«Κραυγή» φοιτητών για τους βανδαλισμούς στο ΑΠΘ

Σε αδιέξοδο οι φοιτητές του ΑΠΘ για την κατάσταση που επικρατεί στον πανεπιστημιακό χώρο. Η Συντονιστική Επιτροπή Δράσης κατά των Ναρκωτικών στο ΑΠΘ
με επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργο και τους Υπουργούς Παιδείας και Προστασιας του πολίτη αντίστοιχα, τα κοινοβουλευτικά κόμματα, την Ελληνική Αστυνομία και τα μέλη της πρυτανειας, παραθέτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΑΠΘ με την ανομία και την εγκληματικότητα.

Όπως αναφέρεται στην επιστολή που έδωσαν φοιτητές στη δημοσιότητα, '' γνωρίζουμε ότι το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών είναι σύνθετο και δεν λύνεται με έκτακτα μέτρα, πολύ λιγότερο όμως αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και θεωρητικές αναλύσεις. Η διακίνηση ναρκωτικών και οι συνέπειές της μέσα σε έναν εκπαιδευτικό χώρο έχουν οδηγήσει πλέον σε μια τέτοια κατάσταση, η οποία χωρίς τη συστηματική συνδρομή της αστυνομίας δεν μπορεί να βελτιωθε''.

Όσον αφορά, για τις καταστροφές στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Συντονιστική Επιτροπή Δράσης κατά των Ναρκωτικών στο ΑΠΘ, τονίζει πως, ''ανάμεσα στους βάνδαλους που προκάλεσαν αναρίθμητες ζημιές στο πανεπιστήμιο, είδαμε με τα μάτια μας και τους εμπόρους να καλύπτουν τα πρόσωπά τους και να αλλάζουν εύκολα ρόλους, από το ναρκεμπόριο στην καταστροφή του χώρου μας''.

Τέλος, οι φοιτητές ζητούν βοήθεια ''για να επιλέξουμε να παραμείνουμε στη χώρα μας και όχι να μεταναστεύσουμε διωγμένοι από ένα κράτος που απαξιώνει τις προσπάθειές μας για μάθηση και πρόοδο, από ένα κράτος που αντιμετωπίζει την ανομία με ανοχή και αδιαφορία και πετάει το μπαλάκι των ευθυνών μονίμως στην εξέδρα, είτε στρουθοκαμηλίζοντας και υποβιβάζοντας το πρόβλημα είτε στρεψοδικώντας επιτιθέμενο σε όσους το αναδεικνύουν''.

Ακολουθεί αναλυτικά η επιστολή της Συντονιστικής Επιτροπής Δράσης κατά των Ναρκωτικών στο ΑΠΘ

Αξιότιμοι κύριοι, αξιότιμες κυρίες.

Είμαστε μία ομάδα φοιτητών του ΑΠΘ που τους τελευταίους δύο μήνες παλεύουμε, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουμε και ενάντια σε πάσης φύσεως δυσκολίες/διαβολές, να αναδείξουμε το οξύτατο πρόβλημα του εμπορίου ναρκωτικών που ταλανίζει το πανεπιστήμιό μας, ώστε να επιλυθεί. Στο διάστημα αυτό, η προσπάθειά μας, χωρίς κομματικό πρόσημο και βοήθεια, έλαβε ευρεία δημοσιότητα, καθώς οι υπογραφές που ξεκινήσαμε να συλλέγουμε έφτασαν τις 2.500. Σε αυτές προστέθηκαν και οι εκατοντάδες υπογραφές των καθηγητών του ΑΠΘ που, με ανάλογη πρωτοβουλία, αντέδρασαν στην κατάσταση που όλοι μας ζούμε και εξέφρασαν τη στήριξή τους στην κίνησή μας.

Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την αλγεινή αυτή κατάσταση με κάθε τρόπο, γράφοντας, συνομιλώντας, υπερασπίζοντας τα αυτονόητα. Συζητήσαμε με τον Πρύτανη και τους Αντιπρυτάνεις του ΑΠΘ, οι οποίοι μας διαβεβαίωσαν, και με την επίδειξη του σχετικού εγγράφου της Συγκλήτου, ότι η αστυνομία εδώ και δύο χρόνια έχει ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο για θέματα εμπορίας ναρκωτικών 24 ώρες το 24ωρο.

