Οι άνθρωποι που δούλευαν για το ... παρελθόν

 

Είναι φανερό ότι τα ΜΜΕ, κατέχουν την κατ΄ εξοχήν μορφή λόγου (γραπτού ή προφορικού) που ασχολείται με την επικαιρότητα. Περιγράφουν και αναλύουν τα τρέχοντα γεγονότα. Έτσι οι δημοσιογράφοι, νομίζω, είναι οι κύριοι εκφραστές του σήμερα, για να μην πω του τώρα. Οι καθηγητές για παράδειγμα, μόνο σε προχωρημένα θέματα έρευνας ασχολούνται με το σήμερα και το προάγουν, ενώ στην διδασκαλία τους ασχολούνται με όχι τόσο, όσο οι δημοσιογράφοι, επίκαιρα θέματα. Και αυτό ενισχύεται για καθηγητές ορισμένων ειδικοτήτων, γιατί άλλοι είναι ξεχασμένοι στο παρελθόν πχ οι Βυζαντινολόγοι (οι Ιστορικοί γενικότερα) , οι Θεολόγοι κα. 

Έτσι, υπάρχει  μια κατηγορία συγκεκριμένων  ανθρώπων της Επιστήμης, οι οποίοι ασχολούνται  και εργάζονται για το παρελθόν. Και τούτο είναι αποδεκτό. Μια άλλη κατηγορία εργαζομένων που ασχολούνται, αναγκαστικά, με το παρελθόν είναι, πολλές φορές, οι δικαστικοί. Υποθέσεις παίρνουν χρόνια, άλλοτε περιέργως, άλλοτε πρακτικά αποδεκτό. Μάλιστα πολλές φορές, δεν αρκεί ο χρόνος εργασίας για το αποτέλεσμα της δίκης, μα μετά από πολλά χρόνια ξαναρχίζει η δίκη. Τυπικό παράδειγμα στη χώρα μας η υπόθεση Πόλκ. Τελευταία κάποιοι ενδιαφέρονται να επαναληφθεί η Δίκη των Έξι στο Γουδί, το 1922. Με το πρόσφατο παρελθόν εργάζονται, όπως είναι γνωστό, οι λογιστές. Καλύπτουν συνήθως μια χρονική περίοδο ενός έτους εκτός αν είναι Ορκωτοί, οπότε πιθανόν να καλύψουν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, υπό έλεγχο. 

Αναπτύσσεται , λοιπόν, μια παρελθοντολογία, σε μια εποχή, μη ρομαντική, μη ευαίσθητη, άλλοτε επιβεβλημένη και άλλοτε όχι. Και τούτο γιατί η παρενθοντολογία αυτή έχει σαν αποτέλεσμα ένα από -συντονισμό του παρόντος, μια έλλειψη προγραμματισμού για το μέλλον. 

Όμως υπάρχει  και μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που εργάζονται για το παρελθόν, όχι αναγκαστικά επειδή αυτό είναι η επιλογή τους.

Τελευταία γίνεται  πολύς λόγος για τον Δημόσιο  Τομέα και τους εργαζόμενους σε αυτόν. Γίνεται συχνή αναφορά ότι ο Δημόσιος Τομέας  λειτουργεί, με πελατειακές σχέσεις (μια εύηχη προσέγγιση του όρου «ρουσφέτι»). Δεν γίνεται όμως συχνή αναφορά στο ρηθέν ότι «βρίσκει τον μπελά του όποιος δουλεύει στο Δημόσιο»(!!).

Δεν γνωρίζω  αν η ρήση αυτή είναι μια διαπίστωση ή είναι μια απειλή. Πρόβλημα βέβαια κότας-αυγού , αφού αν το σκεφθείτε ενέχει και μια απειλή: αν δεν θες να έχεις προβλήματα, εσύ ο εργαζόμενος στο Δημόσιο, μην δουλεύεις. Αν δουλεύεις, θα διαπιστώσεις ότι θα  έχεις προβλήματα. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος ότι μια πρόταση της μορφής : όποιος εργάζεται αποδοτικά στο Δημόσιο αμείβεται ή υπάρχει ηθική αναγνώριση για όσους εργάζονται στο δημόσιο ή προάγονται πάντα όσοι εργάζονται αποδοτικά στο Δημόσιο, κλπ κλπ., δεν είναι μια αποδεκτή λογική πρόταση στην Χώρα μας.

