Κώστας Πάσσαρης: Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν δεν είχα γεννηθεί - Δείτε βίντεο

Ο διαβόητος Κώστας Πάσσαρης σε μια σπάνια εξομολόγησή του μέσα από τις ρουμανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας μιλάει στο «ΘΕΜΑ» για όλους και για όλα. Για τα παιδικά του χρόνια που τον στιγμάτισαν, για τη λυσσαλέα κόντρα με τους αστυνομικούς, για το κίνητρο που όπλισε το χέρι του. Για τις αθώες ψυχές που δεν γυρίζουν πίσω, για τη γνωριμία του με τους δύο κληρικούς που τον έπεισαν να πιστέψει στη λύτρωση της ψυχής μέσα από την προσευχή.

Τα γεγονότα που τον μεταμόρφωσαν σε έναν από τους πιο αδίστακτους κακοποιούς που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα περιγράφει, μεταξύ άλλων, στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο «ΘΕΜΑ» ο σκληρός Κώστας Πάσσαρης, ο οποίος κατηγορείται για πέντε ανθρωποκτονίες και οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονίας στην Ελλάδα ενώ εκτίει ποινή στις ρουμανικές φυλακές για ληστεία με διπλό φόνο στο Βουκουρέστι.

Δεκαοκτώ χρόνια μετά το τελευταίο του έγκλημα, τη ληστεία μετά διπλού φόνου σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος στο Βουκουρέστι, που είχε ως συνέπεια την καταδίκη του σε δις ισόβια και τον εγκλεισμό του στη φυλακή, ο Πάσσαρης δείχνει να έχει αλλάξει. Δεν θυμίζει σε τίποτα το αγρίμι με το δολοφονικό βλέμμα, τον αδίστακτο δολοφόνο που πατούσε τη σκανδάλη με περίσσια ευκολία σκορπώντας στο διάβα του τον τρόμο και τον θάνατο. Ο φάκελός του περιλαμβάνει δύο καταδίκες στη Ρουμανία για ισάριθμες ανθρωποκτονίες, ενώ στην Ελλάδα κατηγορείται για πέντε ανθρωποκτονίες και οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονίας μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους, καθώς και για δεκάδες ένοπλες ληστείες.

Τον συναντήσαμε το πρωινό της Παρασκευής, 29 Μαρτίου, στον χώρο του επισκεπτηρίου των φυλακών της κωμόπολης Γκέρλα, που ανήκει στην επαρχία της δεύτερης πολυπληθέστερης πόλης της Ρουμανίας μετά το Βουκουρέστι, την Κλουζ. Πρόκειται για φυλακές υψίστης ασφαλείας για τις οποίες στο παρελθόν η Ρουμανία έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών κράτησης.

Εξονυχιστικός έλεγχος

Εκεί βέβαια δεν είναι Κορυδαλλός. Ισχύουν κανόνες και νόμοι που τηρούνται με ευλάβεια από τους κρατούμενους. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να τους παραβεί. Τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια και η πρόσβαση στο εσωτερικό των φυλακών, ακόμα κι αν έχει προσυμφωνηθεί, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση. Για παράδειγμα, προκειμένου να εξασφαλίσουμε τη συνέντευξη με τον Κώστα Πάσσαρη ακολουθήσαμε μια ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία ανταλλαγής email με τη διεύθυνση του σωφρονιστικού ιδρύματος που κράτησε σχεδόν δύο μήνες. Μας ζήτησαν να καταθέσουμε μέχρι και τον ακριβή τύπο των συσκευών που θα χρησιμοποιούσαμε (φωτογραφική μηχανή, μαγνητόφωνο) ενώ ήθελαν να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη στην αγγλική ή στη γαλλική γλώσσα προκειμένου να παρακολουθήσουν τη συνομιλία. Κατά την άφιξή μας στις φυλακές ακολούθησε εξονυχιστικός έλεγχος. Τα κινητά τηλέφωνα κλειδώθηκαν σε ειδικά ντουλάπια και οι συσκευές που θα χρησιμοποιούσαμε στη συνέντευξη αποσυναρμολογήθηκαν σε περίπτωση που κρύβαμε κάτι το ύποπτο στο εσωτερικό τους. Παραδόθηκαν στα χέρια μας λίγα δευτερόλεπτα προτού ανοίξει η πόρτα της αίθουσας του επισκεπτηρίου και παρουσιαστεί μπροστά μας ο Κώστας Πάσσαρης, εμφανώς μεταμορφωμένος, τόσο σωματικά εξαιτίας της ενασχόλησής του με την άρση βαρών όσο και πνευματικά λόγω της επίπονης πορείας της μεταστροφής του στον χριστιανισμό.

