξουσία. Και έτσι οδηγήθηκε αργά αλλά σταθερά στην πλήρη απαξία του...
Υβρις
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ εδώ, στα «ΝΕΑ», το αποφύγαμε αυτό. Και Σαμαρά στηρίξαμε με πάθος και Τσίπρα χειροκροτήσαμε μανιωδώς – πως να ξεχάσω ότι σχεδόν πανηγυρίσαμε την εκλογή του; Μέχρι και το χρώμα του λογότυπου της εφημερίδας αλλάξαμε για πρώτη φορά στα χρονικά – το κάναμε κόκκινο στο χρώμα της φωτιάς. Τέτοια χαρά!
Εμείς, στα «ΝΕΑ»!
Και κάπως έτσι ζαλίσαμε τον κόσμο μας, τους αναγνώστες μας. Τους ρίξαμε σε τρομερό vertigo, γιατί εκείνοι πάντα πίστευαν, και γι' αυτό και μας αγόραζαν ότι είμαστε μια παραδοσιακή εφημερίδα της Κεντροαριστεράς, σταθερά προσηλωμένη στις δημοκρατικές αξίες και ελευθερίες, βαθιά προοδευτική και αδιαπραγμάτευτα φιλευρωπαϊκή.
Ενώ εμείς προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι αυτό που πίστευαν για μας δεν ήταν και τόσο αλήθεια, ήταν μια μαγική εικόνα – στην πραγματικότητα θέλαμε να γίνουμε η απογευματινή εκδοχή της «Αυγής», αλλά ντρεπόμασταν να το πούμε...
Ερμαφρόδιτοι, ευνουχισμένοι, ακρωτηριασμένοι, χάσαμε την επαφή με τον κόσμο μας και ανίσχυροι όπως μείναμε, γίναμε έρμαιο στις μεθοδεύσεις μιας παρέας που δεν έχει ιερό και όσιο και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τις πιο αποτρόπαιες εκδοχές του εκβιασμού για να πετύχει τους σκοπούς της. Να μας υποτάξει!
Γιατί είναι «ύβρις» με την αρχαιοπρεπή έννοια του όρου να εκμεταλλεύεσαι τη σωματική αδυναμία ενός ανθρώπου, ανεξάρτητα από τις δικές του ευθύνες που σου έδωσαν ισχυρό «πάτημα» για να υλοποιήσεις εύκολα και ανεμπόδιστα τους σχεδιασμούς σου...
Εγκυκλοπαιδικά
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ να κάνουμε και με τίποτε μορφωμένους – οι περισσότεροι εξ' αυτών, της γνωστής παρέας του Μαξίμου συμπεριλαμβανομένης, είναι επιεικώς αγράμματοι – μεταφέρω εδώ από το Wikipedia τι σήμαινε «ύβρις» στην αρχαιότητα. Καλόν είναι να το διαβάσουν το απόσπασμα:
«Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.
Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»(ὕβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).
Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὕβρις → ἄτη → νέμεσις → τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλαδή την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.
Οψόμεθα
ΚΑΙ ΤΩΡΑ που φτάσαμε στο τέλος, και επειδή πολλοί με ρωτούν από χθες «τι θα κάνω», σημειώνω απλώς ότι είναι μακρύς ο δρόμος που έχει ανοίξει. Χθες οι τράπεζες, αγνοώντας παντελώς την υπόθεση Μουλόπουλου, κατέθεσαν αίτηση πτώχευσης εν λειτουργία του ΔΟΛ και είναι έτοιμες να αναθέσουν στην εταιρεία Grant Thornton τη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας. Οπότε, οψόμεθα των εξελίξεων...
Σχετικό άρθρο έχει γράψει σήμερα στα Νέα και ο Μιχάλης Τσιντσίνης, στο οποίο διερωτάται: «Στην εποχή του διαδικτυακού κατακερματισμού, πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι θα διασωθεί πολιτικά αν καταφέρει να βάψει με τα χρώματα του ένα παραδοσιακό Μέσο;».
