Η ιστορία διάσωσης ενός Γάλλου ορειβάτη που εγκλωβίστηκε στον Όλυμπο

Την ιστορία διάσωσής του περιγράφει ένας Γάλλος ορειβάτης, ο οποίος, τον Μάρτιο και ύστερα από κάταγμα στο κάτω άκρο ακινητοποιήθηκε πάνω από το μονοπάτι για τα Πριόνια στον Όλυμπο, σε υψόμετρο 2.100-2.200 μέτρων.

Ο Valentin Pahon θυμάται τη στιγμή που κατάλαβε «ότι κάτι δεν πήγαινε καλά», μέχρι τη στιγμή της σωτηρίας του από την ελληνική ομάδα διάσωσης, από «μια ομάδα διασωστών πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευχάριστη», όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος.

Ο ίδιος περιγράφει:

«Όλα ξεκίνησαν με το άκουσμα ενός τρομακτικού ήχου. Ένιωσα να πέφτω στο υγρό χιόνι και αισθάνθηκα το σώμα μου να στριφογυρίζει. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να κουνήσω το δεξί πέδιλο του σκι, αλλά ένας τρομερός πόνος στο γόνατό μου δεν μου το επίτρεψε. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να έγινε…

Όταν συνέβη το ατύχημα, κατεβαίναμε από το καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος», στο οροπέδιο των Μουσών, έχοντας περάσει τέσσερις μέρες εκεί. Με τον πρωινό αέρα, το χιόνι είχε παγώσει και τα πέδιλα του σκι γρατζουνίζονταν πάνω του.

Ενώ κατεβαίναμε, όμως, ξαφνικά βρήκαμε μαλακό χιόνι, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Η πρώτη μου σκέψη όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να γυρίσω το πέδιλο ήταν ότι έσπασα το δεξί μου γόνατο.

Συνέχισα να κάνω σκι ακουμπώντας στο αριστερό μου πόδι για περίπου 100 μέτρα, μέχρι που με σταμάτησε ένας βράχος. Οι φίλοι μου με βοήθησαν να βγάλω τα πέδιλα του σκι και προσπάθησα να περπατήσω, αλλά σε κάθε βήμα το δεξί μου πόδι δεν με κρατούσε, ενώ ο πόνος ήταν απίστευτος. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο σημείο που ήμασταν και να καλέσουμε για βοήθεια. Βρισκόμασταν σε υψόμετρο περίπου 2.200μ, 1.200μ πάνω από το μονοπάτι για τα Πριόνια.

Στα τηλέφωνά μας δεν είχαμε σήμα, οπότε ο φίλος μου, Renaud, επέστρεψε στο καταφύγιο του Κάκαλου για να καλέσει βοήθεια από τον ασύρματο και η φίλη μου, Prune, έμεινε μαζί μου.

Μερικές ώρες αργότερα, είδαμε κάποιες μαύρες κουκίδες να κινούνται πάνω στο χιόνι, κάτω από το σημείο που βρισκόμασταν. Καταλάβαμε ότι ήταν οι διασώστες! Η ανάβαση ήταν μεγάλη γι’ αυτούς, οπότε μας προσέγγισαν περίπου στις 18.00. Η πρώτη ομάδα που έφτασε στο σημείο όπου βρισκόμασταν αποτελούνταν από έξι εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, οι οποίοι, όπως μας είπαν, ήταν στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας για μια εκπαίδευση. Αμέσως μου έδωσαν ζεστά ρούχα, γιατί κρύωνα, και το κρύο θα γινόταν πιο έντονο μόλις έπεφτε ο ήλιος.

Με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα τεχνικό διασωστικό φορείο και χρησιμοποίησαν ασφάλειες στους βράχους για να μπορέσουν να με κατεβάσουν στην απότομη πλαγιά.

Αργότερα, όταν πια είχε νυχτώσει, μας συνάντησε μια δεύτερη ομάδα από εθελοντές της ΕΟΔ.

Ο ένας από αυτούς ήταν ο υπεύθυνος του καταφυγίου της Πετρόστρουγκας, ο οποίος είχε φέρει μαζί του ένα πιο σταθερό φορείο για είμαι πιο άνετα και πιο ζεστά. Η κατάβαση μόνο εύκολη δεν ήταν και γι’ αυτό κράτησε αρκετές ώρες…

Το φορείο γλιστρούσε και οι διασώστες βούλιαζαν μέσα στο υγρό χιόνι. Όση ώρα κατεβαίναμε μου μιλούσαν, για να μην χάσω τις αισθήσεις μου και με ρωτούσαν συνεχώς αν πεινούσα ή διψούσα. Θυμάμαι ότι σε κάποιο σημείο της διαδρομής χρειάστηκε να περάσουμε μια ορθοπλαγιά ύψους περίπου 5 μέτρων, οπότε η ομάδα χρησιμοποίησε σκοινί για να δέσει το φορείο. Φοβήθηκα αρκετά και το βλέμμα μου έψαχνε συνέχεια να βρει το φως των φακών κεφαλής των διασωστών που ήταν κάτω μου. Τελικά, στις 11 το βράδυ φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου σταματήσαμε, φάγαμε και ήπιαμε νερό. Στην συνέχεια, ανέλαβε η ομάδα των πυροσβεστών να με μεταφέρει στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας ακολουθώντας μια διαδρομή σε ένα στενό μονοπάτι μέσα στο δάσος, η οποία κράτησε πέντε ολόκληρες ώρες.

Καταφύγιο Πετρόστρουγκας. 4 το βράδυ. Επιτέλους, μπορώ να ζεσταθώ μπροστά στο τζάκι, να βγάλω τα παγωμένα ρούχα μου και να κοιμηθώ για τέσσερις ώρες. Το επόμενο πρωί, με ήλιο και ζέστη, οι πυροσβέστες με κατέβασαν με το φορείο μέχρι την θέση Γκορτσιά, όπου με περίμενε ασθενοφόρο για να με μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας Λιτοχώρου.

Αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα μου φαίνεται ακόμα απίστευτο. Πολλές εικόνες, βέβαια, έχουν σβηστεί από την μνήμη μου, εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας που είχε η επιχείρηση, αλλά και λόγω του έντονου κρύου και της κούρασης που ένιωθα. Ενώ περίμενα τους διασώστες, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι η βοήθεια ήταν τόσο κοντά μου, αλλά κι ότι η επιχείρηση για την διάσωσή μου θα ήταν τόσο δύσκολη. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν να με κατεβάσουν από το βουνό χωρίς να πάθω το παραμικρό.

Ήταν μια μεγάλη επιχείρηση, με μια ομάδα διασωστών πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευχάριστη».