Βίκυ Χατζηβασιλείου: “Έχω προγραμματιστεί να είμαι πρώτη”

Η Βίκυ Χατζηβασιλείου ζει ανάμεσα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στα αεροδρόμια, όπως λέει χαριτολογώντας. Ωστόσο, όπου κι αν βρίσκεται, όσο πανικόβλητη ή ήρεμη κι αν είναι μία ημέρα της, φροντίζει πάντα να την ξεκινά με ένα καλό, περιποιημένο πρωινό. Συνομιλώντας με την έμπειρη δημοσιογράφο και τηλεπαρουσιάστρια, ακούγοντας τον λόγο, μα και τις μεγάλες, καμιά φορά αταίριαστες με τον φαινομενικά larger than life χαρακτήρα της παύσεις της, καταλαβαίνεις πως είναι από τους ανθρώπους που δίνουν σημασία και αντλούν ενέργεια από τα μικρά και τα καθημερινά της ζωής: “Μ’ αρέσει να δίνω σημασία στις λεπτομέρειες. Πιστεύω ότι πολλά “μικρά” μαζί τίποτα, κάνουν μία μεγάλη διαφορά”. 

Την εβδομάδα που μας πέρασε η Βορειοελλαδίτισσα δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια ξεκίνησε τη 12η σεζόν της εκπομπής με την οποία ταυτίστηκε όσο με καμιά άλλη, του “Πάμε Πακέτο”. Ήταν λίγες μόνο ημέρες πριν από την πρεμιέρα όταν συνομιλήσαμε και η αγωνία της για την πολυσυζητημένη αλλαγή ημέρας προβολής της εκπομπής της -κάθε Τετάρτη, στις 22.00 στον Alpha- ήταν πρόδηλη. “Έχω μία αγωνία για το πόσο ο κόσμος έχει αντιληφθεί την αλλαγή στην ημέρα της εκπομπής. Υπάρχει μία σύγχυση. Όπου έχω πάει, στο σούπερ μάρκετ, στην αγορά, στην προπόνηση, στα μαγαζιά, το αντιλαμβάνομαι”, λέει. Της επισημαίνω πως μάλλον θετικό δείγμα είναι ότι ο κόσμος την προσεγγίζει και της μιλά. “Πιστεύετε ότι αρκεί να ενημερώνω εγώ κατά μόνας το κοινό μου για την αλλαγή;”, ανταπαντά γελώντας. Προφανώς η πολυθρύλητη πλέον αλλαγή ημέρας της προβολής του “Πάμε Πακέτο” στον Alpha την έχει πειράξει. Ή μήπως όχι; “Δε με έχει πειράξει η αλλαγή, με έχει αναστατώσει. Εσείς ξέρετε κάποιον που μετά από δώδεκα χρόνια εκπομπής θα επιθυμούσε να αλλάξει ημέρα;”, αναρωτιέται, προφανώς ρητορικά. 

Αλήθεια, όμως, πώς ξεκίνησε η επαφή της με το συγκεκριμένο τηλεοπτικό concept, που εν πολλοίς τη χαρακτήρισε; “Εγώ ήμουν στην ενημέρωση. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου έκανα μία εκπομπή για την υγεία στον Alpha και συνεργαζόμουν με το δελτίο ειδήσεων. Μου πρότειναν από το κανάλι να κάνω κάτι δικό μου στην ψυχαγωγία. Μου ακούστηκε περίεργα. Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την ενημέρωση. Όμως μου έδειξαν κάποιες προτάσεις που είχαν, δε μου άρεσε καμία, παρά μόνο το τότε “Έχεις Γράμμα”. Τους είπα ότι αν έκανα μία ψυχαγωγική εκπομπή, θα ήταν αυτή. Γιατί έχει στοιχεία δημοσιογραφικά, έχει έρευνα, επιχειρηματολογία, διαχείριση. Έτσι ξεκίνησε το “Έχεις Γράμμα” που αργότερα εξελίχθηκε στο “Πάμε Πακέτο””, εξιστορεί. Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνει να διατηρεί ζωηρό το ενδιαφέρον του κοινού, να ανανεώνει τη σχέση των τηλεθεατών με την εκπομπή της. “Δε νομίζω ότι εγώ κάνω κάτι ιδιαίτερο. Εναλλάσσονται οι ανθρώπινες ιστορίες. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία στη δική μας δημιουργία είναι ότι τίποτα δεν είναι ποτέ προκαθορισμένο. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες ζωής, όχι για μυθοπλασία. Είναι κάτι που a priori ενέχει το στοιχείο της ανατροπής και της απρόσμενης εξέλιξης. Η ανάγκη των ανθρώπων να βρεθούν με οικεία ή σημαντικά πρόσωπα της ζωής τους δε θα αλλάξει ποτέ. Γιατί όλοι κάπου ανήκουμε, από κάπου ερχόμαστε”, λέει. Άραγε η ίδια έχει βρεθεί ποτέ στη θέση να επιστρατεύσει τον μηχανισμό της εκπομπής της προκειμένου να ανταμώσει ξανά ή να επανασυνδεθεί με κάποιον δικό της άνθρωπο; “Δεν έχει τύχει να βρεθώ στη θέση να αναζητήσω κάποιον. Σίγουρα αν ήταν ζητούμενο ζωής, θα το είχα κάνει. Έστω κι αν έπρεπε να βγω στην εκπομπή μου”, απαντά.  



