Θεσσαλονίκη: Μέλη του Ρουβίκωνα πέταξαν τρικάκια στο Γαλλικό Ινστιτούτο στηρίζοντας Κίτρινα Γιλέκα

Στο Γαλλικό Ινστιτούτο στη Θεσσαλονίκη έκανε παρέμβαση η «Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης - αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας».

Ομάδα ατόμων εισέβαλε στο Γαλλικό Ινστιτούτο, πέταξαν φυλλάδια και αποχώρησαν.

Τα φυλλάδια, όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες που δημοσίευσε το voria.gr, αλλά και η αναρχική συλλογικότητα εκφράζουν την αλληλεγγύη των μελών του Ρουβίκωνα στους εξεγερμένους της Γαλλίας.

Σε ανάρτησή τους σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τα μέλη του Ρουβίκωνα εκφράζουν ««την αμέριστη διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη προς τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες, τις εξεγερμένες και τους εξεγερμένους της Γαλλίας που προσβλέπουν σε έναν καλύτερο για όλους κόσμο, στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα τους και ευελπιστούμε να καταφέρουν όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένες νίκες γίνεται προς όφελος των από τα κάτω».

Αναλυτικά, η ανάρτηση του Ρουβίκωνα αναφέρει:

Παρέμβαση αλληλεγγύης στους/ις αγωνιζόμενους/ες στη Γαλλία πραγματοποιήθηκε πριν λίγα λεπτά στο γαλλικό ινστιτούτο στη Θεσσαλονίκη.


Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους και στις αγωνιζόμενες, στις εξεγερμένες και στους εξεγερμένους της Γαλλίας

Το τελευταίο διάστημα ένα εξεγερτικό κλίμα έχει συνταράξει την καρδιά του δυτικού καπιταλισμού και έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να μεταβιβάσει τον φόβο στη μεριά του αστικού στρατοπέδου, να αμφισβητήσει τα προνόμια των ισχυρών και να απαιτήσει πιο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Το κίνημα αυτό είναι δημοσίως γνωστό ως “κίτρινα γιλέκα” λόγω των σχετικών διακριτικών που φέρουν οι διαδηλωτές που το απαρτίζουν. Ξεκίνησε τον Μάιο του 2018 μέσα από το διαδίκτυο, όταν συλλέγονταν υπογραφές κατά της θέσπισης ενός μέτρου αύξησης των τιμών των καυσίμων που ανήγγειλε ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, για το 2019. Τα “κίτρινα γιλέκα”, όμως, συναντήθηκαν στον δρόμο για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου, στην εκατοστή επέτειο από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαμαρτυρόμενα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, τον πληθωρισμό, τη διαφθορά και την κυβερνητική αυθαιρεσία. Με κέντρο το Παρίσι οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις της γαλλικής επικράτειας παίρνοντας σε σχεδόν καθημερινή βάση έναν συγκρουσιακό χαρακτήρα, είτε με επιθέσεις κατά των δυνάμεων καταστολής είτε με απαλλοτριώσεις και χτυπήματα σε καπιταλιστικούς στόχους όπως είναι τα καταστήματα πολυεθνικών. Στον αγώνα συμμετέχουν δυναμικά και νεολαίοι, μαθητές και φοιτητές, σωματεία και πολιτικές οργανώσεις, αντιφασιστικές, μεταναστευτικές και οικολογικές πρωτοβουλίες. Η απάντηση του γαλλικού κράτους είναι η αμείλικτη καταστολή και η στρατιωτικοποίηση των γαλλικών πόλεων. Τα δακρυγόνα και οι πλαστικές σφαίρες ρίχνονται σωρηδόν, τη στιγμή που η γαλλική αστυνομία έχει ξεχυθεί στους δρόμους ξυλοκοπώντας διαδηλωτές και προχωρώντας σε μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις, προσπαθώντας με κάθε ευκαιρία να τρομοκρατήσει τους διαδηλωτές, όπως όταν ανάγκασε ομάδα μαθητών να γονατίσουν με τα χέρια στην πλάτη, εικόνα που θυμίζει το «τελετουργικό» των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Στη Μασσαλία μια 80χρονη γυναίκα έχασε τη ζωή της, αφού τραυματίστηκε θανάσιμα από θραύσματα δακρυγόνου την ώρα που πήγαινε να κλείσει τα παράθυρα του σπιτιού της. Με εντολή του Μακρόν, έχει κατεβεί στους δρόμος και ο στρατός, για να συμβάλλει επικουρικά στο έργο της καταστολής του εξεγερμένου πλήθους, ενώ ταυτόχρονα έχουν ακροβολιστεί σε κομβικά σημεία του Παρισιού μέχρι και ελεύθεροι σκοπευτές.

Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” βαθμιαία κατάφερε να διευρύνει την ατζέντα των διεκδικήσεων του και πλέον έχει αρχίσει να θέτει τους ταξικούς όρους των αγώνων του. Μεταξύ άλλων, τα “κίτρινα γιλέκα” αγωνίζονται για να μην υπάρχουν άστεγοι στον δρόμο, για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1300 ευρώ, για την ταξική αναλογικότητα στο φορολογικό σύστημα (οι πλούσιοι να πληρώνουν πολλά και οι φτωχοί λίγα), για ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης που να λειτουργεί επί ίσοις όροις για όλους, με συνταξιοδότηση στα 60 έτη για όλους και στα 55 έτη για όσους εκτελούσαν βαριά χειρωνακτική εργασία, καθώς και για την άρση της αισχροκέρδειας εις βάρος των ηλικιωμένων. Δεδομένης της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της ταξικής υποτίμησης της κοινωνικής βάσης, μέσα στα αιτήματα του κινήματος συμπεριλαμβάνονται και η προσαρμογή των μισθών και των συντάξεων με βάση τις τάσεις του πληθωρισμού, η προστασία των θέσεων εργασίας στους κλάδους της βιομηχανίας, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και οι συμβάσεις αορίστου χρόνου, η εξασφάλιση ίδιων εργασιακών δικαιωμάτων ανεξαρτήτως υπηκοότητας, η αύξηση των αναπηρικών επιδομάτων, το μπλοκάρισμα των ιδιωτικοποιήσεων και του κλεισίματος μικρών ταχυδρομείων, σχολείων και παιδικών σταθμών. Η αντίδραση στις οξυμένες πολιτικές λιτότητας βρίσκει την έκφρασή της στην κοινωνική απονομιμοποίηση της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων που αφαιμάσσουν με επώδυνο κόστος τα λαϊκά στρώματα και κατ’ επέκταση στην απαίτηση να εξοφλήσουν το χρέος οι φοροφυγάδες καπιταλιστές και όχι το προλεταριάτο. Μεταξύ των αιχμών του κινήματος των “κίτρινων γιλέκων” έχει τεθεί και το μεταναστευτικό ζήτημα, μέσα από τις διεκδικήσεις για αξιοπρεπή μεταχείριση των αιτούντων ασύλου (εξασφάλιση σίτισης, στέγασης και δημόσιας εκπαίδευσης) και της καταπολέμησης των αιτιών της αναγκαστικής μετανάστευσης, αλλά και το οικολογικό ζήτημα, όπως και η διαχείριση της ενέργειας. Παράλληλα με τη ραγδαία φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων ως απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης, αυξήθηκε στη Γαλλία το κόστος κατοικίας, με αποτέλεσμα, όλο και περισσότεροι χαμηλόμισθοι να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα αστικά κέντρα και να εγκατασταθούν εκτός του μητροπολιτικού ιστού, καθιστώντας απαραίτητη τη χρήση του αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις τους. Με αυτά τα διαμορφωμένα πλαίσια συνδέεται το αίτημα των “κίτρινων γιλέκων” για τη μείωση των τιμών των ενοικίων, που μέχρι στιγμής επιβαρύνουν ιδιαίτερα τους φοιτητές, τους ανέργους και τους επισφαλείς εργαζόμενους, όπως και τα αιτήματα για το πάγωμα των φόρων στα καύσιμα, την ακύρωση στην επιπλέον επιβάρυνση στους τεχνικούς ελέγχους, καθώς και η απαίτηση για τη μείωση των τιμών του φυσικού αερίου και του ρεύματος, οι οποίες αυξήθηκαν μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και η εκ νέου μεταβίβασή τους στον δημόσιο τομέα.