Από τον Οκτώβριο του 2017 δεν θεωρείται κρατούμενος υψηλού ρίσκου για το σωφρονιστικό σύστημα της Ρουμανίας, αλλά ένας κοινός κρατούμενος όπως όλοι οι υπόλοιποι, χωρίς επιπλέον μέτρα ασφαλείας. Τον Ιούνιο του 2020 ολοκληρώνει την έκτιση της ποινής του στη Ρουμανία και τότε αναγκαστικά πλέον θα μεταχθεί στην Ελλάδα ώστε να δικαστεί αλλά και να εκτίσει τις εδώ επιβληθείσες ποινές, κάτι που, όπως είπε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, είναι και δική του επιθυμία. Ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας με αναφορά στα παιδικά του χρόνια και την οικογένειά του.

-Πού μεγάλωσες; Στην Καλλιθέα έχω μεγαλώσει και η μητέρα μου δεν είναι Ρουμάνα όπως έχει γραφτεί, είναι από τη Βραζιλία. Λέγεται Αυγούστα Μαρία Ζεβένοβ και παντρεύτηκε τον πατέρα μου ο οποίος ήταν ναυτικός. Γνωρίστηκαν σε ένα από τα ταξίδια του πατέρα μου, εκείνη έμεινε έγκυος και την έφερε μαζί του στην Ελλάδα. Παντρεύτηκαν και γεννήθηκα εγώ.

-Μοναχοπαίδι; Μοναχοπαίδι, ναι.

-Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για τα παιδικά μου χρόνια. Δεν ήταν και τα χειρότερα παιδικά χρόνια που θα μπορούσα να έχω, αλλά ούτε και τα πιο ευτυχισμένα. Βίωσα τον χωρισμό των γονιών μου και διάφορα πράγματα, για τα οποία όμως δεν θέλω να μιλήσω. Θα ήταν όμως άκυρο για μένα να ψάχνω να βρω δικαιολογίες στην παιδική μου ηλικία.

-Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που σε σημάδεψε; Το σημαντικότερο που μου συνέβη όταν ήμουν μικρός ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Δεν θα ήθελα όμως να πω περισσότερα.

-Καταλαβαίνω. Ισχύει ότι από την εφηβεία σου έτρεφες οργή και μίσος για τους αστυνομικούς; Οχι, δεν ισχύει. Δεν αισθανόμουν μίσος και γενικά δεν αισθάνθηκα ποτέ μίσος για κανέναν άνθρωπο. Ηταν απλώς μια αντιπάθεια που ένιωθα και ένας φόβος, ένα εμπόδιο στον δρόμο μου, κάπως έτσι θα το έθετα. Δεν είχα κάτι προσωπικό μαζί τους. Τότε ένιωθα μια αντιπάθεια για οποιαδήποτε μορφή αρχής. Ηταν και δύσκολη εποχή καθώς πάλευα να επιβιώσω.

-Το 1996 στην Καλλιθέα κατεγράφη η πρώτη σοβαρή παράνομη ενέργειά σου, καθώς με την απειλή όπλου λήστεψες μια πωλήτρια φρούτων. Δεν ήταν έτσι ακριβώς. Δεν ήταν καν ληστεία, μου τη χρέωσαν ως ληστεία. Ηταν μια απλή κλοπή. Εκείνη την περίοδο έκανα διάφορες κλοπές. Είχα φύγει από το σπίτι μου και έκλεβα, ναι, έκλεβα και από συνήθεια. Το έβλεπα και σαν περιπέτεια, ότι έκανα κάτι το απαγορευμένο. Θυμάμαι την πρώτη μου κλοπή. Την έκανα όταν ήμουν 6 χρόνων. Θυμάμαι πως τότε μέναμε στον Κορυδαλλό. Επιστρέφοντας από το σχολείο είδα ένα παιχνίδι που μου κέντρισε την περιέργεια. Δεν σκέφτηκα. Το πήρα και το πήγα σπίτι μου και τότε μου λέει ο πατέρας μου "τι είναι αυτό;" και εγώ του λέω "ένα παιχνίδι". Με ρώτησε "ποιος σου το έδωσε;" και εγώ του είπα πως μου το έδωσε ένας κύριος. Με υποχρέωσε να το πάω πίσω και να ζητήσω συγγνώμη. Μετά πήγε ο πατέρας μου, το πλήρωσε και μου το επέστρεψε. Ξέρετε, αυτό δεν με βοήθησε καθόλου, δεν έμαθα τίποτα.

«Δεν ένιωθα ατρόμητος»

-Στο πέρασμα των χρόνων και αφού είχες μπει για τα καλά στην παρανομία οι αστυνομικοί έλεγαν ότι έκανες χρήση μεγάλης ποσότητας κοκαΐνης και πως αυτό δικαιολογούσε την ιδιαίτερα επιθετική συμπεριφορά σου, καθώς έδειχνες ατρόμητος και αδίστακτος στις συμπλοκές με τα όργανα του νόμου. Καταρχάς, ποτέ δεν έκανα χρήση ναρκωτικών σε μεγάλο βαθμό. Το έβλεπα σαν διασκέδαση με τους φίλους μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξα εξαρτημένος. Δεν ένιωθα ατρόμητος υπό αυτή την έννοια. Μόνο οι τρελοί είναι ατρόμητοι. Νομίζω ότι αυτή η εντύπωση έχει να κάνει με το πώς διαχειρίζεται ο καθένας τους φόβους του. Ο φόβος τού να πεθάνεις ή να συλληφθείς είναι ένα ισχυρό κίνητρο για κάποιον που ζει στην παρανομία και ενδεχομένως κάποιοι να με έβλεπαν τότε έτσι, ενώ εγώ προσπαθούσα να ξεφύγω και να μην πεθάνω.

-Εμπειροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. σε χαρακτήριζαν γεννημένο δολοφόνο με απαξία για την ανθρώπινη ζωή και τους γύρω σου. Εσύ πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Κανείς δεν γεννιέται άγιος, ούτε και δολοφόνος. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αγριεμένο. Μου είχαν συμβεί διάφορα πράγματα και σε δικούς μου ανθρώπους. Ωστόσο, έχουν δίκιο σε αυτά που έλεγαν εκείνη την εποχή. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει ανθρώπινες αξίες ενώ έβλεπα γύρω μου δικούς μου ανθρώπους να πεθαίνουν. Ημουν σε μια άλλη κατάσταση. Κανείς όμως δεν γεννιέται δολοφόνος, ούτε είναι το παιδικό του όνειρο να γίνει δολοφόνος.

-Πριν από περίπου έναν χρόνο κυκλοφόρησαν δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι ο άλλοτε αδίστακτος κακοποιός Κώστας Πάσσαρης έχει μεταμορφωθεί σε καλό χριστιανό. Οτι με το κομποσκοίνι στα χέρια του κάνει εκατό μετάνοιες για κάθε θύμα του. Καταρχάς, θέλω να πω ότι και το χρονικό διάστημα στο οποίο ήμουν μακριά από τον Θεό στην ουσία ο Θεός δεν ήταν μακριά από μένα. Είχα γλιτώσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Στην αρχή το θεώρησα τύχη και μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν η προστασία του Θεού σε έναν βαθμό. Αν μου έλεγες πριν από δέκα χρόνια ότι θα έκανα προσευχή θα γελούσα και δεν θα σε πίστευα. Κάποια στιγμή όμως ήρθα σε επαφή με έναν ιερέα, τον πατέρα Μάρκο Μανώλη. Τον γνώρισα στον Κορυδαλλό και εκείνος μου έστειλε με το ταχυδρομείο ένα βιβλίο με την Αγία Γραφή. Στη συνέχεια με επισκεπτόταν στη φυλακή. Κάποια στιγμή τού εκμυστηρεύτηκα ότι θα αποδράσω. Εκείνος μου ζήτησε να μην το κάνω γιατί, αν το έκανα, είτε θα σκοτωνόμουν, είτε θα σκότωνα άλλους. Δεν τον άκουσα τότε. Αργότερα μπήκε στη ζωή μου ο πατέρας Γερβάσιος Ραπτόπουλος. Είναι ο άνθρωπος που μου έδωσε την αγάπη που δεν είχα ποτέ στη ζωή μου και με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή που έκανα είχε πλέον τελειώσει για μένα και πως θα μπορούσα να προχωρήσω, να αλλάξω.

