Κορωνοϊός: «Αυτό αντίκρισα όταν πήγα να χτενιστώ» - Μαρτυρίες ανθρώπων με long Covid

Ο αγώνας, ασθενών με σύνδρομο long post covid, για να κερδίσουν σταδιακά πίσω την παλιά τους καθημερινότητα είναι διαρκής. Δύσπνοια, κόπωση, κεφαλαλγία, μυϊκοί πόνοι είναι μερικά μόνον από τα συμπτώματα, ενώ συχνές είναι και οι ψυχιατρικές, γνωσιακές διαταραχές.

«Έχω χάσει τη ζωή μου, την ταυτότητά μου και την ηρεμία μου. Αυτή τη στιγμή είμαι ένας ανάπηρος άνθρωπος και πριν από έναν χρόνο έσφυζα από ζωή», λέει στα 58 της χρόνια η κ. Ρόζα Κιτζατίδου, γραμματέας στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου. Νόσησε με κορωνοϊό στις 11 Μαρτίου του 2021. Εξηγεί στο thestival.gr, πως τότε είχαν ξεκινήσει οι εμβολιασμοί των υγειονομικών και των άνω των 80 ετών κι έτσι η ίδια δεν είχε προλάβει να εμβολιαστεί. «Πήγα στο νοσοκομείο με ήπια συμπτώματα, έγινε ο έλεγχος και βγήκα θετική. Επέστρεψα στο σπίτι μου, όμως τα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται πιο έντονα. Έχανα οξυγόνο και ο κορεσμός μου ήταν πολύ χαμηλός. Την πέμπτη ημέρα νόσησης έπαθα ακαμψία σε όλο το σώμα. Είπα όμως κορωνοϊέ δεν θα με νικήσεις», περιγράφει με φωνή βραχνή, έναν χρόνο κι έναν μήνα μετά.

Πήγε στο Γενικό Νοσοκομείο του Βόλου, όμως ήταν τόσα πολλά τα περιστατικά κορωνοϊού που δεν μπόρεσε να την δει κανένας γιατρός έτσι, επέστρεψε στο σπίτι της. «Μία εβδομάδα μετά, νοσηλεύτηκα σε ΜΑΦ. Η κατάσταση της υγείας μου συνεχώς επιδεινωνόταν, το οξυγόνο που λάμβανα ήταν στο 100%. Μέσα σε μιάμιση ημέρα μπήκα στη ΜΕΘ, όπου παρέμεινα για 19 ημέρες. Οι προβλέψεις έλεγαν πως θα πεθάνω. Πάθαινα κρίσεις πανικού και ήμουν η μοναδική που δεν ήμουν διασωληνωμένη. Αυτούς που πέθαιναν τους έβαζαν σε λευκούς σάκους… Άκουγα το φερμουάρ να κλείνει κι έλεγα ότι θα είμαι η επόμενη. Ο φόβος και η μοναξιά με κυρίευαν. Παρακαλούσα την Παναγία να με κρατήσει ζωντανή για να μπορέσω να ξαναδώ την κόρη μου», περιγράφει.

Όταν βγήκε από τη ΜΕΘ, για 15 ημέρες έμεινε στην παθολογική κλινική, όπου ήταν κατάκοιτη. «Στις 23 Απριλίου πήρα εξιτήριο. Ήλπιζα ότι θα ήμουν καλά όμως, δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα. Χρειάστηκε να προσλάβω 24ωρη νοσηλεύτρια και φυσιοθεραπευτή, ώστε σταδιακά να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Μετά από έναν μήνα κατάφερα να κάνω τα πρώτα βήματα. Για έξι μήνες η νοσοκόμα έπρεπε να μένει μαζί μου. Είχα δύσπνοια, αφόρητους πόνους στο σώμα και έπεφταν τα μαλλιά μου», λέει η κ. Κιτζατίδου.

Στο σπίτι, έναν χρόνο μετά, υποστηρίζεται από οξυγόνο για 15 ώρες την ημέρα. «Από το σπίτι μου βγήκα για πρώτη φορά τον Ιούλιο και πλέον περπατάω με μπαστούνι. Οι σωματικοί πόνοι παραμένουν και συνεχίζω να παθαίνω κρίσεις πανικού. Με παρακολουθούν πνευμονολόγοι, ψυχίατρος, καρδιολόγος, ορθοπεδικός, νευρολόγος, αιματολόγος. Η κορτιζόνη που έπαιρνα μέσα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια στο σπίτι, μου δημιούργησε πρόβλημα στα μάτια, απέκτησα πρόωρα καταρράκτη και πρέπει να χειρουργηθώ». Η δύναμή της τεράστια και ο αγώνας της καθημερινός. «Έκανα πολλά ταξίδια και πλέον δεν μπορώ να ταξιδέψω, είναι απαγορευτικό. Η κόρη μου ζει στο Λονδίνο και δεν μπορώ να πάω να τη δω» λέει με νοσταλγία.

«Κλείστηκα στον εαυτό μου»

Η κ. Μαρία Τζιβένη είναι στρατιωτικός στην Πολεμική Αεροπορία και μητέρα δύο μικρών αγοριών. Νόσησε ήπια, τον Φεβρουάριο του 2021 και δεν χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Μετά από έναν μήνα, η ίδια είχε ναυτία, ζαλάδα και ταχυκαρδίες. Οι γιατροί που την εξέτασαν, τα απέδωσαν στο στρες… Πέντε μήνες μετά, η εξαντλητική κόπωση έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς της. Τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ήταν αρκετά για να εξαντλήσουν τον οργανισμό της. Ακολούθησε η εμφάνιση μουδιάσματος στα άκρα και στο πρόσωπο. «Δεν είχα δύναμη να σηκώσω στα χέρια μου τον μικρό μου γιο. Ακολούθησε ένας κύκλος εξετάσεων όπου όμως δεν υπήρχε κάποια παθολογία. Πέρασαν έξι μήνες για να διαπιστώσουμε ότι έχω το σύνδρομο», εξηγεί.

«Κλείστηκα στον εαυτό μου, είχα κρίσεις πανικού, ξυπνούσα και έβρισκα τούφες μαλλιών στο μαξιλάρι μου, δεν ήμουν πια η χαρούμενη μαμά για τα παιδιά μου», λέει. Συμπληρώνει πως «όταν περνάς ήπια τη νόσο νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες, όμως δεν είναι πάντα έτσι. Σ’ εμένα άφησε κάποια κόπωση και φλεγμονές στον θυρεοειδή». Πολύ σημαντικό για την ίδια ήταν να διαπιστώσει πως δεν είναι η μόνη που περνάει κάτι τέτοιο. «Πλέον, έχω βρει ανθρώπους που με βοηθούν να επανέλθω στην πρότερη κατάστασή μου, με την πρακτική mindfulness και φυσικά με την τεράστια ψυχολογική στήριξη που παίρνουμε από την ομάδα. Την αίσθηση, ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι δεν το περνάς μόνον εσύ όλο αυτό».

Παρότι ήταν ένας άνθρωπος ιδιαίτερα αθλητικός, πλέον για εκείνη, στα 39 της χρόνια, τα 5.000 βήματα είναι κατόρθωμα. «Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Το ότι πλέον λειτουργούν ιατρεία long post covid που εξετάζουν τον ασθενή ολιστικά είναι κάτι που μας δίνει ελπίδα. Εύχομαι σύντομα να αναγνωριστεί το σύνδρομο ως ασθένεια, να μπορεί να πάρει κάποιος άδεια και να αντιμετωπίζεται ως ασθενής», λέει με την ελπίδα να υπάρξουν πιο γρήγορα αντανακλαστικά από την πολιτεία. Η ίδια μετά τη νόσηση εμβολιάστηκε και αναφέρει ότι η κατάσταση της υγείας της βελτιώθηκε κατά 80%.



Ειδήσεις σήμερα:

Τα καρέ της ζωής του Μάνου και της Ρούλας: Η εικόνα στα social media και η φριχτή αλήθεια

Yπαρκτή η ρωσική πυρηνική απειλή μετά τη βύθιση του Moskva και τις αλλεπάλληλες στρατιωτικές αποτυχίες του Πούτιν

Καιρός: Στους 24 βαθμούς ο υδράργυρος σήμερα, αφρικανική σκόνη από αύριο