Δίχως καμία αμφισβήτηση, φαίνεται πως αυτή τη στιγμή το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” είναι σχετικά ετερόκλητο και αυθόρμητο εν τη γενέσει του. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί και από μερικά συντεχνιακά έως και αστικά αιτήματα, τα οποία θέτει, όπως και από την προσπάθεια της ακροδεξιάς να τρυπώσει στους κόλπους του και να το μπολιάσει με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Η πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λε Πεν, έχει εκφράσει δημόσια την υποστήριξή της στα “κίτρινα γιλέκα”, αναγιγνώσκοντας πως οι κατάλληλες τακτικές κινήσεις και τα αντίστοιχα επικοινωνιακά τεχνάσματα μπορούν να εξασφαλίσουν στον κομματικό της σχηματισμό αυξημένα εκλογικά ποσοστά. Η ακροδεξιά προσπαθεί να φρενάρει το κίνημα και τις διαδηλώσεις, να αποτρέψει τις συγκρούσεις και τα ταξικά αιτήματα που τίθενται, εστιάζοντας μόνο στο ζήτημα των καυσίμων και της ανάτασης του γαλλικού εθνικισμού μέσα από τις γραμμές ενός σοβινιστικού ευρωσκεπτικισμού, που υποτίθεται πως κατά τα άλλα είναι «αντισυστημικός». Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως δεν είναι λίγα τα περιστατικά στα οποία αντιφασίστες διαδηλωτές ισοπέδωσαν ή έδιωξαν τους ακροδεξιούς από τις κινητοποιήσεις των “κίτρινων γιλέκων”. Σαφώς, αυτές οι κινήσεις αποτιμώνται θετικά για τους αγώνες του ταξικού κινήματος και είναι στοίχημα, αλλά και ιστορικό καθήκον για τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους να τσακίσουν τους φασίστες και τους εθνικιστές σε κάθε προσπάθεια που κάνουν για να προσεταιρισθούν με μικροπολιτικό τρόπο τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Το τσάκισμα και ο εξοβελισμός των εθνικιστών πρέπει να γενικευθούν, λοιπόν, από τα “κίτρινα γιλέκα”, και τους αντιφασίστες αγωνιστές που πλαισιώνουν τις τάξεις τους, ώστε οι αγώνες του κινήματος να μπορέσουν να προχωρήσουν σε ταξική κατεύθυνση, χωρίς οπισθοδρομήσεις και εσωτερικό κανιβαλισμό. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορούμε να πούμε πως τα “κίτρινα γιλέκα” είναι ένα ακροδεξιό κίνημα. Δεν θέλουμε να εκχωρήσουμε ένα μαζικό συγκρουσιακό κίνημα στην αστική αντίδραση που εκπροσωπεί η ακροδεξιά, με το να είμαστε «καθαρολόγοι». Ο αστικός τύπος και τα καθεστωτικά media προσπαθούν να βαφτίσουν το συγκεκριμένο κίνημα ως αμιγώς ακροδεξιό για να κερδίσουν την απαξίωση και την καταδίκη του από όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα της γαλλικής κοινωνίας μπορέσουν, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την περαιτέρω μαζικοποίηση και όξυνση της συγκρουσιακότητάς του.

Προβληματική είναι, επίσης, η στάση των μεγάλων συνδικάτων, τα οποία βέβαια λειτουργούν με γραφειοκρατικούς όρους και μέχρι στιγμής φαίνονται αιφνιδιασμένα και «μουδιασμένα» από την εξέγερση που εξελίσσεται. Η συνδικαλιστική ηγεσία του μεγαλύτερου ταξικού συνδικάτου στη Γαλλία, της CGT, δείχνει μέχρι στιγμής απρόθυμη να συμβάλλει στην όξυνση του αγώνα και πολύ διστακτική για να καλέσει μια γενική απεργία διαρκείας, όπως θα απαιτούσαν οι συνθήκες.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, το πολιτικό σύστημα στη Γαλλία και το αστικό κατεστημένο έχουν βαθιά απαξιωθεί και έχουν κηρυχθεί έκπτωτα από τις ίδιες τις μάζες του εξεγερμένου λαού. Την ίδια στιγμή η γαλλική αστική τάξη, αλλά και ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός έχουν θορυβηθεί, καθώς το ρεύμα των εξεγερμένων αρνείται να ζήσει στη φτώχεια, την υποτίμηση και την εξαθλίωση, γι’ αυτό και αμφισβητεί όλο και περισσότερο την καπιταλιστική ταξική κυριαρχία, την αδικία και την ανισότητα, ανιχνεύοντας και περπατώντας τους δρόμους της ευθείας σύγκρουσης με τον κόσμο των κυρίαρχων. Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” έχει αποδείξει, για άλλη μια φορά στην παγκόσμια ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, πως η μόνη αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους, μέσα από την αδιαμεσολάβητη και ακηδεμόνευτη δράση της ίδιας της κοινωνικής βάσης. Μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα της Γαλλίας έχει γεννηθεί αυτή τη στιγμή το ζήτημα της ανατροπής του προέδρου Μακρόν. Η ρεφορμιστική αριστερά ζητά πρόωρες εκλογές, θέλοντας να κινηθεί στα γνώριμα για αυτήν θεσμικά πλαίσια του αστικού συμβιβασμού, ώστε να κατασβήσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να επιδιώξει να επανεκκινήσει μια νέα περίοδο ραστώνης για τους αγώνες των από τα κάτω, λειτουργώντας ως βαλβίδα αποσυμπίεσης των αντιστάσεων προς όφελος της αστικής τάξης. Η ανατροπή του προέδρου Μακρόν και η επανεκλογή προέδρου μπορεί να σημάνει μόνο την απλή αλλαγή φρουράς, απλά και μόνο την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου, ίσως με την συνεσταλμένη για τους από τα κάτω λογική της επιλογής μιας όσο το δυνατόν λιγότερο επιζήμιας διακυβέρνησης. Το ζήτημα των εκλογών δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός του κινήματος. Οι εκλογές δεν αλλάζουν κάτι ριζικά, δεν θίγουν τον καπιταλισμό στον πυρήνα του, γι’ αυτό και ουσιαστικά είναι εντελώς ακίνδυνες για τους κυρίαρχους (όπως φάνηκε τόσο περίτρανα στην ελληνική περίπτωση με το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό που πρέπει να θέσουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι ως άμεσο επίδικο των αγώνων τους είναι ο συνολικός μετασχηματισμός των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων προς την κατεύθυνση της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, θέτοντας στο προσκήνιο την άμεση ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και την ολιστική αυτοπραγμάτωση του κάθε ατόμου. Ένα μαζικό και συγκρουσιακό κίνημα θα ηττηθεί τελικώς αν φρενάρει στη μέση του δρόμου, αν σταματήσει στις εκλογές. Μόνο η ολομέτωπη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο και ο συνακόλουθος επαναστατικός κοινωνικός μετασχηματισμός μπορούν να ικανοποιήσουν τις ιστορικές ανάγκες των υποτελών στρωμάτων, γι’ αυτό και πρέπει να εντάσσονται στο στρατηγικό σχεδιασμό των αγώνων τους.

