Θήβα: Στο σκοτάδι εξαμελής οικογένεια με ανάπηρα παιδιά

Πρωινή ανάρτηση στο facebook από τον επικεφαλής του Κινήματος “Δεν πληρώνω”, Λεωνίδα Παπαδόπουλο. Γράφει πως “πριν από λίγο μίλησα τηλεφωνικώς με έναν 47χρονο άνδρα, ο οποίος ζει σε τραγική κατάσταση μαζί με την γυναίκα του και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, με 300 ευρώ το μήνα. Η ΔΕΗ τους έκοψε εχθές το ρεύμα. Τα δύο από τα τέσσερα παιδιά είναι δίδυμα και πάσχουν από το σύνδρομο Apert...” Γράφει πολλά ακόμα. Για την απάθεια των ιθυνόντων και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, για την καταδίκη αυτού του ανθρώπου σε μια ζωή στο σκοτάδι, για την ταφόπλακα που βάζει το κράτος στην εν λόγω οικογένεια. Γράφει όσα δεν μπορείς να αντέξεις να διαβάζεις...

Ζωή σαν θάνατος...

Ψάχνω αυτόν τον άνθρωπο. Τον βρίσκω. Η φωνή του περήφανη, οι λυγμοί από το κλάμα του αντίλαλος της ταπεινωμένης μας κοινωνίας. “Σας ευχαριστώ βαθιά”, είναι τα πρώτα του λόγια, η υποχρέωση να τον ακούσω φαντάζει τώρα κάτι παραπάνω από επιτακτική ξεπερνώντας τα στενά όρια του επαγγελματισμού: “Με λένε Νίκο και είμαι 47 ετών. Ζω στη Θήβα μαζί με τη γυναίκα μου και τα τέσσερα παιδιά μας. Η μεγάλη μας κόρη είναι στα δεκαεπτά, τα δίδυμα κοριτσάκια μας στα 15 και ο μικρός μας γιος μόλις τριών ετών. Το 2002, ο Θεός μάς χάρισε άλλο ένα παιδάκι, ένα αγοράκι, αλλά μας το πήρε πίσω δύο ημέρες μετά τη γέννησή του. Σήμερα, μου τηλεφώνησαν από το νεκροταφείο και μου είπαν ότι πρέπει να μεταφέρω τα κόκαλα του παιδιού μου σε οστεοφυλάκιο. Δεν έχω άλλο κουράγιο, δεν έχω άλλη δύναμη.” Του λέω ότι πρέπει να την βρει, πως πίσω του υπάρχουν άλλα τέσσερα παιδιά και μία γυναίκα, ότι μπορεί να καταφέρει πολλά.

