O Πάνος Λάμπρου αποχαιρετά την ακτιβίστρια της ΛΟΑΤ κοινότητας Ευαγγελία Βλάμη

Με ένα κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εποχή το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Λάμπρου αποχαιρετά την ακτιβίστρια των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤ κοινότητας Ευαγγελία Βλάμη, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα.  Υπό τον τίτλο «Για την Ευαγγελία Βλάμη: Ένας άνθρωπος που έβλεπε μακριά», ο Πάνος Λάμπρου γράφει: 


Δεν ξέρω τι ήθελε η Ευαγγελία Βλάμη να πούμε στην κηδεία της. Δεν είχε πει τίποτα, τουλάχιστον σε μένα. Μπορεί να προτιμούσε τη σιωπή, ίσως τα έργα, τις πράξεις. Αλλά, νομίζω, δεν ταιριάζει η σιωπή στην Ευαγγελία, ούτε οι κραυγές.
Πώς, όμως, να μιλήσεις για έναν άνθρωπο σαν αυτήν; Να μου πεις, μόνο για τους γάμους στην Τήλο να γράψεις, φτάνει. Φτάνει;

Για όσους δεν ξέρουν: η Ευαγγελία Βλάμη της ΟΛΚΕ ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στους πρώτους ομόφυλους γάμους στην Τήλο. Και δεν πρωτοστάτησε απλώς, ήταν η ίδια που φόρεσε, ας πούμε, το νυφικό, ανοίγοντας δρόμο, προκαλώντας, απαιτώντας, διεκδικώντας. Ήταν η γυναίκα που είπε «τώρα είναι η ώρα, όχι αύριο, όχι μετά από χρόνια». Και ας έδειχναν όλα ότι θα ήταν μια χαμένη μάχη. Μόνο που η μάχη αυτή μόνο χαμένη δεν ήταν. Η Ευαγγελία ήταν λεσβία φεμινίστρια, ήταν ο άνθρωπος του δρόμου, της διαδήλωσης, της καθημερινής υπεράσπισης των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Αυτά και άλλα πολλά, τι να πρωτογράψεις για την Ευαγγελία;

Τον Μάρτη του 2008 ήρθε και μας βρήκε στην «Εποχή». Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Ζήσαμε λες και ήμασταν σε παρανομία και πιστέψτε με, ήμασταν σε απόλυτη παρανομία. Η Ευαγγελία «στρατηγός», ο άνθρωπος που αναποδογύρισε τον κόσμο, που τον έκανε ανάκατα, που μπέρδεψε τις αρχές, που με τη στάση, το θάρρος της διαμόρφωσε συνειδήσεις, που ανάγκασε ακόμα και δύσπιστους, συντηρητικούς, ίσως και ομοφοβικούς να σιωπήσουν ή να βάλουν την ουρά στα σκέλια. Τι να πουν;

Νιώθω υπερηφάνεια που η εφημερίδα μας, η Εποχή μας, ήταν η πρώτη και η μοναδική μέχρι στιγμής, που δημοσίευσε την αναγγελία για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών. Νιώθω συγκίνηση, όταν στο μυαλό μου έρχονται οι στιγμές εκείνου του ταξιδιού. Στιγμές έντασης, αγωνίας, στιγμές υπερηφάνειας και παρανομίας…

Όμως το θέμα μας είναι η Βλάμη, η Ευαγγελία. Γι’ αυτήν μιλάμε σήμερα. Τη θυμάμαι στο Θησείο, στο πρώτο παράνομο ραντεβού, όταν μας είπε για το σχέδιο. Τη θυμάμαι σε συνεντεύξεις να τα βάζει με θεούς και δαίμονες, να υπερασπίζεται το αυτονόητο, τον εαυτό της, τα νέα παιδιά που με βάση τη διαφορετική σεξουαλική τους συμπεριφορά δέχονταν μπούλινγκ στο σχολείο, στη γειτονιά, στις παρέες. Τη θυμάμαι στις συναντήσεις μας, το πείσμα, την αποφασιστικότητα, την αισιοδοξία, το θυμό της. Τη θυμάμαι στο αεροπλάνο, καθώς πηγαίναμε στη Ρόδο για την Τήλο, τις συνεννοήσεις μας, τους φόβους για εισαγγελική παρέμβαση, το γέλιο της τελικά. Τη θυμάμαι νύφη στο δημαρχείο, πάνω στη Χώρα, την ικανοποίηση που εντέλει όλα πήγαν καλά, τα είχαμε καταφέρει, τις συνεντεύξεις, την επιστροφή, τα νέα σχέδια για νομική αναγνώριση του πολιτικού γάμου και για ομόφυλα ζευγάρια.

Δεν ξέρω ποιες ήταν οι τελευταίες της σκέψεις. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι αυτός ο άνθρωπος έβλεπε μακριά. Θα ήθελα να παρακολουθήσουμε τη ματιά της, το διορατικό της βλέμμα. Και θα ήθελα, θα θέλαμε, νομίζω, πολλοί και πολλές από εμάς να γίνει πράξη τώρα και όχι σε κάποιο απώτερο μέλλον αυτό που η ίδια η Ευαγγελία, χρόνια πριν, έκανε πράξη με ακτιβισμό.
Άλλωστε, πολλές φορές, πριν αναλάβει η Πολιτεία, έχουν οι ίδιοι οι άνθρωποι πάρει τη ζωή τους στα δικά τους χέρια.