Ακολουθεί το άρθρο:
«Είδη υγιεινής»
Ο Λένιν το έχει οραματιστεί. «Οταν θα έχουμε πια επικρατήσει σε παγκόσμια κλίμακα, νομίζω ότι θα έπρεπε να φτιάξουμε από χρυσάφι τα δημόσια αποχωρητήρια στους δρόμους των μεγαλυτέρων πόλεων του κόσμου». Ο σκοπός του σχεδίου ήταν, βεβαίως, παιδαγωγικός. Να θυμίζει στους λαούς τι πραγματικά αξίζουν οι καπιταλιστικές αξίες -πόσο φτηνός είναι ο χρυσός.
Καμιά φορά, έχει κανείς την αίσθηση ότι παρόμοιες ηροστράτειες ορμές κινούν και τον πρώτο πρωθυπουργό της Αριστεράς. Σαν να έχει βάλει κι ο Τσίπρας σκοπό όχι απλώς να αποκαθηλώσει αλλά να οδηγήσει σε παραδειγματικό ευτελισμό τις αξίες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας: τα αντίπαλα κόμματα, τους θεσμούς, τα μέσα ενημέρωσης.
Αυτή η διαρκής καμπάνια αποδόμησης του «συστήματος» είναι βέβαια ρηχή. Δεν φιλοδοξεί να ανατρέψει, αλλά να υποκαταστήσει το «σύστημα». Είναι όμως ταυτόχρονα και υπερτιμημένη. Στα δύο χρόνια που κυβερνά ο Τσίπρας δεν έχει δείξει ότι μπορεί να γκρεμίσει τα κεκτημένα της τεσσαρακονταετίας που προηγήθηκε και να χρησιμοποιεί μετά λενινικώς τα συντρίμμια για είδη υγιεινής.
Πουθενά αλλού δεν έχει εκδηλωθεί αυτή η αδυναμία τόσο έκδηλα όσο στην αποτυχημένη επίθεση στην τηλεοπτική ενημέρωση. Εκεί φάνηκε ότι οι συριζαϊκές τάσεις καθεστωτισμού είναι καταδικασμένες. Για τρεις λόγους.
Πρώτον, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική ισχύ που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Το κεφάλαιο της λαϊκής της νομιμοποίησης έχει εξαντληθεί. Καθεστώς δεν στήνεται χωρίς κοινωνική βάση.
Δεύτερον, υπάρχουν αντίβαρα που-ενίοτε-λειτουργούν. Δεν είναι μόνο το ΣτΕ. Δεν είναι μόνο η επιτήρηση των δανειστών. Είναι και η ευρωπαϊκή εποπτεία στις τράπεζες που περιορίζει το βεληνεκές των κυβερνητικών παρεμβάσεων.
Τρίτον, η ίδια η ιδέα ότι η πολιτική κυριαρχία περνάει μέσα από τον έλεγχο των Μέσων είναι κάπως παρωχημένη. Τα «συστημικά» media δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν από τη φθορά τα «συστημικά» κόμματα -όχι μόνο στην Ελλάδα, ούτε καν στις ΗΠΑ. Στην εποχή του διαδικτυακού κατακερματισμού, πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι θα διασωθεί πολιτικά αν καταφέρει να βάψει με τα χρώματα του ένα παραδοσιακό Μέσο;
Το ότι αυτή η καμπάνια είναι άκαρπη δεν σημαίνει πως είναι και εντελώς ακίνδυνη. Μπορεί να μην προκαλεί καταστροφή, συσσωρεύει όμως επιμέρους θεσμικές και οικονομικές βλάβες, που θα είναι δύσκολο να αναταχθούν μετά τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οχι, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν προδιαγραφές αυταρχικού καθεστώτος. Εχουν, όμως, εξουσιαστικές εμμονές ικανές να καθηλώσουν τη χώρα σε μία εκτός θέματος διακυβέρνηση. Σε μία διακυβέρνηση που εξαντλείται σε τεχνάσματα για τη διαχείριση και τη διατήρηση της εξουσίας.
