Αλληλεγγύη στην εποχή του κορωνοϊού: Όσο υπάρχουν άνθρωποι… και ανθρωπιά
Καθημερινές ιστορίες στην εποχή του κορωνοϊού -Την επόμενη φορά που θα πεταχτούμε μέχρι το φαρμακείο ή το σούπερ μάρκετ ας αναλογιστούμε εκείνον τον μοναχικό γείτονα...
Άνθρωποι μόνοι, προχωρημένης ηλικίας ή μειωμένων ικανοτήτων σε μια περίοδο όπου όλα πρέπει να μείνουν υποχρεωτικά στάσιμα. Πρόσωπα που δεν έχουν πού να στηριχθούν, ανήμπορες φιγούρες χωρίς παιδιά και φίλους, μοναχικοί γείτονες που κάπου έχει πάρει το μάτι μας σε μια φευγαλέα καλημέρα και έχουμε καιρό να ανταμώσουμε.
Κάποιοι μένουν στο πάνω διαμέρισμα, άλλοι στην διπλανή πολυκατοικία, κάποιοι τρίτοι στο παραπάνω στενό, είναι πολλοί, οφείλουμε να γίνουμε περισσότεροι γι’ αυτούς. Διότι όπως πολύ εύστοχα έγραψε μια φίλη στο fb: «Συγκρατούμενοι είμαστε σε αυτό. Να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον!»
«Δεν φτάνει ν’ αντέχουν τα πόδια μας, πρέπει να αντέχει και η καρδιά μας…»
Η κυρία Χριστίνα Νικολάου πλησιάζει τα 85. Μένει στο κέντρο της Αθήνας. Δεν έχει σύζυγο, ούτε παιδιά. Οι περισσότεροι φίλοι της έχουν «φύγει». Δεν είναι μόνο τα γηρατειά που φορτώνουν την πλάτη της αλλά κι εκείνη η ασήκωτη αίσθηση ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μόνη της, ιδίως σήμερα που νιώθει ταυτόχρονα απειλημένη και απειλή: «Ευτυχώς στον πρώτο όροφο μένει μία φοιτήτρια και κάθε πρωί μου τηλεφωνεί το πουλάκι μου και με ρωτάει αν είμαι καλά, αν χρειάζομαι κάτι. Μου φέρνει ψωμί κι ό,τι άλλο χρειαστώ, αγοράζει τα φάρμακά μου, ο Θεός να την έχει πάντα γερή. Ξέρετε, δεν φτάνει μόνον η ευλογία του να ζεις αλλά και η χάρη του να σε νοιάζεται κάποιος. Όσοι μπορείτε, όσο μπορείτε, να μας σκέφτεστε…»
Η κυρία Χριστίνα δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση συνανθρώπου μας που χρειάζεται βοήθειαστις καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις της κι ευτυχώς η «φοιτήτρια του πρώτου ορόφου» δεν αποτελεί το μοναδικό πρόσωπο που παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς.
Ο κύριος Παρασκευάς Τσεβάς, ιδιοκτήτης ενός καφέ στην κωμόπολη Φιλιατά του νομού Θεσπρωτίας, έβαλε εδώ και μέρες λουκέτο στο μαγαζί του ανοίγοντας την καρδιά του στους συμπολίτες του που έχουν ανάγκη: «Από αύριο, εγώ και το προσωπικό του καταστήματος μας κάνουμε πράξη το#μένουμε σπίτι# και αποφασίσαμε να μεταφέρουμε ψώνια ή φάρμακα, με κανένα κόστος και με όλα τα μέτρα προφύλαξης, σε ηλικιωμένους και σε άτομα που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες», έγραφε στο σημείωμα που άφησε έξω από το μαγαζί του και μέσα στα social media. Τα λόγια του, κάτι παραπάνω από συγκινητικά: «Πριν από λίγο άφησα μακαρόνια στο σπίτι ενός παππού, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη, βοηθήστε παιδιά όσο μπορείτε. Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία δεν φτάνει ν’ αντέχουν τα πόδια μας, πρέπει να αντέχει και η καρδιά μας τον πόνο και την ανημποριά των άλλων. Μόνο έτσι αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι!»