Χωρίς να επιδιώξει να με πείσει για τα πιστεύω του, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει ειλικρινά. Χωρίς να έχει κάτι να κερδίσει, αλλά μόνο να χάσει. Τότε όλοι τον κατηγορούσαν γιατί με επισκεπτόταν στη φυλακή, όμως εκείνος μου έλεγε πράγματα που έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μου. Εγώ δεν πείθομαι εύκολα, ξέρεις. Πρέπει να δω συγκεκριμένα πράγματα για να πειστώ ότι κάποιος ενδιαφέρεται αληθινά για μένα, οπότε πέρασε καιρός μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Με το διάβασμα άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τα πράγματα. Θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν μόνος στο κελί μου και έγραφα την εξομολόγησή μου σε τρεις ολόκληρες σελίδες. Τις άφησα πάνω στο γραφειάκι μου, ενδιάμεσα έκανα κάτι και όταν επέστρεψα στο κελί άρχισα να τις διαβάζω. Διαβάζοντάς τις, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι, εάν είχες έναν φίλο που έκανε αυτά τα πράγματα, δεν θα ήθελες να ήταν φίλος σου. Και το δεύτερο που συνειδητοποίησα και ήταν καθοριστικό: ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος εάν δεν είχα γεννηθεί. Και τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να αλλάξω.

-Μαθαίνουμε κατά καιρούς ότι μέσα στη φυλακή έχεις αποκτήσει σταδιακά νέα ενδιαφέροντα. Οτι έχεις συμμετάσχει σε επιδείξεις άρσης βαρών, ποίησης και ζωγραφικής και έχεις βραβευτεί για τα έργα σου συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς. Τι απ’ όλα ισχύει;  Πράγματι, έχω κερδίσει σε κάποιους διαγωνισμούς. Η φυλακή έχει περί τα 200 προγράμματα δραστηριοτήτων και έχω καταφέρει να βραβευτώ περίπου 50 φορές. Εχω πάρει μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής που γίνονται εκτός φυλακής και έχω κερδίσει διακρίσεις. Ζωγραφίζω διάφορα θέματα, ανάλογα με το αντικείμενο της έκθεσης. Για παράδειγμα, την αναγέννηση ή τη μεταμόρφωση.

-Με τους άλλους κρατούμενους έρχεσαι σε επαφή; Εχω επαφή με όλους τους κρατούμενους.

-Εχεις κάνει φίλους; Δεν θα τους έλεγα φίλους. Ας πούμε καλοί γνωστοί.

-Υπάρχει άλλος Ελληνας εδώ στη φυλακή; Οχι, κανείς.

