Η ιστορία του ληστή των ATM με το κομμένο πόδι

Ηταν μέσα Νοεμβρίου του 2016. Στο αστυνομικό δελτίο κυριαρχεί η είδηση ενός φρικτού τροχαίου. Ασυνείδητος οδηγός που δεν βρέθηκε ποτέ εμβολίζει στη Νίκαια νεαρό μοτοσικλετιστή και τον εγκαταλείπει αβοήθητο. Ο 28χρονος σφαδάζει στην άσφαλτο και με όσες δυνάμεις τού έχουν απομείνει εκλιπαρεί τους περαστικούς να μαζέψουν το διαμελισμένο πόδι του. Ενας από αυτούς καλεί το ΕΚΑΒ με το κινητό του θύματος και στη συνέχεια το αρπάζει και εξαφανίζεται.

Σχεδόν 20 μήνες μετά, η Ασφάλεια συλλαμβάνει τον 30χρονο σήμερα Γιάννη Παρδάλη, τον νεαρό μοτοσικλετιστή-θύμα του τροχαίου, ως μέλος μιας συμμορίας που χρησιμοποιώντας πλαστική εκρηκτική ύλη ανατίναζε ΑΤΜ. Αρχηγός της ομάδας ένας ομογενής από το Καζακστάν, τρόφιμος των φυλακών και συνεργός ο γιος του διαβόητου ληστή με το προσωνύμιο «Πεταλούδας» που στις δεκαετίες ’80 και ’90 είχε καταφέρει να αποδράσει αρκετές φορές από αστυνομικά τμήματα και σωφρονιστικά καταστήματα.

Η ιστορία του Γιάννη Παρδάλη μοιάζει βγαλμένη από κινηματογραφικό δράμα. Γιος εν ενεργεία αστυνομικού, με σπουδές και μέλλον στα Λογιστικά, βλέπει από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή του να αλλάζει όταν εκείνο το παγωμένο βράδυ της 16ης Νοεμβρίου, παρασύρεται από ένα τρελό όχημα, χάνει το ένα πόδι του και παραλύει το ένα του χέρι. Πέφτει στα ναρκωτικά για να απαλύνει τους φρικτούς πόνους από το ακρωτηριασμένο του πόδι, μπλέκει με τον τζόγο και την παρανομία και καταλήγει προφυλακισμένος στα Τρίκαλα με βαριές κατηγορίες. Ο ίδιος παραδέχεται μόνο περιφερειακό ρόλο στη συμμορία και ζητά την επιείκεια των δικαστών.

«Γεννήθηκα το 1988 και τολμώ να ισχυριστώ ότι η ζωή μου κινήθηκε σε ενάρετα μονοπάτια με τη συνδρομή και την άριστη ανατροφή που μου έδωσαν οι γονείς μου και κυρίως λόγω της στενής σχέσης και αδυναμίας που έχω με τον πατέρα μου Χρήστο, ο οποίος τυγχάνει εν ενεργεία υπαξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Υπήρξα άριστος μαθητής στο σχολείο, ήμουν αθλητής του ποδοσφαίρου στην ομάδα του Ιωνικού στα μαθητικά μου χρόνια και πρωταθλητής με διακρίσεις αργότερα στο ολυμπιακό άθλημα του tae kwon do και μέλος της ομώνυμης ελληνικής ομοσπονδίας», περιγράφει τον εαυτό του στο απολογητικό του υπόμνημα επισημαίνοντας πως «έλαβα στη συνέχεια πτυχία ξένων γλωσσών (Lower), πτυχίο γνώσης και χειρισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών, εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις στο Τμήμα Κρυπτογραφικών Μηχανών του Ελληνικού Στρατού, ένα τμήμα ιδιαιτέρως απαιτητικό, ενώ τυγχάνω πτυχιούχος λογιστής, απόφοιτος του Τμήματος Λογιστικής του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Μεσολογγίου. Σε όλη μου τη ζωή εργάζομαι ανελλιπώς ενώ κατοικώ ακόμα, μόνιμα και σταθερά με τους γονείς μου στην ανωτέρω διεύθυνση, με τους οποίους έχω ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς και αισθήματα αμοιβαίας αφοσίωσης και στοργής. Εργάζομαι από τον Αύγουστο 2018 ως υπάλληλος γραφείου σε πρατήριο υγρών καυσίμων».

