Ο Βασίλης, η Μαρία, ο Παναγιώτης και η Κέλλυ δεν βρίσκουν δουλειά...

Πέρα από τις  εκθέσεις των ευρωπαϊκών μηχανισμών που προβλέπουν μια παρατεταμένη περίοδο ύφεσης για την ελληνική οικονομία, βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, της σύγχρονης κοινωνικής μάστιγας που πλήττει ήδη τους Έλληνες όλων των ηλικιών.  

Νέοι άνθρωποι που  βλέπουν να χάνουν τις δουλειές τους και μαζί με αυτές τα όνειρά τους για επαγγελματική σταδιοδρομία και για οικογενειακή αποκατάσταση είναι η μία μόνο πλευρά του νομίσματος.  

Η άλλη είναι οι συμπολίτες μας που μετρούν ήδη πολλά χρόνια στο μεροκάματο και οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους σε μια ηλικία που η αγορά εργασίας τους κατατάσσει απευθείας στο περιθώριο.  

Τέσσερις άνθρωποι που πέρασαν την πόρτα του ΟΑΕΔ, τέσσερεις ιστορίες της καθημερινότητας μίλησαν στο protothema gr. περιγράφοντας την καθημερινότητα ενός ανέργου στα χρόνια του ΔΝΤ. 

«Εδώ και έναν μήνα πάει που έχασα τη δουλειά μου. Δούλευα οδηγός σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Έχω χτυπήσει αμέτρητες πόρτες και η απάντηση που παίρνω διαρκώς είναι η γνωστή. «Θα σας ειδοποιήσουμε» εξηγεί στο protothema gr. ο κύριος Βασίλης Ζάχος, ο οποίος στα 55 του χρόνια και πατέρας τριών παιδιών βρέθηκε χωρίς δουλειά.  

«Ευτυχώς δουλεύει η γυναίκα μου, αλλιώς θα είχαμε καταστραφεί. Από την δεύτερη μέρα που απολύθηκα, ψάχνω για δουλειά. Και είμαι επαγγελματίας οδηγός. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχω μεγάλο πρόβλημα να βρω δουλειά. Παρ’όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα» 

Η ίδια ζοφερή πραγματικότητα πνίγει και τους νέους ανθρώπους. Μια πραγματικότητα σκληρή που απομυζά  ακόμα και την τελευταία ρανίδα από τις ελπίδες που μπορεί να τρέφει κάποιος που μόλις εισέρχεται στην αγορά εργασίας. 

 

«Είμαι άνεργη εδώ  και 15 μέρες. Στη δουλειά που ήμουν  διώξανε πολύ κόσμο και ακόμα  θα διώξουνε περισσότερους. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω από εδώ και  πέρα» εξηγεί στο protothema.gr η κυρία Μαρία Τσιρίκου, η οποία στα 29 της χρόνια αναγκάζεται να επιβιώνει με τα 455 ευρώ του επιδόματος ανεργίας του ΟΑΕΔ, αφού έχασε τη δουλειά της σαν ιδιωτική υπάλληλος μεγάλης εταιρίας εισαγωγής αυτοκινήτων «Δεν είμαι πια καθόλου αισιόδοξη για το μέλλον. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω» 

Μισό μήνα μετρά  ήδη στην ανεργία ο κύριος Παναγιώτης Τσιρόπουλος, που δούλευε υπάλληλος  σε κατάστημα εσωρούχων στην Αθήνα. «Εντάξει, αποχώρησα μεν από τη δουλειά μου για προσωπικούς  λόγους, αλλά πλέον δεν υπάρχει  τίποτα για να βρω. Θα μου πεις, τώρα βρήκες εποχή να αποχωρήσεις για προσωπικούς λόγους, αλλά έτυχε... Ή μάλλον έπρεπε! Δουλειά άρχισα να ψάχνω προτού καν φύγω από την προηγούμενη, αλλά απλά δεν υπάρχει τίποτε εκεί έξω. Ευτυχώς που δεν έχω οικογένεια» 

Την ίδια σκληρή κατάσταση στην αγορά εργασίας περιγράφει και η κυρία Κέλλυ Σωτηροπούλου, η οποία στα 22 της χρόνια απολύθηκε από μεγάλο κατάστημα εμπορίας ειδών πληροφορικής. «Ψάχνω για δουλειά εδώ και 10 μήνες. Δεν επικοινωνούνε καν τα αφεντικά. Αφήνω βιογραφικά και προφανώς καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.» δηλώνει στο protothema. gr  η κυρία Σωτηροπούλου. «Σε μία μόνο δουλειά που με πήραν τηλέφωνο με ήθελαν να δουλεύω τουλάχιστον για δύο μήνες απλήρωτη, μέχρι να δουν αν και εφόσον τους κάνω για να με πληρώσου. Τραγικά πράματα.» 

Συνήθως ακούμε ότι  η ανεργία έχει φτάσει στο 12% ή  ότι οι άνεργοι πρόκειται να φτάσουν  τις 700.000 και άλλα σχετικά.  

Πίσω όμως από τα νούμερα, υπάρχουν οι καθημερινές ιστορίες αγωνίας και απελπισίας... 

Υπάρχουν οι άνθρωποι!