Τι είναι ο σκύλος ράτσας ροτβάιλερ;

Τι μπορεί να φταίει και ένας σκύλος φτάνει στο σημείο να επιτεθεί σε ένα παιδί;

Η συζήτηση για τη σωστή διαχείριση των σκύλων επανέρχεται στο προσκήνιο μετά τη θανατηφόρα επίθεση που δέχτηκε βρέφος, μόλις δύο μηνών, από το Ροτβάιλερ της οικογένειας.

Το πόσο σημαντική είναι η σωστή ανατροφή του σκύλου, αλλά και η εκπαίδευση του, όπως και του ιδιοκτήτη, έτσι ώστε να έχουμε έναν ισορροπημένο σκύλο, μας επισημαίνει ο εκπαιδευτής σκύλων/ ιδιοκτήτης Ροτβάιλερ, Πέτρος – Εμμανουήλ Μητσάκος. Παράλληλα μας σκιαγραφεί τον σκύλο Ροτβάιλερ, μια παρεξηγημένη φυλή, καθώς πολλοί την χαρακτηρίζουν επικίνδυνη και επιθετική.


Τι χαρακτήρας είναι το Ροτβάιλερ; Μπορούμε όλοι να έχουμε ένα;

Το Ροτβάιλερ είναι μία φυλή που έχει σταθεί δίπλα στον άνθρωπο και τον έχει βοηθήσει για πάρα πολλά χρόνια σε πολλούς τομείς. Είναι ένας σκύλος που δένεται πολύ με τους ανθρώπους και χαρακτηρίζεται ως ανθρωποκεντρικός. Είναι έξυπνος, δραστήριος και ικανός φύλακας με υψηλό σθένος και έντονη προσωπικότητα.

Ακούγεται ένας εξαιρετικός σκύλος. Μπορούμε, όμως, όλοι να έχουμε ένα Ροτβάιλερ;

Όχι, δεν μπορούμε. Επικρατεί η αντίληψη ότι όλα τα σκυλιά είναι ίδια. Δεν είναι λίγοι, εκείνοι που πιστεύουν ότι αν τα αγαπάς, θα μάθουν. Και εννοούν ότι θα μάθουν να συμβαδίζουν με τον τρόπο της ζωής τους. Όποιος και να είναι αυτός. Κι αυτό είναι λάθος.
Το Ροτβάιλερ είναι ένας σκύλος με απαιτήσεις. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξέρουμε για ποιον λόγο θέλουμε να αποκτήσουμε ένα Ροτβάιλερ. Αν θέλουμε έναν σκύλο ως διακοσμητικό, σίγουρα δεν πρέπει να επιλέξουμε έναν τέτοιον σκύλο γιατί θα μας γυρίσει boomerang.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις του; 

Σε έναν σκύλο Ροτβάιλερ πρέπει να του διαθέτουμε χρόνο. Να ασχολούμαστε μαζί του. Να τον κοινωνικοποιήσουμε σωστά, να του θέσουμε κανόνες και να μην αμελούμε την εκτόνωση του. Παράλληλα, πρέπει να εκπαιδευτεί μαζί του και ο άνθρωπος που τον έχει, έτσι ώστε να τον καθοδηγεί σωστά. Ο κηδεμόνας του πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος, σοβαρός και συγκροτημένος.

Γιατί ακούμε πιο συχνά για επιθέσεις Ροτβάιλερ και όχι άλλων σκύλων;

Το Ροτβάιλερ είναι σκύλος, ο οποίος θέλει σωστή καθοδήγηση σε κάθε του βήμα. Όπως, άλλωστε, όλοι οι σκύλοι. Ακόμα και ένα Μαλτέζ. Εάν όμως, ο ιδιοκτήτης του Μαλτέζ δεν ασχοληθεί επαρκώς μαζί του, κι εκείνο εκδηλώσει επιθετικότητα, λόγω μεγέθους, μπορεί στα μάτια κάποιων, αυτή η συμπεριφορά να θεωρηθεί και χαριτωμένη. Κι είναι σίγουρο, ότι δεν θα το μάθει ποτέ κανείς.

Δεν ισχύει όμως, το ίδιο στην περίπτωση ενός Ροτβάιλερ. Ένα Ροτβάιλερ, που δεν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά, με ανεύθυνο ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν γνωρίζει τον σκύλο του, δεν τον εκτονώνει, δεν τον εκπαιδεύει και γενικότερα, δεν ασχολείται μαζί του, είναι σίγουρα ένα «όπλο», το οποίο, κάποια στιγμή, θα πυροβολήσει. Και τον πυροβολισμό, σίγουρα, θα τον ακούσουμε όλοι. Και τότε, ο σκύλος γίνεται στόχος έντονης κριτικής.
Αν όμως, ο σκύλος έχει μεγαλώσει με άλλον τρόπο, έχει εκπαιδευτεί, κοινωνικοποιηθεί και είναι σε σωστά χέρια, τότε έχει τελείως διαφορετική συμπεριφορά.

