Τα «Παιδιά» – Προστάτες στο γιουσουρούμ του ΟΠΑ

Σ' αυτό το βρώμικο κομμάτι της Πατησίων, στον αριθμό 76, ισχύουν οι άγραφοι νόμοι της πιάτσας και το παιχνίδι παίζεται με μαφιόζικους κανόνες. Με την ανοχή φυσικά της κυβέρνησης και τις απίστευτες προτροπές του υπουργού Παιδεία Κώστα Γαβρόγλου, που λέει ότι «πρέπει να πάρουν οι φοιτητές τον νόμο στα χέρια τους» για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Μόνο που στην παλιά ΑΣΟΕΕ το... φίδι έχει πολλά κεφάλια.

Μπορεί ο πρύτανης Εμμανουήλ Α. Γιακουμάκης να γράφει στον χαιρετισμό του σε περίοπτο σημείο της διαδικτυακής πύλης του Οικονομικού Πανεπιστημίου ότι με τη διαχρονική προσπάθεια χιλιάδων μελών της κοινότητάς του κατόρθωσε να αναγνωρίζεται η σχολή ως κέντρο παιδείας και επιστημονικής αριστείας, ως στήριγμα και πηγή πνευματικού πλούτου για τη χώρα μας: και είναι πράγματι, από ακαδημαϊκή σκοπιά. Ομως γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχει και η αθέατη, η σκοτεινή πλευρά στο ίδρυμα, έστω κι αν δεν μπορεί να την αναφέρει.

Του την υπενθυμίζουμε με αφορμή το τελευταίο πέρασμά μας από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο νωρίς το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας. Εξω λοιπόν από την είσοδο του πανεπιστημίου απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών, παρόλο που απουσιάζει η ανάλογη σήμανση σαν κι αυτές που βλέπουμε έξω από στρατιωτικές ζώνες. Προς Θεού, δεν θα κατηγορηθείτε για κατασκοπεία αν τολμήσετε να σηκώσετε την κάμερα του κινητού σας τηλεφώνου και βιντεοσκοπήσετε αυτό το χάλι, που όμοιό του δεν συναντάς σε κανένα πανεπιστημιακό ίδρυμα του πλανήτη, ακόμη και στο πιο υποανάπτυκτο σημείο του. Θα ρισκάρετε όμως θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική σας ακεραιότητα και, πιστέψτε με, δεν θα μπει κανείς στη μέση για να σας γλιτώσει.

«Σβήσ’ το, τώρα!»

Εκείνο το μεσημέρι καθώς διέσχιζα το πεζοδρόμιο της Πατησίων, λίγα μόλις βήματα προτού φτάσω έξω από την είσοδο του προαύλιου χώρου του πανεπιστημίου κι ενώ είχα πατήσει το REC ώστε να καταγράφονται στην κάμερα οι τεράστιοι πάγκοι με τα «μαϊμούδες» προϊόντα με περικυκλώνουν πέντε έγχρωμοι μαντραχαλάδες.

«Σβήσ’ το, τώρα!» φωνάζουν σε σπαστά ελληνικά και αμέσως σχηματίζουν κλοιό γύρω μου ώστε να μην προλάβω να αντιδράσω. «Δεν καταλαβαίνεις; Σβήσ’ το λέμε!» επιμένει ο πιο σωματώδης από αυτούς, ο οποίος μάλλον είναι και ο αρχηγός τους.

Σ’ αυτή την περιοχή και τη δεδομένη στιγμή ο χώρος, ο χρόνος και η διάσταση συγχέονται, με απρόβλεπτες για τη ζωή σου συνέπειες, λες και βρίσκεσαι εγκλωβισμένος στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Ο κόσμος σε προσπερνά σαν να μην είσαι καν εκεί, Αστυνομία δεν υπάρχει πουθενά κι εσύ συνεχίζεις να είσαι μόνος και περικυκλωμένος από πέντε δεχόμενος απειλές ακόμη και για τη ζωή σου. «Αν δεν το σβήσεις θα φωνάξουμε τα παιδιά», λέει εκνευρισμένος ο αρχηγός τους κοιτώντας ψηλά προς το κτίριο της σχολής. Σχεδόν τον καις τον εγκέφαλο στην προσπάθεια να επεξεργαστεί τάχιστα τις δύο τελευταίες λέξεις.

Αραγε σε ποια «παιδιά» αναφέρεται; Γιατί αν εννοεί τις αναρχικές δυνάμεις που έχουν καταλάβει με την ανοχή όλων τα περισσότερα και σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, επιβάλλοντας με το έτσι θέλω την παρουσία τους και «όποιος γουστάρει», δεν θέλω και ούτε μπορώ να πιστέψω αυτό που λένε κάποιοι, οι οποίοι μάλιστα τυχαίνει να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα: δηλαδή ότι οι έγχρωμοι πλανόδιοι πωλητές με τις τιγκαρισμένες σακούλες με τα «μαϊμού» ζευγάρια παπούτσια της Nike τα ’χουν κάνει πλακάκια με τους αναρχικούς, αποκτώντας έναντι κάποιου ανταλλάγματος το δικαίωμα να στήνουν τους πάγκους τους ακριβώς έξω από την πύλη του πανεπιστημίου.

