Μια από τις κρίσιμες στιγμές στην ξέφρενη κούρσα για την παρασκευή ενός εμβολίου για τον νέο κορωνοϊό είναι η στρατολόγηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, έτοιμων να βοηθήσουν στις κλινικές δοκιμές.
Μία μεταξύ αυτών των εθελοντών ήταν η ανταποκρίτρια του Γαλλικού Πρακτορείου στο Μαΐάμι, Λεϊλά Μακόρ.
Η Λεϊλά συμμετείχε στις κλινικές δοκιμές της φάσης 3 της Moderna, της αμερικανικής εταιρείας βιοτεχνολογίας που ανακοίνωσε την Δευτέρα ότι το πειραματικό εμβόλιό της είναι αποτελεσματικό σε ποσοστό σχεδόν 95%.
Γιατί αυτή η δημοσιογράφος, που πάσχει από άσθμα, αποφάσισε να γίνει πειραματόζωο; Η ίδια αφηγήθηκε σε πρώτο πρόσωπο την εμπειρία της, η οποία ξεκίνησε λίγες εβδομάδες αφότου ο πατέρας της υπέκυψε στην Covid-19.
«Ο πατέρας μου πέθανε από την Covid στη Χιλή, τρεις εβδομάδες πριν ξεκινήσουν οι κλινικές δοκιμές της Pfizer και της Moderna, στα τέλη Ιουλίου.
Πέθανε μόνος, όπως πεθαίνουν οι άνθρωποι που υποκύπτουν σ’ αυτόν τον ιό. Τόσο μόνος που, στο παραμιλητό του, ήταν πεπεισμένος ότι τον είχαν απαγάγει».
Ενώ οι αδελφοί μου, η μητέρα μου κι εγώ προσπαθούσαμε να συμφιλιωθούμε με την απώλεια, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια άλλη πραγματικότητα: το Μαϊάμι και η Φλόριντα γενικότερα, ήταν το νέο επίκεντρο του ιού που σκότωσε τον πατέρα μου. Και η δουλειά μου ήταν να καλύπτω αυτό το ρεπορτάζ και τους άλλους νεκρούς.
Κλείσιμο
Η ιδέα να κάνω κάτι, έστω και ελάχιστο, για να βοηθήσω να νικηθεί αυτή η μάστιγα που σκότωνε τους δικούς μας και αναστάτωνε τη ζωή μας ήταν μια κάθαρση.
Μίλησα για αυτό με φίλους και συγγενείς. Όλοι με βοήθησαν να συμπεράνω ότι ο κίνδυνος μιας πιθανής παρενέργειας από το εμβόλιο, για μια ασθματική σαν εμένα, θα ήταν μικρότερος από τον κίνδυνο να αρρωστήσω από τον ιό.
Και αποφάσισα να συμμετάσχω.
Δύο ημέρες αφότου έγραψα ένα ρεπορτάζ για το Γαλλικό Πρακτορείο για την έναρξη των κλινικών δοκιμών της τρίτης φάσης στη Φλόριντα, χτύπησα ξανά την πόρτα του εργαστηρίου, αυτή τη φορά όμως ως αντικείμενο της μελέτης.
Εμβόλιο ή ψευδοφάρμακο;
Τα Research Centers of America στο Χόλιγουντ, στα βόρεια του Μαϊάμι, συμμετείχαν στις δοκιμές της Pfizer και της Moderna. Τη μία ημέρα το ένα, την επομένη το άλλο. Πήγα μια Τρίτη: έτυχε η Moderna.
Παράλληλα, δεκάδες άλλα κέντρα στη χώρα στρατολογούσαν επίσης εθελοντές. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δηλώσει υποψήφιος, αρκεί να είχε υψηλές πιθανότητες να μολυνθεί: γιατροί, ταξιτζήδες… δημοσιογράφοι.
Η Λέιλα Μακόρ έχει διακριθεί για τα ρεπορτάζ της. Στη φωτό ποζάρει με τo βραβείο που κέρδισε πρόσφατα για τις ανταποκρίσεις της που αφορούσαν τους τυφώνες Ίρμα και Μαρία .
Μου έβαλαν ένα αυτοκόλλητο με το όνομά μου και με οδήγησαν σε έναν θάλαμο, όπου μου εξήγησαν αυτά που θα διάβαζα αργότερα σε ένα έγγραφο 22 σελίδων. Ότι υπήρχαν δύο δόσεις. Ότι θα μας πλήρωναν 2.400 δολάρια για τα δύο χρόνια που θα διαρκέσει η δοκιμή.
