Το δράμα ενός αυτιστικού παιδιού που νοσηλεύεται στο Δρομοκαΐτειο

Οι συνθήκες νοσηλείας στο ψυχιατρικό νοσοκομείο «Δρομοκαΐτειο» έχουν γίνει -δυστυχώς- πολλές φορές θέμα διαμαρτυρίας των εργαζομένων και έχουν αναδειχθεί άλλες τόσες από τα μέσα ενημέρωσης. Ελλείψεις προσωπικού, «συνωστισμός» περιστατικών στις εφημερίες, εισαγωγές υπεράριθμων οξέων συμβάντων, με την πλειονότητα να είναι ακούσιες εισαγωγές ασθενών μετά από εισαγγελική εντολή, ασθενείς που έχουν το ακαταλόγιστο, δηλαδή είναι ψυχικά ασθενείς και έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα, να νοσηλεύονται μαζί με τους άλλους, επιθέσεις σε βάρος των νοσηλευτών αποτελούν κομμάτια ενός παζλ που συμπληρώνεται με... ευκολία σε κάθε εφημερία.

Όμως κάθε φορά η πραγματικότητα μοιάζει να ξεπερνά αυτό που ακόμη και όλοι όσοι βρίσκονται ως εργαζόμενοι στο ψυχιατρείο θεωρούν δεδομένο και σύνηθες.

Η περίπτωση του 20χρονου Βασίλη Σπηλιωτόπουλου, που νοσηλεύεται στο Βελισσάρρειο Τμήμα του Δρομοκαϊτειου τους τελευταίους πέντε μήνες είναι ενδεικτική της σουρεαλιστικής αυτης κατάστασης στο Δρομοκαΐτειο. Κι αυτό διότι ο επί μακρόν νοσηλευόμενος στο Δρομοκαϊτειο 20χρονος δεν είναι ψυχικά ασθενής, είναι ένας 20χρονος που έχει διαγνωστεί ότι βρίσκεται μέσα στο φάσμα του αυτισμού. Αυτή είναι η «βαριά» διάγνωση που τον ακολουθεί, αυτό είναι το δικό του «στίγμα». Στη δε πολύμηνη «νοσηλεία» του μέσα σε έναν παντελώς ακατάλληλο για αυτόν χώρο νοσηλείας, φροντίδας, πρόνοιας έχει ακούραστο συνοδοιπόρο του τη μητέρα του, κυρία Παναγιώτα Λιόλιου – η οποία έχει εγκαταλείψει το σπίτι της και την εργασία της στο Αίγιο από τον περασμένο Ιούλιο προκειμένου να βρίσκεται κοντά στον γιο της μέσα στον ψυχρό και απομονωμένο θάλαμο του ψυχιατρείου.

Το protothema.gr συνομίλησε με την κυρία Λιόλιου, η οποία βρέθηκε στο προσκήνιο θέλοντας και μη, χθες μετά τις κινητοποιήσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) για τις δραματικές συνθήκες στο Δρομοκαϊτειο, με την ίδια και τον γιο της να αποτελούν ζωντανό ντοκουμέντο για τις συνθήκες αυτές. Και κατέγραψε τη δύσκολη και μοναχική πορεία της προσπαθώντας να μεγαλώσει μόνη της τον αυτιστικό γιο της, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ακουμπήσει στη μέριμνα της πολιτείας.

