«Ελλάδα: οι δρόμοι της ελπίδας»: Αμήχανοι ανάμεσα σε δύο Ελλάδες

Μια σημαντική διεθνής διοργάνωση για το μέλλον και τις προκλήσεις της Ελλάδας πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Ίδρυμα Σταυρός Νιάρχος, σε συνεργασία με το γαλλικό περιοδικό Le Nouvel Observateur και την Καθημερινή.

Στο φόρουμ «Ελλάδα: οι δρόμοι της ελπίδας» συμμετείχαν 30 ομιλητές. Ανάμεσα στα διάφορα πάνελ συζήτησης ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η παρουσίαση της «πιο ελπιδοφόρας Ελλάδας». Τη συζήτηση ξεκίνησε ο Υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο οποίος προέβαλε μια κάπως εξωραϊσμένη εικόνα, με όλους τους δείκτες να είναι θετικοί, μαζί και με την προοπτική ευημερίας της χώρας και των Ελλήνων. Κατά τον κ. Υπουργό, οι ξένες επενδύσεις τρέχουν, υπάρχει θεσμικός εκσυγχρονισμός, το επενδυτικό κλίμα γίνεται πιο θετικό, η χώρα πραγματοποιεί ένα ψηφιακό άλμα.

Οι ξένοι συμμετέχοντες παρακολουθούσαν τη διερμηνεία από την ομιλία του Υπουργού σχεδόν ενθουσιασμένοι.

Μέχρι που ήρθε η ώρα για έναν επόμενο ομιλητή, τον κ. Νίκο Δρανδάκη,  Διευθύνοντα Σύμβουλο της Beat (πρώην Taxibeat), της εταιρείας που εδώ και καιρό είναι η ζωντανή απόδειξη πως η Ελλάδα δεν αγαπά την καινοτομία και δεν θέλει την ψηφιακή επανάσταση. Η Beat έχει βρεθεί στην κορυφή της διεθνούς πρωτοπορίας στην ηλεκτρονική διαμεσολάβηση για μεταφορές επιβατών και πρόσφατα εξαγοράστηκε από τον παγκόσμιο κολοσσό Daimler. Έχει όμως βρεθεί και στο στόχαστρο όσων δεν επιθυμούν να υπάρξει οποιοσδήποτε εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα και προτιμούν να πατούν φρένο και να βάζουν διάφορα θεσμικά και γραφειοκρατικά εμπόδια σε κάθε καινούργια προσπάθεια. Αν και ο ίδιος δεν αναφέρθηκε στην «κυβερνητική πολεμική» που έχει αναπτυχθεί εναντίον της καινοτομίας στις αστικές μετακινήσεις με ταξί, η παρουσία του και μόνο αρκούσε για να θυμίσει ότι το σύστημα ακόμα δεν θέλει, ούτε επιτρέπει να βγούμε έξω από τα μικρά κουτιά της σκέψη μας.
Ακολούθησε, μεταξύ άλλων ομιλητών, ο κ. Νίκος Αναστασίου της Epexyl, μιας εταιρείας που έχει κατασκευάσει κάθε ξύλινο κομμάτι στην Εθνική Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη, αλλά και το Hudson Yards στη Νέα Υόρκη, το υψηλότερο συγκρότημα κατοικιών του δυτικού ημισφαιρίου,  καθώς και τις νέες όπερες του Mumbai στην Ινδία και του Ανώι στο Βιετνάμ, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ταϊπέι, το νέο δικαστικό μέγαρο στο Παρίσι, αλλά και την υπεράκτια επέκταση του Μονακό και την ανακατασκευή του Four Seasons στη Δομινικανική Δημοκρατία. O κ. Αναστασίου, ο οποίος έχει μεταμορφώσει, μαζί με τον αδερφό του και την ομάδα τους, τη μικρή οικογενειακή βιοτεχνία που κληρονόμησε κυριολεκτικά σε μια παγκόσμια βιομηχανία που δουλεύει σε 4 ηπείρους, τόνισε ότι «οι λύσεις δεν προκύπτουν ακολουθώντας την πεπατημένη. Οι ίδιοι δρόμοι δεν θα μας βγάλουν σε άλλους προορισμούς. Χρειάζεται να σκεφτούμε διαφορετικά και να δουλέψουμε με επιμονή για να κάνουμε την Ελλάδα από χώρα δυσκολιών, χώρα ευκαιριών, υπερβαίνοντας την κρίση». Μάλιστα στα πηγαδάκια μετά την ομιλία του έλεγε για τις μεγάλες φορολογικές ευκαιρίες που δημιουργούν άλλες χώρες για να προσελκύσουν επενδύσεις, την ώρα που στη χώρα μας αυξάνονται διαρκώς οι φορολογικοί συντελεστές. Εξηγούσε πόσο πιο εύκολα κλείνονται και κυρίως γίνονται οι δουλειές στο εξωτερικό, κυρίως στις ΗΠΑ, την ώρα που στην Ελλάδα η γραφειοκρατία φέρνει σε απόγνωση τους επιχειρηματίες.

Έτσι, ο μεν υπουργός μιλούσε για «ψηφιακή επανάσταση» και «προσέλκυση επενδύσεων» οι δε ομιλητές, που περιέγραφαν το δικό τους success story, κόντρα στην κρίση, εξηγούσαν ότι τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Και οι ακροατές αυτού του σουρεάλ διαλόγου βρέθηκαν μετέωροι ανάμεσα σε δύο Ελλάδες, σε εκείνη που διακηρύσσει και σ’ εκείνη που υλοποιεί. Σ’εκείνη που αρκείται στα όμορφα λόγια και σε εκείνη που δεν σταματά μέχρι να τα κάνει πράξη. Αυτή η διάσταση ίσως εξηγεί και γιατί σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κρίση στη χώρα συνεχίζουμε να ψάχνουμε τους δρόμους της ελπίδας και δεν είμαστε ήδη στις λεωφόρους των λύσεων.