 Άρα η εργασία  στο Δημόσιο Τομέα , δίνεται  η εντύπωση, ότι είναι αποτρεπτική. Διαπιστώθηκε όμως, με έκπληξη θα έλεγα, ότι πολλοί από τους Δημοσίους Υπαλλήλους ήθελαν να δουλέψουν! Ήταν οι ευσυνείδητοι απόφοιτοι  Λυκείου. Ήταν αυτοί που κόπιασαν για ένα πτυχίο και ήθελαν (άκουσον, άκουσον) να το τιμήσουν. Ήταν αργότερα αυτοί που είχαν ένα Μεταπτυχιακό, και δεν είχαν γίνει τεμπέληδες, αν είναι δυνατόν. Είναι, κοντά στους άλλους και εκείνοι που με κόπο και μόχθο απέκτησαν ένα Διδακτορικό και πήγαν να δουλέψουν στον Δημόσιο Τομέα (πχ Τράπεζα της Ελλάδος, Νοσοκομεία κα). Τι να τους κάνουν όλους αυτούς? Δεν φθάνει που τους προσέλαβαν, τους δίνανε και το κάτι τις τους, θέλανε και να δουλέψουν! Άντε και κάμποσοι από αυτούς να γίνουν συνδικαλιστές, οπότε νόμιμα δεν δουλεύουν ή δουλεύουν για ότι τους πουν. Οι άλλοι?

Και τότε, εκεί κάπου στη δεκαετία του ’80 άρχισαν να υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις επίλυσης του προβλήματος. Οι ισολογισμοί καθυστερούσαν πάνω από χρόνο (πχ ασφαλιστικοί φορείς για χρόνια χωρίς ισολογισμό), οι Στατιστικές άρχισαν να μένουν πίσω (πχ στη δεκαετία του ΄90 η Στατιστική της Εκπαίδευσης ήταν και μέχρι 8 χρόνια πίσω, οι απογραφές ’80,΄90, 2000 ΔΕΝ έδωσαν αποτελέσματα ), οι εφορίες έμεναν πίσω στα ανείσπρακτα, τα δικαστήρια φούσκωσαν από πλήθος περιπτώσεων, η Αστυνομία κυνήγαγε για χρόνια τους ίδιους και τους ίδιους, όλοι ασχολούντο με το παρελθόν. Ήταν και αυτή μια κάποια λύση. Όσοι θέλουν να δουλέψουν στο Δημόσιο βάλτους να δουλεύουν για το….παρελθόν. Οπότε και ευχαριστημένοι είναι ότι δουλεύουν και δεν μας ενοχλούν.

Οι Άνθρωποι που δούλευαν για το….παρελθόν. Οι άλλοι λαοί της Ευρώπης και της Β. Αμερικής σχεδιάζουν το μέλλον, εργάζονται για το παρόν και το μέλλον και ο Δημόσιος Τομέας των Ελλήνων δουλεύει για το παρελθόν : να συγκεντρώσουν τα ανείσπρακτα, να ελεγχθούν οι παρανομίες του παρελθόντος κλπ

Δεν υπήρξε αντίσταση? Δεν θέλησαν να δουλέψουν για  το παρόν? Υπάρχουν παραδείγματα  θράσους. Ένα τέτοιο ήταν ότι απρόσμενα  η τέως Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΕ), μέσα στον ευτελισμό της, εργάσθηκαν άοκνα και, ώ του θαύματος, την απογραφή του 1990 την περάτωσαν το 1993. Εν πάσει περιπτώσει δεν ήταν και τόσο άσχημα. Όμως το 1993 υπήρχαν εκλογές και η απογραφή κατέγραφε νέα πληθυσμιακά δεδομένα. Άρα αν ακολουθείτο έπρεπε να αλλάξει ο χάρτης των βουλευτικών εδρών.

Επανάσταση. Ήταν δυνατόν? Έτσι ο αρμόδιος υπουργός την γύρισε πίσω γιατί είχε βρει…λάθη. Οι άνθρωποι έπρεπε να δουλεύουν για το παρελθόν χωρίς να επηρεάζουν το παρόν και ενδεχομένως το μέλλον (ίσως ο τότε εκλεγείς Πρωθυπουργός το 1993 να είχε δυνατότητα εκλογής ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας).

Τώρα που τα πάντα αναμοχλεύονται, δεν γνωρίζω αν  επιθυμούν να συνεχίσουν οι Δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται για το παρελθόν. Δεν έχω ακούσει καμιά επιβράβευση εργαζόμενου ή παρακίνηση ή αποτροπιασμό για το ειδεχθές «όποιος δουλεύει στο Δημόσιο βρίσκει το μπελά του». Η αλήθεια είναι ότι αν προσπαθήσετε να το μεταφράσετε θα δυσκολευθείτε, οπότε ίσως να είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό στην ΕΕ.

Το μόνο που αναφέρεται στα διάφορα ΜΜΕ καθημερινά είναι πως θα πάρουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι σύνταξη, δηλαδή πως ΔΕΝ θα δουλεύουν στο ΜΕΛΛΟΝ!