Γιατί οι περισσότερες επιθέσεις σε παιδιά/μωρά γίνονται από τη συγκεκριμένη φυλή; Το έχουν στο αίμα τους;

Σε καμία περίπτωση. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι, εάν επιθυμούμε να αποκτήσουμε ένα Ροτβάιλερ, θα πρέπει να μάθουμε το γενεαλογικό του δέντρο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Επίσης, απευθυνόμαστε σε νόμιμο εκτροφέα, που έχει δώσει σημασία στη σωστή αναπαραγωγή και έχει φροντίσει να κυλήσουν όλα ομαλά, από τη στιγμή που γεννήθηκε έως και τη στιγμή που έφτασε στα χέρια μας.
Έπειτα το «κλειδί» για να έχουμε έναν ισορροπημένο σκύλο είναι η κοινωνικοποίηση. Κοινωνικοποίηση είναι το να γνωρίσουμε στον σκύλο μας οτιδήποτε υπάρχει στην κοινωνία μας, η οποία απαρτίζεται κι από τα παιδιά, αλλά και τα βρέφη.

Στην περίπτωση που ο σκύλος μας έρθει σε επαφή μαζί τους από μικρή ηλικία και με σωστό τρόπο, θα τα αποδεχτεί και, μάλιστα με το παραπάνω. Θα τον δούμε να τα αναζητά και να χαίρεται την κάθε επαφή μαζί τους. Η εκπαίδευση, οι κανόνες και ο σεβασμός θα βοηθήσουν ακόμη περισσότερο, καθώς θα γνωρίσουμε βαθύτερα τον σκύλο μας και θα μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί του. Επίσης, με την εκπαίδευση θα μάθουμε να καλύπτουμε τις ανάγκες του και εκείνος θα μάθει να συνεργάζεται μαζί μας.

Εάν όμως, ένα Ροτβάιλερ δεν έχει κοινωνικοποιηθεί ποτέ με παιδιά, δηλαδή δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί τους και έχει ενηλικιωθεί, τότε θέλει προσοχή.  Ένα Ροτβάιλερ που ζει περιορισμένο σε έναν χώρο και έχει γνωρίσει συγκεκριμένους ενήλικες, έχει καταγράψει ως φυσιολογική την εμφάνιση, την κινησιολογία, αλλά και τη συμπεριφορά μόνον αυτών των ανθρώπων. Καθώς ζει απομονωμένο από τον έξω κόσμο, οι εικόνες που έχει αποθηκεύσει στο μυαλό του, είναι πολύ λίγες.

Στο θέαμα ενός μικρού πλάσματος, το οποίο κινείται απότομα, φωνάζει, πλησιάζει ατσούμπαλα, κλαίει έντονα, ενδεχομένως να στρεσαριστεί/ενοχληθεί ή να νιώσει απειλή. Γιατί, αντικρίζει κάτι, που δεν γνωρίζει. Και για τον σκύλο δεν είναι φυσιολογικό. Εδώ, έρχεται και η αντίδραση του. 

Στο σημείο αυτό, τονίζω, για ακόμα μια φορά, το πόσο σημαντική είναι η κοινωνικοποίηση.



Είναι εν τέλει τα Ροτβάιλερ επικίνδυνα; 

Σε λάθος χέρια είναι σίγουρα. Σε σωστά είναι υπέροχα και αξιαγάπητα.
Δεν είναι όμως, το Ροτβάιλερ το θέμα, αλλά το πώς το χειριζόμαστε. Με τι αρχές το μεγαλώνουμε και πως το καθοδηγούμε.
Πριν αποκτήσουμε έναν τέτοιο σκύλο, καλό είναι να συμβουλευτούμε έναν εκπαιδευτή. Να μάθουμε τις ανάγκες του, τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, έτσι ώστε να σκεφτούμε σοβαρά αν μας ταιριάζει και αν μπορούμε να τον μεγαλώσουμε σωστά.
Στην περίπτωση που είμαστε διατεθειμένοι να καλύψουμε τις ανάγκες του και να ασχοληθούμε μαζί του, τότε, σίγουρα, θα μας ανταμείψει στο δεκαπλάσιο.
Όμως, αν αμελούμε τις βασικές υποχρεώσεις που έχουμε απέναντί του, επόμενο είναι κάποια στιγμή να βρεθούμε σε αδιέξοδο.
 Όλα έχουν να κάνουν με το πώς θα χειριστούμε εμείς τα πράγματα. Τι αποφάσεις θα πάρουμε.
Εμείς, λοιπόν, πρέπει να σκεφτούμε πολύ καλά, το ποιός είναι επικίνδυνος, προτού βάλουμε στο στόχαστρο κάποια φυλή.

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να ενημερωνόμαστε υπεύθυνα και να επιλέγουμε πολύ προσεκτικά τον σκύλο μας.
Υποχρέωσή μας είναι η κοινωνικοποίηση και η εκπαίδευσή του, όπως επίσης, η φροντίδα και η ενασχόληση μαζί του.
Ως κηδεμόνες είμαστε υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά του.
Ποτέ δεν αφήνουμε τον σκύλο μας μόνο του με ένα παιδί.
Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πως όσο καλή συμπεριφορά κι αν έχει ο σκύλος, αλλά και το παιδί μας, θα πρέπει να είμαστε παρόντες σε κάθε τους επαφή.
Είναι χρέος μας να το κάνουμε, όχι για να μην αγριέψει ξαφνικά ο σκύλος μας, αλλά για να μη συμβεί ποτέ κανένα ατύχημα, που δεν μπορούμε να προβλέψουμε.