Ποιοι πήραν τα βραβεία στο 33ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου

«Είσαι σε μια πόλη στη μέση του Θεσσαλικού κάμπου. Χαμηλοί ρυθμοί, ποδήλατα στους δρόμους, τσίπουρα, και το βράδυ μια σκοτεινή αίθουσα. Κάθε βράδυ, 15 περίπου άνθρωποι που το πρωί μπορεί να είναι δικηγόροι, εργάτες, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, καριερίστες ή νοικοκυρές στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα που δεν χαμογελά μεταμφιέζονται, σπάνε τη λεπτή κλωστή της φαντασίας και σε τραβάνε στον κόσμο του Πιραντέλο, του Καμπανέλλη, του Σαίξπηρ. Νιώθω τυχερός που έμεινα μακριά από την Αθήνα δέκα ημέρες και γινόμουν κάθε βράδυ ένας από αυτούς για δύο ώρες… Και γινόμουν κι εγώ μαζί τους ευτυχισμένος.» Τα παραπάνω λόγια που ανήκουν στο δημοσιογράφο-συγγραφέα και μέλος της Κριτικής Επιτροπής του 33ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας, Μηνά Βιντιάδη, δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν καλύτερα την αύρα, τον αέρα και το συναίσθημα που πρωταγωνίστησαν το τελευταίο δεκαήμερο τόσο στην σκηνή του Κινηματοθεάτρου Καρδίτσας όσο και στα πλακόστρωτα σοκάκια της πόλης. 


Πάνω από 2.000 θεατές παρακολούθησαν τις παραστάσεις του Φεστιβάλ γεμίζοντας την πλατεία και τον εξώστη του κινηματοθεάτρου

Πίσω από την αυλαία, μέσα στα καμαρίνια, πάνω στους δρόμους της τέχνης και κάτω από οποιαδήποτε ανάγκη για χειροκρότημα «κρυβόταν» όλο αυτό το διάστημα ένας άνθρωπος. Αεικίνητος, δοτικός, χαρούμενος, ακούραστος, δουλευταράς, αμετανόητος εραστής του θεάτρου, ο Πρόεδρος της Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Νομού Καρδίτσας, κ. Μανώλης Στεργιόπουλος. Το πρόσωπο που κάθε αρχή της άνοιξης αντικρίζει το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου σαν την αναγκαία αποτοξίνωση του χειμασμένου από την άχρηστη ένταση οργανισμού των συμπατριωτών του. Σαν το αντίδοτο απέναντι σε ένα λόγο αρτηριοσκληρωτικό, σαν την επιστροφή στις χαμένες πατρίδες μας, σαν τον αντίλαλο των λόγων του τεράστιου Κουν: «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μιαν αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…»
Αυτός ο ψυχικός, ο μαζικός, ο αληθινός, ο συγκινητικός κόσμος αποτέλεσε τις τελευταίες δέκα ημέρες την ψυχή της Καρδίτσας. Παλμός της οι δεκάδες ερασιτέχνες ηθοποιοί που με δικά τους έξοδα και με δική τους δουλειά στοιχημάτισαν στο απέραντο σύμπαν της τέχνης όχι για να κερδίσουν έπαθλα και βραβεία αλλά για να προβληματίσουν, να ψυχαγωγήσουν και να μεταδώσουν τη φλόγα του θεάτρου πάνω σε μία ελληνική σκηνή που φλέγεται από καθημερινά αδιέξοδα και ψυχολογικά τέλματα. Ήταν συγκινητικό να τους βλέπεις κάθε βράδυ να μπαίνουν σε ρόλους ζωής κι ύστερα να τους ακούς να σου διηγούνται ιστορίες από τις επίπονες πρόβες και την ανθρώπινη θέληση που όλα τα μπορεί. Ήταν μοναδικό να αντικρίζεις στα μακιγιαρισμένα πρόσωπά τους την δική σου «άλλη πλευρά», χαμένη εικόνα, ισοπεδωμένη μορφή απ’ την πίεση του χρόνου και της κλισαρισμένης σου ζωής. Ήταν τουλάχιστον ελπιδοφόρο να αισθάνεσαι την δύναμη τους να σκάει πάνω σου σαν χαστούκι και μέσα σου σαν ανάσα αποσυμπίεσης. Ήταν μια άλλη ζωή σε μια άλλη πόλη. Εκεί όπου οι άνθρωποι αγαπούν την τέχνη, μισούν τα άγχη, καλημερίζουν, χαμογελούν και βολτάρουν στους δρόμους πάνω σε ποδήλατα: «Υπάρχει μια εικόνα, ένα σταθερό μοτίβο που επανέρχεται πάντα μέσα μου: η χρήση ποδηλάτου από γέροντες, είτε βρέχει με την ομπρέλα στο χέρι είτε χωρίς αυτήν με ένα μπαστούνι στην παλάμη του ενός χεριού. Η εικόνα από τις κυρίες με τσάντες και τακούνια, η εικόνα παιδιών, η εικόνα από δυο ρόδες που τρέχουν λεύτερες. Γι’ αυτό, κι όποτε έρχομαι σ’ αυτή την πόλη ανεβάζω πάντα στο διαδίκτυο εικόνες με τις καλύτερες ποδηλατικές διαδρομές…», ήταν τα λόγια του σκηνοθέτη και μέλους της κριτικής επιτροπής, Βασίλη Κυρίτση στο ερώτημα ποια ήταν η πιο θεατρική σκηνή από το ταξίδι του στο 33ο Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας, κομμάτι μιας άλλης ζωής, που βίωσε και ο ηθοποιός-σκηνοθέτης και επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής Παύλος Βησσαρίου: «Το αληθινό σφίξιμο του χεριού-Αγάπη-Βήμα-Γαλήνη-Δοτικότητα-Ελπίδα-Ζωή-Ηρεμία-Θαλπωρή-Ικανοποίηση-Καλοσύνη-Λεπτότητα-Μοναδικότητα-Νιρβάνα-Ξεπέρασμα-Όνειρο-Πάθος-Ρόδι-Σκέψη-Τατουάζ-Υμνος-Φως-Χαρά-Ψάξιμο-Ωραία. Αυτά τα συναισθήματα λέξεων χαράχτηκαν μέσα μου…»  


