Η πορεία του Θέμου Αναστασιάδη στη δημοσιογραφία, η πίστη του στο ρεπορτάζ και η εκτίμηση στους συνεργάτες του - Διαρκές στήριγμά του η σύζυγός του Βασιλική Παναγιωτοπούλου και τα παιδιά τους
Ο Βίκτωρ Ουγκό έγραψε ότι «η ζωή είναι μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσων αγαπάμε» όμως η απώλεια του δικού μας Θέμου είναι από χθες μια σκληρή πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που εδώ και μήνες δεν θέλαμε καν να τη σκεφτόμαστε εδώ, στο «Πρώτο Θέμα», την εφημερίδα που δημιούργησε και λάτρεψε ο Θέμος Αναστασιάδης.
Αυτή για την οποία ξενύχταγε από τις αρχές κιόλας της εβδομάδας, επιστρέφοντας από τηλεοπτικά γυρίσματα το βραδάκι, τότε που άρχιζαν οι θρυλικές συσκέψεις. Αυτές στις οποίες όταν βαριόταν ένα θέμα που του έλεγαν σχεδίαζε στο χαρτί αυτοκίνητα, αυτές που τα τμήματα της εφημερίδας ανέβαιναν ένα-ένα για να βγουν τα θέματα. Όταν κάποιο του άρεσε, τα μάτια του άστραφταν και σε «ξεσκόνιζε» από παντού για να μην του μείνει και η παραμικρή αμφιβολία ότι έχει τεκμηριωμένο το ρεπορτάζ.
Έφευγες ήσυχος ότι έχεις θέμα, αλλά την επόμενη μέρα σε φώναζε στο γραφείο του και με τη γνωστή φωνή του σου έλεγε: «Φίλε, παίζει τίποτε;». Ήθελε κι άλλα, όσα πιο πολλά μπορούσαν να βγουν από τους δημοσιογράφους του, με αποτέλεσμα κάθε Παρασκευή να μένουν δέκα, μπορεί και δεκαπέντε θέματα έξω από την έκδοση. Όσο για την πρώτη σελίδα; Το ρεκόρ αλλαγής της-από το βασικό θέμα μέχρι το τελευταίο-είναι δεκατρείς φορές μέσα σε ένα βράδυ, με τον Θέμο καθισμένο δίπλα στον creative art director της εφημερίδας Γιάννη Κιοσόγλου.
Με ένα μαγικό επίσης τρόπο, ο Θέμος κατάφερνε να ισορροπεί τη θεματολογία του φύλλου με τους καλεσμένους του στο «ΟΛΑ». Κάποιοι από αυτούς γίνονταν έξαλλοι όταν έβλεπαν ρεπορτάζ που τους αφορούσαν, λίγα 24ωρα πριν πάνε να «γράψουν» στην εκπομπή του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχα υπογράψει ένα κείμενο για μια πολύ διάσημη Ελληνίδα τραγουδίστρια και την ανύπαρκτη διεθνή καριέρα της, το οποίο ήταν το βασικό εξώφυλλο του ενθέτου «Thema People». Όταν η συγκεκριμένη εμφανίστηκε στο «ΟΛΑ» με «στόλισε» και ο Θέμος της είπε ότι είμαι κακό παιδί και ότι θα με τιμωρήσει παραδειγματικά, ενώ εγώ βλέποντας τη συνέντευξη, απορούσα για το πώς με άφησε να γράψω το κομμάτι, αφού την είχε καλεσμένη.
Όμως αυτός ήταν ο Θέμος.
Όταν του άρεσε ένα θέμα και αυτό έχει γίνει με δεκάδες συναδέλφους στην εφημερίδα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δημοσιεύσει. Μαζί του ζήσαμε πάρα πολλά στο «Πρώτο Θέμα», τόσα που θα γέμιζαν τόμο όλοι εμείς που ακολουθούσαμε την τρέλα του αλλά και το ότι ποτέ δεν συμπεριφερόταν όπως οι παραδοσιακοί εκδότες. Κάθε μέρα πιο πολύ ήταν στα γραφεία μας παρά στο δικό του, συζητώντας για θέματα, συνήθως με αυτό το μοναδικό χιούμορ με το οποίο ήταν εμποτισμένο κάθε κύτταρο του.