Μοιάζει να μην το πιστεύει, ακούγεται σαν να φοβάται να το πιστέψει: “Τα πράγματα για εμάς είναι τόσο δύσκολα που μόνο ένα θαύμα μπορεί να αναστρέψει την κατάστασή μας”, λέει και συνεχίζει: “Οι δίδυμες κόρες μου γεννήθηκαν με ένα σπάνιο σύνδρομο, το λεγόμενο Apert το οποίο κατατάσσεται σε εκείνα που σχετίζονται με τις διαταραχές κατασκευής της κεφαλής ενώ δεν έχουν άκρα από τον καρπό και κάτω. Το πρώτο τους χειρουργείο το έκαναν πριν κλείσουν το πρώτο έτος της ζωής τους, μέχρι σήμερα έχουν κάνει 37 χειρουργεία ενώ στις 20 Μαΐου είναι προγραμματισμένο το επόμενο χειρουργείο στο Παίδων “Αγία Σοφία” μήπως και οι γιατροί καταφέρουν να “τραβήξουν” κάποιο δαχτυλάκι ώστε να μπορούν τουλάχιστον να πιάνουν ένα ποτήρι. Μέσα σε όλα αυτά εχθές το πρωί η ΔΕΗ μας έκοψε το ρεύμα αφήνοντάς μας στο σκοτάδι. Πήγα στην ΔΕΗ στη Θήβα, βρήκα την προϊσταμένη αλλά μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Ότι εφόσον είχα αφήσει απλήρωτες δύο δόσεις (Απριλίου – Μαΐου) θα πρέπει να πληρώσω το ποσό των 2000 ευρώ προκειμένου να γίνει επανασύνδεση _ 500 ευρώ για τις δύο απλήρωτες δόσεις, 500 ευρώ για τον τρέχοντα λογαριασμό και ακόμη 1000 ευρώ προκειμένου να γίνει νέα ρύθμιση. Τρελάθηκα. Τους είπα ότι δεν μπορώ, πως είναι αδύνατον, μου απάντησαν ότι λυπούνται. Στη συνέχεια έψαξα να βρω τον κύριο Αδαμίδη, τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ, ο οποίος μέσω κάποιας γραμματέως του μου διαμήνυσε ότι δεν γίνεται τίποτα και πως θα πρέπει να βρω αυτά τα χρήματα. Πού να τα βρω; Πώς να τα βρω; Από ποιον να τα βρω; Η ζωή μου καταστράφηκε πριν από τρία χρόνια κι από τότε ζω την οικογένειά μου με τη βοήθεια της εκκλησίας. Δεν έχουν αισθήματα αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχουν ψυχή; Τίποτα πια δεν υπολογίζουν; Ισοπέδωσαν τις δουλειές μας και τώρα μας πετούν στο δρόμο και στο σκοτάδι...Αν θέλουν να μας σκοτώσουν ας το κάνουν μία ώρα αρχύτερα να τελειώνει το μαρτύριο μας. ”

“Δεν ζητώ ελεημοσύνη. Δουλειά ζητώ. Σας εκλιπαρώ...”

Ο Γολγοθάς του κυρίου Νίκου ξεκινά πριν από τρία χρόνια όταν το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν ως εργάτης έβαλε λουκέτο. Έκτοτε, τα μόνα χρήματα που λαμβάνει από το κράτος ως επίδομα για τα δύο παιδιά του ανέρχονται στο ποσό των 620 ευρώ ανά δίμηνο, ήτοι 310 ευρώ το μήνα: “Προσπάθησα πολλές φορές να βρω δουλειά αλλά δεν τα κατάφερα. Στον ΟΑΕΔ μου λένε ότι είμαι μεγάλος για δουλειά, όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Με 300 ευρώ το μήνα παλεύω να ζήσω την οικογένειά μου, να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις που γεννούνται από την κατάσταση της υγείας των διδύμων και να πληρώσω τις δόσεις ενός δανείου που είχα πάρει για το σπίτι μου το 2008 από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Όχι, δεν τις πληρώνω τις δόσεις γιατί δεν έχω να τις πληρώσω. Ναι. Κινδυνεύω να χάσω κάποια στιγμή και το σπίτι και τη ζωή μου ολάκερη”.

Όσο μιλάει, οι ερωτήσεις στερεύουν σε αντίθεση με την περηφάνεια και την απόγνωση αυτού του ανθρώπου: “Δεν ζητώ ελεημοσύνη, δουλειά ζητώ. Ό,τι να΄ναι, όπου να'ναι. Αν κάποιος άνθρωπος μπορεί να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά θα του χρωστάω αυτό το καλό σε όλη μου τη ζωή. Το ρεύμα το επανασύνδεσαν τα παιδιά από το κίνημα “Δεν Πληρώνω”, αλλά για πόσο; Δεν θέλουμε να ζούμε εις βάρος του κράτους, αλλά όταν το κράτος μάς οδηγεί σε αδιέξοδο πείτε μου ποιο δρόμο να πάρουμε...” Δεν έχω απάντηση. Μπροστά σ' αυτή την τραγικότητα δεν χωράνε απαντήσεις παρά μόνον πράξεις και η ελπίδα πως για την περίπτωση του κυρίου Νίκου, στη θέση του ανύπαρκτου κράτους μπορεί να μπούνε άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο...