Μετά την παραίτηση μέσα σε λίγες ώρες των δύο Αντιδημάρχων του Δήμου Μαραθώνα, Δήμητρας Λαμπαρού και Βασίλη Τσουπράς, όπως έγινε γνωστό ανεξαρτητοποιείται και η δημοτική σύμβουλος της παράταξης του Ηλία Ψινάκη, Αναστασία Παππά.
Η κυρία Παππά σε δήλωση της αναφέρει πως η διοίκηση του Ηλία Ψινάκη διαλύεται υπό το βάρος των ευθυνών, ενώ μεταξύ άλλων ζητά και την παραίτηση του Δημάρχου Μαραθώνα.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο irafina.gr, αναλυτικά η κυρία Παππά στην επιστολή της αναφέρει:
Η διοίκηση Ψινάκη διαλύεται υπό το βάρος των ευθυνών τους. Οι ώρες συνεχίζουν να είναι κρίσιμες όμως και κάποιος οφείλει να διαχειριστεί την καταστροφή.
Η πρότασή μου είναι η εξής:
1. Παραίτηση Δημάρχου.
2. Παραίτηση Αντιδημάρχου Πολιτικής Προστασίας για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τις κρίσιμες εκείνες ώρες την κατάσταση αλλά και για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την Πολιτική Προστασία, γενικά.
3. Παραίτηση της Προέδρου της ΚΕΔΜΑ, για τον τρόπο που δεν συντονίζει τα όσα συμβαίνουν στην πρώην αμερικανική βάση και την απίστευτη και ανιδιοτελή προσφορά του κόσμου.
4. Παραίτηση όσων έχουν καταλάβει καίριες θέσεις ευθύνης και δη έμμισθες και με τον τρόπο άσκησης διοίκησής τους παρέδωσαν το Δήμο στο χάος.
Κλείσιμο
5. Μετά την παραίτηση όλων των ανωτέρω και από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου, να πάρουν τη θέση τους οι επιλαχόντες, νέα πρόσωπα.
6. Μετά την εισδοχή νέων μελών, να διαχειριστούμε διαπαραταξιακά την κρίση αυτή, προκειμένου να βοηθήσουμε συντεταγμένα, οργανωμένα και με ενότητα, τους συμπολίτες και τον τόπο μας να ανακάμψουν.
Οι ώρες είναι κρίσιμες και χρειάζεται επιτέλους γνώση, ικανότητα και αποφασιστικότητα.
Αναλυτικά η επιστολή ανεξαρτητοποίησης της κα. Αναστασίας Παππά:
Προς:
1. κ. Ηλία Ψινάκη, Δήμαρχο Μαραθώνος, επί κεφαλής παράταξης «Πολίτες» 2. κ. Αιμίλιο Ρεΐσογλου, Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Μαραθώνος 3. κ.κ. Δημοτικούς Συμβούλους Δήμου Μαραθώνος της παράταξης «ΠΟΛΙΤΕΣ» 4. κ.κ. Ανεξάρτητους Δημοτικούς Συμβούλους και Δημοτικούς Συμβούλους της αντιπολίτευσης.
Πριν τέσσερα χρόνια πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με τα κοινά θέλοντας να προσφέρω στον τόπο που μεγάλωσα και αγαπώ. Αντιμετώπισα την εκλογή μου, όχι μόνο ως τιμή, γιατί είναι μεγάλη τιμή να σε επιλέγουν οι συμπολίτες σου, αλλά κυρίως ως μία τεράστια ευθύνη που ήθελα όμως να επωμιστώ. Πίστευα ότι θα μπορούσα να εργαστώ για λογαριασμό όλων μας και να βοηθήσω στο να πάει ο Δήμος μας ένα βήμα πιο πέρα.
Παρά τις ηχηρές διαφωνίες μου με τον τρόπο που διοικούσε ο Δήμαρχος και οι συν αυτώ, παρά τα σκάνδαλα τα οποία είχα πάντοτε το θάρρος να καταγγέλλω, παρά το γεγονός ότι όσοι ανέλαβαν θέσεις ευθύνης μετέβαλαν την παράταξη από έναν πολιτικό φορέα διοίκησης σε ένα λούνα παρκ ανταλλαγής τίτλων, συνέχισα σε αυτό που θεωρούσα αξιοπρεπή στάση ευθύνης. Συνέχισα να δουλεύω πιστεύοντας ότι με άκοπη προσπάθεια κάτι θα μπορούσα να προσφέρω προς όφελος των συνδημοτών μου. Η ανικανότητα όμως αυτών που εκβιάζοντας, γλείφοντας και δημιουργώντας ίντριγκες και εξαιτίας της ανικανότητας και της αδιαφορίας του Δημάρχου κατέλαβαν καίριες θέσεις ευθύνης, νίκησε.
