Συναγερμός για κρούσματα λύσσας στη Βόρειο Ελλάδα

Υγειονομικός συναγερμός έχει σημάνει στη Βόρεια Ελλάδα λόγω της εμφάνισης κρουσμάτων λύσσας σε άγρια αλλά και οικόσιτα ζώα (αλεπούδες και σκύλοι). Μέχρι στιγμής, έχουν καταγραφεί πέντε κρούσματα στις περιοχές της Καστοριάς, της Κοζάνης, της Πέλλας και του Κιλκίς.
 
Ωστόσο, οι αρμόδιοι εκτιμούν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένα κρούσματα λύσσας, αντιθέτως φοβούνται για αύξηση των περιστατικών. Για τον λόγο αυτό έχουν διαθέσει 2.000 αντιλυσσικά εμβόλια στις επίμαχες περιοχές ώστε να καλύψουν επαρκώς τις τυχόν ανάγκες του πληθυσμού.
 
 Η λύσσα, ιογενής ασθένεια που μεταδίδεται από το σάλιο των επιμολυσμένων ζώων, εμφανίστηκε φέτος στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το 1987. Τα ολιγάριθμα –προς το παρόν- κρούσματα ζώων με λύσσα θεωρούνται «εισαγόμενα», με τις αρμόδιες υπηρεσίες να προσδιορίζουν ως χώρα προέλευσης της λύσσας την Αλβανία.
 
Η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Υγείας ανακοίνωσε ότι όσα άτομα έτυχε να έρθουν σε επαφή ή να υποστούν δήγματα από ύποπτο ζώο έχουν δεχτεί την κατάλληλη ιατρική φροντίδα, μέσω εμβολιασμού και αντιλυσσικού ορού, και είναι μέχρι σήμερα καλά στην υγεία τους.
 
Μέτρα προφύλαξης για τη λύσσα
 
Η λύσσα είναι μία ζωονόσος που μπορεί να εμφανιστεί σε άγρια (λύκοι, αλεπούδες, κουνάβια, νυχτερίδες) αλλά και σε οικόσιτα ζώα, ιδίως σε σκύλους, γάτες, βοοειδή, αιγοπρόβατα, άλογα, χοίρους. Ενδείξεις λύσσας στα οικόσιτα ζώα δίδει η αλλαγή της συνηθισμένης συμπεριφοράς τους: δεν αναγνωρίζουν τα οικεία πρόσωπα, είναι υπερβολικά επιθετικά, έχουν έντονη σιελόρροια, δυσκολία κατάποσης, άρνηση φαγητού και νερού κ.λπ. Η παρακολούθησή τους συνιστάται να γίνεται επί 15 ημέρες μετά το ενδεχόμενο δήγμα.

 
Η λύσσα μεταδίδεται στον άνθρωπο μέσω ανοιχτών τραυμάτων, πληγών ή μέσω επαφής με τους βλεννογόνους ή το νευρικό ιστό του μολυσμένου ζώου και όχι με το χάϊδεμα ή την επαφή ακέραιου δέρματος με σάλιο, ούρα ή κόπρανα ζώου.
 
Οι αρμόδιοι του Κέντρου Ελέγχου Λοιμώξεων και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) εφιστούν μεγάλη προσοχή στους κατοίκους αγροτικών περιοχών για την έκθεσή τους σε δαγκωνιά ή επαφή με σίελο, βλεννογόνο ή νευρικό ιστό των ζώων. Τονίζουν δε πως τον μεγαλύτερο κίνδυνο τον διατρέχουν τα παιδιά, καθώς με τα παιχνίδια και την περιέργειά τους έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να δαγκωθούν από σκύλο και μάλιστα πολλαπλές φορές σε ευαίσθητα σημεία του σώματός τους (π.χ. λαιμός ή πρόσωπο).