«Ελευθερία» Λάρισας: Μητέρα (Δανάη) στον γιο (Γιώργο) Δημητρακόπουλο: «Έχω κι εγώ εναν γιο, τον Γιώργο μου...»

Ετος 1945, Λάρισα. Ενας άνδρας, ο Τάκης Δημητρακόπουλος, αναλαμβάνει τα ηνία της εφημερίδας «Ελευθερία», ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο πατέρας του Γιώργος Δημητρακόπουλος, το 1922. Στα χρόνια του, η «Ελευθερία» των 500 φύλλων θα ξεπεράσει τα 22.000 φύλλα και το όνομά του θα ταυτιστεί με τα μεγαλύτερα άλματά της. Ο μεγαλοεκδότης της Θεσσαλίας φεύγει από τη ζωή τον Ιούλιο του 2004 σε ηλικία 88 ετών. Οσα, όμως, έμελλε να γράψει η μοίρα για την οικογένεια και την εφημερίδα του δεν θα μπορούσε να τα συλλάβει ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος...

Τέλη δεκαετίας του 1940. Ο Τάκης Δημητρακόπουλος, ο άνθρωπος που ζει και αναπνέει μέσα σε πιεστήρια, δηλώνοντας αιώνιος εραστής της δημοσιογραφίας, γνωρίζει την Αθηναία Δανάη Παπαδημητρίου. Ο έρωτάς τους είναι σφοδρός, ο γάμος μονόδρομος, η συμβίωση πολλές φορές αδιέξοδη. Η Δανάη θέλει να συνεχίσει να ζει ανά διαστήματα στο σπίτι όπου μεγάλωσε, μια υπέροχη μονοκατοικία με κήπο στο Παλαιό Ψυχικό, ο Τάκης όμως δεν συζητά ούτε για αστείο να μετακομίσει στην Αθήνα. Το 1952 έρχεται στον κόσμο ο μοναχογιός τους Γιώργος. Η ζωή του μικρού ακολουθεί τη «μοιρασμένη» πορεία των μεγάλων. Τελειώνει το Δημοτικό στη Λάρισα, περνά με τη μητέρα του ατέλειωτες ώρες στη μονοκατοικία του Παλαιού Ψυχικού, μπαίνει οικότροφος στο Κολλέγιο Αθηνών, σπουδάζει Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική.

Στα μάτια του πατέρα του θα παραμείνει για πάντα ο φυσικός και μοναδικός διάδοχος του μεγαλύτερου δημοσιογραφικού οργανισμού της Θεσσαλίας. Ο Τάκης Δημητρακόπουλος έχει φροντίσει άλλωστε γι’ αυτό, τα πάντα είναι έτοιμα στο όνομα του διαδόχου του. Στο 3ο χλμ. της εθνικής οδού Λάρισας - Αθηνών, στον τεράστιο χώρο όπου στεγάζονται τα γραφεία της εφημερίδας, πάνω ακριβώς από ένα δεύτερο κτίριο όπου βρίσκονται τα πιεστήρια, είναι το σπίτι του. Εκεί ανέβαινε κάθε μέρα μετά τις τρεις τα ξημερώματα, λέγοντας πως «όταν αρχίζουν να χτυπούν οι μηχανές, τότε μόνο μπορώ να κοιμηθώ. Ο γλυκός αυτός ήχος στ’ αυτιά μου είναι για μένα το πιο ισχυρό υπνωτικό…».

Οταν ο Γιώργος Δημητρακόπουλος τελειώνει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στις ΗΠΑ, επιστρέφει στη Λάρισα και ξεκινά να εργάζεται στην εφημερίδα αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση της «Ελευθερίας». Πέντε χρόνια μετά, η απόφασή του να ακολουθήσει τον δρόμο της πολιτικής είναι αδιαπραγμάτευτη. Το 1994 εκλέγεται για πρώτη φορά ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ., για να αναδειχθεί σχεδόν μία δεκαετία μετά, και συγκεκριμένα το 2002, σε αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Το λαμπρό βιογραφικό του, πέρα από τις αμέτρητες επαγγελματικές επιτυχίες στις οποίες πάντα υπάρχει η ρίζα της δημοσιογραφίας, διανθίζεται από δύο γάμους και πέντε παιδιά. Ο πρώτος του γάμος, ο οποίος αποδείχθηκε σύντομος, έγινε τη δεκαετία του ’90 με κάποια Ισπανίδα αεροσυνοδό με την οποία απέκτησε τρεις κόρες. Ο δεύτερος ήταν με μία Ελληνίδα από τα Τρίκαλα, που του χάρισε δύο γιους και την ευτυχία. Ωστόσο, για τον ίδιο τα προβλήματα θα ξεκινήσουν μετά τον θάνατο του πατέρα του τον Ιούλιο του 2004.