Απογυμνώθηκαν πλήρως με το χειρότερο δυνατό τρόπο για τον τόπο μας. Όπως είχε προβλέψει για άλλη εθνική μας τραγωδία ο ποιητής που δυστυχώς είναι πάλι επίκαιρος. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι η θέση μου ως Δημοτικής Συμβούλου με κάνει διαφορετική από οποιονδήποτε, αντίθετα με πολλούς «συναδέλφους» που αισθάνθηκαν ξαφνικά «Πλανητάρχες». Η φράση που άκουσα στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο «Αυτός είναι πόλεμος, και είμαστε εμείς (οι πολίτες) και εσείς (η δημοτική αρχή)» με τσάκισε! Ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα θεωρούμουν εχθρός για συμπολίτες, φίλους, δικούς μου ανθρώπους, λόγω ανικανότητας άλλων.
Ούτε στο χειρότερό μου εφιάλτη δε φανταζόμουν ότι τα πράγματα θα έφταναν σε τούτη την τραγική κατάληξη. Είχα και έχω βαθιά συναίσθηση ότι η πολιτική και η διοίκηση δεν είναι να κορδώνεσαι ότι κατέχεις ένα τίτλο και να παίρνεις το μισθό. Η διοίκηση είναι δουλειά. Δύσκολη δουλειά. Είναι άνθρωποι που σου εμπιστεύονται τη ζωή τους και την ευημερία τους.
Αυτή η εμπιστοσύνη προδόθηκε άγρια από το δήμαρχο και τους ανθρώπους που επέλεξε να τοποθετήσει στις καίριες θέσεις διοίκησης, ακριβώς γιατί δεν κατάλαβαν ότι διοίκηση δε σημαίνει δηλώσεις σε κανάλια και φωτογραφίες στα social media, αλλά σοβαρός σχεδιασμός εκ των προτέρων, τόσο για ομαλές συνθήκες, όσο και για ακραίες. Δεν έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα σήμερα να θρηνούμε την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Είμαι οργισμένη. Αδυνατώ να δεχθώ ότι αυτοί οι άνθρωποι με πρώτον το δήμαρχο και τους αυλοκόλακές του θα συνεχίσουν να διοικούν την πόλη μου και ότι θα διαχειριστούν μία τέτοια κρίση τη στιγμή που απέτυχαν παταγωδώς να την εμποδίσουν ή να την απομειώσουν. Πάντα ήμουν το «μαύρο πρόβατο» της παράταξης, γιατί έβλεπα, έκρινα, μιλούσα. Αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος «παράταξη» βέβαια για μία παρέα που συναλλάζει τίτλους σαν τα πουκάμισα μην γνωρίζοντας τι να τους κάνει και μη γνωρίζοντας πώς να τους διαχειριστεί. Ο κατάλληλος όρος είναι τσίρκο. Δεν μπορώ στιγμή πλέον να θεωρούμαι έστω και τυπικά μέλος αυτού του τσίρκου λοιπόν, που έχει την ευθύνη για την τραγωδία που ζούμε όλοι. Η ζωή μας, ο τόπος μας άλλαξε και όχι με τον τρόπο που υποσχεθήκαμε όταν αναλάβαμε καθήκοντα, με ευθύνη του δημάρχου και των συνεργατών του.
Υπάρχουν σοβαρές ευθύνες τόσο για αυτό που συνέβη όσο και για αυτό που συμβαίνει τώρα. Έχει ευθύνη ο αντιδήμαρχος πολιτικής προστασίας για όσα τραγικά συνέβησαν τη Δευτέρα. Είναι υπόλογος στις οικογένειες που θρηνούν απώλειες. Έχει ευθύνη η πρόεδρος της ΚΕΔΜΑ για το χάος που έχει δημιουργηθεί εκεί. Η απάντησή της, να αναθέσει το «συντονισμό» σε «ειδικό» η οποία βαρύνεται ήδη με έναν αποτυχημένο και πολυέξοδο ημιμαραθώνιο. Κι έχει την κύρια ευθύνη ο δήμαρχος για όλα! Προσωπικά, έχω ήδη αναλάβει πρωτοβουλία μαζί με άλλους συναδέλφους – έγκριτους νομικούς, να αποδοθούν και οι νομικές ευθύνες εκεί που αναλογούν.