Παράλληλα με την τηλεπαρουσίαση, η Βίκυ Χατζηβασιλείου καταπιάνεται εδώ και πολλά χρόνια με ζέση με θέματα υγείας και well being. Έχει μάλιστα δημιουργήσει το site και το app Όμορφα Μυστικά. Ποια ανάγκη την οδήγησε εκεί; “Από μικρή ενδιαφερόμουν για το κομμάτι του well being. Θυμάμαι ότι αγόραζε η μαμά μου το περιοδικό “Γυναίκα” κι εγώ το πρώτο πράγμα που κοιτούσα ήταν τα θέματα υγείας και ευεξίας. Μετά στο μεταπτυχιακό μου έκανα ιατροδικαστική, πράγμα που με έφερε ακόμη πιο κοντά στο κομμάτι της υγείας. Θεωρώ ότι είναι το ελάχιστο που οφείλει καθένας στον εαυτό του στο πέρασμά του από τη ζωή: να τον φροντίζει και να τον αγαπάει. Όταν το κάνει αυτό θα είναι καλύτερος και για τους υπόλοιπους γύρω του”. Η συγκεκριμένη φράση έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όταν εκφέρεται από τα χείλη μιας γυναίκας, η οποία, όπως παραδέχεται, δεν ήταν ανέκαθεν συμφιλιωμένη με τον εαυτό της. “Όχι, δεν αγαπούσα τον εαυτό μου πάντα. Όψιμα άρχισα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι. Ήμουν ένα παιδί που πάντα έπρεπε να αποδεικνύει ότι είναι ικανό. Και πάντα παιδευόμουν πολύ. Ήμουν πάντα πρώτη μαθήτρια, ήμουν πάρα πολύ καλή αθλήτρια, έμαθα μόνη μου κιθάρα, γιατί στο Κιλκίς όπου μεγάλωσα, δεν υπήρχαν ωδεία, έμαθα μόνη μου να ζωγραφίζω. Η μαμά μου ήταν αρκετά απαιτητική. Προσπαθούσα να είμαι τέλεια, να δείχνω ότι είμαι ένα παιδί που τα καταφέρνει και άρα αξίζει να αγαπηθεί”. Της λέω πως ακόμη και σήμερα η εικόνα που δίνει είναι εκείνη μιας γυναίκας που θέλει να είναι πάντα πρώτη. Με διορθώνει. “Δεν ξέρω αν θέλω απαραίτητα να είμαι πρώτη, γιατί είναι πολύ κουραστικό. Όμως έχω προγραμματιστεί να είμαι αυτό. Είναι πάρα πολύ κουραστικό να πρέπει κάθε χρόνο να αποδεικνύεις πως είσαι η πρώτη μαθήτρια. Δεν ξέρετε τι άγχος περνούσα γι’ αυτό. Τι ξενύχτι και τι πόνο”. 