Η μάνα-αντίδικος

Ο Τάκης Δημητρακόπουλος φεύγοντας από τη ζωή αφήνει πίσω του μια τεράστια περιουσία και μια διαθήκη στην οποία ορίζεται ότι το 55% της εφημερίδας, μαζί με τη διοίκηση και τη διαχείρισή της πηγαίνει στη σύζυγό του Δανάη Δημητρακοπούλου για όσο χρόνο βρίσκεται εν ζωή, ενώ το 45% της εφημερίδας το αφήνει στον γιο του Γιώργο Δημητρακόπουλο. Αναγράφεται επίσης ότι μετά τον θάνατο της Δανάης το μερίδιό της θα περιέλθει στον γιο τους Γιώργο. Είναι ξεκάθαρη η βούληση του Τάκη Δημητρακόπουλου η εφημερίδα να παραμείνει στην οικογένεια. Κάπως έτσι, η διοίκηση της «Ελευθερίας» περνάει στα χέρια της Δανάης Δημητρακοπούλου, την οποία οι εργαζόμενοι αποκαλούν «σιδηρά κυρία». Λίγο καιρό μετά ανακύπτει ένα σοβαρό νομικό ζήτημα καθώς, την εποχή εκείνη, η θέση του ευρωβουλευτή θεωρείται ασύμβατη με εκείνη του εκδότη εφημερίδας.

Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος, βέβαιος ότι η μητέρα του είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα του δημιουργούσε ποτέ πρόβλημα, της προτείνει: «Μητέρα, θα σου χαρίσω εικονικά το 45% και όταν πάψω να είμαι ευρωβουλευτής θα μου το γυρίσεις πίσω. Σύμφωνοι;».

Η μητέρα συμφωνεί, η εφημερίδα περιέρχεται στο σύνολό της στην κατοχή της, η αυτονόητη ωστόσο για πολλούς προφορική συμφωνία ανάμεσα σε μάνα και γιο δεν θα τηρηθεί. Οταν διευθετήθηκε το νομικό ασυμβίβαστο και ο Γιώργος Δημητρακόπουλος επιστρέφει στην Ελλάδα από τις Βρυξέλλες, η μητέρα του αρνείται να του επιστρέψει το 45% της εφημερίδας! «Είσαι η μητέρα μου και σ’ αγαπώ. Τα υπόλοιπα ας τα λύσουν τα δικαστήρια», της λέει εκείνος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνεννοηθούν. Ωστόσο η ελπίδα δεν γίνεται πραγματικότητα, μάνα και γιος οδηγούνται στα δικαστήρια, η υπόθεση φτάνει μέχρι τον Αρειο Πάγο, η μάνα κερδίζει, ο γιος χάνει, «η δωρεά δεν είναι προς επιστροφή». Αν και ο Γιώργος Δημητρακόπουλος αισθάνεται πληγωμένος, αδικημένος, ματαιωμένος από τη γυναίκα που του χάρισε τη ζωή, δεν διακόπτει ποτέ τη σχέση του, την επικοινωνία και την επαφή με τη μητέρα του.

Οι μνηστήρες

Λίγο καιρό μετά, η μητέρα του αποφασίζει να προσλάβει στη θέση του διευθυντή έναν νεαρό άνδρα, τον Γιώργο Μιχαλόπουλο. Σταδιακά, όλοι και όλα μπαίνουν υπό τη δική του καθοδήγηση. Η «Ελευθερία» δεν είναι πια η ίδια. Δημοσιογράφοι-στυλοβάτες της, έμπιστα πρόσωπα του Τάκη και της Δανάης Δημητρακοπούλου, απολύονται. Το ίδιο και οι επί σειρά ετών έμπιστοι εργαζόμενοι, ο γραμματέας, ο λογιστής και ο σοφέρ τους. Ο γιος δεν μπορεί πλέον να επικοινωνήσει με τη μάνα. Κάθε φορά που πηγαίνει να την επισκεφθεί τον περιμένει ένα λουκέτο στην πόρτα και κάποιος σεκιουριτάς που επαναλαμβάνει: «Η μητέρα σας δεν θέλει να σας δει. Καλύτερα να φύγετε...».