Ευτυχώς, νέοι άνθρωποι της περιοχής μας και όχι μόνο δραστηριοποιήθηκαν και ανέλαβαν πρωτοβουλίες πέρα και έξω από το Δήμο και τον κρατικό μηχανισμό που δε λειτούργησε. Συνεννοήθηκαν, συντόνισαν τη δράση τους – στο βαθμό του εφικτού χωρίς κεντρικό σχέδιο – αυτοοργανώθηκαν και έχουν υποκαταστήσει τον ανύπαρκτο δήμο ακόμα και σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις του όπως η εκκαθάριση των καμένων περιοχών. Οι συμπολίτες μας κάνουν ότι μπορούν, οργανώνονται και δουλεύουν. Και οι πρωτοβουλίες τους φτάνουν μέχρι το σημείο που πρέπει να απευθυνθούν στο Δήμο για οτιδήποτε. Κι εκεί πέφτουν πάνω σε τοίχο. Οι άνθρωποι που «διοικούν» δε μπορούν να πάρουν την παραμικρή απόφαση, δε μπορούν να υποστηρίξουν οποιαδήποτε δράση, αποτελούν μόνο εμπόδιο στη δράση. Είναι χαρακτηριστικές οι απαντήσεις που μου δίνουν οι εθελοντές, κουνώντας το κεφάλι, κάθε φορά που εμφανίζεται η ανάγκη να επικοινωνήσουν για κάποιο ζήτημα με κάποιον «υπεύθυνο» του δήμου.
Αλλά είναι και χαρακτηριστικά τα φοβισμένα πρόσωπα αυτών των ίδιων «δημοτικών αρχόντων» – αυλοκολάκων του Ψινάκη στην έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Τρομαγμένα βλέμματα υπό το βάρος της ευθυνοφοβίας τους και την οργή του κόσμου.
Είναι αυτονόητο ότι δε μπορώ πια να είμαι μέρος αυτού του τσίρκου. Γιατί πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε αυτούς που δε μπορούν να επωμιστούν ούτε τις ευθύνες τους και τους εθελοντές που πραγματικά προσφέρουν ανιδιοτελώς και κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Νομίζω η επιλογή είναι αυτονόητη, όπως ήταν πάντα για μένα.
Είμαι με αυτούς που παλεύουν, που προσπαθούν να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται», με αυτούς που γεννούν την ελπίδα μέσα από τις στάχτες. Είμαι με αυτούς που μετουσιώνουν τον πόνο και την αγωνία σε αγάπη και φροντίδα.
Είμαι με αυτούς που όλες αυτές τις μέρες μοιραστήκαμε πόνους, κόπους, αγωνίες, που μπορεί πριν να ήμασταν απλώς φίλοι, γνωστοί αλλά τώρα πια μας ενώνει κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι που μόνο άνθρωποι που έχουν περάσει μέσα από τις ίδιες δοκιμασίες καταλαβαίνουν. Και είμαι σίγουρη ότι θα είμαστε μαζί και αύριο, όπου χρειαστεί.
Με την επιστολή μου αυτή δηλώνω και τυπικά πλέον την ανεξαρτητοποίησή μου από την παράταξη «ΠΟΛΙΤΕΣ» του Ηλία Ψινάκη. Παραμένω ανεξάρτητη δημοτική σύμβουλος και θα συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον τόπο μου και φυσικά να βρίσκομαι και να βοηθάω τούτες τις δύσκολες ώρες όπου χρειαστώ, στους Σταθμούς που έχουν δημιουργηθεί, στους δρόμους, οπουδήποτε οι συμπολίτες μου έχουν ανάγκη. Εκεί που είναι ο φυσικός μου χώρος, εκεί που είναι οι δικοί μου άνθρωποι, εκεί που μπορώ να ζω, να προσφέρω, να αναπνέω. Εκεί που ανήκω. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.
Η bwin γι’ ακόμα μια χρονιά ανοίγει την αγκαλιά της σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη συνεχίζοντας έτσι να χαράζει τον δικό της δρόμο προς την κοινωνική συνεισφορά.