Μου είπαν ποιες παρενέργειες θα πρέπει να αναμένω (πόνος στο σημείο όπου θα γινόταν η ένεση, πυρετός, ρίγη). Ότι ήμασταν 30.000, χωρισμένοι σε δύο ομάδες: οι μισοί θα έπαιρναν το εμβόλιο, οι υπόλοιποι ένα ψευδοφάρμακο.
«Ακόμη κι εμείς, δεν γνωρίζουμε ποιο είναι ποιο», μου είπε η νοσηλεύτρια όταν προσπάθησα να μάθω αν θα λάμβανα το ψευδοφάρμακο. Μόνο η Moderna θα το ήξερε, όταν θα ανέλυε τα δεδομένα.
«Και αν κάνω τεστ αντισωμάτων;» ρώτησα.
Η νοσηλεύτρια απάντησε ότι δεν θα έδινε απαραιτήτως το σωστό αποτέλεσμα.
«Η αβεβαιότητα θα με σκοτώσει», αναφώνησα.
Η νοσηλεύτρια σήκωσε το κεφάλι και μου είπε, πολύ σοβαρά: «Τα ψευδοφάρμακα είναι εξίσου σημαντικά με τα εμβόλια. Είναι αδύνατον να κάνουμε δοκιμή χωρίς ομάδα ελέγχου. Θα βοηθήσετε την ανθρωπότητα, όποια και αν είναι η ομάδα σας».
Αισθάνθηκα ενοχή ότι γίνομαι ενοχλητική και σταμάτησα να ρωτάω.
Μια συνηθισμένη Τρίτη
Μου πήραν αίμα, γεμίζοντας έξι ή οκτώ φιαλίδια, έχασα τον λογαριασμό. Μου έκαναν τεστ εγκυμοσύνης. Και ήταν κατηγορηματικοί ότι ήταν αναγκαίο να παίρνω αντισυλληπτικά: «δεν γνωρίζουμε ακόμη τις επιπτώσεις του εμβολίου στο έμβρυο», επαναλάμβαναν.
Κατόπιν, ήρθαν δύο άνθρωποι με το εμβόλιο σε ένα ψυγειάκι. ‘Η το ψευδοφάρμακο, ίσως.
Γέλασαν όταν τους ζήτησα να με αφήσουν να τραβήξω φωτογραφία την ένεση. Αυτό που για μένα ήταν μια ιστορική στιγμή, για εκείνους δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη Τρίτη.
Δεν ήταν οδυνηρό. Μετά, με οδήγησαν σε μια αίθουσα αναμονής, όπου με παρακολουθούσαν για μισή ώρα. Τρεις-τέσσερις εθελοντές κοιτούσαν τα τηλέφωνά τους. Μια Κουβανή νοσηλεύτρια φορούσε μια κάπα, την κόκκινη μπέρτα του Σούπερμαν.
«Προς τι η κάπα;» την ρώτησα.
«Επειδή εδώ είμαστε όλοι ήρωες, γλυκιά μου», απάντησε.
Μου έδωσαν πολλά αυτοκόλλητα, ένα μπλουζάκι και μια μάσκα, όλα με το σλόγαν «Covid Warriors» («Μαχητές της Covid») και ένα σκίτσο που έδειχνε έναν υπερήρωα να μάχεται τον ιό.
Κατέβασαν επίσης στο κινητό μου μια εφαρμογή, ειδικά για την έρευνα, όπου θα έπρεπε να καταγράφω τη θερμοκρασία και τα συμπτώματά μου.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, το σημείο που έκαναν την ένεση με πονούσε κάπως. Πράγματι μου χορήγησαν το εμβόλιο; Πέρασα τις επόμενες τρεις ημέρες να ψάχνω στο διαδίκτυο αν η ένεση με φυσιολογικό ορό (από τον οποίο φτιάχνεται το ψευδοφάρμακο) μπορεί να προκαλέσει πόνο. Χωρίς να βρω σαφή απάντηση.
Η δεύτερη δόση μου χορηγήθηκε έναν μήνα αργότερα, στα μέσα Σεπτεμβρίου. Ο πόνος ήταν πιο έντονος αυτή τη φορά και για δύο ημέρες το σημείο όπου έγινε η ένεση ήταν ζεστό και πρησμένο.
Λίγες ημέρες αργότερα αντιλήφθηκα ότι η συμμετοχή μου στην κλινική δοκιμή ήταν ένας τρόπος για να πενθήσω. Για τον πατέρα μου και για τον τρελό κόσμο που μας άφησε ο ιός.
Όσο μικρό κι αν ήταν, αυτό ήταν το μοναδικό όπλο που μπορούσα να χρησιμοποιήσω».