Γύρω στο 2012 η Δανάη Δημητρακοπούλου πείθεται να μετατρέψει την εφημερίδα από προσωπική επιχείρηση σε ανώνυμη εταιρεία. Συγκροτείται νέο Δ.Σ., πρόεδρος του οποίου αναλαμβάνει η ίδια, ενώ αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος ορίζεται ο Γ. Μιχαλόπουλος και μέλος γνωστός δικηγόρος της Λάρισας. Το 2014 περνά η ψιλή κυριότητα του 75% της Δανάης Δημητρακοπούλου στην εγγονή της, η οποία ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες, φέρει το όνομα Δανάη και είναι κόρη του Γιώργου Δημητρακόπουλου. Η ίδια η γηραιά Δανάη κρατάει την επικαρπία των μετοχών αυτών και την πλήρη κυριότητα του υπόλοιπου 25% των μετοχών.  

Τον Δεκαπενταύγουστο του 2018 ο πρώην ευρωβουλευτής Γιώργος Δημητρακόπουλος θέλει να ευχηθεί στη μητέρα του και για άλλη μια φορά την επισκέπτεται στη Λάρισα. Γνωστοί και φίλοι τον ενημερώνουν ότι η μητέρα του δεν είναι πλέον εκείνη που ήταν. Δεν θυμάται καλά-καλά πρόσωπα με τα οποία είχε καθημερινή σχέση και επαφή. Παίρνει το αυτοκίνητο, ανεβαίνει στη Λάρισα, ο σεκιουριτάς όμως και πάλι τον διώχνει. Εκείνος σκαρφαλώνει στα κάγκελα προκειμένου να μπει στο σπίτι και να συναντήσει τη μητέρα του, οι σεκιουριτάδες τον «συλλαμβάνουν», το ίδιο και η Αστυνομία μετά από μήνυση που καταθέτει ο Γ. Μιχαλόπουλος για «διατάραξη οικιακής ειρήνης». Ο Γ. Δημητρακόπουλος υποβάλλει με τη σειρά του μήνυση για ψευδή καταμήνυση κατά του Γ. Μιχαλόπουλου, συλλαμβάνεται κι εκείνος, ενώ λίγο μετά αφήνονται και οι δύο ελεύθεροι. Η εφημερίδα δημοσιεύει δήλωση της Δανάης Δημητρακοπούλου (;) σύμφωνα με την οποία κανείς δεν έχει οποιαδήποτε ανάμειξη στις προσωπικές της σχέσεις και ποτέ δεν παρεμποδίστηκε να έρθει σε επαφή με τον γιο της Γιώργο Δημητρακόπουλο. Αμέσως μετά, περί τα τέλη Αυγούστου του 2018, στη θέση της προέδρου στο Δ.Σ. της εταιρείας εμφανίζεται η μεγάλη κόρη του Γιώργου Δημητρακόπουλου, Δανάη, ενώ τα άλλα δύο μέλη του Δ.Σ. παραμένουν τα ίδια...

Η τελευταία πράξη

Στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2020 ο Γιώργος Δημητρακόπουλος απευθύνεται στον δικηγόρο Παναγιώτη Γιαταγαντζίδη: «Θέλω να δω τη μάνα μου. Μαθαίνω ότι βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Είναι 90 ετών. Βοηθήστε με να τη συναντήσω». Στις 29 του ίδιου μήνα ο πρώην ευρωβουλευτής, η σύζυγός του και δικηγόρος στέκουν έξω από το κτίριο της εφημερίδας στο οποίο βρίσκεται και η οικία της Δανάης Δημητρακοπούλου στη Λάρισα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κλειδαριά του σπιτιού της στο Παλαιό Ψυχικό έχει αλλαχθεί. Ο φρουρός τούς λέει: «Δεν μπορώ να σας επιτρέψω την είσοδο. Πρέπει πρώτα να ενημερώσω τους ανωτέρους μου». Μετά από παρέμβαση του δικηγόρου, ο Γιώργος Δημητρακόπουλος ανεβαίνει σαν τρελός στο σπίτι και δεν μπορεί να πιστέψει όσα αντικρίζει. Η μητέρα του βρίσκεται ξαπλωμένη, κατάκοιτη σε έναν καναπέ, η εικόνα της είναι γυναίκας εγκαταλειμμένης, τα πόδια της είναι πληγιασμένα, τα λόγια της σαφής ένδειξη άνοιας: «Εχω κι εγώ, παιδί μου, έναν γιο, τον Γιώργο μου. Χρυσό παιδί, από μικρό όλοι μιλούσαν για την καλοσύνη του και τη μεγάλη του καρδιά», λέει απευθυνόμενη στον γιο της που την ακούει κλαίγοντας. Ο Γ. Δημητρακόπουλος ρωτάει μια γυναίκα που βρίσκεται εκεί αν είναι νοσηλεύτρια. «Οχι», του απαντά, «είμαι αδελφή του επικεφαλής της ασφάλειας».