Πως κατά τα λεγόμενά τους πληρώνουν ενοίκιο στους αναρχικούς και με τις πλάτες τους έχουν καταφέρει να στήσουν αυτό το υπαίθριο παράνομο παζάρι - και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να σταθεί εμπόδιο. Μάλιστα αν κρίνεις από τη στάση τους και τις εκφράσεις των προσώπων τους, καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να έχουν έρθει στην Ελλάδα από τα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, αισθάνονται όμως μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απ’ όση οι κάτοικοι του κέντρου αυτής της πόλης. Η εικόνα δε που δείχνει έναν πλανόδιο πωλητή να έχει βάλει την καρέκλα του εντός του πανεπιστημιακού χώρου και την πραμάτεια του απλωμένη έξω απ’ αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει εκτός λογικής και ορίων. Αραγε οι πρυτανικές αρχές τι κάνουν; Ο πρύτανης μου απαντά ότι το θέμα δεν ανήκει στις αρμοδιότητές του και ότι υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές, η Δημοτική Αστυνομία και η ΕΛ.ΑΣ., για να αντιμετωπίσουν το παρεμπόριο έξω από την πύλη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Οσο για «τα παιδιά» που επικαλέστηκαν οι πλανόδιοι πωλητές, λέει ότι δεν ξέρει κάτι και πως προτιμότερο είναι αυτά που του λέμε να πάμε να τα καταγγείλουμε στην Αστυνομία. Αραγε ο νέος και ικανός αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. αντιστράτηγος Αριστείδης Ανδρικόπουλος γνωρίζει για την ύπαρξη του υπαίθριου παζαριού; Ο δήμαρχος της Αθήνας έχει αντιδράσει ή περιμένει να τελειώσει η θητεία του και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια;

Αισθάνεται ο κ. Καμίνης και ο κάθε κ. Καμίνης ικανοποιημένος για την εικόνα που αντικρίζουν καθημερινά κάτοικοι και τουρίστες στο κέντρο της πρωτεύουσας;

Οι απειλές των πέντε Αφρικανών

Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ρωτήσουν να μάθουν τι και πώς, ενδεχομένως να πάρουν στα κλεφτά ως ενθύμιο ένα τουλάχιστον φωτογραφικό στιγμιότυπο για να το δείξουν στους φίλους τους πίσω στην πατρίδα, σχολιάζοντας ότι έτσι είναι ένα ελληνικό πανεπιστήμιο στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας;

Καθώς περνούν αστραπιαία αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου, ο αρχηγός της ομάδας και οι τέσσερις ομοεθνείς του δημιουργούν ασφυκτική πίεση προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Το βιντεοσκοπημένο υλικό πρέπει να καταστραφεί πάση θυσία, τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι κινήσεις των χεριών τους, οι μορφασμοί στα πρόσωπά τους.

Τι μπορείς να κάνεις; Να ξεφύγεις είναι αδύνατον, διότι σε σπρώχνουν και σε τραβάνε από το πουκάμισο. Να παλέψεις; Θα σε κάνουν ασήκωτο, είτε αυτοί, είτε οι «νταβατζήδες» τους. Αναγκάζεσαι λοιπόν να υπακούσεις και να σβήσεις το υλικό με την ελπίδα ότι δεν γνωρίζουν -ακόμη τουλάχιστον- για την ύπαρξη και χρησιμότητα του iCloud. Νιώθεις ταπεινωμένος διότι αυτό συνέβη στη χώρα σου, στην πόλη σου, μέρα μεσημέρι, γιατί κανείς δεν παρενέβη να σε βοηθήσει, διότι σε απείλησαν, σε προπηλάκισαν και δεν κατάφερες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Νιώθεις απογοήτευση διότι συνειδητοποίησες για χιλιοστή φορά ότι το καθεστώς ανομίας που επικρατεί στο κέντρο της πρωτεύουσας τα τελευταία χρόνια εξαιτίας αυτής της απίστευτα χαλαρής κυβερνητικής πολιτικής συνεχίζει να τροφοδοτεί με χιλιάδες ψηφοφόρους τα φασιστικά μορφώματα. Πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να γίνει ότι αυτή η χαώδης κατάσταση είναι βούτυρο στο ψωμί τους;

Τελικά, με τα πολλά καταφέρνω να φύγω αρτιμελής, έχοντας καταφέρει να σώσω τις αποδείξεις και τα ντοκουμέντα ώστε με τη δημοσίευσή τους να ζητήσω εδώ και τώρα πειστικές απαντήσεις.