Τώρα είναι η στιγμή που οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι στη Γαλλία μπορούν να τολμήσουν όσα το κράτος και το κεφάλαιο τους έχουν απαγορεύσει να αξιώσουν. Το έδαφος του αστισμού τρίζει, η όξυνση των αγώνων θα πρέπει να ενταθεί, η ταξική αλληλεγγύη και η αγωνιστική συλλογικοποίηση μπορούν να κάνουν το κίνημα πιο συνεκτικό και να το στρέψουν προς μιας επαναστατική κατεύθυνση ικανή μέχρι και να αξιώσει με υλικούς όρους την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Από τους Αβράκωτους και τους Λυσσασμένους της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, τους επαναστάτες της Άνοιξης των Λαών του 1848, τους Κομμουνάρους της Παρισινής Κομμούνας του 1871, τους γάλλους αναρχοσυνδικαλιστές στην αυγή του 20ου αιώνα, τους παρτιζάνους αντιφασίστες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους εξεγερμένους φοιτητές, νεολαίους και εργάτες του Γαλλικού Μάη του 68’, ως τους ακτιβιστές της ZAD, τα φλεγόμενα γκέτο των μεταναστών και το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, η φλόγα της εξέγερσης και η πίστη για το δίκιο της κοινωνικής επανάστασης είναι διαρκώς παρούσα στη Γαλλία –και όχι μόνο-. Η ιστορική ανάγκη που έχει τις βάσεις της στις υλικές ρίζες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, καθώς και ο παράγοντας του βολονταρισμού για την κοινωνική απελευθέρωση έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στο σώμα του διεθνούς προλεταριάτου και αυτό φαίνεται από το παγκόσμιο ιστορικό συνεχές των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων.

Απότη μεριά μας εκφράζουμε την αμέριστη διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη προς τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες, τις εξεγερμένες και τους εξεγερμένους της Γαλλίας που προσβλέπουν σε έναν καλύτερο για όλους κόσμο, στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα τους και ευελπιστούμε να καταφέρουν όσο το δυνατόν πιο εκτεταμένες νίκες γίνεται προς όφελος των από τα κάτω. Ο καπιταλισμός και ο κρατισμός έχουν, επί αιώνες ολόκληρους, αρκετά αφαιμάξει και εξοντώσει την παγκόσμια εργατική τάξη. Να περάσουμε συντονισμένα και διεθνώς στην αντεπίθεση ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, με όπλα μας την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση, την ταξική αλληλεγγύη και τον προλεταριακό διεθνισμό, για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, τον ελευθεριακό κομμουνισμό, την αναρχία.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης - αναρχική συλλογικότητα Ρουβικωνας (μέλη της Αναρχικής Ομοσπονδίας)