Ο κ. Μανώλης Στεριόπουλος, Πρόεδρος της Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Νομού Καρδίτσας απονέμει το βραβείο καλύτερης παράστασης στην κυρία Κική Αυγουστάτου

Σ’ αυτήν εδώ την ιστορία, σ’ αυτό εδώ το ταξίδι πολιτισμού, δεν έχει σημασία η πρωτιά, ούτε τα βραβεία . Νικητές ήταν όλοι διότι σε ένα Πανελλήνιο Φεστιβάλ που δεν χαίρει καμίας κρατικής υποστήριξης αλλά γεννιέται απ’ την ψυχή επίμονων διοργανωτών και καθημερινών ανθρώπων, το δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα ανήκει σε όλους τους και αποτελεί υπόθεση των πάντων. Τι θα θυμάμαι για πάντα από αυτό το ταξίδι; Την καλοσύνη των ανθρώπων, την αναβίωση της χαμένης μας ανεμελιάς, την δύναμη της τέχνης, τα ποδήλατα στους δρόμους, την προσπάθεια των ανθρώπων, την επίτευξη του αδυνάτου, τη συγκίνηση των ηθοποιών, την αγωνία των διοργανωτών, το γλυκό τσίπουρο, τις απέραντες κοιλάδες που δεν γνωρίζουν τις ανηφοριές και τις απότομες κατηφόρες της δικής μας ζωής. Θα θυμάμαι τα λόγια του σκηνογράφου και μέλους της κριτικής επιτροπής Αντώνη Χαλκιά: «Καράβι είναι το Φεστιβάλ που σχίζει νερά κι ελευθερώνει γλάρους σ’ αυτήν την πόλη. Σινιάλο περιμένω για το επόμενο, απ’ τα πουλιά!».


Ο Δήμαρχος Καρδίτσας Φώτης Αλεξάκος απονέμει τιμητικό βραβείο στον Μίλτο Πασχαλίδη 

Θα θυμάμαι τα αμακιγιάριστα πρόσωπα των ηθοποιών, τα χαμόγελα των διπλανών μου τις μοναδικές φωνές των παιδιών του Μουσικού Σχολείου Καρδίτσας που μαζί με τον Μίλτο Πασχαλίδη έριξαν την αυλαία του 33ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συγκλονιστική φωνή του πιτσιρικά με το ποντιακό τραγούδι, την υπόσχεση πως «και του χρόνου θα είμαστε εδώ» και τα τραγουδιστά λόγια του Μίλτου: «Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω/ τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα / όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω / κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο…»


Ο δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Μηνάς Βιντιάδης απονέμει το βραβείο επιλογής κειμένου στην κυρία Μαρία Πιττακίδη, εκπρόσωπο του Θεατρικού Ομίλου Άνδρου