Με την πίεση έγιναν μικρά θετικά βήματα, όπως η για μικρό διάστημα πιο συχνή επέμβαση της αστυνομίας ή η δέσμευση του δημάρχου Θεσσαλονίκης να χρηματοδοτήσει έργα για καλύτερο φωτισμό εντός της πανεπιστημιούπολης. Γνωρίζουμε ότι το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών είναι σύνθετο και δεν λύνεται με έκτακτα μέτρα, πολύ λιγότερο όμως αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και θεωρητικές αναλύσεις. Η διακίνηση ναρκωτικών και οι συνέπειές της μέσα σε έναν εκπαιδευτικό χώρο έχουν οδηγήσει πλέον σε μια τέτοια κατάσταση, η οποία χωρίς τη συστηματική συνδρομή της αστυνομίας δεν μπορεί να βελτιωθεί .

Οι καταστροφές στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έδειξαν, για ακόμη μια φορά, πόσο εκτεθειμένο και ανυπεράσπιστο είναι το πανεπιστήμιο σε εγκληματικές πράξεις. Ανάμεσα στους βάνδαλους που προκάλεσαν αναρίθμητες ζημιές στο πανεπιστήμιο, είδαμε με τα μάτια μας και τους εμπόρους να καλύπτουν τα πρόσωπά τους και να αλλάζουν εύκολα ρόλους, από το ναρκεμπόριο στην καταστροφή του χώρου μας. Την επαύριο της 6ης Δεκεμβρίου, οι φωτιές και οι κάμερες σβήσανε, αλλά οι χιλιάδες φοιτητές του ΑΠΘ είμαστε αναγκασμένοι να συνεχίσουμε να κινούμαστε μέσα στα ερείπια, τη βρωμιά και τα ναρκωτικά –για πόσο ακόμη; Το κράτος έχει εγκαταλείψει το πιο δημιουργικό κομμάτι της χώρας στη μοίρα του. Τα παιδιά σας, η νέα γενιά που όλοι επικαλούνται ως ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας, συνηθίζουν μέρα τη μέρα μια νέα «κανονικότητα»: αυτήν της ατιμώρητης, προστατευμένης εγκληματικότητας, του φόβου, της παρενόχλησης, της βίας.

Ζητάμε από την κυβέρνηση και κάθε αρμόδιο όργανο της πολιτείας, από κάθε κόμμα και κάθε πολιτικό με το ελάχιστο αίσθημα χρέους (κι ελπίζουμε να έχουν πολύ περισσότερο), από κάθε ενσυνείδητο πολίτη να στηρίξει την προσπάθειά μας. Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί γκέτο προς μάντρωμα των εγκληματιών, όπως μοιάζει δυστυχώς να βολεύει πολλούς. Το μέλλον του πανεπιστημίου δεν μπορεί να γίνει άθυρμα για μικροκομματικά συμφέροντα και διενέξεις μεταξύ πολιτικών αρχηγών. Η παιδεία είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες ενός δημοκρατικού κράτους, είναι ευθύνη όλων μας να μην την αφήσουμε να καταρρεύσει. Ξέρουμε ότι η κύρια ευθύνη είναι της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά –ειδικά όταν κωφεύει– δεν δικαιολογείται η αδράνεια των άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής. Μην αφήσετε το δημόσιο πανεπιστήμιο να γίνει υποχείριο στα χέρια λίγων ακραίων που αντιδημοκρατικά και βίαια το υπονομεύουν και, όποτε θέλουν, το καταστρέφουν.

Βοηθήστε μας να σπουδάσουμε σε ανθρώπινες συνθήκες. Βοηθήστε μας να γίνουμε η νέα γενιά άριστων επιστημόνων, η νέα γενιά σκεπτόμενων και δημοκρατικών πολιτών. Βοηθήστε μας να επιλέξουμε να παραμείνουμε στη χώρα μας και όχι να μεταναστεύσουμε διωγμένοι από ένα κράτος που απαξιώνει τις προσπάθειές μας για μάθηση και πρόοδο, από ένα κράτος που αντιμετωπίζει την ανομία με ανοχή και αδιαφορία και πετάει το μπαλάκι των ευθυνών μονίμως στην εξέδρα, είτε στρουθοκαμηλίζοντας και υποβιβάζοντας το πρόβλημα είτε στρεψοδικώντας επιτιθέμενο σε όσους το αναδεικνύουν. Δεν αρκεί να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα, όλοι σχεδόν συμφωνούμε ότι η ανομία πρέπει να σταματήσει. Πιέστε, με τη δική σας δύναμη, να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την αξιοπρεπή ζωή και ασφάλεια μέσα στο πανεπιστήμιο: η πανεπιστημιακή κοινότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι πολύ πιο έτοιμη να τα δεχθεί από ό,τι εσείς να τα εφαρμόσετε! Εάν αυτό δεν είναι και δικό σας χρέος, τότε ποιο είναι; Το πανεπιστήμιο, μέσω των φοιτητών του, εκπέμπει sos. Mην το αφήσετε να βουλιάξει κι άλλο.