Σκέφτομαι πως συζητώντας ξεφεύγουμε από την τυπικότητα της συνέντευξης και ιχνηλατούμε στις παρυφές της ψυχανάλυσης. Γελάει. “Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση, αλλά έχω διαβάσει πολύ. Έχω κάνει σεμινάρια αυτογνωσίας. Από τότε που έχασα τον πατέρα μου ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Χωρίς την αυτογνωσία δεν υπάρχει αυτοσεβασμός και χωρίς τον αυτοσεβασμό δεν υπάρχει εξέλιξη. Όλα εκεί καταλήγουν: στο να αγαπήσεις και να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Αλλιώς κάνεις τα ίδια λάθη. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου γι’ αυτό που είναι, για το τόσο που μπορεί, για το μέχρι εκεί που φτάνει, θα συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια λάθη. Κι όσο εκπέμπεις σε αυτή τη συχνότητα, θα καλείς και τους λάθος ανθρώπους στην ζωή σου”, καταλήγει. Αν, πάντως, στη ζωή της χρειάστηκε χρόνος και σε βάθος αναθεωρήσεις για να βρει την ισορροπία, στα επαγγελματικά της λέει πως τα πράγματα είχαν πάντα τη δική τους ροή. “Στη δουλειά μου δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα. Όλα είχαν μια ροή. Με δυσκολίες βέβαια, με πολύ κόπο και με πάρα πολλή δουλειά. Εγώ έκανα όλα τα βηματάκια, ανέβαινα σιγά σιγά. Δεν πήδηξα καμιά σκάλα ολόκληρη. Ξεκίνησα από το ρεπορτάζ του δρόμου με το μικρόφωνο στο χέρι, συνέχισα στο δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, πέρασα ένα ένα τα στάδια της αξιοκρατικής αναρρίχησης”. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως το επάγγελμα που ακολούθησε η πτυχιούχος της Νομικής με μεταπτυχιακό μάλιστα στην Ιατροδικαστική ήταν προϊόν τυχαίας εκλογής. “Η δημοσιογραφία προέκυψε τυχαία. Άκουσα έναν παιδικό οικογενειακό φίλο να κάνει εκπομπή στο δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και σκέφτηκα πόσο ωραίο, καινούργιο και διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα. Μέχρι τότε υπήρχε μία μουντή μιντιοκρατία στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Οπότε προσπάθησα να μπω για ένα χαρτζιλίκι στον σταθμό. Θυμάμαι δούλευα για 50.000 δραχμές τον μήνα. Ξεκίνησα για ένα χαρτζιλίκι και έμεινα μια ζωή στα media”, λέει. 

Σε κάθε περίπτωση η δουλειά ποτέ δε στάθηκε τροχοπέδη στην οικογενειακή ευτυχία της, ούτε την κληροδότησε με ενοχές απέναντι στα παιδιά της. Τουναντίον. “Ήμουν πάντα αφιερωμένη στην οικογένειά μου. Δεν έλειψε χρόνος από τα παιδιά μου. Τα χόρτασα και με χόρτασαν. Δουλέψαμε πολύ τη σχέση μαμάς-παιδιού κι εγώ κι εκείνα. Σε όλα τα επίπεδα. Καμία απολύτως ενοχή δεν έχω. Ήμουν πολύ δοτική μαμά και εξακολουθώ να είμαι στο μέτρο που το επιτρέπουν οι ηλικίες των γιων μου”, επισημαίνει. Ο λόγος της Βίκυς Χατζηβασιλείου διαπνέεται από μία σιγουριά για τις αποφάσεις, τις επιλογές, για τη στάση αλλά και τη δράση της. Προφανώς αυτό δικαιολογείται από το γεγονός πως πιστεύει βαθιά πως τα έχει καταφέρει στη ζωή της καλύτερα απ’ όσο υπολόγιζε ως παιδί. Όσο για το μάθημα που έχει πάρει ως εργαζόμενη γυναίκα στον άσπονδο και σκληρό κόσμο των media; “Συνέχισε να κάνεις αυτό που νιώθει η ψυχή σου κι αυτό που λέει το ένστικτό σου. Και μείνε ο εαυτός σου. Κυρίως αυτό. Είναι δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο. Αφού τα κατάφερα εγώ, καθένας μπορεί”.