Το τροχαίο και οι συνέπειες

Ο Γιάννης Παρδάλης υποστηρίζει πως κομβικό σημείο για τη ζωή του ήταν εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου όπου ο άγνωστος οδηγός πέρασε από πάνω του και τον διαμέλισε. Ο νεαρός κινούνταν με το Piaggio του στη συμβολή των οδών Μπελογιάννη και Κερασούντος, κοντά στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, όταν ο κάτοχος ενός ασημί Opel Zafira τον χτύπησε και τον τραυμάτισε σοβαρά. Αντί μάλιστα να σταματήσει για να δει σε τι κατάσταση ήταν το θύμα του, ανέπτυξε ταχύτητα και το εγκατέλειψε αβοήθητο. Το κράνος που φορούσε ο νεαρός τού έσωσε τη ζωή, όχι όμως και το πόδι του, για το οποίο εκλιπαρούσε τους περαστικούς να το μαζέψουν με την ελπίδα να καταφέρουν να το συγκολλήσουν οι γιατροί. Εκείνη τη δραματική στιγμή σημειώθηκε και ένα απίστευτο περιστατικό. Ενώ ο 28χρονος ήταν πεσμένος στο έδαφος, παρακάλεσε έναν περαστικό να καλέσει από το κινητό του την αδερφή του προκειμένου να ενημερωθεί η οικογένειά του για το τι συνέβη.

Ο άγνωστος άνδρας πράγματι ειδοποίησε, αλλά αντί να επιστρέψει το τηλέφωνο στον Γιάννη, το άρπαξε και εξαφανίστηκε. «Την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016 η ζωή μου έμελλε να αλλάξει οριστικά. Η μοίρα και η ζωή με δοκίμασαν άγρια όταν σε τροχαίο ατύχημα έχασα το αριστερό μου πόδι και συνεθλίβησαν τα οστά του ώμου μου. Ο ασυνείδητος εγκληματίας οδηγός με εγκατέλειψε αβοήθητο ενώ ήταν υπαίτιος του τροχαίου. Κατάλαβα αμέσως τη σοβαρή βλάβη που είχα πάθει και θυμάμαι ότι στην προσπάθειά μου να περισώσω το ακρωτηριασμένο μέλος μου -πεσμένος αιμόφυρτος στο οδόστρωμα- παρακαλούσα τους περαστικούς να περισυλλέξουν το πόδι μου από τον δρόμο και κρατούσα τις αισθήσεις μου με μεγάλη δυσκολία αλλά ήλπιζα πως θα καταφέρουν να το συγκολλήσουν οι γιατροί. Μάταια όμως γιατί το μέλος είχε ήδη μολυνθεί και καταστραφεί. Επρεπε να συνειδητοποιήσω πλέον ότι η ζωή μου άλλαξε οριστικά. Σώθηκε η ζωή μου αλλά έχασα το πόδι μου, εγώ ο υπερδραστήριος άνθρωπος, ο αθλητής, θα έπρεπε πλέον να κινούμαι με βοήθεια.