-Προαυλίζεσαι όπως οι υπόλοιποι κρατούμενοι; Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, αλλά έτσι είναι το ρουμανικό σύστημα των φυλακών. Δεν τους βγάζουν ποτέ όλους μαζί, τους βγάζουν σε ομάδες. Προαυλίζεσαι ανάλογα με το σε ποια ομάδα κρατουμένων ανήκεις. Η χειρότερη βαθμίδα είναι η ομάδα υψηλού ρίσκου, καθώς σε κάθε σου κίνηση συνοδεύεσαι από μασκοφόρους και είσαι δεμένος χειροπόδαρα. Για μια εποχή προαυλιζόμουν μόνο με κρατούμενους υψηλού ρίσκου. Πρόκειται για ομάδες τριών ή τεσσάρων ατόμων και εκεί μπορείς να συνυπάρξεις με αρχηγούς του οργανωμένου εγκλήματος. Μετά είναι η ομάδα υψίστης ασφαλείας, που θεωρείται και το πιο σκληρό σύστημα. Ακολουθούν οι ομάδες που ανήκουν στο κλειστό σύστημα και μετά οι ομάδες του γενικού συστήματος, όπου τα πράγματα είναι πιο χαλαρά. Μάλιστα υπάρχει και το ημι-ανοιχτό σύστημα, το οποίο είναι σαν αγροτική φυλακή.

-Να υποθέσω ότι δεν έχεις φτάσει ακόμα σε αυτό το σύστημα... Περνάω από ειδική επιτροπή τον Σεπτέμβρη και όπως όλα δείχνουν, θα ανήκω και εγώ σε αυτό το σύστημα σύντομα.

«Αισθάνομαι ελεύθερος»

-Τον Σεπτέμβριο του 2018 ήταν να δικαστείς για τη δολοφονία των δύο αστυνομικών, όμως η δίκη δεν πραγματοποιήθηκε. Εσύ θέλεις να γυρίσεις πίσω και να δικαστείς; Ναι, και το έχω δηλώσει. Ποτέ δεν ήμουν αντίθετος να έρθω στην Ελλάδα και να δικαστώ, αλλά για διάφορους λόγους αυτό δεν έγινε. Οχι όμως εξαιτίας μου. Το είχα ζητήσει και είχα κάνει δύο αιτήσεις σχετικά με τη μεταφορά μου στην Ελλάδα.

-Αν τελικά με κάποιον τρόπο, έστω και την ύστατη στιγμή, εγκριθεί το αίτημά σου, θα βρεις το θάρρος να κοιτάξεις στα μάτια τους συγγενείς των θυμάτων; Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το θάρρος, το θράσος ή με τίποτα τέτοιο. Είναι στάση ζωής να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια τον άλλον. Θα μπορούσα να το κάνω. Να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι λυπάμαι για ό,τι συνέβη. Δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο γι’ αυτούς. Είναι δύσκολο πράγμα, αλλά θα το έκανα.

-Συμπληρώνεις σχεδόν 18 χρόνια μέσα στη φυλακή. Εχει τύχει ποτέ να κλείσεις τα μάτια σου για μερικά δευτερόλεπτα και να φανταστείς τον εαυτό σου ελεύθερο; Ελευθερία και έξω από τη φυλακή είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ελεύθερος αισθάνομαι και τώρα. Είμαι με τη θέλησή μου εδώ πέρα, οπότε υπό αυτή την έννοια είμαι ήδη ελεύθερος. Τώρα με ρωτάς τι θα έκανα αν ήμουν έξω από τη φυλακή;

-Τι θα έκανες αλήθεια; Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι ό,τι καλύτερο μπορώ. Δεν έχω ένα σχέδιο, ξέρεις. Παλιότερα έκανα σχέδια, να κάνω το ένα, να κάνω το άλλο, τώρα έχω αφεθεί στην πίστη μου στον Θεό. Μου φαίνεται και σκληρό να με ακούν οι συγγενείς των θυμάτων να κάνω σχέδια. Οι άνθρωποι δεν γυρίζουν από τον τάφο, οπότε είναι απρεπές από μέρους μου να μιλήσω για τα σχέδιά μου αν κάποια στιγμή βγω από τη φυλακή.