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ψυχή του κ. Γιώργου Κομνινάκη ο οποίος σε ανάρτησή του γράφει χαρακτηριστικά: «Ενημερώνω τους συμπολίτες μου στην Άνοιξη που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (ηλικιωμένοι, ασθενείς, ανοσοκατασταλμένοι, εν γένει) ότι προτίθεμαι, με ατομική πρωτοβουλία, να αναλάβω να τους πηγαίνω φάρμακα και ψώνια που χρειάζονται κατόπιν συνεννόησης».
«Χείρα βοηθείας» προς τους ηλικιωμένους και όσους ανήκουν ευρύτερα στις ευπαθείς ομάδες και πρέπει να μείνουν σπίτι προκειμένου να προστατευθούν από τον νέο κορονοϊό, έτεινε πρόσφατα και μια νεαρή ψυχολόγος από τη Θεσσαλονίκη, ενημερώνοντας με χειρόγραφο σημείωμα τους κατοίκους της περιοχής της στον Εύοσμο, ότι μπορεί να αναλάβει να ψώνια τους και να τους τα παραδίδει στο σπίτι, έξω από την πόρτα τους: «Αν είσαι σε ομάδα ιδιαίτερης φροντίδας, είσαι μόνος και δεν μπορείς να κάνεις τα ψώνια σου, μείνε στο σπίτι. Θα σου τα ψωνίσω και θα τα αφήσω έξω από την πόρτα σου. Από μακριά αλλά μαζί»
Αξιοθαύμαστη είναι και η ανιδιοτελής προσφορά του νοσηλευτή Μαρίνου Δέδογλου ο οποίος αν εργάζεται στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης έχει τη διάθεση και τον χρόνο να σταθεί δίπλα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Κλείσιμο
Ο κ. Δέδογλου γράφει χαρακτηριστικά: «Αγαπητοί φίλοι. Επειδή υπάρχουν και ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να μετακινηθούν ή όσοι βλέπετε αυτό το μήνυμα και ζείτε μακριά και οι γονείς σας είναι ανήμποροι ή αναγκάζονται να βγουν για ψώνια ενώ ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, σας ενημερώνω ότι είμαι διαθέσιμος να εξυπηρετήσω εθελοντικά αύριο όλη μέρα που δεν εργάζομαι. Ας αποφορτίσουμε και τα μάρκετ και φαρμακεία από το βάρος της κατ οίκον παράδοσης. Είναι προτιμότερο να βγαίνει κάποιος νέος έξω στα μαγαζιά που ξέρει πως να λάβει μέτρα προστασίας, παρά οι ηλικιωμένοι. Πείτε τους να παραμείνουν στα σπίτια τους υπάρχουν άνθρωποι στις Φέρες που μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να σώσουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες».
«Το σημαντικότερο είναι ότι δημιουργήθηκε ένα αίσθημα ασφάλειας»
Στο πλάι ανθρώπων που μας χρειάζονται μας στέκει εδώ και μέρες και ο δημοσιογράφος της Αλεξανδρούπολης Θανάσης Τσολάκης ο οποίος όπως επισημαίνει πέρα από παραγγελίες εισπράττει από τον κόσμο μία μεγάλη ανάγκη ψυχολογικής συμπαράστασης, υπό την έννοια του «είμαι εδώ για σένα»: «Λόγω επαγγελματικής ιδιότητας, όσο και λόγω μιας προσωπικής μου υποχρέωσης, πρέπει να βγαίνω από το σπίτι (πάντα με μεγάλη προσοχή και φειδώ στις εξόδους), οπότε έκανα το εξής, από πολύ νωρίς: ανακοίνωσα στο facebook ότι μπορώ στα δρομολόγια μου να προσθέσω μερικούς έξτρα προορισμούς και να πάω πράγματα σε όποιον έχει ανάγκη, προκειμένου εκείνος/η να μην μετακινηθεί. Υπήρξαν περιπτώσεις μηνυμάτων που με ρωτούσαν: «θα πας στο σούπερ μάρκετ; Αν ναι, θα ήθελα να μου φέρεις το τάδε απορρυπαντικό». Σε μία άλλη περίπτωση χρειάστηκε να κάνουμε «ομαδική» παραγγελία σε ένα κρεοπωλείο και μόλις έρθει θα κάνουμε τη διανομή. Κάποιος άλλος μου ζήτησε πράγματα από φαρμακείο, αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό», λέει ο Θανάσης Τσολάκης και συνεχίζει: «Το σημαντικότερο για μένα, είναι ότι σε πολλούς δημιουργήθηκε ένα αίσθημα «ασφάλειας», ότι δηλαδή αν χρειαστούν κάτι, υπάρχει εκεί έξω κάποιος που μπορεί να τους το πάει. Έχω μηνύματα που με ρωτάνε: «κάνεις ακόμα delivery;» και όταν απαντάω «ναι, χρειάζεσαι κάτι;» η απάντηση που παίρνω δεν είναι λίστα με ψώνια, αλλά μία ανακούφιση του τύπου «όχι, δεν χρειάζομαι κάτι, απλά έτσι για να ξέρω». Και φυσικά η κίνησή μου αυτή δεν είναι κάποιου είδους υπέρ-αλτρουισμός, αλλά μία απλή έκφραση αλληλεγγύης, που είναι απαραίτητη για τη διαχείριση κάθε τύπου κρίσης. Μόνο που στην προκείμενη, η αλληλεγγύη πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: να φοράει μάσκα, να φοράει γάντια, να λούζεται με αντισηπτικό και να κρατάει αποστάσεις ασφαλείας. Αλλά, ακόμα κι έτσι, πρέπει να υπάρχει.»
Την επόμενη φορά που θα πεταχτούμε λοιπόν μέχρι το φαρμακείο ή το σούπερ μάρκετ ας αναλογιστούμε εκείνον τον μοναχικό γείτονα που κάπου είχε πάρει το μάτι μας σε μια φευγαλέα καλημέρα, ας του χτυπήσουμε την πόρτα κι ας τον ρωτήσουμε αν έχει ανάγκη από κάτι. Και το κυριότερο, ας μην βιαστούμε ποτέ να κρίνουμε τον παππού ή τη γιαγιά που «γυρνάει στους δρόμους σαν ωρολογιακή βόμβα». Το περιστατικό που αναφέρει ο συνάδελφος Ρένα Κουβελιώτη είναι αρκετό για να μας πείσει: «Κάπου στο Μαρούσι γύρω στις 3 το μεσημέρι βλέπω έναν παππούλη να βγαίνει από ένα φαρμακείο, τσατισμένη από τους δεκάδες που είχα συναντήσει πριν σε σούπερ μάρκετ κ κρεοπωλεία γυρίζω κ του λέω
- «Γιατί καλέ μου άνθρωπε; Γιατί βγαίνετε από το σπίτι;»
- «Γιατί έπρεπε να πάρω κάποια φάρμακα»
- «Να τα πάρουν τα παιδιά σας... φίλοι... γείτονες όχι εσείς δεν κάνει....», είπα εγώ χωρίς να υποψιαστώ την γκάφα μου ...
- «Δεν έχω κανέναν παιδί μου», μου είπε και με άφησε να ντρέπομαι για ώρες...
Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι για να προσπαθήσουμε όλοι μαζί... να σκεφτούμε μόνους ανθρώπους, γνωστούς, γείτονες που ακόμα κ αν δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια καλημέρα μέχρι σήμερα τώρα πρέπει να χτυπήσουμε την πόρτα και να ρωτήσουμε....
- «Βγαίνω έξω χρειάζεστε κάτι ; Και μπορώ και θέλω να κάνω κάτι για σας....»
Με μια ιστορία που εκτείνεται σε τρεις αιώνες, η Nestlé συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της με μια ευρεία γκάμα προϊόντων και εφαρμόζοντας υπεύθυνες εταιρικές πρακτικές για το περιβάλλον και την κοινωνία
Τα Chuck Taylor All Star, τα διαχρονικά σύμβολα αντισυμβατικότητας, γίνονται η βάση για δημιουργικές γιορτινές εμφανίσεις και μας δίνουν έμπνευση για να απογειώσουμε το στυλ μας.