 Αναλυτικά τα βραβεία:

Βραβείο Καλύτερης Παράστασης:
Στο έργο «Του Κουτρούλη ο γάμος» του Αλέξανδρου – Ρίζου Ραγκαβή που παρουσίασε η Θεατρική Ερασιτεχνική Ομάδα Ν.Π.Δ.Δ. ΄΄Δημήτρης Βικέλλας΄΄ Δήμου Κηφισιάς
Βραβείο Σκηνοθεσίας: 
Στο έργο «Ποιος σκότωσε τον William» της Λίλιαν Δημητρακοπούλου που παρουσίασε η Θεατρική Ομάδα Πάτρας «ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ». 
Βραβείο Επιλογής Κειμένου: 
Στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη που παρουσίασε ο Θεατρικός Όμιλος Άνδρου
Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου: 
Στον Μιχάλη Τσικαλάκη που ερμήνευσε το ρόλο του Κουτρούλη στο έργο «Του Κουτρούλη ο γάμος»
Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου: 
Στην Μαρία Δαλδαβάνη που ερμήνευσε το ρόλο της Μώντ στο έργο «Χάρολντ και Μώντ»
Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου: 
Στον Στάθη Τσιγάνη που ερμήνευσε το ρόλο του Γκόμπελ στο έργο «Ψέμα στο ψέμα» του Anthony Neilson 
Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου: 
Στην Βιβή Ζαφείρη που ερμήνευσε το ρόλο της Παραμάνας στο έργο «Δόνια Ροζίτα» 
Βραβείο Σκηνογραφίας:
Στους σκηνογράφους Ασημάκη Στρατόγιαννη και Βασίλης Ρουτζομάνη για το έργο «Ποιος σκότωσε τον William»
Βραβείο Ενδυματολογίας:
Στην ενδυματολόγο Ριντ Θεώνη για το έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη 
Βραβείο Μουσικής Σύνθεσης:
Στον Δημήτρη Λέκκα για την μουσική σύνθεση του έργου «Του Κουτρούλη ο γάμος»
Βραβείο Μουσικής Επιμέλειας:
Στον Μιλτιάδη Παπλά για την μουσική επιμέλεια του έργου «Ποιος σκότωσε τον William» 
Βραβείο Χορογραφίας – Κίνησης:
Στην Άννα Ανυφαντάκη για την χορογραφία του έργου «Του Κουτρούλη ο γάμος»


Ο σκηνοθέτης κ. Βασίλης Κυρίτσης απονέμει το βραβείο σκηνοθεσίας στον κ. Γιώργο Νταλιάνη, ηθοποιό και μέλος του Δ.Σ. της Θεατρικής Ομάδας Πάτρας «Υποκριτές»

ΕΠΑΙΝΟΙ: 
1) Στην κ. Ρίτα Στρατίκη για τον ρόλο της κ. Σιρέλι στο έργο «Έτσι είναι … αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο
2) Στον Οδυσσέα Γκοτζαμάνη για τον ρόλο του Μπλαντ στο έργο «Ψέμα στο ψέμα» του Anthony Neilson
3) Στην Έφη Τζαβάρα για τον ρόλο της Νάνσυ Μαρς στο έργο «Χάρολντ και Μώντ» του Κ. Χίγκινς 
4) Στη Βιβή Γκίκα για τον ρόλο της Αγιόλα στο έργο «Δόνια Ροζίτα» του Λόρκα 
5) Στη Νίτσα Γεωργοπούλου για τον ρόλο της Ροζίτα στο έργο «Δόνια Ροζίτα» του Λόρκα 
6) Στην Σταματία Κατσιώτου – Χλη για τον ρόλο της Καραγκιόζαινας στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» 
7) Στον Γιώργο Μαλταμπέ για τον ρόλο του Κολοκοτρώνη στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» 
8) Στον Σταύρο Σολακάκη για τον ρόλο του Τυπάλδου στο έργο «Ποιος σκότωσε τον William» 
9) Στον Γιώργο Τικόπουλο για τον ρόλο του Ασημάκη στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Βραβείο Κοινού 
ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 88,60% στη Θεατρική Ομάδα «Γραμμών Τέχνης» Πάτρας που παρουσίασε το έργο «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» του Γιώργου Κωνσταντίνου


Η ηθοποιός Χριστίνα Μαντέση που παρουσίασε με επιτυχία το 33ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου με την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Φεστιβάλ Φωτεινή Γούσιου


Η αφίσα του 33ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου