Ιf you tweet just follow me... LOL

Να ’μαστε πάλι στους τρελούς ρυθμούς του φθινοπώρου. Μπορεί στην Αθήνα το καλοκαιράκι να αντιστέκεται, το Παρίσι, όμως, από της Παναγίας και μετά φόρεσε τον μελαγχολικό του μανδύα με τα πρωτοβρόχια και το πρώτο στρες του Σεπτεμβρίου. Το θερινό τοπίο κρυφοχαμογελά με φωτογραφίες στο laptop και ένα σκισμένο εισιτήριο φέριμποτ στην κωλότσεπη του τζιν. Εικόνες τόσο πρόσφατες και τόσο μακρινές.

Να ’μαι ξανά στην πόλη που γεννήθηκα, να διαβάζω εφημερίδα στην Place de la Concorde και να ακούω ελληνικό ραδιόφωνο στο iPhone να μιλάει για την κίνηση στην Κηφισίας, όντας στο πόδι απ’ τα χαράματα να τρέχω από το ένα στούντιο στο άλλο σαν τρελός δίχως ζουρλομανδύα. Αλήθεια, τρέχουμε ή μας τρέχουν; Ακολουθούμε ή μας ακολουθούν; Πάντα συνδεδεμένοι και πάντα αλλού.

Αμφιλεγόμενο συναίσθημα ο νόστος: στην αρχή σε νανουρίζει, στην πορεία σε καταβροχθίζει. Ο καθένας βλέπει, σκέφτεται και κάνει το μακρύ του και το κοντό του, στο Παρίσι δεν ενδιαφέρει κανέναν ο ανασχηματισμός της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και στην Αθήνα οι βασικές απελάσεις των Γάλλων Αθίγγανων προς τη Ρουμανία δεν συγκινούν καθόλου την κοινή γνώμη. Το πρωί πίνω καφέ με την Εύα Μέντες στο «Ritz», ενώ εσύ κάνεις ουρά να πληρώσεις τον καταραμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, το μεσημέρι τρώω τη βροχή της ζωής μου χωρίς ομπρέλα πριν φτάσω στον οδοντίατρο για απονεύρωση κι εσύ πίνεις το καφεδάκι σου ξένοιαστος στο καλοκαιρινό Φάληρο.

Ο καθείς με την πορεία του, ο καθείς με τη ζωή του. Το βράδυ τρώω σε μια πιτσαρία κοντά στην Οπερα, παρηγορώντας έναν κολλητό που τον παράτησε η γκόμενα γιατί την απάτησε μεθυσμένος το καλοκαίρι, κι εσύ σερφάρεις στο Ιντερνετ και μιλάς στο skype για ποδόσφαιρο πριν βγεις για ουισκάκι στην παραλιακή. Στην ουσία δεν υπάρχει προνομιακή ζωή, κατά βάθος όλοι την ίδια ζούμε. Μια ιδέα είναι όλα, μια και συμβαίνουν στο μυαλό μας. Οι συνεργάτες μου στο γαλλικό ραδιόφωνο μου άνοιξαν λογαριασμό στο Twitter.

Εκεί όπου η ζωή σου γίνεται ένα απέραντο ριάλιτι, κανένας επώνυμος έτσι και τον ρωτήσεις δεν θα παραδεχτεί ότι twittάρει. Ε, το πολύπολύ να σου πει ότι το κάνουν, και καλά, οι συνεργάτες του. Οι περισσότεροι, δε, θα υποστηρίξουν ότι θέλουν να κρατήσουν την καθημερινότητά τους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, πως δεν τους ενδιαφέρει η διαφήμιση κ.λπ. κ.λπ., ενώ στην ουσία είναι οι πρώτοι που αναπαράγουν ψεύτικες ιστορίες και στημένα ρεπορτάζ με παπαράτσι. Μέχρι στιγμής εγώ βρήκα τη χαρά μου.

Με τρελαίνει η αμεσότητα του Twitter. Με εξιτάρει και συγχρόνως με ιντριγκάρει να ακολουθώ στιγμές ζωής Ελλήνων ενώ βρίσκομαι στο Παρίσι. Να μοιράζομαι ψηφιακά ένα κομμάτι ζωής άγνωστων φίλων. Νέοι άνθρωποι, που έχουν απομακρυνθεί οι περισσότεροι από τον ξύλινο λόγο της πολιτικής, που δεν βλέπουν σχεδόν καθόλου τηλεόραση, που δεν ασπάστηκαν ακόμα τον μονόδρομο οικογενειακών υποχρεώσεων, νέοι άνθρωποι που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν, θυμωμένοι, ερωτευμένοι, ξεχασμένοι, που αντιστέκονται παρά ταύτα και μιλάνε για όλους και για όλα έξω από τα δόντια χωρίς υποκρισία. Νέοι άνθρωποι που εργάζονται, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται και το παλεύουν. Ανθρωποι μονάχοι, ενωμένοι σε μια παγκόσμια ψηφιακή κοινότητα.

Ορισμένοι προχωρούν πονηρά, μεταμφιεσμένοι, άλλοι εμφανίζονται δίχως όπλα και πανοπλίες, οι περισσότεροι φωτογραφίζονται με το πιο σέξι προφίλ τους για να είναι πιο δυνατοί, πιο μοναδικοί, ανεπανάληπτοι και άνετοι, ενώ όλοι κρύβουν κάτω από τα πλήκτρα μια γλυκόπικρη μελαγχολία. Στο Twitter μοιράζεσαι τη ζωή σου με χιλιάδες followers και το βράδυ πας για ύπνος μόνος. Για να είμαι ειλικρινής με συγκινεί που κάθε μέρα διαβάζω μηνύματα από Ελληνόπουλα που μου γράφουν στο nikosofficiel.

Με συγκινεί που προσπαθούν να μεταφράσουν, να καταλάβουν, να γίνουν ένα με το παγκόσμιο δίκτυο και το γαλλικό κοινό που με παρακολουθεί τόσα χρόνια τώρα. Μου αρέσει που δεν κλαίνε τη μοίρα τους και συνδέονται ακομπλεξάριστοι στα δίκτυα της παγκόσμιας κοινωνίας. Ο χειμώνας θα είναι δύσκολος και το ξέρω. Εάν η προηγούμενη γενιά έχασε τον εαυτό της, αυτοί δεν δέχονται να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους ή τη σκιά τους. Σε αυτά τα παιδιά που είναι πάντα γελαστά LOL και γελασμένα :(, στην πιτσιρικαρία των smilies και των blogs υπόσχομαι ότι έστω και από μακριά θα τους στέλνω πάντα δύναμη και ένα ειλικρινές χαμόγελο.