Ουδέποτε συνελήφθη ο υπαίτιος της αναπηρίας μου. Τυγχάνω ανάπηρος με ποσοστό αναπηρίας 67% λόγω ακρωτηριασμού της αριστερής κνήμης και περιορισμένης κινητικότητας ώμων και ουδέποτε επίσης έλαβα την παραμικρή αποζημίωση για τη βλάβη που υπέστην. Η υπόθεσή μου απασχόλησε έντονα την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ ενώ δέχτηκα κύματα αγάπης και συμπαράστασης από οικογένεια και φίλους αλλά και από άγνωστους σε εμένα ανθρώπους», έχει δηλώσει. Από εκείνη την ημέρα ο Γιάννης έγινε άλλος άνθρωπος. Αλλαξε δραματικά και κλείστηκε στον εαυτό του και στις μαύρες του σκέψεις, που γρήγορα τον έσπρωξαν στην αυτοκαταστροφή. «Οπως μάλλον ήταν λογικό και φυσικά εξελισσόμενο, το περιστατικό αυτό προκάλεσε ρωγμή στον ψυχισμό μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου, άρχισα να κάνω κατάχρηση αλκοόλ, να παίζω τζόγο, χωρίς όμως να ξέρει κανείς για την παράλληλη αυτή ζωή μου. Εκτιμούσα και συνειδητοποιούσα την πραγματική αγάπη των ανθρώπων που νοιάζονται για εμένα και δεν ήθελα να τους στεναχωρώ ή να τους είμαι βάρος», συνεχίζει ο ίδιος.

Τσιλιαδόρος

Η συμμορία με αρχηγό έναν 40χρονο ομογενή από το Καζακστάν, βοηθό έναν 20χρονο Αλβανό, τσιλιαδόρο τον Γιάννη Παρδάλη, μαζί με τον γιο του διαβόητου «Πεταλούδα» τους τελευταίους μήνες είχε χτυπήσει πολλά ATM χρησιμοποιώντας για να τα ανατινάζουν, αντί για υγραέριο, πλαστική εκρηκτική ύλη. Ετσι, στην Ασφάλεια δημιουργήθηκε ειδική ομάδα που προσπαθούσε να εντοπίσει και να συλλάβει τα μέλη της συμμορίας που είχαν εξελίξει τη μέθοδο Plofkraak. Και το κατάφεραν το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Ο 30χρονος περιέγραψε στο υπόμνημά του πώς από τον αθλητισμό και τα λογιστικά έμπλεξε με τις συμμορίες. «Συνέχιζα να εργάζομαι κανονικά αλλά άρχισε να δημιουργείται μέσα μου μια συνωμοτική διάθεση για δραστηριότητες προκειμένου να αποκομίσω κάπως ευκολότερο κέρδος στον παρονομαστή της αναπηρίας και της ανημποριάς μου. Στην απονενοημένη αυτή διάθεσή μου συνετέλεσε, όπως αντιλαμβάνομαι, και η εσωτερική μου αμηχανία να αναγκάζομαι να προσφεύγω στον πατέρα μου ζητώντας χρήματα καθώς οι αποδοχές μου από την εργασία μου είναι πολύ χαμηλές και η οικονομική μου κατάσταση δυσχερέστατη. Λόγω της δυσχερούς φυσικής μου κατάστασης ήταν περιορισμένη η κίνησή μου και μπορούσα να συνδράμω στις ενέργειες των συγκατηγορουμένων μου μόνο ως επιβλέπων - και για λόγους ασφαλείας. Στεκόμουν μακριά από την όποια ενέργεια, σε συνήθως κομβικό σημείο, παρατηρώντας αν περνάει κάποιος αστυνομικός ή άλλος διερχόμενος ώστε να προκύψει κίνδυνος από την ενέργεια με τα εκρηκτικά στα ΑΤΜ. Ιδιαίτερα δε στη μεταφορά και τον χειρισμό των ανωτέρω εκρηκτικών ο συγκατηγορούμενός μου ήταν απόλυτος προς τις εντολές της ιδιόμορφης αυτής συνεργασίας μας πως αυτά τα χειρίζεται και μεταχειρίζεται αποκλειστικά μόνος του.

Ο σωματότυπός μου αλλά κυρίως ο τρόπος βαδίσματός μου λόγω του προσθέτου μέλους καθιστούν την εικόνα μου ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ενώ η ενεργή συμμετοχή μου σε ενέργεια, ας το πούμε “επιχειρησιακά”, καθίσταται απαγορευτική λόγω της βραδύτητάς μου, των ιδιαίτερων κινητικών χαρακτηριστικών μου που θα καθιστούσαν τον εντοπισμό μου πανεύκολο αλλά κυρίως λόγω της πλήρους άγνοιάς μου στον χειρισμό των ανωτέρω μηχανισμών. Οπως έχω ήδη αναφέρει αλλά και από τη δικογραφία προκύπτει, ότι στα άνω περιστατικά όπου συμμετείχα απλώς επόπτευα από απόσταση το σημείο προκειμένου να ειδοποιήσω σε περίπτωση που παρατηρούσα κάποια κίνηση και ουδεμία συμμετοχή είχα στην πρόκληση της έκρηξης, την τοποθέτηση του εκρηκτικού μηχανισμού κ.λπ.», αναφέρει.

Ανάμεσα στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει είναι και αυτή της κατοχής ναρκωτικών. Οπως ο ίδιος διευκρινίζει, «αναφορικά με την κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικής ουσίας (0,2 gr) η οποία ευρέθη στην οικία μου αποκλειστικώς προς ιδία χρήση, όπως και στη δικογραφία διευκρινίζεται, αναφέρω ότι πράγματι κάνω χρήση ινδικής κάνναβης κάποιες φορές (την οποία διαλύω σε ρόφημα και δεν καπνίζω) κυρίως διότι είναι ο μόνος ανακουφιστικός τρόπος ίασης των φρικτών πόνων που μου προκαλούνται στο σημείο απόληξης των νεύρων του ακρωτηριασμένου μου ποδιού. Η νευρολογική αυτή νόσος ονομάζεται Σύνδρομο Πόνου από Μέλος-Φάντασμα».

Νομική άποψη

Ο δικηγόρος του 30χρονου Σπύρος Δημητρίου μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» επισημαίνει: «Ο κατηγορούμενος έχει να αντιμετωπίσει ένα βαρύ κατηγορητήριο και είναι ήδη προσωρινά κρατούμενος στις Φυλακές Τρικάλων. Τυγχάνει ανάπηρος με ποσοστό αναπηρίας 67% λόγω του ακρωτηριασμού του ποδιού του, ωστόσο σε καμία στιγμή δεν έθεσε ως υπερασπιστική σημαία την τυχόν ευνοϊκότερη μεταχείριση την οποία θα μπορούσε να έχει. Ζητά συγγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσε με τη συμμετοχή του στις παράνομες ενέργειες, κυρίως όμως ζητά την ανθρώπινη κατανόηση για την τεράστια μεταβολή που επήλθε στον ψυχισμό του μετά από το περιστατικό του τροχαίου. Είναι σπάνιο να βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος διάγει ενάρετο βίο ξαφνικά να μπαίνει στον χώρο του εγκλήματος και ίσως δεν συνιστά διαγνωστική ακροβασία να πούμε πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ο λόγος ανήκει στη Δικαιοσύνη για τη μεταχείρισή του ως ανάπηρου κρατουμένου αλλά και για την εκδίκαση της υπόθεσής του, όπου θα κριθεί στην ουσία το ποσοστό της τυχόν συμμετοχής του στις αναφερόμενες στο κατηγορητήριο δράσεις».

Από την πλευρά του ο συνήγορος του γιου του διαβόητου «Πεταλούδα» Γιάννης Γλύκας, τονίζει ότι «βαρύτατο κατηγορητήριο, μικρή όμως συμμετοχή. Ο εντολέας μου αρνείται κάθε συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, κάθε επαφή με κατοχή εκρηκτικών. Η δίκη του συμμετοχή συνίσταται στην απλή συνέργεια σε δύο κλοπές (τσιλιαδόρος) χωρίς δόλο και συναπόφαση στη χρησιμοποίηση εκρηκτικών και αντίστοιχα εκρήξεων πάντοτε με την ελαφρυντική περίσταση της μετεφηβικής ηλικίας».