Ο Θέμος με τη σύζυγό του, Βασιλική Παναγιωτοπούλου
Για το κείμενό του όταν έκανε ρεπορτάζ θα πω μόνο ένα πράγμα. Έτυχε να γράψουμε εγώ κι αυτός δύο ξεχωριστά κείμενα για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, αυτός για την Πάρο κι εγώ για την Μύκονο. Όταν είδα το δικό του έπαθα τέτοια πλάκα με το κείμενό του, που κατέβηκα και έγραψα ξανά το δικό μου, γιατί ντρεπόμουν. Ο Θέμος μπορεί να μας «ξεζούμιζε» στο ρεπορτάζ, έμπαινε όμως πάντα μπροστά για να μας υπερασπιστεί όποτε χρειαζόταν και μας νοιαζόταν πραγματικά.
Ξέρω, είναι δύσκολο να το πιστέψουν οι απ' έξω, όμως όλοι εμείς εδώ μέσα το ξέρουμε πολύ καλά, ειδικά κάποιοι άνθρωποι που βίωσαν δύσκολες καταστάσεις.
Το μόνο που φοβόταν ήταν οι αρρώστιες, ακόμη και το απλό συνάχι. Κρυωμένος ερχόμουν καμιά φορά Θέμο, και με έδιωχνες για να μην σε κολλήσω, μου έλεγες να πάω σπίτι και να ξεκουραστώ μέχρι να γίνω καλά. Ποιος; Εσύ, που όταν ερχόμουν να σου πω ότι παίρνω άδεια-όχι μόνο εγώ αλλά ο οποιοσδήποτε-έλεγες το περίφημο «πως θα βγει η εφημερίδα, ρε φίλε;». Μας παρακάλαγες να την αναβάλουμε για Σεπτέμβριο και τελικά φεύγαμε αφού έπαιρνες τη διαβεβαίωση ότι το 15αύγουστο θα ήμασταν σχεδόν όλοι Αθήνα.
Ζήσαμε και άσχημες στιγμές, βρεθήκαμε ακόμη και με την πλάτη στον τοίχο, αλλά όλοι σχεδόν μείναμε μαζί σου, γιατί ξέραμε και νιώθαμε ότι είσαι ένας από εμάς κι ας ήσουν εκδότης. Μαζί σου βιώσαμε πολύ όμορφες στιγμές, από αυτές που δεν σβήνονται ποτέ από τη μνήμη, από αυτές που πάντα ερχόντουσαν σε κάποια κουβέντα μας όλους αυτούς τους μήνες που έλειπες.
Ξέραμε όλοι ότι παλεύεις με τον καρκίνο, αυτή την αρρώστια που φοβόσουν πιο πολύ, που όταν άκουγες ότι την είχε κάποιος στεναχωριόσουν κι ας μην τον ήξερες. Βοήθησες πολύ κόσμο, ακόμη και ανθρώπους που είχαν φύγει από το «Πρώτο Θέμα» και σε χρειάστηκαν, χωρίς να το ξέρει κανείς άλλος, παρά μόνο εσύ κι αυτοί.
Είχα τρεις μήνες να σε ακούσω στο τηλέφωνο όπως και πολλοί συνάδελφοι εδώ μέσα, στο «σπίτι μου» όπως το έλεγες και ολοι μας παρακαλάγαμε να έρθει ένα καλό νέο για την υγεία σου.
Δυστυχώς δεν ήρθε και χθες το βράδυ η είδηση της απώλειάς σου μας βύθισε σε μια ανείπωτη θλίψη. Θλίψη για τον Θέμο μας που δεν θα δούμε ξανά να περπατάει και να μας πειράζει, θλίψη για την οικογένειά σου που τόσο αγαπούσες, θλίψη για αυτές τις ανατρεπτικές κουβέντες που κάναμε μαζί σου, θλίψη γιατί έφυγες νωρίς,