«Τα παιδιά με αυτισμό πηγαίνουν σχολείο μέχρι την ηλικία των 15 χρόνων. Μετά οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Είτε αναλαμβάνει η οικογένεια τη φροντίδα και τη στήριξη του παιδιού είτε μπορεί να ζήσει σε κάποια κρατική δομή αν υπάρχουν θέσεις. Ο Βασίλης τα τελευταία 5 χρόνια ζούσε σε οικοτροφείο στον Σκαραμαγκά το οποίο όμως έκλεισε. Από εκεί τον έστειλαν σε δημόσιο οικοτροφείο στην Αγία Παρασκευή που είναι εξειδικευμένο στον αυτισμό και αναλαμβάνει να φιλοξενεί παιδιά με αυτισμό. Ο Βασίλης πήγε στο οικοτροφείο αυτό τον περασμένο Μάρτιο. Το βράδυ της 15ης Ιουνίου 2018 επικοινώνησαν μαζί μου από το οικοτροφείο και μου είπαν πως ο Βασίλης ήταν ανήσυχος και πώς τον έστειλαν με περιπολικό στο Δρομοκαϊτειο. Αντιλαμβάνεστε πώς αισθάνθηκα! Έφυγα αμέσως από το Αίγιο όπου ζω και ήρθα Αθήνα. Βρήκα τον Βασίλη δεμένο, καθηλωμένο στο κρεβάτι του και το προσωπικό να μην ξέρει τι να μου πει. Τα άτομα με αυτισμό δεν νοσηλεύονται στο ψυχιατρείο. Έμεινε μέχρι τις 29 Ιουνίου. Του έδωσαν εξιτήριο και επέστρεψε στο οικοτροφείο. Ο υπεύθυνος μου είπε, χωρίς ντροπή, πως αν ο Βασίλης δεν είναι ήρεμος, θα αναγκαστούν να τον στείλουν πίσω στο Δρομοκαΐτειο. Και δυστυχώς αυτό έκανε. Στις 2 Ιουλίου ο Βασίλης μπήκε πάλι με εισαγγελική εντολή και με περιπολικό στο Ψυχιατρείο» περιγράφει η κυρία Λιόλιου, με ήρεμη, σπασμένη από την αγωνία και την κούραση φωνή το ιστορικό της παραμονής του παιδιού της -και της ίδιας- στο ψυχιατρείο.

Ένας άνθρωπος με αυτισμό χρειάζεται ειδική φροντίδα την οποία προφανώς και δεν λαμβάνει στο ψυχιατρείο ο 20χρονος Βασίλης. Βεβαίως, λαμβάνει όπως λέει η μητέρα του, πολλή αγάπη και ενδιαφέρον και στήριξη από το προσωπικό που τον επισκέπτεται, του μιλάει και του εξηγεί γιατί βρίσκεται εκεί και γιατί πρέπει να συνεργάζεται και να συμμορφώνεται σε όσα του λένε. «Το παιδί μου είναι μεν λειτουργικό και αυτό μας διευκολύνει σε κάποια ζητήματα. Αλλά δεν παύει να είναι επικίνδυνο το να βρίσκεται μέσα σε ασθενείς ψυχωτικούς, δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα αντιδράσει ο Βασίλης ή ο άλλος. Γι αυτό χρειάζεται να είμαι πάντα δίπλα του, και πάντα να τον προσέχω είτε είναι καθηλωμένος είτε όχι» λέει η κυρία Λιόλιου.

Η καθήλωση, όπως λέγεται το δέσιμο με ιμάντες ενός ασθενή στο κρεβάτι προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν θα προξενήσει κάποιο τραυματισμό ή βλάβη στον εαυτό του σε φαςη παροξυσμού ή διέγερσης, ειναι ενα μετρο που λαμβάνεται σε ακραίες περιπτώσεις στα ψυχιατρεία. Έχει ομως συνδεθεί και με το συρρικνωμένο προσωπικό: οι ολόενα και λιγότεροι νοσηλευτές μιας κλινικής θα αναγκαστούν να καθηλώσουν κάποιον ασθενη διότι δεν θα προλαβαίνουν τη νοσηλεία των άλλων.

Η κυρία Λιόλιου δεν εκφράζει οργή, θυμό, πικρία, παράπονο για την καθήλωση του παιδιού της. «Έπρεπε να ειναι δεμένος καποιες φορές για να προστατευτεί. Όπως πρέπει να είναι απομονωμένος και να έχει κάποιον μαζί του. Εγώ άφησα τη δουλεια μου και ήρθα κοντά στο παιδί. Οι άνθρωποι στο Δρομοκαΐτειο προσπαθούν για μας, όμως το περιβάλλον είναι ακατάλληλο για τον Βασίλη. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Το οικοτροφείο στην Αγία Παρασκευή στου οποίου το δυναμικό ανήκει ο Βασίλης αρνείται να τον δεχθεί. Ομως πρέπει να βρεθεί μια λύση για αυτο το παιδί. Ζητάω τη βοήθεια των αρμοδίων, ας μην αφήσουν άλλο ενα παιδί με αυτισμό μεσα στο ψυχιατρείο», απευθύνει έκκληση προς τα υπουργεία Υγείας και Εργασίας η κυρία Λιόλιου.