«Οι σφαίρες είναι αμετάκλητες»

-Συζητώντας με ανθρώπους της φυλακής έμαθα ότι ο διευθυντής έχει προτείνει εσένα και κάποιους άλλους κρατούμενους για να μιλήσετε σε νέα παιδιά με προβληματική συμπεριφορά. Τι θα έλεγες, λοιπόν, σε έναν έφηβο που αποφάσισε για κάποιο λόγο να κρατήσει στο χέρι του ένα πιστόλι; Mε τι σκοπό;

-Για μαγκιά, ας πούμε... Επικίνδυνο πράγμα αυτό συνήθως. Οταν παίζεις με ένα πιστόλι θα το χρησιμοποιήσεις αργά ή γρήγορα. Είναι αναπόφευκτο. Θα του έλεγα να το ξανασκεφτεί γιατί, ξέρεις, όταν στέλνεις τις σφαίρες είναι αμετάκλητο, δεν μπορείς να τις πάρεις πίσω και εσύ τότε δεν το καταλαβαίνεις, αλλά αργότερα θα το μετανιώσεις. Και δεν ξέρω κανέναν που να μην το έχει μετανιώσει. Θα του έλεγα, λοιπόν, να είναι προσεκτικός όχι για τον ίδιο, αλλά για τις συνέπειες εναντίον του, γιατί η πράξη του είναι αμετάκλητη. Ξέρεις, το δυσκολότερο πράγμα είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις αυτό που έχει συμβεί και, πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να ζεις με αυτό.

Γραφειοκρατική εμπλοκή καθυστερεί ξανά την έκδοσή του στην Ελλάδα

Προς αναβολή η δίκη του στις 17/4 στο Μεικτό Ορκωτό Αθηνών

Ο Κώστας Πάσσαρης έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι επιθυμεί να μεταχθεί στην Ελλάδα για να δικαστεί για όσα κατηγορείται, κάτι που είναι θεμελιώδες συνταγματικό αλλά και δικονομικό δικαίωμα κάθε κρατουμένου, αναφέρει στο «ΘΕΜΑ» ο συνήγορός του Ανδρέας Ταγαράκης. Και προσθέτει: «Μάλιστα, όπως έχει δηλώσει, θέλει να βρεθεί ενώπιον του φυσικού του δικαστή, να παραδεχτεί όσα έχει κάνει, να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και να ζητήσει συγγνώμη από τα θύματά του. Οι ελληνικές αρχές, κατόπιν και του αιτήματός του, ζήτησαν, ως όφειλαν, από τις αντίστοιχες ρουμανικές την προσωρινή του παράδοση ώστε να δικαστεί ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών».

Οπως όμως εξηγεί ο κ. Ταγαράκης, αυτό προς το παρόν δεν κατέστη εφικτό. Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Μετά από έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα και τρεις αναβολές των δικασίμων, είτε γιατί δεν είχαν σταλεί εγκαίρως μεταφρασμένα τα έγγραφα στη Ρουμανία, είτε διότι στη συνέχεια η Ρουμανία ζήτησε επιπλέον διευκρινίσεις, τελικά οι δίκες του προσδιορίστηκαν για τη δικάσιμο της 17ης Απριλίου 2019. Στο μεταξύ, στις 19/3/2019 στο Εφετείο Βουκουρεστίου κρίθηκε το αίτημα των ελληνικών αρχών για την προσωρινή παράδοση του Κωνσταντίνου Πάσσαρη στην Ελλάδα ώστε να δικαστεί, όπου μάλιστα μετήχθη και ο ίδιος δήλωσε ενώπιον του δικαστηρίου ότι συμφωνεί, πλην όμως το αίτημα απορρίφθηκε ως απαράδεκτο διότι δεν προσδιορίστηκε από τις ελληνικές αρχές, όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις, και μολονότι τους ζητήθηκε ειδικώς, έστω και κατά προσέγγιση, ο χρόνος που θα απαιτηθεί να παραμείνει στη χώρα μας, πράγμα απαραίτητο όταν μιλάμε για προσωρινή παράδοση».

Και συμπληρώνει: «Κατά συνέπεια, θα πρέπει οι ελληνικές αρχές να επανυποβάλλουν το αίτημα στις ρουμανικές, προσδιορίζοντας έστω και κατά προσέγγιση πόσο χρόνο θα διαρκέσει η προσωρινή παράδοση (και ίσως ζητώντας στη συνέχεια παράταση αυτού, αν τυχόν χρειαστεί επιπλέον χρόνος). Και σε αυτή την περίπτωση η Ρουμανία, με βάση τη νομοθεσία της, θα το κάνει υποχρεωτικά δεκτό».