Ο ίδιος ανακαλύπτει στα ντουλάπια της κουζίνας αμέτρητα φάρμακα, κάποια εκ των οποίων χορηγούνται σε ψυχικά ασθενείς, και τηλεφωνεί σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών προκειμένου να μεταβεί στο σπίτι της Λάρισας γιατρός και ασθενοφόρο. Σκοπός του, να μεταφέρει τη μητέρα του στο νοσοκομείο προκειμένου να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις και να της προσφέρει άμεση ιατρική βοήθεια. Δεν προλαβαίνει. Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος έχει υποβάλει ξανά μήνυση για «παραβίαση οικιακής ειρήνης», υποστηρίζοντας ότι το διαμέρισμα αποτελεί μέρος της εφημερίδας το οποίο παραχωρήθηκε στη Δανάη Δημητρακοπούλου και πως μόνο αυτός μπορεί να ελέγχει τη χρήση του.

Ο πρώην ευρωβουλευτής και η σύζυγός του συλλαμβάνονται, ο δικηγόρος τους ακολουθεί στο Τμήμα επικαλούμενος παραβίαση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ ζητά επανειλημμένα να μιλήσει με την αρμόδια εισαγγελέα. Δεν μιλάει ποτέ. Ταυτόχρονα, ο Γ. Δημητρακόπουλος υποβάλλει μήνυση στον Μιχαλόπουλο, υποστηρίζοντας ότι παραβιάζει το άσυλο κατοικίας, κρατάει έγκλειστη τη μητέρα του και του στερεί παράνομα το δικαίωμα της μεταξύ τους επικοινωνίας θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή της.

Ο Μιχαλόπουλος άφαντος, ο Δημητρακόπουλος αφήνεται ελεύθερος και επιστρέφει στο σπίτι της μητέρας του, εκεί όπου έχουν καταφτάσει γιατρός και ασθενοφόρο. Η είσοδος δεν θα τους επιτραπεί ποτέ από τους σεκιουριτάδες. Ο πρώην ευρωβουλευτής καταθέτει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας προσωρινή διαταγή προκειμένου να αρθούν τα εμπόδια στην επικοινωνία με τη μητέρα του. Η προσωρινή διαταγή συζητείται προ ημερών στο Πρωτοδικείο Λάρισας και απορρίπτεται. Η συζήτηση δε των ασφαλιστικών μέτρων προσδιορίζεται τρεισήμισι μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 2020!  «Τα γεγονότα που συντελούνται στη Λάρισα εις βάρος της οικογένειας Δημητρακόπουλου, και κυρίως εις βάρος της γηραιάς κυρίας Δανάης Δημητρακοπούλου και του γιου της Γιώργου Δημητρακόπουλου, συνιστούν ακραία παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την οποία θα πρέπει η Ελληνική Δικαιοσύνη να λάβει τα κατάλληλα μέτρα και να δώσει την προσήκουσα συνταγματική προστασία στην ιερή σχέση μάνας - γιου, καθώς και στο δικαίωμα κάθε παιδιού να φροντίσει τον γονιό του», σημειώνει ο δικηγόρος Παναγιώτης Γιαταγαντζίδης στο πλαίσιο αυτής της τόσο παράξενης ιστορίας που αναμένεται να έχει και συνέχεια εντός των δικαστηρίων. Μιας ιστορίας που θα αποτελούσε σίγουρα το δυνατότερο πρωτοσέλιδο στα αλλοτινά χρόνια της οικογενειακής ευτυχίας του Τάκη και της Δανάης Δημητρακοπούλου. Πλανάται όμως ένα καίριο ερώτημα: Γιατί τα τρίτα πρόσωπα που κηδεμονεύουν τη γηραιά κυρία δεν επιτρέπουν στον γιο της να την επισκεφθεί και να την περιθάλψει;

Ειδήσεις σήμερα:

Κορωνοϊός: Ανοιχτό το ενδεχόμενο να κλείσουν όλα τα αεροδρόμια της χώρας

Κορωνοϊός: Έσπασε το «φράγμα» των 600.000 κρουσμάτων παγκοσμίως - Στους 27.862 οι νεκροί

Κορωνοϊός: Έρχονται συνέχεια κρούσματα από το Λονδίνο, μέσω πτήσεων από τρίτες χώρες