Η ζωή σε μεγάλο υψόμετρο αδυνατίζει

Αν κουραστήκατε να ακολουθείτε όλες αυτές τις βασανιστικές δίαιτες και τα εξαντλητικά γυμναστήρια για να χάσετε κιλά, ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσετε κάτι άλλο: να ζήσετε σε κάποιο ψηλό βουνό, αφού, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, η διαβίωση σε μεγάλο υψόμετρο μειώνει την όρεξη και επιταχύνει τον μεταβολισμό του οργανισμού και έτσι ο άνθρωπος χάνει κιλά.

Με άλλα λόγια, ο αέρας του βουνού δεν είναι μόνο γενικά υγιεινός, αλλά έχει και μια ειδικότερη επίδραση, την απώλεια βάρους.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο βουνίσιος αέρας περιέχει λιγότερο οξυγόνο σε σχέση με τον αέρα σε χαμηλό υψόμετρο, με αποτέλεσμα η αναπνοή να γίνεται πιο δύσκολα και η καρδιά να εξαναγκάζεται να χτυπά πιο γρήγορα και το σώμα να καίει περισσότερη ενέργεια, κάτι που οδηγεί στην απώλεια βάρους.

Η έρευνα, υπό τον γαστρεντερολόγο Φλόριαν Λιπλ του νοσοκομείου του πανεπιστημίου Λούντβιχ-Μαξιμίλιαν του Μονάχου, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Obesity" (Παχυσαρκία), σύμφωνα με το "Science", μελέτησε 20 παχύσαρκα άτομα, που πέρασαν μια εβδομάδα σε ένα σταθμό περιβαλλοντικών ερευνών, σε υψόμετρο 2.650 μέτρων, περίπου 300 μέτρα κάτω από την κορυφή του ψηλότερου γερμανικού βουνού Τσουγκσπίτσε, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία.

Όπως διαπιστώθηκε, η όρεξή τους μειώθηκε και έχασαν περισσότερο βάρος απʼ ό,τι αν είχαν μείνει στο σπίτι τους.
Το μικρό δείγμα και η έλλειψη μιας δεύτερης ομάδας "ελέγχου" για σύγκριση σημαίνει ότι δεν μπορούν να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα, σύμφωνα με άλλους ερευνητές.

Κι άλλες όμως, μελέτες στο παρελθόν έχουν δείξει ότι η άσκηση των αθλητών σε μεγάλα υψόμετρα οδηγεί σε απώλεια βάρους.

Η νέα έρευνα, για πρώτη φορά, έδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει παραπάνω κιλά απλώς και μόνο με το να ζει σε μεγάλο υψόμετρο, χωρίς να χρειάζεται να κάνει πρόσθετη φυσική άσκηση.

Όπως είπε ο Φ. Λιπλ, "ξέρουμε από τη νοσοκομειακή εμπειρία ότι είναι δύσκολο να κινητοποιήσουμε τους παχύσαρκους για να ασκηθούν.

Όμως, αν τους πάμε εκεί πάνω, ο υψηλός μεταβολικός ρυθμός θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της 'δουλειάς' εκείνος για λογαριασμό τους".

Οι 20 παχύσαρκοι εθελοντές έφτασαν στο βουνό χωρίς να κουραστούν, χάρη στον οδοντωτό σιδηρόδρομο, και εκεί δεν είχαν καθόλου κουραστικό πρόγραμμα (πεζοπορίες κ.λπ.). Αντίθετα, έκαναν την ίδια, πάνω-κάτω, καθιστική ζωή που έκαναν και στο σπίτι τους.

Απλώς ζούσαν σε μεγάλο υψόμετρο και βρίσκονταν υπό συνεχή παρακολούθηση (λήψη αίματος, έλεγχος ορμονών που συνδέονται με την όρεξη, όπως η λεπτίνη, μέτρηση βάρους κ.α.). Το σημαντικότερο (γι' αυτούς): έτρωγαν όσο ήθελαν!
Μετά από μια εβδομάδα, οι παχύσαρκοι που στο ξεκίνημα ήσαν κατά μέσο όρο 105 κιλά, είχαν χάσει ενάμιση κιλό ο καθένας.

Παράλληλα, εμφάνισαν πτώση στην πίεση του αίματος, η οποία αποδόθηκε στην απώλεια του βάρους, ενώ το επίπεδο της ορμόνης λεπτίνης είχε αυξηθεί (αντίθετα με τις δίαιτες που μειώνουν την ποσότητα του ημερήσιου φαγητού).

Οι ερευνητές δεν μπορούν ακριβώς να ερμηνεύσουν την απώλεια βάρους. Η απώλεια όρεξης είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε όσους ζουν σε μεγάλα υψόμετρα και πράγματι οι παχύσαρκοι εθελοντές έτρωγαν λιγότερο απʼ ό,τι συνήθιζαν - περίπου 700 θερμίδες λιγότερες κάθε μέρα.

 Η μικρότερη ποσότητα τροφής, κατά τον Λιπλ, εξηγεί την απώλεια ενός κιλού από το ενάμιση που κατά μέσο όρο μειώθηκε. Το υπόλοιπο μισό κιλό πιθανότατα σχετίζεται με την αύξηση του μεταβολικού ρυθμού.

Ο εκδότης του περιοδικού "Obesity", Ρίτσαρντ Μπέργκμαν, φυσιολόγος του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας (Λος Άντζελες), χαρακτήρισε την έρευνα "ενδιαφέρουσα", αν και προκαταρκτική, και παρατήρησε ότι το Κολοράντο, όπου πολλοί κάτοικοι ζουν σε μεγάλα υψόμετρα, είναι η πολιτεία με τους λιγότερους παχύσαρκους στις ΗΠΑ.

Επειδή ουσιαστικά δεν υπάρχει τρόπος να μιμηθεί κανείς στην πόλη τις συνθήκες μεγάλου υψομέτρου και χαμηλού οξυγόνου, ο Λιπλ, μισο-αστειευόμενος, κάλεσε τους παχύσαρκους, από εδώ και πέρα, όταν πάνε διακοπές, να διαλέγουν βουνό και όχι θάλασσα.