Και τέλος ο Μιχάλης Μητσός στις Διαστάσεις γράφει:
«Δεν είμαι εκεί»
«Μην έρχεσαι στον τάφο μου και κλαις. Αρκεί.
Δεν πέθανα. Δεν είμαι εκεί.»
Μέρι Ελίζαμπεθ Φράι
Κάποιες φήμες κυκλοφόρησαν χθες στα σόσιαλ μίντια και τα μπλογκς. Ώρες ώρες, μάλιστα, ήταν έντονες, γινόντουσαν σχεδόν πιστευτές. Χρειάζονται λοιπόν ορισμένες διευκρινίσεις. Εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, φυσικό.
1) Δεν έχουμε πεθάνει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Είναι άτοπο λοιπόν να παρατηρούν διάφοροι ότι ο ΔΟΛ άξιζε καλύτερο τέλος και να κλαίνε, ειλικρινά ή ψεύτικα, στον τάφο μας. Δεν είμαστε εκεί, αλλά εδώ; κρεμασμένοι στα περίπτερα, όχι από τις γραβάτες μας. Απλήρωτοι, αλλά απτόητοι. Αντικειμενικοί; Όχι, σοβαροί. Ανεξάρτητοι; Όχι, ειλικρινείς. Δεν θα γράφαμε έναν λίβελο εναντίον του Ψυχάρη, αν αυτό εννοείτε. Ούτε πριν ούτε τώρα. Αλλά αυτό δεν μας κάνει λιγότερο έντιμους. Ούτε στη «Μοντ» τα βάζει κανείς με τον Μπερζέ.
2) Δεν περάσαμε στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Χθες κάναμε σύσκεψη όπως πάντα, με την ίδια σύνθεση, αποφασίσαμε τα θέματα μας, γράψαμε τις απόψεις μας ελεύθερα. Όσοι υποστηρίζουν λοιπόν, από ενδιαφέρον και αγάπη φυσικά ότι τελειώσαμε, βιάζονται λίγο. Όταν τελειώσουμε, θα το καταλάβετε. Όχι επειδή θα γράφουμε αλλιώτικα. Αλλά επειδή δεν θα γράφουμε καθόλου.
3) Κανένας Μουλόπουλος δεν έχει επέμβει στα κείμενά μας. Όχι ακόμη τουλάχιστον, θα αλλάξει αυτό τις επόμενες ημέρες; θα μας φωνάζει ο κομισάριος και θα μας λέει Τι να γράφουμε; Ο ίδιος το αρνείται. Όπως είπε χθες σε μια συνέντευξή του, «η κριτική απέναντι στην κυβέρνηση θα συνεχιστεί, αυτός είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης». Υπόχρεοι. Έσπευσε να προσθέσει όμως και κάτι άλλο: «Απλώς η κριτική δεν πρέπει να είναι πεζοδρομίου». Τι εννοεί ο ποιητής; Ποιος θα ορίσει το πεζοδρόμιο; Αγνωστο. Προμηνύονται λοιπόν συγκρούσεις. Ποιος θα νικήσει; Και πάλι θα το καταλάβετε. Και θα κανονίσετε την πορεία σας, είναι βέβαιο.
4) Δεν μας εξαγόρασε κανείς, ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά. Κι αν δεν εμφανιστεί σύντομα κάποιος επενδυτής, θα πεθάνουμε, με ή χωρίς Μουλόπουλο. Κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Κάποιοι θα έρχονται στον τάφο μας. Αλλά δεν είμαστε εκεί. Οχι ακόμη
τουλάχιστον.
UPD:
54
ΣΧΟΛΙΑ
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα